Ενας ιπποτης του ονειρου

Βλαδιμηρος Κυριακιδης:

«Ο Δον Κιχώτης άλλαξε τη ζωή μου»

ΠτΘ: κ. Κυριακίδη υποδύεστε τον ρόλο του Δον Κιχώτη, ένα ρόλο πολυσήμαντο θα έλεγα. Πόσο δέσμιος είστε του Δον Κιχώτη του συγγραφέα του Μιγκέλ Θερβάντες;
Β.Κ.:
Με περιορίζει να κάνω κάποιου άλλου είδους ερμηνεία και το κλασσικό κείμενο με «συγκρατεί» για να μη ξεπεράσω τα όρια. Η μεγάλη μου χαρά είναι πως ο ρόλος και η ίδια, η παράσταση έχει στηθεί κλασσικά. Δεν αισθάνομαι καθόλου δέσμιος, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ανέβει ο Δον Κιχώτης, μόνο ο κλασσικός τρόπος υπάρχει.

ΠτΘ: Ο συγκεκριμένος ρόλος είναι, όμως, πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Πως προσεγγίζεται τα πράγματα;
Β.Κ.:
Για μένα, όντως είναι ένας διαφορετικός ρόλος για ποικίλους λόγους. Πρώτα από όλα είναι το μέγεθος του ρόλου και του έργου, αν φανταστείς ότι είναι από τις μεγαλύτερες πωλήσεις ανά τον κόσμο, ο Δον Κιχώτης. Κατά δεύτερο λόγο, είναι η ηλικία, πως πλησιάζουμε αυτόν τον άνθρωπο που σημερινή ηλικία είναι γύρω στα 70, τότε ήταν γύρω στα 53 αλλά ήταν γέρος. Πως προσεγγίζουμε έναν άνθρωπο μεγαλύτερο από μένα κατά 20 με 30 χρόνια. Τρίτος λόγος, είναι αυτή η σύνθετη φυσιογνωμία. Η σκέψη του δεν είναι απλά λογική ή απλά παράλογη, η σκέψη του προϋποθέτει ψυχικό σθένος, προϋποθέτει όραμα. Αυτομάτως βάζει αυτόν τον άνθρωπο σε μια άλλη σφαίρα, τον τοποθετεί κάπου άλλου και για αυτό τον χαρακτηρίζουν «τρελό» και φαίνεται ότι είναι αντικοινωνικός. Έχει ένα όραμα, ψάχνει για κάποιες αλήθειες που έχουν ξεχαστεί. Διαχρονικό το μήνυμά του, μακάρι να το κάναμε και σήμερα. Ο ρόλος αυτός έχει αλλάξει τη ζωή μου. Πραγματικά προσεγγίζω αλλιώς πλέον τα πράγματα, προσπαθώντας να επαναφέρω αξίες πρώτα σε μένα και κατόπιν στον περίγυρό μου. Δύσκολο πράγμα, ελπίζω ότι μπόρεσα να το καταφέρω.

ΠτΘ: Ποιο στοιχείο υπερτερεί σε αυτό τον άνδρα;
Β.Κ.:
Το όραμα του, ο ρομαντισμός του και η ποίηση του. Αυτά που θέλει να τα ξεθάψει από μέσα του και να τα βγάλει έξω.

ΠτΘ: Σημαίνει κάτι για σας ότι ο Δον Κιχώτης ως παράσταση ανεβαίνει σε ένα ΔΗΠΕΘΕ, σε αυτό της Κέρκυρας;
Β.Κ.:
Σαφώς. Τουλάχιστον για το καλοκαίρι από ότι έχω ακούσει, χωρίς να θέλω να πω ότι οι υπόλοιποι δεν έχουν ανεβάσει κάτι σημαντικό, δηλαδή και ο Αριστοφάνης είναι πολύ σημαντικός και καλά κάνει και ανεβαίνει. Αλλά, ο Δον Κιχώτης είναι το ξάφνιασμα του καλοκαιριού. Είχε πολλά χρόνια να ανέβει από τότε που το ‘κάνε ο Κατράκης στο Εθνικό και είναι μεγάλη μου χαρά που το κάνει ένα ΔΗΠΕΘΕ.

ΠτΘ: Γιατί δεχθήκατε αυτόν τον ρόλο;
Β.Κ.:
Τον δέχθηκα, γιατί μόνο «Δον Κιχώτης» να ακούσεις σημαίνει κάτι. «Χριστός» αν ακούσεις σημαίνει κάτι. Το μέγεθος είναι τόσο μεγάλο που λές «Προτιμώ να θυσιάσω τις καλοκαιρινές διακοπές μου, να ασχοληθώ με αυτόν τον ρόλο, γιατί θα μου κάνει κι εμένα πολύ καλό, όσον αφορά τη δική μου εξέλιξη σαν καλλιτέχνη».

ΠτΘ: Σας έδωσε τη δυνατότητα αυτός ο ρόλος να λειτουργήστε διαφορετικά; Να δοκιμάσετε και άλλες, πέρα από τις ήδη κατακτημένες τεχνικές;
Β.Κ.:
Αυτός ο ρόλος είναι μόνο τεχνική, όχι να δοκιμάσω πέρα από τις τεχνικές που έχω κατακτήσει. Έχει τεχνική στο συναίσθημα, απαιτεί μέγεθος συναισθήματος, το οποίο φτιάχνεται και ολοκληρώνεται μόνο με την τεχνική, είναι γύμναση κανονική. Έχει τεχνική στο περπάτημα και στη φωνή, όλα λύνονται μόνο με την τεχνική. Πιστεύω ότι είναι το πρώτο μου βήμα για να ασχοληθώ με ποιο σύνθετα πράγματα στο θέατρο.

ΠτΘ: Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με ΔΗΠΕΘΕ;
Β.Κ.:
Ναι, είναι η πρώτη φορά που βγαίνω και εκτός Αθηνών. Είμαι υποστηρικτής αυτού του θεσμού. Είναι πολύ χρήσιμα, αυτά τα ΔΗΠΕΘΕ για όλη την Ελλάδα γιατί αυτή η θεατρική αποκέντρωση είναι πολύ σημαντική για τη χώρα μας. Μακάρι κάποιοι από το κοινό, δεν λέω όλοι, να έχουν κερδίσει από αυτή την ιστορία και πρέπει να κερδίσουν.
Είναι πολύ σημαντικό να παρουσιάζεται ο Δον Κιχώτης, αυτή τη στιγμή στις Μαγουλάδες στην Κέρκυρα. Δύο να φύγουνε λίγο με διαφορετική σκέψη μέσα από το έργο είναι κέρδος για εμάς.

ΠτΘ: Τι σας άφησε έως τώρα, αυτή η εμπειρία;
Β.Κ.:
Σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έχω κερδίσει. Από εκεί και πέρα, η εμπειρία μου σαν περιοδεία είναι πάρα πολύ κουραστική. Δεν ξέρω αν θα ξανακάνω κάποια στιγμή. Δεν είναι εύκολο και το έργο. Είναι πολύ δύσκολο.

ΠτΘ: Φαντάζομαι πως αν σας συγκινεί μια επαφή με τον κόσμο αυτή θα είναι μέσω του θεάτρου.
Β.Κ.:
Βέβαια, πολύ περισσότερο και μόνο μέσω του θεάτρου. Είναι η χαρά της στιγμής που γεννιέται, ένα πράγμα πάνω στη σκηνή και γίνεται αποδεκτό ή μη αποδεκτό κάτω από το κοινό. Είναι μια ενέργεια διαφορετική από αυτή που μπορεί να σου δώσει ο κινηματογράφος ή η τηλεόραση.

ΠτΘ: Όσον αφορά στο θέατρο, σε ποια εποχή βρίσκεται, είναι η χρυσή του εποχή;
Β.Κ.:
Δεν ξέρω, αν υπάρχει αυτή, η λεγόμενη «χρυσή εποχή», αν είναι σε άνθιση το θέατρο. Το καλό είναι βέβαια, ότι κόσμος έχει βαρεθεί την τηλεόραση και πηγαίνει στο θέατρο. Στην Αθήνα από τις τόσες παραστάσεις, ότι δουλεύουν γύρω στις 15 παραστάσεις καλά, σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να τις υποστηρίξει και με το παραπάνω. Είναι καλό σημάδι αυτό.

ΠτΘ: Ποιος είναι ο στόχος, που είχατε όλοι σε αυτήν την παράσταση;
Β.Κ.:
Ο στόχος είναι ένας, να μπορέσουμε να συγκινήσουμε κάποιους ανθρώπους, να τους γοητεύσουμε έτσι ώστε να δουν έναν άλλο τρόπο σκέψεως. Να μπουν μέσα σε μια άλλη λογική. Ο «Δον Κιχώρης» μπορεί να τους οδηγήσει σε ένα τέτοιο τρόπο σκέψης.

ΠτΘ: Σας έχουμε συνηθίσει κατά κύριο λόγο σε κωμικούς ρόλους. Το δράμα είναι μέσα στα σχέδια σας;
Β.Κ.:
Ναι, είναι στα μελλοντικά μου σχέδια να παίξω δράμα και ο «Δον Κιχώτης» είναι το πρώτο βήμα, για να μπορέσω σιγά – σιγά να μπω στο δράμα.

ΠτΘ: Φεύγοντας θα έχετε στις αποσκευές σας και τον Δον Κιχώτη. Μετά από καιρό θα διαλεχθεί ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης με τον ήρωα;
Β.Κ.:
Κάθε βράδυ γίνεται ένας απολογισμός με τον ίδιο τον ήρωα. Κάθε βράδυ υπάρχει μια σκέψη για το «τι μέλλει γενέσθαι» την επόμενη μέρα, που γίνανε λάθη και τι έχω κερδίσει. Νομίζω ότι θα συνεχιστεί γιατί δεν είναι μια απλή παράσταση, δεν είναι ένας απλός ρόλος που μπορεί να τελειώσει μέσα σε μια θεατρική σεζόν. Είναι «προς μελέτην» για αρκετά χρόνια μετά.

ΠτΘ: Ποια τα σχέδια σας για τον χειμώνα;
Β.Κ.:
Θα κάνω τον «Μπίλι, ο ψεύτης» στο θέατρο Ριάλτο, στην Κυψέλη. Είναι μια πικρή κωμωδία των Κιθ Γουοτερχάους και Γουίλις Χολ, το θέμα της έχει να κάνει με το χάσμα των γενεών και με το αδιέξοδο της νεολαίας.

ΠτΘ: Υπάρχει κάποιο μήνυμα που βγαίνει από το συγκεκριμένο έργο;
Β.Κ.:
Ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο ρομαντισμό και στην ποίηση, στα ιδανικά, στις αξίες που χάθηκαν και να ξεχάσουμε τον τρόπο σκέψης που υφίσταται σήμερα. Αυτό το άγχος, το άγχος με το χρηματιστήριο.
Να τα πετάξουμε όλα αυτά από πάνω μας.

 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.