Φτασαμε στο φεγγαρι και ξεχασαμε τη Γη

Φίλε μου Πιτσιρίκο,

Ζητώ συγγνώμη για την εικόνα που σου στέλνω. Δεν θα ήθελα ποτέ να βλέπει κανείς τέτοιες εικόνες. Όμως, από την άλλη πλευρά, αν δεν τις δούμε πως θα καταλάβουμε τι γίνεται δίπλα μας;

Δεν είναι ότι δεν πιστεύω ότι κάθε ζωή έχει αξία. Αλλά τα παιδάκια; Πώς βλέπεις παιδάκια να υποφέρουν;
 
Στο διπλανό δωμάτιο ακούω την κόρη μου να παίζει μόνη της με τα παιχνίδια της. Στο δικό μου δωμάτιο κοιμάται ο γιος μου.
 
Κάθομαι να πάρω μια ανάσα από το τρέξιμο και πέφτω σε αυτή την εικόνα και σε άλλες παρόμοιες.
 
Τα παιδιά;
 
Τα παιδιά αυτά θα έπρεπε να παίζουν και να φτιάχνουν ιστορίες όπως κάνει τώρα η κόρη μου. Να κοιμούνται όπως ο μικρός. Να είναι οι γονείς τους στο δίπλα δωμάτιο, κουρασμένοι από την καθημερινότητα, να παρακαλάνε στο τέλος της μέρας για δύο στιγμές ηρεμίας, αλλά να μη φαντάζονται τη ζωή χωρίς αυτά.
 
Δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό που συμβαίνει. Για μερικές γαμημέvες γραμμές που κάποιος είπε πως θα μας χωρίζουν από τους «άλλους». Και για όλους αυτούς που σκοτώνουν τους ανθρώπους στο όνομα του κράτους. Του κάθε κράτους.
 
Πιτσιρίκο, είναι μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να μην θεωρούνται αυτονόητα.
 
Ψέματα είπα. Δεν έχει κάθε ζωή αξία. Η ζωή αυτών που είναι υπεύθυνοι με οποιοδήποτε τρόπο γι’ αυτές τις εικόνες δεν έχει καμία αξία. Απλά, δεν ξέρω πως θα γίνει να απαλλαγούμε μια και καλή από όλους αυτούς.
 
Ξέρεις, δεν είναι μόνο αυτός ο κόμπος που νιώθω κάθε φορά που βλέπω μια τέτοια φωτογραφία, ακούω μία τέτοια είδηση.
 
Δεν είναι το αυτονόητο, η λύπη, η οργή, η αγανάκτηση, τα δάκρυα που δε σταματάνε ακόμα και τώρα που σου γράφω. Είναι που δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορεί αυτό να σταματήσει.
Αποτύχαμε, Πιτσιρίκο.
 
Εξερευνήσαμε όλο τον κόσμο, εξελίξαμε την τεχνολογία, φτάσαμε τόσο μακριά, τόσο ψηλά, σε άλλους πλανήτες.
 
Και ξεχάσαμε τη γη.
 
Ξεχάσαμε τα παιδιά μας. Το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να προσέξουμε.
 
Φιλιά
 
Ελένη
 
(Αγαπητή Ελένη, δεν χρειάζονται αυτές οι εικόνες, για να καταλάβει κάποιος πως έχουμε αποτύχει. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, ή κάποιας μεγάλης πόλης της Ευρώπης, είναι αρκετή. Δεν μας νοιάζει ούτε για τα παιδιά, ούτε για τους γονείς. Βασικά, δεν μας νοιάζει για κανέναν πέρα από την πάρτη μας. Επίσης, τα παιδιά από μόνα τους δεν σημαίνουν κάτι. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους για να τα μεγαλώσουν. Αν σκοτωθούν οι γονείς, ποιος θα μεγαλώσει τα παιδιά; Ελένη, ιδιωτεία και ατομικισμός. Η εποχή είναι selfie και δεν σηκώνει συναισθηματισμούς. Άκλαυτοι πεθαίνουν οι άνθρωποι. Σαν να μην έζησαν ποτέ. Είναι εποχή που πρέπει να έχεις τύχη. Να είσαι καλά.) 
 
Πηγή: pitsirikos.net

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.