Αλκης Δερβιτσιωτης, Αναπληρωτης Καθηγητης Συνταγματικου Δικαιου Νομικης Σχολης ΔΠΘ «Ειμαι υπερβολικα φειδωλος σε ο,τι αφορα στη διευρυνση της συμπεριφορας που ποινικοποιειται»

Με αφορμή την επικείμενη κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, πρόσφατα 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίον και ο βουλευτής Ροδόπης κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, ζητούν να περιληφθεί σε αυτό η ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων, Ασσυρίων).

 

Ο «Παρατηρητής της Θράκης» μίλησε για το εν λόγω ζήτημα με τον έγκριτο συνταγματολόγο και αναπληρωτή καθηγητή στη Νομική Σχολή του ΔΠΘ, κ. Άλκη Δερβιτσιώτη. Ο κ. Δερβιτσιώτης ανέφερε ότι υπάρχει ήδη τόσο νόμος «που ορίζει τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας», όσο και αντιρατσιστική νομοθεσία, ενώ τόνισε ότι ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου και της ακαδημαϊκής έρευνας μπορεί να επιφέρει εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες και να ωφελήσει όσους επιθυμούν να θέσουν ζητήματα «εκ του πονηρού».

 

Επιπροσθέτως, ο κ. Δερβιτσιώτης, αναφερόμενος στις συζητήσεις, κινήσεις και διεργασίες εν γένει που λαμβάνουν χώρα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, επεσήμανε τη σύγχυση που επικρατεί σχετικά με την προέλευση και τη χρήση του όρου, στην ανυπαρξία πλέον ενός κοινωνικού χώρου που να τον εκφράζει η κεντροαριστερά. Τέλος, ο κ. Δερβιτσιώτης αναφέρθηκε στις παθογένειες και τα κακώς κείμενα του εν Ελλάδι πολιτικού συστήματος, το οποίο, όπως είπε, «είναι κοινό μυστικό ότι στην Ευρώπη δεν αναγνωρίζεται ως δημοκρατία», ενώ εστίασε και στις ευθύνες των κυβερνώντων για τη σημερινή πολιτική κατάσταση.

 

«Το δικαίωμα στον λόγο άπτεται πολύ περισσότερο συμφερόντων για τη λειτουργία της δημοκρατίας απ’ ό,τι η ποινικοποίηση ενός τμήματος του λόγου»

 

«Υπάρχει ήδη νόμος που ορίζει τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας αλλά και αντιρατσιστική νομοθεσία»

 

ΠτΘ.: Κ. Δερβιτσιώτη, με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ανακινήθηκε από 38 βουλευτές της ΝΔ και ένα ζήτημα ποινικοποίησης της άρνησης των γενοκτονιών των χριστιανών της Ανατολής. Τελικά ποια πρόβλεψη υπάρχει- και πρέπει άραγε να υπάρχει;- απέναντι στην ιστορική μνήμη;

Α.Δ.: Ως προς το θέμα των γενοκτονιών υπενθυμίζω ότι έχουμε νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας βάσει του οποίου ορίζεται και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από το τότε τουρκικό καθεστώς. Είναι μάλιστα παραδειγματικός νόμος υπό την έννοια ότι εντάσσεται στην ομάδα των νόμων που έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων μετά από νομοθετική πρωτοβουλία βουλευτών και όχι υπουργού ή κυβέρνησης. Και να σημειώσω ότι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί με νομοθετική πρωτοβουλία βουλευτών δεν είναι περισσότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Γι’ αυτό και είναι ακριβώς ένα είδος παραδειγματικού νόμου.

Επίσης, υπενθυμίζω ότι η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία ήδη διαθέτει αντιρατσιστική νομοθεσία και ως εκ τούτου είμαι υπερβολικά φειδωλός σε ό,τι αφορά στη διεύρυνση της συμπεριφοράς που ποινικοποιείται, κυρίως ενόψει του δεδομένου ότι η ποινικοποίηση του λόγου άπτεται και συνδέεται ευθέως με το δικαίωμα και την ελευθερία του λόγου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ που είναι κατεξοχήν φιλελεύθερο κράτος, με την έννοια της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων, δεν διαθέτουν τέτοια νομοθεσία επειδή ακριβώς το δικαίωμα στον λόγο άπτεται πολύ περισσότερο συμφερόντων για τη λειτουργία της δημοκρατίας απ’ ό,τι η ποινικοποίηση ενός τμήματος του λόγου.

 

Κατά δεύτερον, υπενθυμίζω το εξής: κάθε φορά που θα ποινικοποιηθεί ένα πράγμα, δίνεται η δυνατότητα σε αυτούς που θέλουν εκ του πονηρού να θέσουν ζητήματα, να προπαγανδίσουν ακριβώς αυτή την ποινικοποίηση και με αυτόν τον τρόπο να ωφεληθούν. Εάν υπάρχει μια μερίδα της ακροδεξιάς που αμφισβητεί ορισμένα πράγματα, με την ποινικοποίηση αυτής της αμφισβήτησης πάρα πολύ απλά θα ωφεληθεί. Και θα ωφεληθεί ιδεολογικά αλλά και αριθμητικά γιατί αυτά τα θέματα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα καταστούν αντικείμενο καθημερινότητας. Αυτό λοιπόν είναι ένα είδος αμφίβολης ποινικοποίησης διότι πάντα υπάρχει η διάταξη του άρ. 14, παρ. 1 του συντάγματος για την ελευθερία του λόγου και πάντοτε θα υπάρχει το ζήτημα της τριβής με την απαγόρευση ορισμένων πεδίων από την εκφορά του λόγου και από τη διαμόρφωση της γνώμης. Αυτό μακροπρόθεσμα λειτουργεί σε βάρος της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης και της ιστορικής πραγματικότητας.

 

«Τι θα γίνει αν ένας ακαδημαϊκός πει ότι δεν έγινε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου;»

 

Επιπλέον, υπάρχει ακόμα μια συνταγματική διάσταση. Αναφέρομαι στο άρ. 16, παρ. 1 που κατοχυρώνει την ελευθερία της ακαδημαϊκής έρευνας. Τι θα γίνει αν ένας ακαδημαϊκός πει ότι δεν έγινε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου; Θα διωχθεί ποινικά. Να σας δώσω και μια άλλη διάσταση που αφορά και στην περιοχή: Εγώ ας πούμε πιάνω έναν μειονοτικό και τον προκαλώ να μου πει αν έχει γίνει η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και τον στέλνω ακολούθως κατηγορούμενο. Αφήστε το μείζον θέμα του Ολοκαυτώματος, που ουδείς αμφισβητεί ότι έγινε. Ας υποθέσουμε ότι εγώ ερευνώ ιστορικά και ανακαλύπτω ότι το Ολοκαύτωμα δεν είχε έξι εκατομμύρια νεκρούς αλλά πεντέμισι εκατομμύρια. Μπορώ να βγω και να το ισχυριστώ ή θα μου απαγορευθεί και αυτό; Βγαίνω και ισχυρίζομαι ότι στα τάγματα εργασίας, όπου συγκεντρώθηκαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, υπό την επίνευση των Γερμανών καϊζερικών αξιωματικών, δεν ήταν οι επίστρατοι και τα θύματα αλλά 200 χιλιάδες. Μπορώ να βγω και να το πω αυτό ή θα έχω ποινική δίωξη, παρά το άρ. 16 του Συντάγματος. Αυτό είναι το ζήτημα που μας απασχολεί, ότι ποινικοποιούμε σημαντικά κομμάτια της ιστορίας.

 

«Έχουμε το μοναδικό προνόμιο ως χώρα στον πλανήτη, ένα από τα δικαστήριά της να έχει γράψει την ιστορία με δικαστική απόφαση»

 

Αυτά παραπέμπουν στην αλήστου μνήμης απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, η οποία, έναν αιώνα μετά, αναίρεσε υπέρ του νόμου, την καταδίκη του στρατοδικείου και την εκτέλεση των Έξι και έτσι έχουμε το μοναδικό προνόμιο ως χώρα στον πλανήτη, ένα από τα δικαστήριά της να έχει γράψει την ιστορία με δικαστική απόφαση. Αυτό, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη θα προκαλούσε τουλάχιστον θυμηδία. Δεν ξέρω τι έχει προκαλέσει εδώ, αν και έχει ξεχαστεί μέσα στη γενική αδιαφορία και στον ωχαδελφίστικο εξατομικισμό που έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία.

 

«Η ιστορία δεν υπάρχει για ιδεοληπτική χρήση αλλά για να μας διευκολύνει στις αποφάσεις μας»

 

ΠτΘ: Πιστεύετε ότι είναι εισαγόμενα ή τεχνάσματα όλα αυτά;

Α.Δ.: Δεν μπορώ να ξέρω. Περιμένω τη διευκρίνιση που θα κάνει ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης. Παραπέμπω όμως στις δηλώσεις που έκανε ένας από τους προηγούμενους υπουργούς Δικαιοσύνης, ο κ. Ρουπακιώτης, εισηγητής μάλιστα της πρώτης διαδικασίας που τελικά αποσύρθηκε.

 

ΠτΘ: Τελικά, διακανονίζεται η ιστορική μνήμη;

Α.Δ.: Κατά την περίοδο των διακοπών μου, ψάχνοντας τη βιβλιοθήκη, έπεσα κάποια στιγμή στον Επίκτητο και στο έργο του «Διατριβαί Γ΄» όπου και πέτυχα πενήντα προστακτικές, η καθεμία εκ των οποίων είχε τέσσερις λέξεις. Έντρομος και έκπληκτος λοιπόν ανακάλυψα ότι αυτά που διαμορφώθηκαν ως καταστάλαγμα σοφίας το 300 π.Χ. διαπερνούσαν μέσα στους αιώνες τους αγράμματους Έλληνες κ.λπ. Αυτό είναι λαϊκός πολιτισμός, ακριβώς η συνείδηση της κοινότητας.

 

«Αντί να καταλάβουμε ότι η ιστορία υπάρχει όχι για ιδεοληπτική χρήση αλλά για να μας διευκολύνει στη λήψη της απόφασής μας σήμερα, έχουμε επιδοθεί στην καταστροφή της ιστορίας»

 

Τι θα πει λοιπόν δημόσια ιστορία; Πρέπει να απαλείψουμε αυτή την ανοησία που κατατρέχει τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη, ότι «θα πρέπει οι τριβές των εθνικιστών, Γερμανών και Γάλλων να απαλειφθούν». Και πώς θα απαλειφθούν; Με την αμνησία. Αμ δε! Διότι την πρώτη στιγμή που δεν θα πάει καλά το νέο πράγμα, το τέρας του εθνικισμού θα αφυπνιστεί. Στη Γαλλία πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές ήταν η κ. Μαρίν Λε Πεν. Καλώς ή κακώς οι Γάλλοι αποφάσισαν αυτό. Τα υπόλοιπα που λένε περί συνέχειας του Άξονα και περί αφαίρεσης των τριβών είναι μυθεύματα. Είναι αποτυχημένες διαδικασίες που είτε καταλήγουν σε αφασία με αποτέλεσμα την πρώτη δύσκολη στιγμή η αφασία να δώσει τη θέση της στον εξίσου αγράμματο εθνικισμό είτε οδηγούν σε ένα είδος αμνησίας. Αντί να καταλάβουμε ότι η ιστορία υπάρχει όχι για ιδεοληπτική χρήση αλλά για να μας επιτρέπει να εξάγουμε συμπεράσματα, τα οποία μας διευκολύνουν στη λήψη της απόφασής μας σήμερα, έχουμε επιδοθεί στην καταστροφή της ιστορίας.

 

«Αν θέλουμε να είμαστε παρίες ας βαπτίσουμε και την Ακρόπολη οικουμενικό μνημείο»

 

«Απόλαυσα» διατύπωση δημοσιογράφου που έλεγε ότι «ο τύμβος της Αμφίπολης είναι ένα οικουμενικό μνημείο». Δεν έχω καμία αντίρρηση να έρθει η UNESCO και να το κάνει οικουμενικό αλλά το μνημείο αυτό, δεν είναι μόνο ότι βρίσκεται εν Ελλάδι αλλά, όπως λένε οι αρμόδιοι επιστήμονες αρχαιολόγοι, είναι ένα μνημείο Ελλήνων. Βεβαίως επιθυμώ ο δικός μου πολιτισμός να καταστεί και πολιτισμός του άλλου, όπως αντίστοιχα ο πολιτισμός του άλλου να καταστεί και δικός μου αλλά να υπάρχει πρώτα η συνείδηση ότι αυτό είναι δικό μου. Έτσι μπορώ να κομίσω στη διεθνή ταυτότητα κομμάτι της δικής μου ταυτότητας. Αν είμαι τίποτα δεν εισφέρω τίποτα. Το τίποτα δεν γίνεται δεκτό πουθενά γιατί πρέπει κάτι να εισφέρεις. Είναι σαν μια παρέα που πάει να δει ποδόσφαιρο, να φάει και να πιει ένα ούζο. Όλοι πρέπει να συμβάλουν, κάποιος ο οποίος δεν έχει να συμβάλει μπορεί, ανάλογα με το πολιτισμικό επίπεδο της παρέας, να γίνει δεκτός, αλλά θα γίνει δεκτός ως παρίας. Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε παρίες ας βαπτίσουμε και την Ακρόπολη οικουμενικό μνημείο και ας αποκρύψουμε πλήρως ότι αυτό το έφτιαξε ο Περικλής. Έτσι κι αλλιώς, τέτοια είναι τα νέα μηνύματα που έρχονται απανταχού του πλανήτη από διάφορα κέντρα και από διάφορα πανεπιστήμια, και μάλιστα αυτό που έχει αναλάβει και ένας πρώην καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Γερμανίας να μας πει είναι ότι η δημοκρατία που έχουμε σήμερα δεν οφείλεται στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, η οποία άλλωστε είχε πολλά προβλήματα διότι δεν μετείχαν οι γυναίκες κ.λπ.

 

«Δεν υπάρχει πλέον κοινωνικός χώρος που να εκφράζεται από την κεντροαριστερά και ως όρος χρησιμοποιείται στην Ελλάδα χωρίς να διευκρινίζεται η προέλευσή του»

 

ΠτΘ: Πώς βλέπετε τις κινήσεις για την κεντροαριστερά όπως διατυπώνονται σήμερα δεδομένου και του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος;

Α.Δ.: Ο όρος «κεντροαριστερά» χρησιμοποιείται στην Ελλάδα χωρίς να διευκρινίζεται η προέλευσή του. Ως γενιά εμείς θυμόμαστε ότι ο όρος «κεντροαριστερά» είχε δύο διαστάσεις προδικτατορικά. Η μία διάσταση ήταν του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η κεντροαριστερά, η οποία μετεξελίχθηκε στο μεταδικτατορικό ΠΑΣΟΚ και η άλλη κεντροαριστερά ήταν του επίσης μακαρίτη Ηλία Τσιριμώκου, η οποία προτίμησε να ακολουθήσει τους πολιτικά φιλελεύθερους της Ένωσης Κέντρου υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στα επεισόδια που έμειναν γνωστά ως «Ιουλιανά». Αυτές είναι οι δύο διακριτές προδικτατορικά ομάδες οι οποίες συνυπήρξαν στο μεταδικτατορικό ΠΑΣΟΚ αλλά δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι χρήστες του όρου ποια από τις δύο έννοιες εννοούν.

 

Το δεύτερο σημείο, γενικότερα για τον χώρο, ο οποίος έχει αρχίσει και μου θυμίζει έντονα εκείνο που έλεγε ο μακαρίτης Ηλίας Ηλίου: «φυλές υπάρχουν, Ινδιάνοι δεν υπάρχουν», διότι ακούω να γίνονται επικλήσεις προς την πολιτική, τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την πολιτική οικολογία, τον δημοκρατικό σοσιαλισμό κλ.π. Ωραία είναι όλα αυτά αλλά ποιος θα μιλήσει με τον κόσμο; Δεν βλέπω κανέναν που να μπορεί.

 

Η ιστορία καμιά φορά, μπορεί να είναι απρόσωπο, αλλά εκδικείται. Και μας εκδικείται με έναν αβυσσαλέο τρόπο. Φανταστείτε ότι στα 1950 και 1960 ο χώρος, το κέντρο, η κεντροαριστερά, ο δημοκρατικός χώρος, η δημοκρατική παράταξη, εταλαιπωρείτο διότι διεκδικούσαν την εξουσία δύο πολύ άξιοι άνθρωποι, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, εξαιρετικός γνώστης της εξωτερικής πολιτικής και υιός του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου. Έξι δεκαετίες μετά από τότε, ο χώρος εξακολουθεί να διεκδικείται υπό ενός Βενιζέλου και ενός Παπανδρέου.

Αυτό είναι ένα θέμα, όχι τόσο για τον ιστορικό όσο περισσότερο για τον νομικό και για τον πολιτικό επιστήμονα. Δηλαδή ο χώρος αυτός δεν κατάφερε να φτιάξει κόμμα με δομές που θα του επέτρεπαν να αντέξει ακόμα και αυτό το είδος της στρατηγικής ήττας που του προκάλεσε η βιασύνη του Γεωργίου Παπανδρέου του νεότερου. Δεν έχει συντριβεί σε κομματικό επίπεδο, δεν υπάρχει κοινωνικός χώρος αυτή τη στιγμή και δεν το έχουν αντιληφθεί όλοι αυτοί που θέλουν να τον ανατάξουν και να τον ανασυγκροτήσουν ή κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται, γιατί ακόμα δεν έχουν επιμεριστεί οι ευθύνες τους. Διότι, για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, πέραν της επίθεσης που κάνουν οι αγορές –τη δουλειά τους κάνουνε– δεν ευθύνεται κυρίως ο εδώ υπεύθυνος κυβερνήτης που θα έπρεπε να έχει θωρακίσει λίγο το σύστημα; Όλα αυτά τα πρόσωπα που κυβέρνησαν από τις προηγούμενες δεκαετίες γιατί δεν έλαβαν τα μέτρα τους στην περίπτωση κατά την οποίαν η χώρα ετίθετο στο μάτι του κυκλώνα;

 

«Η ευθύνη, η ιστορική πρώτα απ’ όλα, σε ποιους ανήκει; Δεν θα μας το πούνε; Θα μας σώσουν ή θα προσποιούνται ότι μας σώζουν από εκείνο το οποίο δημιούργησαν οι ίδιοι;»

 

Έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε τα πιο απίθανα πράγματα, ότι αυτό ενδεχομένως να ήταν οργανωμένο. Για ποιον λόγο να είναι οργανωμένο; Διότι είμαστε από άλλον γαλαξία ή γιατί έχουμε ευάλωτη οικονομία; Αν δεν είμαστε από άλλον γαλαξία, όπως διατείνονται πολλοί συμπολίτες μας, καλώς να απογειωθούμε για τον άλλον γαλαξία και να αφήσουμε αυτόν τον πλανήτη για να ησυχάσουμε. Εάν όμως είναι επειδή είχαμε οικονομία χωρίς σοβαρές δομές, κάποιος ευθύνεται γι’ αυτό, στο μέτρο που υπάρχει το άρθρο 106 του Συντάγματος, που επιτρέπει διείσδυση της οργανωμένης πολιτείας στον χώρο της οικονομίας και θα πρέπει να το συζητήσουμε. Η ευθύνη, η ιστορική πρώτα απ’ όλα, σε ποιους ανήκει; Δεν θα μας το πούνε ούτε αυτό; Θα μας σώσουν ή θα προσποιούνται ότι μας σώζουν από εκείνο το οποίο δημιούργησαν οι ίδιοι;

 

«Είναι κοινό μυστικό στην Ευρώπη ότι η Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται ως δημοκρατία»

 

ΠτΘ: Γιατί στην Ελλάδα δεν τα συζητάμε αυτά;

Α.Δ.: Αυτό ακριβώς είναι μία από τις παθογένειες του συστήματος. Παρακολουθείστε το πώς μετά το 1995 περίπου τα κόμματα αρχίζουν να εκφυλίζονται, παύουν να είναι ζωντανοί οργανισμοί, αν υποθέσουμε ότι ήταν ποτέ. Μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια λειτουργίας τους, υπάρχουν για να χειροκροτούν ή να παρέχουν μία ασφαλή βάση από την οποία στρατολογούνται κλητήρες και σωματοφύλακες, δηλαδή χαμηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι, για να μη χάσουν τη δουλειά τους, μετατρέπονται σε Ηρακλειδείς και της κομματικής και της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτό όμως δεν είναι δημόσια διοίκηση και δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα. Έχουμε λοιπόν τη διαμόρφωση κλειστών συστημάτων εξουσίας και ουδείς αντιλαμβάνεται πώς βρίσκεται εκεί ξαφνικά ο τάδε κ.λπ. Έχουμε συνέδρια τα οποία γίνονται μόνον και μόνον για να επικυρωθούν προειλημμένες αποφάσεις και γενικότερα ένα σύστημα που δεν θέλει να γίνεται συζήτηση και κριτική.

 

Σε όποιο ευρωπαϊκό κόμμα πας και πεις ότι η Ελλάδα είναι δημοκρατία, αναλόγως της αγωγής που έχουν από το σπίτι τους, είτε γελάνε και σου λένε κατά πρόσωπο ότι «δεν έχετε δημοκρατία» και παραπέμπουν ευθέως στις οικογένειες, οι οποίες εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας και στους γόνους, είτε, με κάποια ευπρέπεια αν τους έχουν μεγαλώσει πιο σοβαρά, υπομειδιούν και το εκφράζουν με υπονοούμενα. Είναι κοινό μυστικό ότι αυτό το πράγμα δεν αναγνωρίζεται ως δημοκρατία. Βεβαίως έχουμε σύνταγμα, βεβαίως το θυμόμαστε όποτε πρέπει και γι’ αυτό και δεν έχουμε συνταγματικό δικαστήριο σε αυτή τη χώρα. Για να ελέγχεται ο χώρος καλύτερα, για να μην διαρραγούν οι σχέσεις μεταξύ των οικογενειών. Διότι οι ηγέτιδες οικογένειες επικουρούνται από άλλες οικογένειες. Γι’ αυτό λοιπόν δεν έχουμε και δεύτερο αντιπροσωπευτικό σώμα. Είμαστε το μοναδικό κράτος που δεν έχει γερουσία με τη δικαιολογία ότι είναι αριστοκρατικό σώμα. Βεβαίως χρειαζόμαστε και ένα αριστοκρατικό στοιχείο στο πολίτευμά μας για να λειτουργεί. Για να γίνεται ο διάλογος, μεταξύ των αντιπροσώπων του λαού και των γερουσιαστών.

 

«Δεν νοείται στη Γαλλία κάποιος να διοριστεί νομάρχης ή να πολιτευτεί και να μην έχει τελειώσει την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης»

 

Οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι δυσλειτουργεί, φροντίζει από μόνο του να βελτιώσει τη δυσλειτουργία, να διαμορφώσει συνθήκες τέτοιες ώστε να υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον καλύτερα και ταχύτερα. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται στη χώρα μας. Άρα λοιπόν έχουμε ένα μείζον θέμα, όχι λειτουργίας των θεσμών αλλά λειτουργίας των προσώπων. Τι προσόντα έχουν τα πρόσωπα, ποια Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης έχουν τελειώσει; Δεν νοείται στη Γαλλία κάποιος να διοριστεί νομάρχης ή να πολιτευτεί και να μην έχει τελειώσει την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Βεβαίως, επιτρέπεται και στον μπακάλη να εκλεγεί βουλευτής και σπανίως θα τον δούμε να γίνεται υπουργός, αν πρόκειται για μορφή και φυσιογνωμία. Όλοι οι άλλοι όμως έχουν τελειώσει την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εδώ δεν ξέρουμε ποιος πιστοποιεί τα προσόντα τίνος. Είναι το άλλο πρόβλημα που έχουμε ως κοινωνία, της αυτοαξιολόγησης. Όλα αυτά τα πράγματα, απανταχού του πλανήτη, πιστοποιούν ικανότητες, οι οποίες έχουν αποκτηθεί μέσω σπουδών και μέσω συγκεκριμένων διαδικασιών. Εν Ελλάδι, με το που κάποιος εκλέγεται σε μία θέση, αποκτά ιδιότητες και ικανότητες, τις οποίες δεν ξέρω με ποιον τρόπο τις ανακαλύπτουν. Είναι και νομικός, είναι και πολιτικός επιστήμονας, είναι τα πάντα. Δεν ξέρω πως γίνονται αυτά.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.