Ανεβαινοντας το ACONCAGUA στα 6.962μ

Κατόρθωσε να ανέβει στην κορυφή ACONCAGUA 9.962 m. μετά από είκοσι ημέρες συμμετέχοντας σε διεθνή ορειβατική αποστολή. Πρόκειται για τον Παράσχου Άγγελο Ορθοδοντικό μέλος του ορειβατικού συλλόγου Κομοτηνής, που σήμερα μας μεταφέρει την προσπάθειά του αυτή καθώς και τα συναισθήματα από το όλο εγχείρημα. Να σημειωθεί ότι η κορυφή βρίσκεται στην Αργεντινή, την οροσειρά των Άνδεων, είναι η υψηλότερη κορυφή του δυτικού ημισφαιρίου και η υψηλότερη κορυφή εκτός Ιμαλαΐων.

«Η ιδέα είχε ριζώσει μέσα μου εδώ και καιρό.

ACONCAGUA: είναι η υψηλότερη κορυφή των Άνδεων. Βρίσκεται στην Αργεντινή, το ψηλότερο βουνό του δυτικού κόσμου και έξω από τα Ιμαλάια Φτάνει τα 6.962 μέτρα.Ένα ύψος αρκετά μεγάλο και φοβιστικό συνάμα. Ξεκινάω με το όνειρο αυτής της κορυφής. Είναι βαλμένη ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, μέρος ενός πανέμορφου σκηνικού. Αυτή προβάλλει ανάμεσά τους και ξεχωρίζει απ’ όλες.

Τόπος προορισμού Αργεντινή – Μεντόζα. Είναι μια γραφική επαρχιακή πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων περίπου. Από εδώ θα ξεκινήσει το ταξίδι. Εδώ συναντώ μια ομάδα Αμερικανών ορειβατών που μοιράζονται τον ίδιο πόθο με μένα, να ανεβούν αυτό το βουνό. Θα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί. Αφού βγάλουμε τις σχετικές άδειες (450€ έκαστος) ξεκινάμε για PENITENTES ένα μικρό χιονοδρομικό στους πρόποδες των Άνδεων. Τις τρεις πρώτες ημέρες προσεγγίζουμε την κατασκήνωση βάσης Guanacos base camp στα 3800μ. Κινούμαστε παράλληλα με τον ποταμό Rio de Vacas.

Το ποτάμι κυλάει σε μια παγετωνική κοιλάδα, κατεβάζει νερά από το λιώσιμο των πάγων των ψηλών κορυφών και είναι πολύ ορμητικό. Η συνολική απόσταση που καλύπτουμε είναι 60 χιλιόμετρα περίπου σε τρεις ημέρες. Η κοιλάδα είναι πολύ γραφική περιτριγυρισμένη από δεκάδες ψηλές κορυφές. Το μονοπάτι καλοσυντηρημένο και ευδιάκριτο. Μουλάρια ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς φέρνοντας εφόδια στους καταυλισμούς. Αυτή η οδός προσέγγισης δεν προτιμάται από τους ορειβάτες, λόγω της μεγάλης απόστασης που πρέπει να διανυθεί. Είμαστε λοιπόν σχεδόν μόνοι μας με εξαίρεση μια ακόμα ομάδα γερμανών. Καλύτερα όμως, καθώς αποζημιωνόμαστε από την εμφάνιση των περίφημων GUANACOS: υπό εξαφάνιση θηλαστικών που ανήκουν στην οικογένεια των LAMA με μικρότερες όμως διαστάσεις από εκείνα. Παλαιότερα οι ντόπιοι Erieros (κτηνοτρόφοι) τα κυνηγούσαν για το νόστιμο κρέας τους. Σήμερα προστατεύονται αυστηρά, αλλά ο πληθυσμός τους αυξάνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Στο δρόμο συναντάμε τους φύλακες του πάρκου (guardaparque), υπεύθυνους για την τήρηση των κανόνων του δρυμού. Δείχνουμε τις άδειές μας, γίνεται ο έλεγχος, τελευταίες οδηγίες και συνεχίζουμε πάλι. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας θα μας βρει στην κατασκήνωση βάσης. Στήνουμε τις δικές μας σκηνές, καθώς και το μεγάλο igloo-μαγειρείο, χώρος φαγητού και συνάθροισης. Η επόμενη ημέρα αφιερώνεται στην ξεκούραση. Το υψόμετρο χρειάζεται μεγάλη προσοχή και εγκλιματισμό. Άλλωστε οι ασθένειές του μπορούν να έχουν τραγικά αποτελέσματα. Κάνουμε μικρές βόλτες στα γύρω υψώματα, απολαμβάνουμε την κορυφή που ορθώνεται τρία χιλιόμετρα πιο πάνω, λιαζόμαστε στο δυνατό ήλιο. Είναι οι τελευταίες στιγμές ασφάλειας και ξενοιασιάς και τις απολαμβάνουμε πλήρως.

Οι ημέρες που ακολουθούν είναι δύσκολες, καθώς τώρα θα πρέπει να στήσουμε τέσσερις διαδοχικές κατασκηνώσεις ψηλά στο βουνό. Τώρα πλέον όλος ο εξοπλισμός (σκηνές, γκαζιέρες, βενζίνη, φαγητό 15 ημερών, προσωπικός εξοπλισμός) μεταφέρεται από εμάς τους ίδιους, αφού τα μουλάρια πάνε μέχρι την κατασκήνωση βάσης. Το βάρος των σακιδίων φθάνει τα 30 κιλά. Αυτό μαζί με το γεγονός του υψομέτρου και το όλο και λιγότερο οξυγόνο κάνει την προσπάθεια επίπονη και εξαντλητική. Κανείς όμως δε διαμαρτύρεται. Όλοι υπομένουν στωικά έχοντας στο μυαλό τους την όμορφη εικόνα της κορυφής. Τις επόμενες οκτώ μέρες στήνουμε τις ψηλές κατασκηνώσεις: 1η 4.300μ, 2η 4.900μ, 3η 5.200μ και τελικό high camp στα 5.800μ. Από δω σκοπεύουμε να εφορμήσουμε για την τελική ανάβαση.

Ο καιρός που μέχρι τώρα ήταν αίθριος και σύμμαχος της όλης προσπάθειας αρχίζει και δείχνει τα δόντια του. Χιόνια με δυνατό αέρα μας επιφυλάσσει τις τελευταίες πέντε ημέρες. Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά και το βράδυ φτάνει τους -20οC περίπου. Καθηλωνόμαστε στην 3η κατασκήνωση. Επικρατεί άγχος και εκνευρισμός. Την Πέμπτη παίρνουμε το τελευταίο δελτίο καιρού. Ένα μικρό «παράθυρο» υπάρχει για το Σάββατο πρωί. Ψηφίζουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Έτσι την Παρασκευή 20/01 ανεβαίνουμε στην 4η κατασκήνωση. Το βράδυ περνά βασανιστικά. Κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί από τον εκνευρισμό. Σηκώνομαι κάθε τόσο και κοιτώ τον ουρανό. Έχει ξαστεριά. Καλό σημάδι, ίσως τελικά να τα καταφέρουμε. Εγερτήριο στις 4:45. Αναστάτωση και πανικός προετοιμασίας επικρατεί. Ξεκινάμε στις 5:30 ακριβώς. Το κρύο είναι τσουχτερό. Χέρια και πόδια είναι παγωμένα. Κανείς δε διαμαρτύρεται, όλοι περπατούν αμίλητοι, σκυφτοί. Σε λίγο δύο φίλοι αναγκάζονται να επιστρέψουν. Αντιμετωπίζουν προβλήματα υψομέτρου και δεν μπορούν να συνεχίσουν. Αργότερα θα εγκαταλείψουν άλλοι τρεις λόγω εξάντλησης. Η προσπάθεια είναι εξαντλητική σε τέτοιο υψόμετρο. Χρειάζονται μεγάλα αποθέματα φυσικής δύναμης, αλλά και ψυχικού σθένους για να τα καταφέρει κανείς. Ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει σιγά-σιγά. Η σκιά της κορυφής χάνεται μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, ένα θέαμα μεγαλοπρεπές που σε αιχμαλωτίζει για μερικές στιγμές. Τελικά και μετά από οκτώ ώρες επίπονης προσπάθειας τρεις από την ομάδα των οκτώ φτάνουμε στην κορυφή. Βρισκόμαστε στα 6.962μ πανευτυχείς με δάκρυα στα μάτια. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες αναχωρούμε βιαστικά καθώς ο καιρός δείχνει απειλητικός. Σε τρεις ώρες βρισκόμαστε πίσω στην κατασκήνωση μέσα σε χιονοθύελλα.

Όλοι είναι ευτυχισμένοι, δεν απομένει παρά να γυρίσουμε στα σπίτια μας σώοι και αβλαβείς.

Άλλωστε για κάθε ορειβάτη αυτό είναι το ζητούμενο πάντα, η επιστροφή στην οικογένειά του. Το όνειρό του είναι να βρεθεί ανάμεσα σε όμορφα βουνά, να ατενίσει ψηλές κορφές. Γεύεται όλο το ταξίδι της προετοιμασίας, την συστηματική ανάβαση, έχει την αγωνία της επιτυχίας απολαμβάνει τα λίγα μόνο λεπτά της κορυφής και αποζητά την Ιθάκη του, την επιστροφή. Σ’ όλη αυτή την πορεία πολλές φορές ερχόμαστε σε σύγκρουση, προβληματίζουμε και στεναχωρούμε δικά μας πρόσωπα αγαπημένα. Για το λόγο αυτό, θέλω να ζητήσω συγνώμη από την οικογένειά μου για όλη την αναστάτωση που τους προκαλώ κάθε φορά που αναχωρώ για τον επόμενο προορισμό, να τους ευχαριστήσω για την αγάπη, την αμέριστη συμπαράσταση και την υπομονή τους.

Ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, ο οποίος μου δίδαξε την αγάπη για το βουνό και τη φύση, τον οποίο έχω σαν πρότυπο που πάντα προσπαθώ να φτάσω. Ασχολείται με το βουνό περισσότερα από 40 χρόνια και για μένα είναι ο καλύτερος ορειβάτης κι ας μην έχει ανέβει πάνω από τα 2918μ του Ολύμπου. Σε όποιο μέρος κι αν βρεθώ, όποια κορυφή κι αν πατήσω θα είναι εκεί, γιατί τον κουβαλώ πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ευχαριστώ τον Ορειβατικό σύλλογο Κομοτηνής για την συμπαράσταση και βοήθειά τους, το Δήμο Κομοτηνής που πάντα είναι αρωγός τέτοιων προσπαθειών, το φίλο μου Νίκο Χρηστίδη και το κατάστημά του Διαδρομές που χορήγησαν μέρος του εξοπλισμού, καθώς και τον καλό μου φίλο Κώστα Σιωπίδη, ο οποίος ήταν συνέχεια παρών και με συντρόφευε στις προπονήσεις κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Όλοι τους έχουν μερίδιο στην επιτυχία και τους ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.