Τουρκια: Πρωταθλητρια παραολυμπιακης κολυμβησης μιλησε για τις δυσκολιες της ζωης της
Η πρωταθλήτρια κολύμβησης Εμινέ Αβτζού, η οποία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στον τελικό των 150 μέτρων στον αγώνα Παραολυμπιακής κολύμβησης World Series στο Βερολίνο της Γερμανίας, μίλησε για την πορεία της ζωής της. Οι άνθρωποι ονόμασαν την Εμινέ «γυναίκα ρομπότ», καθώς γεννήθηκε χωρίς το αριστερό χέρι και τα δύο πόδια της και είχε τα τεχνητά της πόδια όταν ήταν 14 ετών.
«Στην πραγματικότητα αυτό που με έκανε δυνατή ήταν οι αδυναμίες μου», δήλωσε η ίδια, τονίζοντας πως το ενδιαφέρον της για την κολύμβηση ξεκίνησε στην ηλικία των 21 ετών και ήθελε να είναι ένα υπόδειγμα για τους νέους. Η Εμινέ Αβτζού γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη που συνδέεται με την Τσατάλτζα. Είχε 79% σωματική αναπηρία, αλλά κανείς δεν την φρόντισε στη μικρή πόλη όπου ζούσε.
Έμαθε την κολύμβηση σε ένα μήνα
Σύμφωνα με την ίδια, το κύριο σημείο καμπής της ζωής της ήρθε με επιτυχία της στις πανεπιστημιακές εξετάσεις. «Όταν ήμουν στον προπαρασκευαστικό έτος, η ζωή μου αποτελούνταν από τις εστίες και πανεπιστημιούπολη και εκείνη την στιγμή όλα είχαν αρχίσει να γίνονται συνηθισμένα. Πήγα σε ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης. Είπα στον εαυτό μου “Εμινέ είσαι στο σημείο που ήθελες να είσαι, όμως πάλι υπάρχει κάτι που λείπει”. Κάτι με ενοχλούσε. Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω για την ανάπτυξη μου και να αγγίξω τις ζωές άλλων ανθρώπων. Και τότε σκέφτηκα να ασχοληθώ με τα αθλήματα. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με κανένα άθλημα ως ερασιτέχνης ή επαγγελματίας μέχρι που ήμουν 21 χρονών. Το ερεύνησα και επέλεξα την κολύμβηση, δεν σκέφτηκα καν πώς να το κάνω. Προσπάθησα να προσεγγίσω τους σωστούς ανθρώπους και συναντήσα τον προπονητή Ντουράν, ο οποίος είναι ειδικός στον τομέα αυτό. Μου έθεσε πάντα ρεαλιστικούς στόχους από την αρχή και μέσα σε ένα μήνα έμαθα να κολυμπάω και να βελτιώνω την τεχνική μου».
Σε σύντομο χρονικό διάστημα απέκτησε πολλές επιτυχίες
Αφού έμαθε να κολυμπά, η Εμινέ διηγήθηκε πως «ξεκίνησα την καριέρα μου ως αθλήτρια του Δήμου Μπεϊλικντουζού και είμαι σήμερα κολυμβήτρια με το Υπουργείο Νεολαίας και Αθλητισμού. Για να επιτύχεις απαιτείται κάποιος χρόνος. Το 2018 πήρα μέρος στο τουρκικό πρωτάθλημα. Έχω περάσει 3 Παγκόσμια φράγματα Α, 1 Παγκόσμιο φράγμα Β σε όλα τα στυλ που έχω συμμετάσχει στην τεχνική κολύμβησης freestyle 50 μέτρων. Με τις επιτυχίες, η αγάπη μου για το νερό έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο και η αυτοεκτίμησή μου έχει βελτιωθεί. Ήρθα από ένα μικρό χωριό σε μια μητροπολιτική πόλη, ο αγώνας της ζωής μου δεν ήταν ποτέ εύκολος. Εμπιστεύτηκα περισσότερο τον εαυτό μου μετά τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα. Έχοντας περάσει το απαιτούμενο όριο, προσκλήθηκα στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας το 2019 και έλαβα την πρώτη μου εθνική συμμετοχή. Έφερα επίσης στην χώρα μου ένα χάλκινο μετάλλιο στον αγώνα εκεί» δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Θέλω να είμαι παράδειγμα και φως για τους νέους»
Η Εμινέ, συμμετείχε επίσης σε αγώνες ανοικτής θάλασσας. «Ο προπονητής μου είπε ότι επρόκειτο να συμμετάσχω σε αγώνα ανοιχτής θάλασσας, αλλά μέχρι τότε δεν είχα πάει ποτέ στη θάλασσα. Ξεκινήσαμε την προπόνηση και φοβόμουν όταν μπήκα για πρώτη φορά, αλλά όταν το βίωσα, ξεπέρασα τον φόβο μου. Ένα άτομο φοβάται πραγματικά όλα όσα δεν έχει βιώσει στη ζωή του. Γι ‘ αυτό πρέπει να βρούμε το θάρρος και να προσπαθήσουμε. Δεν θα έρθουμε ποτέ ξανά στη ζωή και πρέπει να είμαστε γενναίοι, αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμα άτομα σε αυτήν την κοινωνία, χρησιμοποιώντας όλες τις ευκαιρίες που έχουμε. Εκείνη τη στιγμή, βρήκα το θάρρος, κολύμπησα από την Αντιγόνη στην Χάλκη. Μετά την ολοκλήρωσή του αγώνα, συμμετείχα σε αγώνες ανοικτής θάλασσας στο Μάλτεπέ και στη Σμύρνη. Το 2021, πέρασα το όριο του Ολυμπιακού Α στον αγώνα Παραολυμπιακής κολύμβησης World Series στο Βερολίνο της Γερμανίας, στον οποίο συμμετείχαν 48 χώρες. Και τότε έφερα ένα χάλκινο μετάλλιο στο αγώνα μικτής 150 μέτρων. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να φέρω μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να είμαι ένα χρήσιμο άτομο για τη χώρα μας, να είμαι παράδειγμα για τους νέους».
«Είμαι πάντα σε μια ανακάλυψη»
Η Εμινέ είπε ότι είναι πάντα σε μια διαδικασία αυτογνωσίας στη ζωή της. «Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να σταματήσω. Στην πραγματικότητα τα πράγματα που με έκαναν δυνατή ήταν οι αδυναμίες μου. Κάθε φορά που έπεσα, ήξερα πώς να ξεσηκωθώ. Ήρθα σε μια μητροπολιτική πόλη από τον τόπο γέννησης μου και αντιμετώπισα μεγάλες δυσκολίες ως άτομο με αναπηρία. Έπεσα πολλές φορές σε λεωφορεία και μετρό, αλλά ήξερα πώς να ξεσηκωθώ κάθε φορά. Γιατί όταν έπεφτα, δεν υπήρχε κανείς να κρατήσει το χέρι μου. Ήμουν η μόνη που μπορούσε να με σηκώσει από εκείνο το μέρος και το γνώριζα» διηγήθηκε.
«Κληρονόμησα το πνεύμα του πολεμιστή από τη μητέρα μου»
«Αφού άρχισα να κολυμπάω, ήμουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου γιατί δεν είχα ποτέ έναν φίλο με αναπηρία μέχρι τότε. Γνωρίζω πολλά άτομα με αναπηρία που κλείνονται πίσω από πόρτες. Θέλω να τους πω πώς πρέπει να βγουν από αυτές τις πόρτες, πώς πρέπει να σηκωθούν όταν πέφτουν. Θέλω να διδάξω πώς πρέπει να χορεύουμε με τη ζωή. Φυσικά, αυτή η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, δεν ήμασταν μια οικονομικά ισχυρή οικογένεια, αλλά η οικογένειά μου ήταν πάντα στο πλευρό μου. Πήρα τη μεγαλύτερη δύναμή, το αγωνιστικό πνεύμα από τη μητέρα μου. Είδα την μητέρα και τον πατέρα μου, πάνω απ ‘ όλα η μητέρα μου, πως φρόντιζαν τα 8 παιδιά τους μέσα σε αυτές τις δυσκολίες».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
