Ελενη Πεχλιβανη, ζωγραφος «Οι εικονες τις Ανατολης, και οχι μονο, στην πολη μας καθορισαν τις σπουδες μου στην τεχνη του μοντερνου»

Η Κομοτηνή μπορεί ενίοτε να αισθάνεται ευτυχισμένη ως πόλη. Όταν οι νεότερες γενιές των ανθρώπων που έζησαν εδώ,  βιώνοντάς την ατμόσφαιρά της,  ένιωσαν τους παλμούς  της πόλης, και είναι ικανές να φανερώσουν τις αθέατες τις περισσότερες φορές  —σχεδόν πάντοτε— ομορφιές της. Τις ομορφιές της σιωπηλής Κομοτηνής που κανείς δεν μπορεί να σου υποδείξει, ή και επιδείξει, αφού το σώμα της πόλης μένει σχεδόν καλυμμένο από τη σκόνη της καθημερινότητας και των αγώνων για επιβίωση οι ρυθμοί των οποίων ολοένα και εντείνονται… Και όχι μόνον από τη σκόνη της καθημερινότητας, αλλά κι αυτή του χρόνου που στην πόλη μας περνάει μονότροπα ή εξαφανίζοντας ή θάβοντας στη λήθη… Κι όμως…
 
Και την Κομοτηνή, αλλά και τη χώρα, είναι οι νεότεροι άνθρωποί της, που αντλώντας από τα αποθέματα του ταλέντου και των γνώσεών τους, καταφέρνουν όχι να διατηρούν αλλά να φτιάχνουν τη νέα ταυτότητά τους  στον χρόνο… Νέοι κομοτηναίοι, μεταξύ των οποίων η εικαστικός Ελένη Πεχλιβάνη, η οποία με τη δεύτερή της έκθεση τους «Αθέατους ακροβάτες», που γνώρισε εξαιρετική επιτυχία στην Αθήνα, κατάφερε να ζωγραφίσει τη μαγική Κομοτηνή των ονείρων μας στην αναγνωρίσιμη Κομοτηνή όλων μας, αυτή στην οποία  καθημερινά περπατούμε, αλλά σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να αφουγκραστούμε τον πολύχρωμο κόσμο της ιστορίας των μνημείων και των ανθρώπων της…
 
Ελένη Πεχλιβάνη όμως, για να ζήσουμε την Ανάσταση όπως μας ταιριάζει…  Στην πιο όμορφη μαγική πόλη  αγάπης, ανοχής και διαλόγων…    

«Ήταν υπέροχο, και πιστεύω αναγκαίο, το “ταξίδι”  σε διάφορα υλικά και τεχνικές» 

ΠτΘ: Γεννημένη στο Ντόρμουντ της Γερμανίας, μεγαλωμένη στην Κομοτηνή. Πώς αλήθεια έγραψαν μέσα σας ο τόπος της γέννησής σας και ο τόπος της παιδικής σας ηλικίας;
Ε.Π.: Δεν είναι τυχαίο όταν πήγα Erasmus, επέλεξα πανεπιστήμιο της Γερμανίας για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου στην τέχνη. Μάλλον ήθελα να εξερευνήσω τον τόπο που γεννήθηκα. Όμως, στο Ανθοχώρι Κομοτηνής ως παιδί και στην Κομοτηνή, ως έφηβη, οι εικόνες τις Ανατολής και όχι μόνο, καθόρισαν τις σπουδές μου στην τέχνη του μοντέρνου.
 
ΠτΘ: Δάσκαλοί σας στη ζωγραφική ήταν οι Ψυχοπαίδης και Χριστάκης, στη χαρακτική οι  Πειρουνίδης και Τσαλαματά, στη σκηνογραφία και τη φωτογραφία, οι Ζιάκας και Μπαμπούσης, συν του ότι μελετήσατε την καλλιτεχνική επεξεργασία του μαρμάρου. Αυτός ο μεγάλος κύκλος σπουδών που εστιάζουν στην απεικόνιση μέσω των ποικίλων εκφράσεών της και της ποικιλομορφίας των υλικών γιατί σας ήταν τόσο αναγκαίος;
Ε.Π.: Νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη που είχα τόσο σπουδαίους δασκάλους δίπλα μου! Ήταν υπέροχο και πιστεύω αναγκαίο όλο αυτό το «ταξίδι» μέσα από διάφορα υλικά και τεχνικές. Γιατί ο κάθε κλάδος και ο κάθε δάσκαλος με τη σειρά του, έβαλε το λιθαράκι του για να «χτιστεί» η προσωπικότητά μου, αλλά και ο χαρακτήρας της τέχνης μου.
Επίσης, μου έδωσαν εφόδια και γνώσεις, για να καταλάβω τι ακριβώς αναζητούσα και ποιο μέσο έκφρασης να επιλέξω.
 

ΠτΘ: Τι συντέλεσε ώστε να εισπράττετε με τόσο μαγικό τρόπο την Κομοτηνή, και ως πολίτης του κόσμου και ως σπουδαστής των τεχνών απανταχού του κόσμου;
Ε.Π.: Η Κομοτηνή κρατάει καλά φυλαγμένο ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικότητάς μου και κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην πόλη μου μέσα από τη ζωγραφική μου, αναδύεται με ένα μαγικό τρόπο αυτό το ονειρικό σκηνικό και ξυπνάει μέσα μου το παιδί και κάθε τι μαγικό υπάρχει στον κόσμο ενός παιδιού.

«Απολαμβάνω την αμεσότητα  με την οποία τα παιδιά να χρησιμοποιούν, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, τα υλικά τους» 

ΠτΘ: Ασχολείστε και με την παιδική ζωγραφική είτε διδάσκοντας είτε ζωγραφίζοντας βιβλία για παιδιά. Εξακολουθεί αυτός ο κόσμος της αθωότητας να αρδεύει την τέχνη σας;
Ε.Π.: Από το 2010, διδάσκω ζωγραφική σε παιδιά σε ιδιωτικό και σε δημόσιο τομέα. Επίσης, τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι και με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Ο κόσμος που βλέπει τα έργα μου αναγνωρίζει σχήματα αρχαϊκά γραμμένα λες από χέρι μικρού παιδιού. Απολαμβάνω αυτή την αμεσότητα στα παιδιά να χρησιμοποιούν, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, τα υλικά τους. Η αλήθεια είναι ότι μου διδάσκουν και εμένα όλο αυτό τον αυθορμητισμό που λείπει από τους ενήλικες.
 
ΠτΘ: Η πολυπολιτισμικότητα κάποιοι λένε ότι είναι κατάρα, εμείς στη Θράκη τη θεωρούμε ευλογία. Σας προβληματίζει καμιά φορά η πρώτη εκδοχή;
Ε.Π.: Όχι καθόλου! Γιατί και ως παιδί, όταν ζούσα στην Κομοτηνή αλλά και ως ενήλικας που την επισκέπτομαι αυτό που εισέπραξα και εισπράττω ακόμη, είναι η ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων διαφορετικής καταγωγής.
Άλλωστε ως ένα βαθμό το προβάλλω και μέσα από τη δουλειά μου. 

«Πολλοί ήταν  αυτοί που εξέφρασαν την επιθυμία, μετά την έκθεση, να  επισκεφτούν την Κομοτηνή» 

ΠτΘ: Η Κομοτηνή είναι διαρκής πηγή έμπνευσής σας. Η τωρινή έκθεσή σας με τίτλο «Αθέατοι ακροβάτες» ακόμη και σε εμάς που βλέπουμε ενσταντανέ της από μακριά απεικονίζει μια μαγική Κομοτηνή, αναγνωρίσιμη εξίσου από χριστιανούς και μουσουλμάνους μέσα από τον χρωματιστό κόσμο της αγάπης μας για την πόλη. Τα ενσταντανέ αυτά δείχνουν 100 % τοις 100% Κομοτηνή, π.χ. το Ρολόι, την Εκκλησία της Παναγίας, την οδό Ερμού. Πώς αλήθεια εισπράττεται η πόλη μας από τους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδας;
Ε.Π.: Η αλήθεια είναι ότι και στην προηγούμενη δουλειά μου και στην τωρινή, η Κομοτηνή πρωταγωνιστεί μέσα στα έργα μου. Στην πρώτη έκθεση η Κομοτηνή υπήρχε ως αίσθηση και ως άγγιγμα στις παιδικές μου μνήμες. Στη δεύτερη δουλειά μου, όμως η Κομοτηνή ήθελα να είναι αναγνωρίσιμη ως τοπίο. Αυτός ήτανε και ο λόγος που διάλεξα αρκετά κεντρικά κτήρια και αξιοθέατα της για να κινηθούν οι θεατές, ανάμεσα στο πραγματικό των κτηρίων και το φαντασιακό των «υφασμένων» με διαφορετικά υλικά, όπως λαδοπαστέλ, χρωματιστά μολύβια και ακρυλικά.
Από τον κόσμο εισέπραξα πολύ μεγάλο ενθουσιασμό για την πόλη μας. Αρκετοί είχαν μια όμορφη εμπειρία από την Κομοτηνή και άλλοι γενικά από τη Θράκη. Πολλοί όμως ήταν και αυτοί που εξέφρασαν την επιθυμία, μετά την έκθεση, να την επισκεφτούν. 

«Αυτός ο πολύχρωμος λαός από τσιρκολάνους που αναδύεται μέσα από την πόλη, είναι μέρος της» 

ΠτΘ: Γιατί ο τίτλος «Αθέατοι ακροβάτες»; Μπορείτε να μας τον εξηγήσετε;
Ε.Π.: Η καινούργια μου δουλειά ήταν μια πρόκληση για εμένα. Ένιωσα και εγώ να «ακροβατώ» μέχρι να καταφέρω να συνθέσω δυο διαφορετικούς κόσμους, τον ονειρικό με τον πραγματικό. Το πραγματικό το αντιπροσωπεύει η πόλη μου, η Κομοτηνή. Το ονειρικό οι ακροβάτες μου. Αυτός ο πολύχρωμος λαός από τσιρκολάνους που αναδύεται μέσα από την πόλη, είναι μέρος της και ήθελα ο θεατής να νιώσει ότι βρίσκονται δίπλα του, ως μέρος της καθημερινότητάς του, απλά είναι αθέατοι. Όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί οι ρυθμοί της καθημερινότητας δε μας αφήνει περιθώρια να τους εντοπίσουμε.

Η ζωγράφος Ελένη Πεχλιβάνη 

Η  Ελένη Πεχλιβάνη σπούδασε Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Γ. Ψυχοπαίδη και Α. Χριστάκη, από όπου αποφοίτησε τον Σεπτέμβριο του 2009. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της παρακολούθησε μαθήματα Χαρακτικής, Σκηνογραφίας και Φωτογραφίας. Η κλίση της προς την τέχνη της ζωγραφικής ήταν εμφανής από πολύ μικρή ηλικία, ωστόσο όπως λέει η ίδια «ίσως δεν υπήρχαν οι βάσεις για να με κατευθύνει κάποιος από πιο νωρίς». Από τη στιγμή που το ανακάλυψε βρήκε τον δικό της δρόμο για να την εξελίξει, με τη βοήθεια σημαντικών ανθρώπων, μεταξύ των οποίων, όπως θυμάται η κ. Πεχλιβάνη, και ο Κομοτηναίος σπουδαίος ζωγράφος και καλλιτέχνης γενικότερα Νίκος Θωμάς, που την έφερε σε επαφή με ανθρώπους στην Αθήνα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.