Μισελ Πικολι: Η Ελενη Καραινδρου θυμαται την συνεργασια του με τον Θοδωρο Αγγελοπουλο

Εάν υπήρχε ένας αγαπημένος Γάλλος ηθοποιός των σπουδαίων σκηνοθετών όλου του κόσμου, αυτός ήταν, αναμφισβήτητα, ο Μισέλ Πικολί. Ανάμεσα τους και ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος με τον οποίο έμελλε να συνεργαστεί βάζοντας την δυνατή υποκριτική σφραγίδα του στο κύκνειο άσμα του, την δραματική ταινία του «Η Σκόνη του Χρόνου», που βγήκε το 2008, με την συμμετοχή των επίσης σπουδαίων ηθοποιών Ιρίν Ζακόμπ, Γουίλεμ Νταφόε και Μπρούνο Γκαντς.
Την μουσική και σε αυτήν την τελευταία ταινία του πολυβραβευμένου Έλληνα σκηνοθέτη είχε συνθέσει η Ελένη  Καραΐνδρου, διαχρονική συνοδοιπόρος του έργου του.

«Η απώλεια του Μισέλ Πικολί σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής καθώς μέσα από αυτόν και από τους ρόλους που ερμήνευσε παρελαύνει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου» δηλώνει η διεθνώς καταξιωμένη Ελληνίδα συνθέτρια στο protothema.gr για ανατρέξει, αμέσως μετά σε στιγμές από την προετοιμασία της «Σκόνης του Χρόνου» και να μοιραστεί μαζί μας τα βαθιά συναισθήματα εκτίμησης που έδεναν το Θόδωρο Αγγελόπουλο με τον Μισέλ Πικολί.

«Ο Αγγελόπουλος θαύμαζε πολύ τον Πικολί. Τον είχε ξεχωρίσει από τις πρώτες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε. Τον έβρισκε εκπληκτικό. Και οι θετικές εντυπώσεις του επιβεβαιώθηκαν πλήρως μέσα από την συνεργασίας τους στην ταινία του. Σε συζητήσεις που κάναμε γι' αυτόν μιλούσε για ένα σπάνιο ταλέντο, έναν εκπληκτικό επαγγελματία αλλά και έναν υπέροχο άνθρωπο» θυμάται η
Ελένη Καραΐνδρου η οποία συμφωνεί απολύτως με την παραπάνω άποψη.

«Ο Μισέλ Πικολί δεν ήταν απλά ένα σημαντικός ηθοποιός που χάρισε εκατοντάδες μεγάλες ερμηνείες στον κινηματογράφο και το θέατρο. Ήταν το πρόσωπο μέσα από το οποίο εκφράστηκαν κάποιοι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου» επισημαίνει η ίδια προσθέτοντας με νόημα: «Με τον θάνατό του κλείνει ένας σημαντικός κύκλος».

Πράγματι, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τον Γάλλο ηθοποιό και ήταν βαθιά η επιθυμία του να συνεργαστεί κάποια στιγμή μαζί του. Μια επιθυμία που πραγματοποιήθηκε όταν οι δυο τους συναντήθηκαν στα γυρίσματα της ταινίας «Η σκόνη του χρόνου», τα οποία έγιναν στο εξωτερικό.
Μια ζωή σαν ταινία

«Θέλουμε η ζωή μας να μην τελειώσει αλλά θα τελειώσει. Θα ήθελα να μην πεθάνω» είχε εξομολογηθεί πριν πέντε χρόνια, στην αυτοβιογραφία του ο κορυφαίος Γάλλος ηθοποιός που «έφυγε». Όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις ήταν σχεδόν 90 ετών, κι όμως εξέφραζε την επιθυμία να συνεχίζει να παίζει…!

Αυτός ήταν ο Γάλλος «γίγαντας», όπως συχνά τον αποκαλούσαν, του σινεμά. Ένας πληθωρικός, παθιασμένος, γοητευτικός αλλά και ντροπαλός συνάμα τύπος ο οποίος βρήκε διέξοδο στην υποκριτική και εξέφρασε μέσα από αυτήν τις διαφορετικές πτυχές του πολυπρόσωπου χαρακτήρα του ο οποίος διέθετε φωτεινές αλλά και σκοτεινές πλευρές. Φρόντιζε, ωστόσο, να διατηρεί ζωντανό το μυστήριο που τον περιέβαλε αποφεύγοντας συστηματικά να εκτίθεται δημοσίως, επιλογή που ενίσχυε ακόμη περισσότερο την ούτως ή άλλως μεγάλη γοητεία του.

Ο Μισέλ Πικολί δεν ήταν απλώς και μόνον ένας πολύ καλός ηθοποιός. Υπήρξε μια ολόκληρη κατηγορία μόνος του. Και αυτό γιατί αντιμετώπιζε την τέχνη του, στο σύνολό της, αλλά και κάθε ρόλο ξεχωριστά, με μια σαφή για το ίδιο, ανεξήγητη όμως για πολλούς, κοσμοθεωρία: «Προτιμώ τον ορισμό που δίνουν οι Ιταλοί στην υποκριτική. Δεν λένε ¨είμαι ηθοποιός” αλλά “λειτουργώ σαν μαριονέτα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά εξηγώντας πώς βιώνει ο ίδιος τη σχέση του με την σκηνή, το κινηματογραφικό πανί και την τηλεοπτική οθόνη συμπληρώνοντας με νόημα πως « Όταν παίζεις, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω από τον εαυτό σου και να διατηρείς, παράλληλα, μια μεγάλη εμπιστευτικότητα σχετικά με τον ρόλο που υποδύεσαι. Υπάρχουν ηθοποιοί που όταν παίζουν θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους. Εμένα πάλι μού αρέσει να βλέπω τους χαρακτήρες που παίζω».

Ήταν αυτή η ιδιαίτερη προσέγγισή του, εξάλλου, που τον καθιστούσε μοναδικό, που προσέδιδε κάτι εξαιρετικά σαγηνευτικό στους ρόλους του ερμήνευε, μια σαγήνη η οποία προερχόταν από την προσωπική, ακαταμάχητη γοητεία του αλλά και την ικανότητά του να αποτυπώνει, με ιδιαίτερη ευφυΐα, τις φωτεινές αλλά και τις σκοτεινές πλευρές του κάθε χαρακτήρα.

Εξαιρετικά ταλαντούχος αλλά και ακούραστος και γενναιόδωρος ο Πικολί απέσπασε, δικαιωματικά τον τίτλο ενός από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του αλλά και τον θαυμασμό και την εκτίμηση όλων των σπουδαίων σκηνοθετών και ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε σε μια καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από επτά δεκαετίες: Από τον Λουίς Μπουνιουέλ, τον Κλοντ Λελούς, τον Κλοντ Σοτέ και τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ μέχρι τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, τον Κώστα Γαβρά και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και από την Μπριζίτ Μπαρντό και την Ρόμι Σνάϊντερ μέχρι τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, την Κατρίν Ντενέβ και τον Ζεζάρ Ντεπαρντιέ…

Παραγωγικότατος, ο Μισέλ Πικολί ενσάρκωσε περισσότερους από 200 ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση μεταξύ των οποίων και αυτοί στις ταινίες Le Mépris (Η Περιφρόνηση) , Les choses de la vie (Τα γεγονότα της ζωής), το Μεγάλο Φαγοπότι, Le journal d’une femme de chambre (Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας), Belle de jour (Η ωραία της ημέρας), Le charme discret de la bourgeoisie (Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας), Διαμέρισμα Δολοφόνων αλλά και το πιο πρόσφατο Habemus papam του 2011 κ.α. Όχι δεν δούλευε πολύ από ματαιοδοξία ή για τα το οικονομικό όφελος. Δούλευε γιατί απλά δεν τού άρεσε να ζει αλλιώς…Η τέχνη του αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.