Δεν τελειωσαν ακομα των θαυματων οι εποχες

ΙΔΡΥΘΗΚΕ το 1985 από φοιτητές του Δημοκρίτειου και από τότε μέχρι σήμερα αποτελεί σημαντικό φορέα πολιτισμού της πόλης μας. Εκατοντάδες φοιτητών ασχολήθηκαν μέσα από τα διάφορα τμήματά της καταθέτοντας ένα κομμάτι της ψυχής τους. Εξάλλου η πόλη μας, η Κομοτηνή, είναι δεκτική σε τέτοιες καταθέσεις.

Νεολαίοι, φοιτητές και μη, εργάστηκαν και εργάζονται πυρετωδώς ζεσταίνοντας την πραγματικότητα του πολιτισμού μας, με τη δημιουργική τους κατάθεση και την πολυχρωμία της έκφρασής τους.

Εκείνο που είναι σημαντικό και αξίζει να σημειωθεί είναι ότι όσο και αν περνούν τα χρόνια και άλλα παιδιά μπαίνουν στους κόλπους της και άλλα φεύγουν, η Κοινότητα συνεχίζει την έντονη πολιτιστική της παρουσία σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Το ίδιο κέφι, το ίδιο μεράκι, νέες ιδέες εμπλουτίζουν το πρόγραμμά της.

Δύο παιδιά ο Παναγιώτης Μουχτερός και η Νατάσσα Κουμούτσου εντάχθηκαν σε αυτήν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια και όλο αυτό τον καιρό έδωσαν ό,τι περισσότερο μπορούσαν και σαν απλά μέλη αλλά και από τη θέση της Προέδρου η Νατάσσα Κομούτσου και από αυτή του υπευθύνου του περιοδικού «Σύνωρα» ο Παναγιώτης Μουχτερός. Σήμερα, λίγο πριν εγκαταλείψουν την πόλη αλλά και τη φοιτητική ζωή μας μιλούν για τις εμπειρίες που αποκόμισαν τόσο από την Κοινότητα αλλά και από την πόλη.

Εξάλλου όπως και οι ίδιοι λένε η Κομοτηνή θα είναι πάντα μέσα τους…

ΥΓ.: Δανείζομαι τον τίτλο από εκδήλωση της Κοινότητας γιατί πιστεύω ότι θα συνεχίσει να μας προσφέρει θαύματα… Ευτυχώς…

Νατάσσα Κουμούτσου:

«Το δέσιμο με την πόλη, με το Πανεπιστήμιο και με τους ανθρώπους είναι πολύ βαρύ για να το αφήσεις πίσω σου»

Η Νατάσσα Κουμούτσου όπως λέει και η ίδια έγινε πρόεδρος της Κοινότητας εντελώς τυχαία. Στην αρχή το γεγονός αυτό τη φόβισε κατάφερε όμως στη συνέχεια να ξεπεράσει τους φόβους της και να προσπαθήσει για το καλύτερο της Κοινότητας κρίνοντας πάντα αντικειμενικά τα πράγματα. Τελειώνοντας τη θητεία της αλλά και τα φοιτητικά της χρόνια η Νατάσσα μας μιλά για τη νοσταλγία που ήδη αισθάνεται για αυτά που φεύγουν, γιατί γνωρίζει ότι θα ξανάρθει στην Κομοτηνή αλλά «διαφορετική», γιατί τίποτα δεν μένει το ίδιο. Η ανεμελιά και η ξενοιασιά των φοιτητικών χρόνων θα έχει παρέλθει.

Νατάσσα Κουμούτσου όμως…

ΠτΘ: Πριν από τέσσερα χρόνια φθάνεις στην Κομοτηνή. Ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση και ποια τα συναισθήματά σου;

Ν.Κ.: Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να επισκεφθώ την Κομοτηνή, και παρόλο το σοκ ότι πέρασα εδώ πολύ μακριά από το σπίτι μου,- γιατί κατάγομαι από την Πελοπόννησο,- ανέβαινα με καλή διάθεση. Πίστευα ότι θα ανακάλυπτα κάτι καινούργιο. Μπαίνοντας στην πόλη το πρώτο που αντίκρισα μπροστά στον Κωτσόβολο και μου έκανε εντύπωση ήταν το κλασικό κάρο που κυκλοφορεί στην πόλη με τον παππού και τα εγγονάκια του. Η εικόνα αυτή, να κυκλοφορεί ένα κάρο μέσα στην πόλη ανάμεσα σε αυτοκίνητα ήταν ξένη για μένα. Βέβαια είχα την τύχη να περάσει σε τμήμα της πόλης η καλύτερή μου φίλη και παρέα αγαπήσαμε, ανακαλύψαμε και περιεργαστήκαμε την πόλη.

ΠτΘ: Και η Κοινότητα Νέων;

Ν.Κ.: Στην κοινότητα μπήκα προς το τέλος του πρώτου έτους. Βέβαια παρακολουθούσα από το χειμώνα όλες τις εκδηλώσεις της και μου άρεσε. Μετά το Πάσχα ανακάλυψα ότι το στέκι της Κοινότητας ήταν δίπλα στο σπίτι μου. Πήγαμε μία Κυριακή γνωριστήκαμε με τα παιδιά και αρχίσαμε να δουλεύουμε παρέα. Θυμάμαι ότι η πρώτη δουλειά που κάναμε με τα παιδιά ήταν αφισοκόλληση για το πρώτο θεατρικό της Κοινότητας τα μονόπρακτα του Τσέχωφ. Έτσι και έμεινα.

Ήταν η περίοδος που η Κοινότητα ξεκίνησε να δραστηριοποιείται εντόνως. Από τη χειμώνα που σαν παρατηρητής συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις είδα ότι είχε ανταπόκριση από πλευράς κοινού. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ομαδικότητα που υπήρχε, το κλίμα της παρέας που επικρατούσε και αυτό γιατί τα παιδιά αγαπούσαν αυτό που έκαναν. Και αυτός ήταν και ο λόγος που με τράβηξε και με έκανε να επιμείνω και να γίνω μέλος της Κοινότητας. Στην αρχή ασχολήθηκα περισσότερο με το περιοδικό και αργότερα με το θεατρικό.

ΠτΘ: Και κάποια στιγμή έγινες και πρόεδρος. Πώς δέχθηκες αυτή την εκλογή;

Ν.Κ.: Η υποψηφιότητά μου μπήκε για πλάκα για να συμπληρωθούν οι υποψήφιοι που όριζε το καταστατικό. Στην καταμέτρηση των ψήφων και ενώ εγώ ήμουν για καφέ ήρθαν τα παιδιά και μου είπαν ότι βγήκα πρώτη σε ψήφους και άρα εθιμικά, επειδή στην Κοινότητα αυτός που έρχεται πρώτος σε ψήφος αναλαμβάνει και την Προεδρία, ήμουν πρόεδρος. Το γεγονός με ξένισε γιατί μέχρι τότε είχα συνηθίσει να παίρνω εντολές και να κάνω διάφορες δουλειές, αφισοκολλήσεις, αιτήσεις στην πρυτανεία. Μου φάνηκε βουνό το γεγονός ότι από εδώ και πέρα πλέον έπρεπε εγώ να οργανώνω και η εκλογή μου συνέπεσε και με το γεγονός ότι εκείνη τη χρονιά έφευγαν και πολλοί τεταρτοετείς. Δεν θα έλεγα ότι μου κακοφάνηκε ούτε με φόβισε απλά ήταν λίγο δύσκολα

ΠτΘ: Πόσο βοηθά το γεγονός ότι η δράση γίνεται οργανωμένα;

Ν.Κ.: Οι αποφάσεις είναι κοινές συλλογικές και πάντα σίγουρα επαφίεται στην θέληση του καθενός να προσφέρει στην Κοινότητα και ίσως εκεί υπάρχουν κάποια προβλήματα. Δεν μπορείς όμως να υποχρεώσεις τον καθένα να κάνει κάτι γιατί η δουλειά είναι εθελοντική και ό,τι κάνεις το κάνεις με την ψυχή σου και μπορεί να είναι καλό αλλά μπορεί να είναι και κακό πολλές φορές. Ο εθελοντισμός θέλει δύναμη ψυχής, αντοχές και νεύρα.

Η προσφορά μας δεν ήταν μόνο για την Κοινότητα ή για την πόλη ή για κάποιον άλλο. Ό,τι κάναμε το κάναμε για μας περισσότερο και το δέσιμο που επήλθε και με την πόλη και με το Πανεπιστήμιο και με τους ανθρώπους που δουλέψαμε είναι πολύ βαρύ για να το αφήσεις πίσω σου.

ΠτΘ: Γιατί το λες αυτό;

Ν.Κ.: Είναι ένα πολύ ξεχωριστό δέσιμο σε σύγκριση με αυτό που θα είχες με ένα συμφοιτητή σου που τον βλέπεις κάθε μέρα το πρωί για να πας στο μάθημα ή με τους φίλους σου που μπορεί να περνάς αρκετές ώρες. Είναι κάτι που σε δένει παραπάνω, είναι η αγωνία που μπορεί να έχεις για μία εκδήλωση, για μία θεατρική παράσταση, η αγωνία των παρασκηνίων. Βιώνεις και μοιράζεσαι κάτι το διαφορετικό. Και όταν σκέφτεσαι ότι φεύγεις και μπορεί να μη ξαναϊδωθείς με αυτόν που είναι από την Κρήτη ή από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας θεωρώ ότι είναι πολύ βαρύ.

ΠτΘ: Είναι όμως γεγονός ότι τα παιδιά που πέρασαν από την Κοινότητα εδώ και πολλά χρόνια την αγάπησαν πολύ και ακόμη και σήμερα ενδιαφέρονται για αυτήν…

Ν.Κ.: Πριν δύο χρόνια που κάναμε την εκδήλωση στην οποία τιμήσαμε τους παλιούς κοινοτικούς γνωρίσαμε για πρώτη φορά ανθρώπους που πριν από δέκα χρόνια μοιράζονταν τα ίδια πράγματα με αυτά που ζούσαμε εμείς σήμερα. Μπορεί τότε να ήταν διαφορετικοί οι κώδικες επικοινωνίας και σε διαφορετικές βάσεις και μπορεί η Κομοτηνή που έζησαν αυτοί να ήταν διαφορετική από αυτή που ζούμε σήμερα όμως υπήρχε μία κοινή συνισταμένη. Και αυτή η συνισταμένη έφερε μία οικειότητα μεταξύ μας την οποία ομολογουμένως δεν περιμέναμε αλλά ήταν κάτι το εκπληκτικό.

ΠτΘ: Η εμπειρία και η ενασχόληση με την Κοινότητα τι σου έδωσε;

Ν.Κ.: Μου έδωσε κάθε είδους εμπειρία που μπορώ να έχω από τις συναναστροφές μου με οποιονδήποτε άνθρωπο και σε οποιοδήποτε επίπεδο Εννοείται βέβαια ότι πάντα μου αφήνει τα καλά, τα θετικά, παρότι οι εκρήξεις της στιγμής μπορούν να σε στενοχωρήσουν και να σε εκνευρίσουν. Και σήμερα παρόλο που δεν έχω φύγει άρχισα να νοσταλγώ ορισμένα πράγματα. Είναι κάτι πολύ παράξενο.

ΠτΘ: Το γεγονός ότι τελειώνεις τις σπουδές σου δεν συνεπάγεται ότι δεν θα ξανάρθεις στην Κομοτηνή…

Ν.Κ.: Θα ξανάρθω διαφορετική και δεν το λέω με την κακή έννοια γιατί όπως όλοι θα αλλάξω και εγώ. Δεν θα ξανάρθω στην Κομοτηνή και θα μείνω στο σπίτι όπου έμενα ή να πάω στο στέκι για να πιω καφέ γιατί δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Θα έρθω θα δω τα παιδιά και θα φύγω.

ΠτΘ: Η Κοινότητα είναι ανοιχτή σε όλους ή λειτουργεί με αποκλεισμούς;

Ν.Κ.: Επιδιώκουμε να μη λειτουργούμε με αποκλεισμούς. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται έτσι, αλλά θα έλεγα ότι το θέμα είναι οργανωτικό και αυτό μπορεί να βγαίνει προς τα έξω σαν αρνητική εικόνα της κοινότητας, όχι σαν αποκλεισμός ορισμένων ανθρώπων. Είναι ευνόητο να θέλουμε να συμμετέχουν σε όλες μας τις εκδηλώσεις όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Εμείς επειδή πάσχουμε λίγο από οργάνωση ίσως να φανεί κάπως ελιτίστικη η στάση μας προς τους έξω. Είναι κάτι που δεν το επιδιώκουμε και για αυτό επαναλαμβάνω ότι είναι συνέπεια ορισμένες φορές της κακής μας οργάνωσης.

ΠτΘ: Μήπως συντελεί και το γεγονός ότι δεν θέλετε να κομματικοποιήσετε την Κοινότητα και θέλετε να διατηρήσετε το στίγμα της πολιτιστικής ομάδας;

Ν.Κ.: Θεωρώ ότι η Κοινότητα είναι πολιτικοποιημένη αλλά προσπαθούμε να μη γίνει κομματικοποιημένη και παραταξιακή. Ανά καιρούς έγιναν κάποιες τέτοιες προσεγγίσεις και αν τέτοιου είδους προσφορές τις θεωρούν κάποιοι ως αποκλεισμό, ναι, τις αποκλείσαμε, γιατί εννοείται ότι δεν τις θέλουμε. Είμαστε καθαρά πολιτιστική ομάδα και δεν θέλουμε να αλλάξει το ύφος της κοινότητας, Τώρα εάν με την πολιτική μας στάση βγαίνει κάτι που σε ορισμένους φαίνεται και θέλουν να το χαρακτηρίσουν κάπως, θα έλεγα ότι η συμπεριφορά όλων των ανθρώπων στη ζωή μπορεί να χαρακτηρισθεί πολιτικοποιημένη και εξάλλου και ο πολιτισμός εξ ορισμού είναι και αυτός πολιτικοποιημένος.

ΠτΘ: Αυτά τα τέσσερα χρόνια που είσαι μέλος της Κοινότητας αντιμετώπισες προβλήματα;

Ν.Κ.: Πολλές φορές έπρεπε να προσπαθήσω να αποδώσω τα αυτονόητα μιλάω μέσα στους κόλπους της κοινότητας. Αρκετές φορές υπήρξε πρόβλημα συνεννόησης μεταξύ μας, και δεν μιλώ για τα πρακτικά ζητήματα μιλώ για θέματα που αφορούν τη φύση της Κοινότητας, τι ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε, τι σκοπούς επιδιώκουμε και τι θα μας βοηθήσει. Και με προβλημάτισε αρκετές φορές ο τρόπος και η σκοπιά που έβλεπαν τα πράγματα ορισμένα παιδιά μέσα στην Κοινότητα. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι εγώ τα έβλεπα σωστά και οι άλλοι λάθος, απλά γενικότερα με προβλημάτισε ο τρόπος που τα αντιμετώπιζαν.

ΠτΘ: Μία ομάδα για να λειτουργήσει όμως πρέπει να βρει τα σημεία τομής των διαφορετικών απόψεων;

Ν.Κ.: Φυσικά και η πολυφωνία είναι το ζητούμενο στη λήψη αποφάσεων. Γνώμονας όμως πρέπει να είναι πάντα το καλό, όχι για μας τον καθένα ξεχωριστά και πώς θα διευκολυνθούμε, αλλά να δούμε λίγο πιο πέρα τι θα βοηθήσει γενικά όλο αυτό το πλέγμα που λέγεται κοινότητα. Αυτό πολλές φορές δημιούργησε προστριβές μεταξύ των μελών μας, Ίσως μερικοί βλέπουν πιο βραχυπρόθεσμα σε σχέση με το μέλλον της κοινότητας. Ο χρόνος θα δείξει ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.

ΠτΘ: Πώς βλέπεις τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης;

Ν.Κ.: Προέρχομαι από μία μεγάλη πόλη μεγάλη μεν αλλά χωρίς πανεπιστήμιο και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στα τέσσερα χρόνια που μένω εδώ κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει πανεπιστήμιο σε μία πόλη. Δημιουργεί άλλες συνθήκες διαβίωσης. Είδα περισσότερη πολιτιστική δράση στην Κομοτηνή παρά στην πόλη από την οποία προέρχομαι, Αντικειμενικά δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό βέβαια για την Κομοτηνή για όσους μένουν εδώ αλλά εμένα μου άρεσε και με εντυπωσίασε πολύ. Από το ΔΗΠΕΘΕ, από παραστάσεις, από πρωτοβουλίες, συναυλίες θεωρώ ότι η Κομοτηνή είναι ενεργή πολιτιστικά και προσφέρει πολλές διεξόδους σε γενικές γραμμές.

ΠτΘ: Από πλευράς φορέων είχατε στήριξη;

Ν.Κ.: Φυσικά και υπήρξαν φορείς όπως το Πανεπιστήμιο και ο Δήμος που μας στήριξαν. Όποτε ζητήσαμε τη βοήθειά τους δεν υπήρξε καμία αντίρρηση, καμία δυσανασχέτηση για προσφορά και βοήθεια. Ο πρύτανης κ. Σχινάς αποφάσισε από φέτος να στηρίξει την προσπάθεια της Κοινότητας και μάλιστα με την ευκαιρία του εορτασμού των 30 χρόνων Δημοκριτείου ενέταξε την παράσταση της Κοινότητας στα πλαίσια του εορτασμού αυτού.

ΠτΘ: Και μία τελευταία ερώτηση. Μετά το πτυχίο τι;

Ν.Κ.: Όταν πάρω πτυχίο θέλω να κάνω μεταπτυχιακά στην Εγκληματολογία, μάλλον στην Αθήνα. Εννοείται όμως ότι την Κομοτηνή τη λατρεύω πολύ, περισσότερο θα έλεγα και από το σπίτι μου, και θα την επισκέπτομαι συχνά.

ΠτΘ: Νατάσσα, να σου ευχηθούμε ό,τι καλύτερο στη ζωή σου και να σε ευχαριστήσουμε.

Ν.Κ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Παναγιώτης Μουχτερός:

«Η Κομοτηνή, η Κοινότητα, το Πανεπιστήμιο γενικότερα είναι κομμάτια ενός ευρύτερου παζλ της ζωής μου»

Ο Παναγιώτης Μουχτερός συντονιστής όπως αυτοαποκαλείται και όχι αρχισυντάκτης του περιοδικού της Κοινότητας δραστηριοποιήθηκε στους κόλπους της προσφέροντας με μεράκι οτιδήποτε του ζητήθηκε. Τέσσερα χρόνια μετά ο Παναγιώτης πιστεύει ότι η Κοινότητα αποτελεί τη βάση για το μέλλον.

Συναισθηματικός με τη δύναμη όμως να δημιουργεί άμυνες, ώστε να βλέπει τα πράγματα ψυχρά, θεωρεί ότι είναι καλύτερο κάποια πράγματα να κάνουν τον κύκλο τους και να κλείνουν, ώστε η εικόνα γι΄ αυτά να μένει αναλλοίωτη μέσα μας.

Παναγιώτης Μουχτερός όμως…

ΠτΘ: Πριν από τέσσερα χρόνια φθάνεις στην Κομοτηνή. Ποια ήταν τα συναισθήματά σου;

Π.Μ.: Τα πρώτα συναισθήματα δεν διαφέρουν και πολύ από τα συναισθήματα του κάθε παιδιού, που αφήνει την πόλη στην οποία ζούσε για 18 περίπου χρόνια και έρχεται για πρώτη φορά σε μία πόλη καινούργια, άγνωστη . Τα πρώτα συναισθήματα ήταν ευχάριστα. Βέβαια δεν περίμενα και δεν με ενδιέφερε να εντυπωσιαστώ από εμπορικά κέντρα, από πανύψηλα κτίρια. Ήθελα να δω λίγο την ουσία των πραγμάτων, να βρω καλές παρέες, κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα και φυσικά ένα αξιόλογο πανεπιστήμιο. Οι πρώτες εικόνες ήταν θετικές.

ΠτΘ: Την Κοινότητα Νέων πώς την ανακάλυψες;

Π.Μ.: Η Κοινότητα Νέων ήταν ένα κομμάτι της συνολικής δραστηριοποίησης, γιατί δραστηριοποιήθηκα και αυτόνομα μέσω ραδιοφώνου και άλλων εγχειρημάτων. Την Κοινότητα Νέων είναι πολύ εύκολο να την ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται απλά λίγη θέληση. Αν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με τον πολιτισμό θα συναντήσεις μπροστά σου τα παιδιά στην πόλη μέσα, και όχι τυχαία, θα τα δεις να διοργανώνουν πράγματα και αν προθυμοποιηθείς ο ίδιος θα ρωτήσεις. Έτσι και εγώ ρώτησα, έμαθα, πήγα στις συναντήσεις των παιδιών και δειλά – δειλά μπήκα μέσα σ΄ αυτή την παρέα, γιατί κατά βάθος η Κοινότητα είναι παρέα. Ανοικτή, ακομμάτιστη, το τονίζω αυτό, και με πολύ όμορφες διαφωνίες, γιατί η συνεχόμενη συμφωνία είναι και μονότονη, και καινούργιες προτάσεις και δημιουργικές. Πάντα υπάρχουν λάθη, προφανώς, αλλά νομίζω, ο σκοπός διέπεται από ανιδιοτέλεια και εθελοντισμό.

ΠτΘ: Υπήρξαν όμως και περίοδοι που η δραστηριότητα της Κοινότητας δεν ήταν τόσο έντονη όπως τα τελευταία χρόνια. Με αυτό θέλω να πω ότι περνά και αυτή από κάποιες φάσεις…

Π.Μ.: Είναι ένας ανακυκλούμενος φορέας, που χαρακτηρίζεται και από τις γενιές που την απαρτίζουν, από την αντίληψη αυτών των γενεών για τα πράγματα, από τις συγκυρίες, τα μέσα που μπορεί να τους παρέχονται ή να μην τους παρέχονται, καθώς και από την ανάγκη των καιρών για ιδέες ή αντιστρόφως από την στασιμότητα του, αλλά πάντα έχει ένα ιδιαίτερο φίλτρο σκέψης, που είτε πριν 5 χρόνια, είτε πριν 10, είτε πριν 20 που συστήθηκε ως σωματείο, αφήνει πάντα μια ξεχωριστή σφραγίδα με τα καλά και τα στραβά της.

ΠτΘ: Μέσα στην Κοινότητα δραστηριοποιήθηκες κυρίως με την έκδοση του περιοδικού «Σύνωρα»;

Π.Μ.: Κατ’ αρχήν δραστηριοποιήθηκα με τη ραδιοφωνική της ομάδα, ανέλαβα οτιδήποτε γραφιστικό, γιατί στην Κομοτηνή έχοντας και κάποια επαφή με την τεχνολογία έμαθα να εξασκούμαι και με τα γραφιστικά, έφτιαξα το site της Κοινότητας και όλες τις αφίσες της και οτιδήποτε είχε να κάνει με τα γραφιστικά της. Μετά ανέλαβα και κάναμε μια καινούργια προσπάθεια. Λειτουργήσαμε σαν τμήμα, κάναμε συναντήσεις, γράφαμε περισσότερα άτομα, εκδόθηκε το περιοδικό σε περισσότερες σελίδες, έγινε έγχρωμο και γενικά πιστεύω ότι ο απολογισμός είναι θετικός.

ΠτΘ: Ποια ήταν η εμπειρία σου από την δημιουργία του περιοδικού;

Π.Μ.: Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Έχω και την αδυναμία να βλέπω και λίγο συναισθηματικά τα πράγματα με αποτέλεσμα να δίνομαι 100%. Σίγουρα βοήθησαν πολύ και τα παιδιά γύρω μου. Η δημιουργία του περιοδικού είναι κάτι που περνά από το πετσί με συνεχόμενα ωράρια, αλλά κάτι πολύ δημιουργικό και το δημιουργικό φυσικά δεν βρίσκεται στα γραφιστικά αλλά στο να βλέπεις άρθρα και ιδέες νέων παιδιών πολλές φορές αιρετικές. Δεν μου άρεσε ποτέ να έχουμε επίπεδα άρθρα, αν και είναι αναπόφευκτο να έχεις και άρθρα τέτοιου είδους. Γενικότερα όμως ήταν πολύ όμορφη διαδικασία έστω και κουραστική.

ΠτΘ: Ως συντονιστής υπήρξε περίπτωση που έκοψες κάποιο άρθρο;

Π.Μ.: Ναι, αν και η λογική μας, επειδή δεν είμαστε σε τίποτα μέντορες για να έχουμε τη δικαιοδοσία να κόβουμε άρθρα, ούτε επαγγελματίες του χώρου, ήταν να προσπαθούμε να τηρούμε κάποιες αρχές, δηλαδή όχι κομματικά άρθρα, όχι ακραία. Βρεθήκαμε κάποτε στη δυσάρεστη θέση να κόψουμε άρθρο εθνικιστικού περιεχομένου. Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που για να μη κόψουμε άρθρο ζητήσαμε να ξαναγραφεί και να επαναδιατυπωθεί.

ΠτΘ: Όλα όμως τα ωραία κάποτε τελειώνουν…

Π.Μ.: Έχετε δίκιο, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Εγώ όμως δεν θα έδινα τόσο σημασία στο τέλος αλλά στη συνέχεια, γιατί πιστεύω ότι δεν έχει τελειώσει η διάθεση για προσφορά. Όσο μπορώ θα βοηθώ δίνοντας ιδέες έστω και από μακριά. Θα έλεγα όμως ότι η Κομοτηνή μπορεί ακαδημαϊκά να έχει τελειώσει για μένα αλλά σαν άνθρωπος θα την επισκέπτομαι. Πιστεύω ότι η μέχρι τώρα ενεργοποίησή μου ήταν το θεμέλιο για συνέχεια.

ΠτΘ: Θα ασχοληθείς και στο μέλλον με τα πολιτιστικά;

Π.Μ.: Ναι, όταν έχεις ένα μεράκι έντονο για τα πράγματα και εγώ έχω μία τάση να ξεφεύγω από τα τετριμμένα. Θα μπορούσα καθημερινά να πηγαίνω στη σχολή μου να παρακολουθώ τα μαθήματά μου. Ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω και πιστεύω ότι και αύριο μέσα από την επαγγελματική μου ενασχόληση, όσο μου επιτρέπεται, να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα. Η κοινότητα Νέων ήταν ένα άλλο πανεπιστήμιο για μένα εν μέρει πιο σημαντικό από το καθιερωμένο πανεπιστήμιο. Με αυτό δεν θέλω να θίξω την ελληνική πανεπιστημιακή λογική, η οποία προσπαθεί να περάσει στους φοιτητές τόνους ύλης στο κεφάλι, δεν ξέρω όμως αν προσπαθεί να περάσει στους φοιτητές ευρύτερα μηνύματα αφαιρετικότητας για τον κόσμο. Σίγουρα η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι χρήσιμη αλλά κατά τη γνώμη μου αντιμετωπίζεται πολύ διαδικαστικά. Με αυτό δεν θέλω να κρίνω το Δημοκρίτειο ή τους καθηγητές του. Είναι κάτι που συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

ΠτΘ: Πιστεύεις ότι η Κοινότητα μπορεί να λειτουργήσει και ως φυτώριο καλλιτεχνών;

Π.Μ.: Έχει ήδη λειτουργήσει, έχουν ξεπεταχτεί από τους κόλπους της ονόματα ακόμα και στα μονολιθικά της χρόνια όταν η Κοινότητα δεν είχε ουσιαστικά συσταθεί φαινόταν ότι η δράση κάπου θα οδηγήσει. Ονόματα όπως του Λαζόπουλου, του σκιτσογράφου Χερουβείμ, αλλά και πολλά άλλα ασχολήθηκαν εντονότερα με αυτό που ξεκίνησαν στην Κοινότητα και έγιναν επαγγελματίες. Η Κοινότητα έχει τα φόντα να λειτουργήσει έτσι.

ΠτΘ: Πώς αισθάνεσαι που φεύγεις;

Π.Μ.: Επειδή είμαι συναισθηματικός και η γνώση αυτού με έχει οδηγήσει στο να δημιουργώ άμυνες, ώστε να βλέπω τα πράγματα ψυχρά, πιστεύω ότι η περαιτέρω παραμονή μου ίσως αλλοίωνε την εικόνα, όχι ότι θα τη χάλαγε, αλλά θα έχανε τη μαγεία της. Θεωρώ ότι όλα είναι αναγκαία να γίνονται για τα επόμενα που είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν. Αυτό κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν αλαζονεία πιστεύω όμως ότι ο πολιτισμός αυτού του είδους, έτσι όπως προσφέρεται, συνδέεται άρρηκτα με την αναγκαία επόμενη πολιτική που θα πρέπει να μας προβληματίσει ως ενεργούς πολίτες.

ΠτΘ: Φθάνουμε δηλαδή στο επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού…

Π.Μ.: Ένα μεγάλο έλλειμμα της σημερινής πολιτικής είναι η έλλειψη πολιτιστικής συνείδησης η έλλειψη ιδεών κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση, που με ενδιαφέρει πολύ και σαν επαρχιώτη. Πιστεύω ότι ειδικά οι ασχολούμενοι με την τοπική αυτοδιοίκηση είναι τεχνικοί υπάλληλοι της ευρύτερης διοικητικής μηχανής για αυτό και η επαρχία μαραζώνει. Όλα πιστεύω ότι είναι συνδεδεμένα με το πόσο αλλάζει ο τόπος όχι μόνο στα έργα αλλά και στα μάτια του κόσμου.

ΠτΘ: Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα ασχοληθείς με την πολιτική;

Π.Μ.: Στο αυτοδιοικητικό στάδιο ίσως, όχι να αποκτήσω πολιτικά πόστα αλλά στο να δώσω ιδέες. Βέβαια είναι πολύ νωρίς ακόμα για να πω κάτι τέτοιο.

ΠτΘ: Κατάγεσαι από την Κέρκυρα και υπάρχει μία διαφορετική άποψη στον κόσμο…

Π.Μ.: Για τον κόσμο που δεν ζει εκεί είναι όμορφα και γενικά η ελληνική επαρχία έχει τις ομορφιές της. Ζώντας όμως την καθημερινότητα, την αγωνία του κόσμου βλέπεις ότι τα πράγματα είναι γκρίζα, άχρωμα, μονότονα

ΠτΘ: Τι είναι αυτό που σου άφησε η Κομοτηνή;

Π.Μ.: Θεωρώ ότι περισσότερα διδάγματα έλαβα στους δρόμους και στα στενά της πόλης, παρά στα αμφιθέατρα. Έμαθα τι είναι η ομαδικότητα, έμαθα να συναναστρέφομαι με κόσμο, παρότι πρέπει να τηρείς και κάποιες ισορροπίες, γιατί είσαι περαστικός από την πόλη. Έμαθα να υποχωρώ και να συμβιβάζομαι με τη θετική έννοια, εισπράττοντας δηλαδή ιδέες των άλλων και να τις κάνω κτήμα μου. Γενικότερα έχει μία σύσφιξη σχέσεων η Κομοτηνή. Θες δεν θες θα βρεθείς με κάποια άτομα όσο και να κλειστείς στο καβούκι σου θα συζητήσεις, θα ζητηθεί η γνώμη σου. Από εκεί και πέρα φεύγεις διαφορετικός άνθρωπος.

ΠτΘ: Και η Κοινότητα Νέων;

Π.Μ.: Από την Κοινότητα Νέων πήρα ένα περίεργο συναίσθημα όμορφα περίεργο Κοιτώντας στο νέο μας στέκι τις αφίσες όλων των χρόνων ζωής στον τοίχο ένοιωθα κατά ένα περίεργο τρόπο ότι γνωρίζω τα παιδιά των προηγούμενων ετών, ένοιωθα ότι ήμουν μέρος της συντροφιάς τους. Είναι ένα όμορφο συναίσθημα να νοιώθεις ότι είσαι σε μία οικογένεια τόσο μεγάλη.

Η Κομοτηνή, η Κοινότητα, το Πανεπιστήμιο γενικότερα είναι κομμάτια ενός ευρύτερου παζλ της ζωής μου. Θα είναι πάντα μέσα μου και θα συμπληρώνουν αυτό που επέρχεται σαν βασικά κομμάτια. Και επειδή είμαι αισιόδοξο άτομο θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο.

ΠτΘ: Παναγιώτη, σε ευχαριστούμε πολύ.

Π.Μ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Α.Π.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.