Χρηστος Χαρτοματσιδης* «Διαβαζοντας κανεις καποιο ποιημα της Αννας, μπορει να το δει σαν μια καλοστημενη σκηνη, οπου εχει προσεξει το παραμικρο στοιχειο. Δεν υπαρχει η ταση για επιδειξη, δεν υπαρχει η εξωστρεφεια»

Αγαπητοί φίλοι, απόψε έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω την ποιητική συλλογή της Άννας Μαχαιροπούλου (A.M.) «Γυμνό δέρμα» από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Η Άννα είναι σκηνοθέτιδα του ΔΠΘ Κομοτηνής και διευθύνει τη θεατρική ομάδα προς το θέατρο. Μαζί με την υπεύθυνη του θεάτρου, τη Σοφία Μενεσελίδου, με πολλή αγάπη κι αυταπάρνηση, κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανό το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στα χρόνια της κρίσης. Το θέατρο όχι μόνο μπόρεσε να επιβιώσει σαν πολιτιστικός θεσμός στην πόλη μας, μα κατάφερε να έχει πάντα γεμάτη την αίθουσά του και να προσελκύσει νέους ανθρώπους τόσο στο ακροατήριο όσο και στη θεατρική ομάδα.
 
Υποπτεύθηκα την ιδιαίτερη σχέση που έχει η Α.Μ. με την ποίηση, μετά τις πετυχημένες ποιητικές παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας, στις οποίες, είχε την ευθύνη της επιλογής των έργων και της σκηνικής τους απόδοσης κι επιπλέον, συμμετείχε και η ίδια απαγγέλλοντας στίχους από αγαπημένους ποιητές. Γι’ αυτό, για μένα δεν ήταν έκπληξη ο ερχομός του ποιητικού της βιβλίου. Θα περίμενε κανείς η δημιουργικότητά της να στραφεί σε κάποιο θεατρικό είδος, η ίδια όμως έχει προτιμήσει την ποίηση, σαν εσωτερικός μονόλογος, προσωπική εξομολόγηση και ψυχολογική έρευνα. Πολλές φορές μπορείς να αντιληφθείς στα ποιήματά της, πως ενώ εκφράζει συναισθήματα και περιγράφει ψυχικές καταστάσεις, ταυτόχρονα, παρακολουθεί από τα πλάγια, μένει σε εγρήγορση, προσέχει σχολαστικά τις δικές της αντιδράσεις για να τις αξιολογήσει και να μάθει κάτι περισσότερο για τον εαυτό της. Περίπου όπως στην Μπρεχτική αποστασιοποίηση του ηθοποιού από τον ρόλο.
 
Εδώ έχουμε την αποστασιοποίηση του σκεπτόμενου ατόμου, από τον εαυτό του, όπου ο ίδιος του ο ψυχικός κόσμος είναι αντικείμενο της έρευνάς του .Όπου παρακολουθεί κι αναλύει τα συναισθήματα, μα και τις αντιδράσεις του με μια καθαρά επιστημονική περιέργεια, που ξεπερνά τα όρια της αυτογνωσίας και που έχει ως απώτερο σκοπό όχι μόνο να κατακτήσει την εσωτερική αρμονία, μα και να γενικεύσει τις παρατηρήσεις της σε ολοκληρωμένες ιδέες με τον μεγεθυντικό φακό της ποίησης.
 
Ποια είναι τα βασικά θέματα που απασχολούν την ποιήτρια; Δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστούν. Όλα τα μεγάλα θέματα της τέχνης είναι αντικείμενο, μα και κινητήρια δύναμη του έργου της: Ο έρωτας, η μοναξιά, η αγάπη, η αυτογνωσία για να φτάσουμε στα μυστικά της ύπαρξης, το νόημά της και τον θάνατο. Όλα αυτά γίνονται με μεγάλη προσοχή στην εικόνα που δημιουργεί με τα γραπτά της, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια. Μπορείς, διαβάζοντας κάποιο ποίημα να το δεις σαν μια καλοστημένη σκηνή, όπου έχει προσέξει το παραμικρό στοιχείο. Δεν υπάρχει όμως η τάση για επίδειξη, δεν υπάρχει η εξωστρέφεια. Η ποιήτρια είναι ο μόνος ηθοποιός, μα κι ο μόνος θεατής του έργου. Σε μια άδεια και κρύα σκηνή, με το που θα ανάψει ο προβολέας, η ίδια θα αρχίσει να ανακαλύπτει μικρά φύλλα που τρεμουλιάζουν, ανοιξιάτικα ζουζούνια που σκαρφαλώνουν αδέξια πάνω σε κλαριά, εικόνες που γενούν συναισθήματα, συνειρμοί, που γίνονται αντικείμενο περισυλλογής και σκέψης…
 
Θα παρουσιάσω τα ποιήματα της συλλογής περιληπτικά, με τα βασικότερα χαρακτηριστικά τους.
 
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
Τα ποίημα ακούγεται σαν προσευχή σε μια παγανιστική θεότητα και συγκεκριμένα σε θεότητα σύμβολο του φωτός, της γνώσης και της χαράς – τον Ήλιο, σαν αντίβαρό σε όλα: «όσα δεν θέλει να δει» κι όμως έρχονται από «την πίσω πόρτα», κι όσα έχει κλείσει «μέσα στα χαρτόκουτα και τα παλιά μπαούλα». Απευθύνεται στον ήλιο με την παράκληση, να εξευγενίσει και να ξεπλύνει τη ζωή της.
 
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η Ύπαρξη, σαν καθημερινότητα, μέσα από πολλά σκόρπια στοιχεία, που συνθέτουν την πολύπλοκη εικόνα της, μέσα στην οποία όλοι χωρούν και ο ποιητής γίνεται ένα «κομμάτι του τοπίου». «Τα τελευταία έντομα αναζητούν / τη θέση τους σ’ ένα κόσμο / που λιγοστεύει από ήλιο». Κι αμέσως μετά: «Κενό, σιωπή, αιώρηση / και νιώθεις ευγνώμων γι’ αυτά». Η ποιήτρια περνάει από μια κατάσταση σε μια άλλη, από την παρακολούθηση στην προσωπική ηρεμία και χαλάρωση: «Βλέμματα που ψάχνουν να ξεκουραστούν / σώματα χαλαρωμένα». Σχεδόν αγγίζει τη νιρβάνα: «Φέρνοντας στο στόμα / ένα φλιτζάνι καφέ / μ’ ακινησίες και σύντομους αναστεναγμούς / καθώς κοιτάς τον ουρανό / Και γίνεσαι ένα ακόμη κομμάτι του τοπίου».
 
MY LITTLE ROSE
Εδώ μας αφηγείται την παραβολή για την ομορφιά, η ομορφιά που δεν είναι εύθραυστη και δεν ταυτίζεται με την αδυναμία. Το μικρό τριαντάφυλλο, αν και ευαίσθητο, δεν είναι αδύναμο. Η καρδιά είναι ένας Παράδεισος, που οι χτύποι της συντονίζονται στη λέξη «σ’ αγαπώ».
 
E LUCEVAN LE STELLE
Και σε αυτό το ποίημα το βασικό θέμα είναι η Ύπαρξη, τα σημάδια που θα μείνουν από τη ζωή μας, όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ: Σε μια πολύ ωραία μεταφορά, τα αστέρια είναι: «Το καλύτερο κομμάτι μας, που μένει εκεί ψηλά στον ουρανό» είναι τα όνειρά μας, το πάθος μας για τη ζωή, τα επιτεύγματα και οι απώλειές μας, οι δημιουργίες μας: Το ποίημα τελειώνει με τους στίχους: «Κι αν τ’ αστέρια ξεθωριάζουν στο φως / Υπάρχουν πάντα εκεί, αθέατα / πίσω από την κουρτίνα της ημέρας / να λάμπουν στο άπειρο».

 
ΝΕΕΣ ΜΕΡΕΣ
Αναφέρεται στη δυσκολία της επικοινωνίας μεταξύ μας, μα πάνω απ’ όλα μιλάει για τη μοναξιά, στην οποία μας καταδικάζει αυτή η έλλειψη επικοινωνίας.
 
ΜΙΚΡΕΣ ΒΡΟΧΕΣ
Η ποιήτρια αναρωτιέται μήπως οι «φθινοπωρινές στάλες, μικρές βροχές» είναι μηνύματα που έρχονται από ψηλά, που προκαλούν τα όνειρα, την επιτάχυνση της ανάσας, το καρδιοχτύπι και τις γρήγορες κινήσεις των οφθαλμών, καταλήγοντας στο: «Κι εσύ να μη μπορείς να αρνηθείς / Την ομορφιά τους».
 
ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ποίημα με γενικεύσεις για την πορεία και τους στόχους της ανθρωπότητας, όπως και για το κόστος αυτών των στόχων: «Γίναμε ένα με τον φόβο μας κι ο τρόμος μας γίναμε εμείς». Καταπληκτικά πλάνα τα: «Κοντινά φτερουγίσματα / κι αγγίγματα απ’ τα φύλλα».

Και το εντυπωσιακό φινάλε: «Κάποτε μας δόθηκε μια μοίρα / Που χαράχτηκε στα χέρια μας. Κι εμείς με την ζωή μας πρέπει να επαληθεύσουμε, αυτό που είναι γραμμένο στις παλάμες μας γιατί αυτά τα τ’ αστέρια που έπεσαν στην γη / που είχαν την θεϊκή πνοή είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο».
 
ΟΙΩΝΟΙ
Κι εδώ συναντάμε καταπληκτικές λεπτομέρειες. Σαν η ποιήτρια-σκηνοθέτης να έχει δώσει οδηγίες για γενικό πλάνο και μετά πλησιάζει αργά κι εστιάζει στο μικρό βοτσαλάκι, στα φύλλα που τρεμουλιάζουν, ακούμε τους διάσπαρτους ήχους,  «που ρυτιδιάζουν τον αιθέρα». Υπάρχει η αίσθηση μιας ακινησίας μέσα στη γενική κίνηση.

Βλέπουμε πουλιά που πετώντας δείχνουν κατευθύνσεις στον ουρανό, (πρόκειται για κοράκια που τα συνδέουμε πάντα με τον θάνατο, που εδώ όμως δείχνουν την ανατολή, ανάποδη κατεύθυνση με αυτή που συμβολίζει το τέλος), η ίδια φιλοσοφεί πάνω στον βίο του καθενός, μόνο που πρόκειται για μια μεγάλη αλληγορία, μια που το κάθε αντικείμενο στο κάδρο έχει την ιδιαίτερη σημασία του, πρόκειται για οιωνούς, που προμηνύουν δραματικές αλλαγές κι εξελίξεις, που η ποιήτρια πιστεύει ή ελπίζει να έρθουν.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
Η αγάπη σαν νόημα των αισθήσεων. Γιατί να υπάρχουν οι διάφορες αισθήσεις, αν όχι για να αντιλαμβάνονται η κάθε μία με τη δική της γλώσσα όλα τα κωδικοποιημένα σήματα που πλημμυρίζουν την ποιήτρια και φανερώνουν την αγάπη. Γιατί να νιώθει όλα αυτά αν δεν είναι για την αγάπη.

ΕΚΠΕΠΤΩΚΟΤΕΣ
Οι «Εκπεπτωκότες άγγελοι, / που σαν διάττοντες αστέρες / σύρθηκαν στην γη / Ζητιάνεψαν μια στιγμή / ανθρώπινης ασημαντότητας / που έγινε αιωνιότητα…». Αυτοί, είναι ανάμεσά μας, έχουν συρθεί «στα ποταπά απόνερα της ζωής, έχουν ζεσταθεί στα χνώτα των ανθρώπων» και τώρα τους είναι δύσκολο να επιστρέψουν στον ουρανό, πρόκειται για τη σύγκρουση του ιδεατού με τον πραγματικό, ρεαλιστικό κόσμο.
 
ΑΤΙΤΛΟ ή Ι.
Μια σουρεαλιστική αφήγηση για καταστάσεις ακραίες ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, ανάμεσα στο πραγματικό και το επιθυμητό ή το επινοημένο. Εκπληκτική παρομοίωση η: «Μα δεν είμαι ούτε και νεκρή / Ζω την καταχθόνια ζωή / Των απωθημένων θεοτήτων».  Και λίγο πιο κάτω: «Οι αλήθειες μου / Αγρίμια στον λαιμό / Κατασπαράζουν την φωνή μου».
 
Μ’NI WICONI
Η επώδυνη αναζήτηση του άλλου, φωτεινού εαυτού μας, την ύπαρξη του οποίου υποπτευόμαστε, μα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει, αν και ήδη μαντεύουμε κάποια μυστικά του, χωρίς να τα γνωρίζουμε, και συλλαβίζουμε τα λόγια του χωρίς να τα είχαμε μάθει…
 
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΜΕΡΑ
Σαν συνέχεια του προηγούμενου, μόνο που εδώ εξηγεί τη χρησιμότητα και το νόημά του, παραθέτοντας μια αλληλουχία από εικόνες και θετικές αντανακλάσεις, με σκοπό να βρεθεί το πρόσωπο που θα αξίζει όλα αυτά.
 
Ο ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΚΑΡΠΟΣ
Η αυτογνωσία κι ο πειρασμός, η εσωτερική φωνή που πάντα σε προειδοποιεί με χρονοκαθυστέρηση, όταν ήδη είναι αργά, που ανοίγει πόρτες μέσα μας, που ούτε καν υποπτευόμαστε πως υπάρχουν κι έχουμε κλειδαμπαρώσει, φοβούμενοι όχι τον πειρασμό, μα τον εαυτό μας. Θα έλεγα ένα ψυχολογικό θρίλερ της αναζήτησης, ένα από τα καλύτερα ποιήματα της συλλογής.
 
I’M THE QUEEN
Κι εδώ όπως στο προηγούμενο, με βασικό θέμα την αυτογνωσία «Θέλω να με δω / Να με γνωρίσω / Να ταξιδέψω ως τις παρυφές του μοναδικού μου βασιλείου / Ο εαυτός μας είναι το μοναδικό μας βασίλειο, μα κι ολόκληρος ο κόσμος μας. Ο Παράδεισος κι η Κόλασή μας. Εδώ δεν πρόκειται για μια βασίλισσα του χαμένου Παραδείσου, μα για τη Χαμένη βασίλισσα του Παραδείσου, κι όχι μόνο. Λίγο μετά αναφέρει πως είναι: «Η Ιστάρ στον Κάτω Κόσμο». Και μια εξήγηση, με στοιχεία από την Wikipedia: Πρόκειται για τη «Σουμέρικη θεότητα Ινάναπου οι Βαβυλώνιοι την ονόμαζαν Ιστάρ. Αποτελούσε, επίσης, το αντίστοιχο της δυτικοσημιτικής θεάς Αστάρτης. Στη μετέπειτα Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία οι θεές Αφροδίτη και Βένους αντίστοιχα απορρόφησαν κάποιες από τις σχετικές με αυτή την ανατολική θεότητα παραδόσεις.
 
Κι όσον αφορά τον Κάτω Κόσμο: Η Ινάννα πρωταγωνιστεί σε αρκετούς μύθους, με σημαντικότερο τη σουμεριακή «Κάθοδο στον Κάτω Κόσμο». Στον μύθο αυτό κατεβαίνει στο Βασίλειο των Νεκρών για να διεκδικήσει την εξουσία της. Ωστόσο, η βασίλισσα και αδερφή της, Ερεσκιγκάλ, διατάζει τον θάνατό της. Με τον θάνατό της όμως πεθαίνει και η Φύση και τίποτα δεν μπορεί πια να βλαστήσει. Μετά από παρέμβαση του θεού Ένκι, είναι δυνατόν να αναγεννηθεί, αν κάποιο άλλο πρόσωπο πάρει τη θέση της. Η Θεά διαλέγει τον σύζυγό της Ντουμούζι (Ταμμούζ), ο οποίος στο εξής θα εξουσιάζει στον Κάτω Κόσμο για μισό χρόνο. Η ιστορία αυτή θυμίζει τον αντίστοιχο μύθο της Περσεφόνης. Βλέπετε λοιπόν πόσο φορτωμένο με συμβολισμούς και συνειρμούς είναι αυτό το ποίημα, που έχει για τελικό του στόχο την εξύψωση του ανθρώπου προς το Θείο. Το ποίημα τελειώνει με: «Να με κοιτάξω / όπως ο άνθρωπος τον θεό / I’m the Queen».
 
ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΔΕΡΜΑ – που δίνει τον τίτλο της συλλογής
Εδώ έχουμε την αναζήτηση του έρωτα με την κραυγή στο τέλος «Παγώνω», επίσης η μάχη με τον θάνατο –που είναι αντίποδας του έρωτα, αλληγορικές καταστάσεις, με ωραίες, ζωντανές παρομοιώσεις– «Ένα γυμνό δέρμα ανασαίνει / Σαν το χώμα σκεπασμένο / από τα χειμωνιάτικα φύλλα / Χωρίς άνοιξη, θα μείνει για πάντα / θαμμένο ζωντανό / Θα γίνει άλλη μια Οφηλία / που βυθίζεται αργά / Τρελή κι αφελής». Έχουμε το θεατρικό στοιχείο, την Οφηλία! Γίνεται και λογοπαίγνιο με τα σχεδόν ομόηχα Οφηλία κι αφελής, μια αφελής Οφηλία, που στον Σαίξπηρ λέει τραγουδάκια για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, λίγο πριν χαθεί (εδώ θα βυθιστεί αργά) στο ποτάμι.
 
ΓΕΡΑΚΙΝΑ
Το ίδιο μοτίβο όπως στα προηγούμενα, μόνο που εδώ την κατεύθυνση στον ουρανό, τη δίνει η γερακίνα κι όχι το κοράκι, και η κατεύθυνση είναι προς τη Δύση.
 
VENUS RETROGRADE
Ανάδρομη Αφροδίτη 42 μέρες, μέρες αυτογνωσίας κι αυτοεξερεύνησης, «42μέρες και 42 νύχτες / να τον αλλάξεις / να ξημερώσεις καινούργιο κύκλο». «Πού πονάς; Πού δεν κοιτάς; / Εσύ κι εσύ. Εσύ κι ο Κόσμος. / Εσύ μόνος, δηλαδή. / Ή ο Κόσμος μόνος δηλαδή» με τελικό σταθμό η ερώτηση: «Αγάπη – Πόσα μονοπάτια έχει αυτή η λέξη κι ούτε ένα αληθινό» και «Εγώ κι εγώ 42 μέρες / Και δεν βγάζω άκρη». Θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε με το «I’m the Queen», μια που η Ινάαν κι η Αστάρτη έχουν στον ουρανό το αστέρι τους – την Αφροδίτη.
 
ΣΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ
Μικρό πεζό. Μια προσπάθεια κατανόησης του κόσμου, μέσα από ποιητικές αναφορές. Η αναζήτηση της απάντησης –για το πεπρωμένο, για το αν είναι εφικτή ή όχι η προσωπική ευτυχία. Εξαιρετικό το φινάλε: «Καινούργια μάτια, παλιό σώμα, αιώνια ψυχή, πώς να σας συνδυάσω; Σε ποια συναστρία να σας ευθυγραμμίσω, να ξεκλειδώσετε το πεπρωμένο μου;».
 
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΒΟΥΗΤΟ
Δοκιμιακή ποίηση, όπου το βουητό είναι η αγωνία της αναζήτησης, της ύπαρξης και η σιωπή ο θάνατος… που ισούται με την κατανόηση αυτού του κόσμου.
 
ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ
Κι εδώ μπορούμε να διακρίνουμε την ικανότητα της σκηνοθέτιδας, να βάλει σε σωστή αλληλουχία τα ποιήματα. Το συγκεκριμένο είναι σαν συνέχεια του προηγούμενου, η «σιωπή» στο «Ανθρώπινο βουητό», εδώ εκδηλώνεται ως ακινησία, που έχει όμως τη δική της πολυπλοκότητα: Πτυχώσεις, σχήματα, σχέδια, μυστικά, έννοιες, που γίνονται λέξεις κι αυτές μεταλλάσσονται σε εικόνες –από κει σε συναισθήματα, σε κατανόηση και γίνονται φως, ακινησία, ανάληψη. Η νεκρή φύση γίνεται ζωή. Κατά περίεργο τρόπο η ακινησία που θα έπρεπε να είναι το τελικό προϊόν της εντροπίας, εδώ περιέχει μέσα της τη μελλοντική κίνηση και ζωή, που καταργεί την ίδια την εντροπία. Να θυμηθούμε τι είναι η εντροπία: Το μέτρο αταξίας ενός συστήματος, με ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας. Εδώ αναβαθμίζεται σε αφετηρία, μιας καινούργιας ενεργειακής τάξης, που όμως καταναλώνει ενέργεια. Στο ποίημα η Α.Μ. φιλοσοφεί, με ποιητικό τρόπο, ο ορθολογισμός της φτάνει σε ζηλευτό βάθος, η σκέψη είναι πιο ισχυρή από το συναίσθημα, κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα την έκανε ευάλωτη.
 
ΕΑΤING MY HEART
Ποίημα σε τρία μέρη. Έχουμε μια σειρά από παραλλαγές (και από διαφορετικές πηγές) του ίδιου μοτίβου, σαν καινούργιο όνειρο, σε άλλη φάση του ύπνου, που όμως είναι συνέχεια του προηγούμενου με τα ίδια συναισθήματα κι ατμόσφαιρα, που αν, κι οι εικόνες αλλάζουν, μας θυμίζουν το παλιό. Τελειώνει με το πολυδιάστατο: «Είσαι μόνος».
 
ΠΡΩΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ
Κι εδώ έχουμε την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Μια άλλη διατύπωση του προηγούμενου, «Μυαλό τόσο μικρό για μια τόσο απέραντη ψυχή». Ψάχνει να γαντζωθεί στη λογική, ή μήπως στην έλλειψή της με τα λόγια: «Να υπομείνω τον χρόνο / Να βρω έναν υπαινιγμό / για το πώς να υπάρξω.
 
ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Μέσα από τις ευθυγραμμίσεις των πλανητών προβάλλει ένα νέο φως, αυτό που θα είναι η μετενσάρκωση της ποιήτριας σε μια άλλη διάσταση: κάποτε, αλλού, μακριά…
 
ΑΤΙΤΛΟ
Μικρό πεζό για τη μοναξιά και την απογοήτευση, για την αθέατη πλευρά της ψυχής, όπως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
 
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟ (σε πεζό)
Για άλλη μια φορά θαυμάζω την ικανότητά της να οργανώνει και να αποδίδει όλες εκείνες τις απίθανες λεπτομέρειες, από τις οποίες αποτελείται το Όλον. Λεπτομέρειες, οι οποίες δημιουργούν τις εικόνες, τις παραστάσεις που μεταλλάσσονται σε καλλιτεχνική φόρμα: «Αόρατα ρεύματα σ’ ανατριχιάζουν. Σε εντυπωσιάζει η ησυχία. Ίδια με αυτή του χιονιού. Αυτή την φορά είναι της σελήνης. Κενή ησυχία, ήρεμη, άδεια σαν να σταμάτησαν όλα. Ν’ αφουγκράζονται, χωρίς ανάσα να περιμένουν τη στιγμή, χωρίς βιασύνη, με μια βαθιά ασυνείδητη αβυσσαλέα γνώση. Όπως θα έπρεπε να είναι και ο νους». Υπάρχει βέβαια και η φιλοσοφική διάθεση της ποιήτριας.
 
Κι άλλο ένα μικρό πεζό:
Για την προδοσία, που είναι τρόπος να πετσοκόψει ακόμη και την απεραντοσύνη, και μεταμορφώνει τηn ξεριζωμένη καρδιά σε απασφαλισμένη χειροβομβίδα.
Ακολουθεί άλλο ένα Άτιτλο ποίημα από το οποίο κρατάω το: «Πόσα πολλά όχι θα χτίσουν τον λαβύρινθο ανάμεσα μας;».
 
ΕΚΛΕΙΨΗ
Στοιχεία μπαλάντας και μυστικισμού, όπου η μάγισσα πετά μέσα στην έκλειψη.
 
ΑΤΙΤΛΟ
Μικρό πεζό για τον λαβύρινθο της ψυχής, όπου δεν επιτρέπεται να χαθείς γιατί είναι η δική σου ψυχή. Στο τέλος του νήματος, η ποιήτρια υπόσχεται πως θα βρεθεί με το αγαπημένο της πρόσωπο.
 
ΤΟ ΑΣΤΡΟ
Τελειώνει το «υπεργαλαξιακό ταξίδι» του άστρου. Είναι φορτωμένο με οράματα, σιγομίλητα μουρμουρητά και ρίγη. Τελικά πρόκειται για όνειρο, για ταξίδι μέσα στο υποσυνείδητό μας ή για αγάπη; Τις ίδιες ερωτήσεις θα μπορούσαμε να θέσουμε για όλη τη συλλογή. Η ανάγκη κατανόησης αυτού του περίεργου Μακρόκοσμου, μέσα στον οποίο κεντρικός άξονας είναι η ανθρώπινη ψυχή, ανεξερεύνητη και ανήσυχη, διχασμένη και πάντα διψασμένη για αγάπη.
 
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.