Ακτινοσκοπηση του Δροσερου με τα ματια της κοινωνικης λειτουργου

Το ζήτημα των Roma επανήλθε στην αιχμή της πανευρωπαϊκής επικαιρότητας, μετά και τα τερτίπια των θιασωτών του εδραζόμενου σε βάσεις lifestyle και πολιτικής συσκότισης νεοσυντηρητισμού.

Οι απελάσεις, οι διώξεις και οι προσπάθειες γκετοποίησης και συρρίκνωσης των Roma και άλλων ευεπίφορων σε αποκλεισμούς ομάδων, δεν είναι κάτι νέο και είναι επαρκώς καταγεγραμμένο στις σελίδες του «Παρατηρητή». Και αποτελεί ένα «δόλωμα» στο οποίο η κοινωνία δείχνει να «τσιμπάει», δικαιώνοντας τον Milan Kundera που έλεγε ότι «είναι πιο βολικό να μισείς μαζί τον ισχυρό τον αδύνατο, παρά το αντίθετο»…

Σε συνέχεια όσων πριν λίγες μέρες γράφαμε για το ζήτημα των Roma, αλλά και της κάκιστης εικόνας που έχει παγιωθεί στον οικισμό του Δροσερού Ξάνθης μέσα από την παντελή έλλειψη πολιτικής, επιχειρούμε μια αποτύπωση της εικόνας της περιοχής. Μιας περιοχής-γκέτο που –ας μην ξεχνάμε- σε… προεκλογικές περιόδους σαν κι αυτή που διανύουμε, συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πέντε χιλιάδες άνθρωποι που ζουν εκεί δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός για τους «άρχοντες», αφού αποτελούν σχεδόν το 10% του πληθυσμού του δήμου Ξάνθης!

«Στις εκλογές κατεβαίνουν κάποιοι εκεί και μοιράζουν είδη, χρήματα και υποσχέσεις» επιβεβαιώνει η κοινωνική λειτουργός κ. Ειρήνη Χαριτωνίδου, μέσω της οποίας επιχειρήσαμε μια αποτύπωση της κατάστασης στον οικισμό. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η κ. Χαριτωνίδου καταγράφει το χρονικό που πριν πέντε χρόνια την οδήγησε εκεί και την κρατά μέχρι σήμερα: «Δουλεύω στο Δροσερό από το 2006, μέσα από συγκυρίες –ένα σχετικό μάθημα που είχα στο ΔΠΘ- που με κατεύθυναν εκεί. Ξεκίνησα εθελοντικά για μεγάλο διάστημα και η βοήθεια της καλής συναδέλφου Ελευθερίας Σαμαρά μου έδειξε πράγματα και μου έδωσε τις βάσεις. Έτσι γεννήθηκε μια θέση στην οποία -λόγω προφίλ και εθελοντισμού- με πήραν».

Η κ. Χαριτωνίδου λέει αφοπλιστικά «μέχρι τότε δεν είχα πάει πέρα από τον ΟΑΕΔ!» (σσ. εκεί που αρχίζει ο οικισμός) και δηλώνει: «Η εικόνα που παρουσιάζεται έξω δεν είναι η αληθινή. Είμαι κάθετη: σαν πληθυσμός είναι πολύ καλός. Βέβαια υπάρχουν αγράμματοι άνθρωποι, αλλά είναι πολύ φιλόξενοι, ανεκτικοί, ανοίγουν πόρτες ώστε να βοηθηθούν, μπαίνουν στη διαδικασία ν’ ακούσουν και σέβονται. Ίσως συχνά να ακούνε και να μην εφαρμόζουν, αλλά υπάρχει η βάση. Θέλει συστηματική δουλειά από κει και πέρα. Είναι άνθρωποι που θέλουν ξεκάθαρα λόγια και η άσχημη εικόνα δημιουργείται από πέντε-έξι οικογένειες… Όταν κάποιος δεν έχει να φάει, θα κλέψει και με δεδομένο το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, είναι φυσικό να προσπαθεί καθένας να καρπωθεί όσα μπορεί περισσότερα. Αφήστε δε την αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων από δημόσιες υπηρεσίες και νοσοκομεία, που είναι απαξιωτική»…

 

«Έχω καλύτερη συνεργασία μ’ αυτούς, παρά με φορείς της Ξάνθης!»

Η κοινωνική λειτουργός συμπληρώνει παρουσιολόγια ώστε να επιτηρεί τη φοίτηση των παιδιών στα σχολεία και να παρεμβαίνει όποτε χρειάζεται, μπαίνει στα σπίτια των Roma και αφουγκράζεται την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να βοηθήσει σε πολυποίκιλους τομείς.

«Προσεγγίζω παιδιά που λείπουν από το σχολείο για κάποιες μέρες για να δω γιατί δεν πηγαίνουν, έχοντας πολύ καλή συνεργασία και με τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Ξάνθης. Γίνεται κατ’ οίκον παρέμβαση και, μπαίνοντας στα σπίτια, καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε κι άλλα προβλήματά αυτών των ανθρώπων. Έτσι, παίρνω δωρεές (γραφική ύλη, ρουχισμό κλπ.) από τον κόσμο, βοηθάει και ο σύλλογος Πομάκων και τα μοιράζω μέσα από λίστα που έχω καταρτίσει. Είναι πέντε χιλιάδες άνθρωποι εκεί και είμαι μία, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Γεγονός είναι πάντως ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη από εκεί και έχω καλύτερη συνεργασία με το Δροσερό παρά με φορείς της Ξάνθης…».

Στρέφοντας τη συζήτηση στο έγινε, τι γίνεται και –κυρίως- τι πρέπει να γίνει στο Δροσερό, η Ειρήνη Χαριτωνίδου στρέφεται προς την τοπική αυτοδιοίκηση την οποία θεωρεί καθ’ ύλη αρμόδιο παράγοντα παρέμβασης. Και θα ήταν παράλειψη αν δεν σημειώναμε ότι η ίδια αποφάσισε στα 26 χρόνια της να κατεβεί φέτος για πρώτη φορά ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος Ξάνθης με τον συνδυασμό «Πολίτες για την Αλλαγή» του Χρίστου Πούλιου: «Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο δήμος» λέει, «είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται προγράμματα εργασίας και εκπαίδευσης, πρέπει να βοηθηθούν, να ενσωματωθούν. Αν τους γκετοποιούμε, πώς είναι δυνατό να περιμένουμε κάτι άλλο; Ωστόσο, αξίζει κι ένα μπράβο στον δήμο Ξάνθης για τη δημιουργία του Ιατροκοινωνικού Κέντρου στο Δροσερό, που είναι πολύ καλό και μας έλυσε τα χέρια. Όμως δεν είδα τίποτε άλλο… Και ρωτώ, μήπως θα έπρεπε να αναπτύξουμε αυτές τις δομές αφού δοκιμάστηκαν και πέτυχαν; Μήπως θα έπρεπε να γίνουν κι άλλα ιατρεία και ενδεχομένως κι ένα Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ); Είναι πέντε χιλιάδες άνθρωποι εκεί, που ταλαιπωρούνται να τρέχουν στην Ξάνθη και ν’ αντιμετωπίζονται και όπως αντιμετωπίζονται… Και βέβαια, θα ήταν πολύ χρήσιμο και ευχάριστο να υπάρχουν κι άλλοι συνάδελφοι εκεί».

«Στο 2010 δεν δίνουμε στους ανθρώπους το δικαίωμα της μάθησης!»

Οι προτάσεις που εν πρώτοις, σύντομα, επιγραμματικά αλλά και περιεκτικά καταθέτει η κ. Χαριτωνίδου, συνοψίζονται στα εξής: «Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο ρόλος της πολιτείας αλλά κυρίως του δήμου είναι σημαντικός. Πρέπει να ενεργοποιηθούν προγράμματα, τα οποία υπάρχουν αλλά ο δήμος δεν φαίνεται να αναζητά. Υπάρχουν ενήλικες που θέλουν να μάθουν την ελληνική γραφή και γλώσσα και δεν υπάρχει τέτοια δομή. Στο 2010 δεν δίνουμε στους ανθρώπους το δικαίωμα της μάθησης! Επίσης, πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους κατοίκους, αλλά και να υλοποιηθούν προγράμματα ώστε να μάθουν κάποιες τέχνες. Μια γυναίκα κομμώτρια θα ήταν ένα σπουδαίο έναυσμα για κάτι περισσότερο. Και, όπως είπα παραπάνω, ένα Κέντρο Υγείας κι ένα ΚΕΠ θα βοηθούσαν πολύ».

Η κοινωνική λειτουργός κρίνει ότι «είναι εύκολο να δημιουργηθούν όλα αυτά» και προσθέτει σε τόνο που εναγωνίως αποζητά απαντήσεις: «Τι προγράμματα έχει φέρει στο Δροσερό ο δήμος; Αν δεν γίνουν προτάσεις από την τοπική αυτοδιοίκηση ποιος θα το κάνει; Roma υπάρχουν παντού και έχουν αναπτυχθεί δομές που μπορούν να βοηθήσουν. Αν μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη πρέπει να δώσουμε περιθώρια και σ’ αυτούς, αδιάφορα με το αν το γενικό πλαίσιο είναι δυσμενές (Sarkozy κλπ.). Όπου οι Roma είναι περισσότερο ενσωματωμένοι, τα πράγματα είναι καλύτερα. Σε άλλες πόλεις γίνονται πράγματα γι’ αυτούς, στη Θεσσαλονίκη έγιναν τόσα, σ’ εμάς γιατί όχι; Έχουμε πάρει το στερεότυπο ότι δεν γίνεται τίποτε, αλλά πρέπει να τους καταλάβουμε, να τους βοηθήσουμε και να τους εντάξουμε. Τους έχουμε γκετοποιήσει και –αντίστοιχα- αυτογκετοποιούνται».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η κ. Χαριτωνίδου απολαμβάνει την εκτίμηση των κατοίκων του Δροσερού, καθώς τη βλέπουν να στέκεται καθημερινά κοντά στα προβλήματά τους. Κλείνοντας την κουβέντα μας, επιστρέφουμε –όπως αρχίσαμε- στην ίδια σε σχέση με το Δροσερό: «Νοιώθω πολύ όμορφα, είμαι περήφανη που είμαι κοινωνική λειτουργός εκεί» λέει: «Γνωρίζω νέους ανθρώπους και ιδέες. Μου έμαθαν πολλά και μέσα από αυτούς έμαθα να εκτιμώ επίσης πολλά. Στο νοσοκομείο μου μιλάνε στον πληθυντικό, αυτούς όχι… Εγώ έχω τραπέζι, καρέκλες, πολλοί από αυτούς όχι… Κι αυτό που έχω να πω είναι ότι ευχαριστώ τον οικισμό που με δέχτηκε».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.