Δημητρης Πουλικακος «Ζω το τωρα, δεν ελπιζω τιποτα αρα δεν απογοητευομαι ευκολα»
Μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και φυσιογνωμία που εξακολουθεί να προκαλεί και να μην περνά απαρατήρητη κάθε φορά που μετέχει στο δημόσιο λόγο είναι αναμφισβήτητα αυτή του Δημήτρη Πουλικάκου. Πρωτεργάτης της ροκ μουσικής στην Ελλάδα, έχει στο ενεργητικό του και συμμετοχές σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες μεταξύ των οποίων «οι Αυθαίρετοι», «ο Δράκουλας των Εξαρχείων», «βίος και πολιτεία», «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» και «το μετέωρο βήμα του πελαργού».
Διατηρώντας ακέραια την ανατρεπτικότητα και το ιδιαίτερο στυλ που τον χαρακτηρίζει σε όλη του τη ζωή, ο κ. Πουλικάκος φιλοξενήθηκε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94 fm» και μίλησε σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης τόσο για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος, όσο και για τις εξαιρετικά εκκεντρικές απόψεις που υποστηρίζει.
Ο λόγος στον ίδιο…
ΠτΘ: Πείτε μας λίγα λόγια για την ταινία του Κυριάκου Κατζουράκη και της Κάτιας Γέρου «USSAK», στην οποία συμμετέχετε.
Δ.Π.: Είναι μια σκοτεινή ταινία με κοινωνικό science fiction. Μια σκοτεινή προβολή σε ένα εγγύς μέλλον κατά κάποιο τρόπο. Το περιεχόμενό της δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά γενικότερα την παγκόσμια κατάσταση. Ήδη βλέπουμε στην Αμερική να εκλέγεται ως πρόεδρος ένα άτομο που για μένα πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητο. Είναι σαν να βγάζαμε στην Ελλάδα πρωθυπουργό τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Είναι θλιβερό για όλο τον κόσμο.
«Το rock n roll ήταν πρώτη φορά στην ιστορία, που βγήκε μια μουσική για τη νεολαία»
ΠτΘ: Είστε από τους πρώτους φαν της rock’ n’ roll στην Ελλάδα, καθώς ακούγατε ήδη από το 55’ αν δεν κάνω λάθος.
Δ.Π.: Έτυχε να είμαι στην κατάλληλη ηλικία τότε και με χτύπησε στο δόξα πατρί.
ΠτΘ: Και πώς αντιμετώπιζε ο κόσμος τότε αυτή τη μουσική;
Δ.Π: Τότε δεν ήταν καθόλου προβεβλημένη αυτή η μουσική. Δεν υπήρχε η τηλεόραση τότε και στο ραδιόφωνο δεν πολύ έπαιζαν rock n roll. Υπήρχαν μαγαζιά, ας πούμε κλαμπάκια με τζουκ μποξ ως επί το πλείστον, δηλαδή αυτά τα μηχανήματα με τα σαράντα πεντάρια δισκάκια και κατά τα άλλα αυτή η μουσική παιζόταν σε συνάξεις και παιδικά ή εφηβικά πάρτι. Ήταν πρώτη φορά στην ιστορία που βγήκε μια μουσική που ήταν για τη νεολαία. Στην αρχή ήταν λίγο «φτιαχτή». Ειδικά για τη νεολαία και τα παιδιά των λευκών γονέων, ήταν λίγο πιο αποστειρωμένη μαύρη μουσική. Η μουσική αυτή δημιουργήθηκε όταν είχαν έρθει και σε επαφή οι δύο φυλές στον πόλεμο, δηλαδή είχαν έρθει κάπως πιο κοντά τα λευκά και μαύρα νέα παιδιά, καθώς στον πόλεμο βλέπεις στέλνουν τη νεολαία να σκοτωθεί.
«Δεν μπορώ να πω ότι είμαι τραγουδιστής, είμαι κάποιος που του αρέσει να τραγουδάει»
ΠτΘ: Ας κάνουμε και μια στάση στο 1967, μια χρονιά γραμμένη με μελανά χρώματα στην ελληνική ιστορία λόγω του πραξικοπήματος, ωστόσο τότε τέσσερις μέρες νωρίτερα γίνεται και η μεγάλη συναυλία των Rolling Stones, όπου έπαιξαν αρχικώς και οι MGC. Πείτε μας μερικά λόγια για τη συναυλία εκείνη και πως προέκυψε η μετέπειτα προσχώρησή σας στο συγκρότημα αυτό.
Δ.Π.: Ο φίλος μου και πιανίστας Δημήτρης Πολίτιμος έπαιζε στο συγκρότημα από το 1965, ενώ εγώ προσχώρησα σχετικά αργά, στο τέλος του 1967. Τότε είχαμε προβλήματα με τα μέλη των συγκροτημάτων, επειδή τα μέλη τους πήγαιναν φαντάροι και ήταν ένας από τους λόγους που διαλύονταν. Είχε πάει φαντάρος και ο δικός τους ο μπασίστας, ενώ εγώ μόλις είχα έρθει από τα Μάταλα που είχα πάει λίγες μέρες μετά την 21η Απριλίου. Έτσι λοιπόν μου είπε ο Δημήτρης «δεν θες να έρθεις να παίζεις μπάσο;». Γραντζούναγα λίγο την κιθάρα, μου έμαθε και τα κομμάτια ο κιθαρίστας τους και έτσι άρχισα να γίνομαι μπασίστας. Μετά ο τραγουδιστής του συγκροτήματος πήγε φαντάρος και αφού ψάξαμε να βρούμε κάποιον να τον αντικαταστήσει, στο τέλος είπαμε να περάσω εγώ «μπροστά» που ήξερα ούτως ή άλλως και τα αγγλικά κομμάτια που παίζαμε και έτσι η κοινωνία με έκανε τραγουδιστή. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι τραγουδιστής, είμαι κάποιος που του αρέσει να τραγουδάει.
«Οι τυχεροί πεθαίνουν νέοι»
ΠτΘ: «MGC» λοιπόν, «Εξαδάκτυλος», «Αχ- Βαχ» και άλλες πολλές συνεργασίες και κάπου εδώ θέλω να σταθούμε και να σας ρωτήσω για τις δύο άλλες μεγάλες μορφές της ελληνικής ροκ σκηνής, για τον «ανεψιό» σας, όπως τον αποκαλούσατε, Παύλο Σιδηρόπουλο και τον τρελό της παρέας, τον Άσιμο. Ποια η σχέση σας μαζί τους και πως τους ζήσατε;
Δ.Π.: Με τον Άσιμο δεν είχαμε και πολλά πολλά. Κανένας δεν είχε πολλά πολλά με τον Άσιμο, καθώς τσακωνόταν με όλους, γιατί ήταν ιδιότροπος και ερειστικός πολλές φορές, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης. Ο Παυλάκης ήταν ένα αγαθό παιδί με την αρχαία σημασία της λέξεως. Ρουφούσε την πραγματικότητα όπως ρουφάει τις πληροφορίες ένας εγκέφαλος μικρού παιδιού και γλίτωσε τα χειρότερα ίσως. Το «οι καλοί πεθαίνουν νέοι» που λένε, εγώ το λέω αλλιώς «οι τυχεροί πεθαίνουν νέοι».
ΠτΘ: Και με τα ναρκωτικά, όπως όλοι ξέρουν, καθότι δεν έχετε κρυφτεί ποτέ, η σχέση σας υπήρξε ιδιαίτερη, από πειραματόζωο του BBC για το LSD μέχρι τη σύλληψη για κατοχή χασίς επί χούντας. Ωστόσο, από το 2008 δηλώνεται καθαρός.
Δ.Π.: Έκανα τον εαυτό μου πειραματόζωο. Δεν είναι για όλους, σε άλλους αρέσει το τσάι, σε άλλους ο καφές, σε άλλους το ουίσκι, σε άλλους το ούζο. Δεν είναι όλα για όλους. Εγώ το ούζο δεν το μπορώ, ενώ φούντα πίνω. Έχω βρει την υγειά μου και δεν το λένε τυχαία το «χορταράκι» του θεού.
ΠτΘ: Οπότε έχετε καθαρίσει από το 2008 από τα υπόλοιπα ναρκωτικά, ενώ να φανταστώ το χασίς δεν συγκαταλέγεται στα ναρκωτικά.
Δ.Π.: Όχι δεν θα το έλεγα ναρκωτικό. Πιο πολύ ναρκωτικό είναι τα χάπια που παίρνουν οι νοικοκυρές και αυτοί που δεν μπορούν να κοιμηθούν, που είναι πρεζάκια χωρίς να το ξέρουνε και ούτε το συνειδητοποιούν. Γενικά ο κόσμος κινείται με μία υποκριτική στάση. Είμαστε πολύ σοβαροφανής και υπάρχει μια υποκρισία.
«Οι φυλακές πάνε και έρχονται, όπως και έξω εξάλλου»
ΠτΘ: Η χρήση χασίς επί χούντας σας οδήγησε και φυλακή αλλά όχι μόνο τότε. Φαντάζομαι ιδιαίτερα δύσκολα στη φυλακή, καθώς την πρώτη φορά ήταν την περίοδο της χούντας και τη δεύτερη κατηγορηθήκατε για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία.
Δ.Π.: Όταν είσαι ήδη στη φυλακή παραμέσα δεν πάει, οπότε και να πιάσουν κάποιον όταν είναι ήδη μέσα, το πολύ πολύ να πάρει μια διοικητική ποινή. Απλά το μέσα που είναι παρατείνεται για λίγο ακόμα. Εν πάση περιπτώσει οι φυλακές πάνε και έρχονται, όπως και έξω εξάλλου. Τις παρενέργειες ή αν θέλεις τις κακές ενέργειες τις προκαλεί περισσότερο η απαγόρευση, όπως από την ποτοαπαγόρευση ξεκίνησε ο γκανγκστερισμός. Δεν έχουμε μάθει τίποτα δηλαδή από αυτή την ιστορία. Ας πούμε ότι επιτρεπόταν η χρήση όλων των ουσιών, θα γινόταν όλοι πρεζάκηδες ή αλκοολικοί; Από την άλλη δεν συμβουλεύω κανένα είτε να χρησιμοποιεί είτε να μη χρησιμοποιεί. Ο καθένας έχει την προσωπική του ευθύνη.
«Χίπστερ είναι αυτός που ελίσσεται στο πεζοδρόμιο, είναι πονηρός και ψηλιασμένος»
ΠτΘ: Ροκ επανάσταση λοιπόν, ναρκωτικά, φυλακή και τελικά ποτέ δεν γίνατε διπλωμάτης που ήθελαν οι γιατροί γονείς σας.
Δ.Π.: Αυτές οι ορολογίες αλλάζουν όπως άλλο εννοούσαν χίπστερ το 50’και το 55’ και άλλο τώρα. Καμία σχέση. Δηλαδή η πρώτη έννοια του χίπστερ που τώρα κοροϊδεύουν αυτά τα καλόπαιδα με το αυτοκινητάκι και τα λεφτά του μπαμπά, δεν έχει καμία σχέση με τον αρχικό όρο «χίπστερ». Χίπστερ είναι αυτός που ελίσσεται στο πεζοδρόμιο, που είναι πονηρός και ψυλλιασμένος. Καμία σχέση με το πώς εμείς έχουμε δώσει την ορολογία και βέβαια εκφυλίζεται και ο όρος ροκ. Καταρχήν όλοι οι μουσικοί που παίζουν στα λαϊκά θεωρούν τους εαυτούς τους ροκάδες, πόσο μάλλον αυτοί που παίζουν κάποιου είδους ροκ. Το λαϊκό όπως το ξέραμε σε στυλ Μπιθικώτση δεν υπάρχει. Υπάρχουν αυτές οι λαϊκο-εντεχνο-ποπ τύπου πριονοκορδέλες όπως τις λέω εγώ.
«Η νοοτροπία πίσω από το ρεμπέτικο ή το μπλουζ είναι παρεμφερής»
ΠτΘ: Πλέον έχετε μπει και σε ένα πιο μπλουζ ήχο μαζί με το Νίκο Σπυρόπουλο…
Δ.Π.: Και το μπλουζ ροκ είναι, αν εμβαθύνεις λιγάκι στο θέμα μουσική.
ΠτΘ: Πείτε μας λοιπόν για το μπλουζ και το ρεμπέτικο. Η σχέση τους είναι το ένα ο πρόδρομος του άλλου;
Δ.Π.: Όχι, φυτρώνει το ένα ερήμην του άλλου. Υπάρχουν βέβαια και σχέσεις, όπως ο Κατσαρός, που ήταν στην Αμερική, είχε επαφές. Γενικά όσοι ρεμπέτες είχαν πάει από νωρίς στην Αμερική είχαν κάποιες συναντήσεις και επιρροές, καθώς εκεί υπήρχαν αρκετά μεγάλες κοινότητες και πολλοί μουσικοί. Είναι κοινή η πορεία των δύο μουσικών ειδών χρονικά και κοινωνιολογικά, δηλαδή είναι μουσικές του αχ βαχ ας πούμε. Η νοοτροπία, αν θέλεις, πίσω από το ρεμπέτικο ή το μπλουζ είναι αρκετά παρεμφερής, αν και ως μουσικές έχουν άλλους δρόμους. Αν και εμένα όταν με ρωτάνε λέω «εγώ είμαι των πέντε δρόμων».
«Δεν υπάρχει παρθενογένεση, όλοι “κλέβουμε” από όλους»
Η μουσική είναι μία. Αν πάρεις Βλάχους από τα Απαλάχια ή από τη Ρούμελη και πάνε να παίξουν στην Κίνα, αμέσως είναι κατανοητό τι αισθήματα βγαίνουν από αυτή τη μουσική. Δεν χρειάζεται να ξέρεις απαραίτητα νότες για να αντιληφθείς ότι ουσιαστικά η μουσική είναι μία κι ότι είναι δανεική. Αν συνθέτεις «κλέβεις» ούτως ή άλλως, το οποίο διαφέρει από τη λογοκλοπή όμως. Οι ήχοι είναι ήχοι που υπάρχουν στο σύμπαν και δεν γίνεται να παραχθούν. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει παρθενογένεση, όλοι «κλέβουμε» από όλους. Αν δεν μπορείς να «κλέψεις» και να το προσαρμόσεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Δηλαδή με το να ξεπατικώσεις απλώς κάτι δεν λέει τίποτα.
ΠτΘ: Φτάνουμε λοιπόν και στο σήμερα. Δημήτρης Πουλικάκος ετών 73. Κάνοντας λοιπόν ένα φλας μπακ πως θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας και θα αλλάζατε κάτι;
Δ.Π.: Όχι, προτιμώ να μην κάνω πολύπλοκες σκέψεις. Ζω το τώρα και δεν ελπίζω τίποτα άρα δεν απογοητεύομαι και εύκολα. Είμαι πεισματάρης άνθρωπος αλλά και υπομονετικός, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν μετανιώνεις μην το κάνεις κύριε.
«Η ζωή είναι ο θάνατος»
ΠτΘ: Εμένα μου είχε κάνει εντύπωση και το τατουάζ στο αριστερό χέρι με τη νεκροκεφαλή.
Δ.Π.: Είναι ο Χάρος ο ίδιος, για μην ξεχνιόμαστε που βρισκόμαστε. Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη και γελούσα, γιατί έπεσα σε μία φράση, που λέω και εγώ, «η ζωή είναι ο θάνατος». Για να πεθάνεις πρέπει να ζήσεις, άρα η ζωή σε οδηγεί στο θάνατο. Αν δεν υπάρχεις, δεν υπάρχει και πρόβλημα. Δεν είναι να φοβάται κανένας το θάνατο και μπορεί να μη χρειάζεται να τον προκαλεί, αλλά μερικοί είναι λίγο πιο ριψοκίνδυνοι από άλλους. Ο καθένας έχει τα «χούγια» του, φτάνει να μη βάζεις σε κίνδυνο και ζωές άλλων χωρίς να τους ρωτά.
ΠτΘ: Μου είχατε πει ότι τρία πράγματα δεν θα σε προδώσουν στη ζωή σου: ο σκύλος, η μουσική και το οφθαλμόλουτρο.
Δ.Π.: Ακριβώς. Μπορεί να μη χορταίνεις με το οφθαλμόλουτρο αλλά δεν σε προδίδει.
ΠτΘ: Αυτή την περίοδο που μπορούμε να σας βρούμε, ετοιμάζεται κάτι καινούριο;
Δ.Π.: To καινούριο είναι σχετικό. Γράφω τραγουδάκια και παίζουμε παρέα τα τελευταία 2-3 χρόνια κυρίως με το συνάδελφο Νίκο Σπυρόπουλο που έχουμε ξανά συνεργαστεί.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
