Το πνιγηρο 2015

Οι αναδρομές αυτών των ημερών στα γεγονότα του χρόνου που πέρασε λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν ως «δημοσιογραφικά άσφαιρες», υπό την έννοια ότι καλούνται να αναμοχλεύσουν ζητήματα που είναι ακόμη πολύ νωπά, χωρίς να έχει στεγνώσει το μελάνι της πάλαι ποτέ κραταιάς δημοσιογραφικής μας πέννας, που τα έχει αποτυπώσει. Θα προτιμούσα λοιπόν, να παραμείνω θερμός παρατηρητής των εθίμων και των παραδόσεων των ημερών καθώς και της έκρηξης κοινωνικής αλληλεγγύης και αγάπης που εκδηλώνονται στο πλαίσιο της περιρρέουσας εορταστικής ατμόσφαιρας. Ανατρέχοντας όμως στο αρχείο μου, διαπιστώνω ένα πρόσφατο κείμενο που φέρει τον τίτλο του αρχισυντάκτη «2015: Η χρονιά που θα τα άλλαζε όλα και τελικά έμειναν όλα ίδια!». Αν θέσουμε ως καμβά της διαλεκτικής μας αυτή την διαπίστωση, τότε ο τίτλος καλύπτει σχεδόν πλήρως την ανάλυση του θέματος. 

Από το «Όχι» στο «Ναι» για ένα νέο μνημόνιο

Πολιτικά λοιπόν το 2015, άρχισε με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου με την οποία γεννήθηκε η ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι θα αλλάξει δραστικά η πολιτική των μνημονίων, με μια μαγική συνταγή που έλεγαν ότι είχαν ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πράγματι, οι πολίτες εμπιστεύθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, δίνοντάς τους ευρεία πλειοψηφία 162 εδρών και παράλληλα εντολή να κυβερνήσουν και να βγάλουν την χώρα από το τέλμα της ύφεσης, της υψηλής φορολογίας των μικρών και μεσαίων κοινωνικών ομάδων, των άδικων πολιτικών που αναπαρήγαγαν τις κοινωνικές ανισότητες και την ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων και εις βάρος των φτωχών.
 
Το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν άργησε να έρθει. Ο τρομαγμένος λαός από την αφόρητη πίεση που ασκήθηκε πάνω του και μία ατέρμονη διαδικασία «Βαρουφάκειων» επτάμηνων διαπραγματεύσεων με μπόλικη δόση πολιτικού σουρεαλισμού, αν και ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, δέχθηκε το «Ναι» στο νέο μνημόνιο ως αναγκαία συνθήκη για να μην μας πετάξουν από την
ευρωζώνη και την Ε.Ε.
 
Η στροφή αυτή και το τέλος των ψευδαισθήσεων επισφραγίστηκε πανηγυρικά με τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015, που προκηρύχθηκαν μετά την αποχώρηση του συνόλου της αντιμνημονιακής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και περίπου 30 βουλευτών από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Οι πολίτες, έστω και με την ψαλιδισμένη πλειοψηφία των 155 εδρών έδωσαν και πάλι εντολή σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να κυβερνήσουν, αυτή την φορά όχι «για να σχίσουν τα μνημόνια», αλλά για να διαχειριστούν το μνημόνιο που οι ίδιοι ψήφισαν!
 
Ο εκλογικός νόμος έκανε το «θαύμα» του και η Μειονότητα εκπροσωπείται πλέον στο κοινοβούλιο από τέσσερις βουλευτές. Κάποιοι ίσως να θεωρούσαν πιο ρεαλιστικό σενάριο να υπάρξουν δύο έδρες σε Ξάνθη και δύο σε Ροδόπη, αλλά η «λοταρία» του εκλογικού νόμου έδωσε τρεις έδρες στην Ροδόπη και μία στην Ξάνθη. Πρόκειται για μια τυχαία εξέλιξη που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την λεγομένη «καθοδηγούμενη ψήφο της Μειονότητας», που αποτελεί το προσφιλές θέμα συζήτησης σε πολλά καφενεία όπου συχνάζουν χριστιανοί συμπολίτες ή στα κανάλια και το internet.
 
Η εξέλιξη αυτή, γεμίζει με επιπλέον ευθύνες τους εκλεγμένους βουλευτές της Μειονότητας, ιδίως στην Ροδόπη, κατά την προσωπική μου άποψη. Είναι λάθος βέβαια, οι βουλευτές να κρίνονται με κριτήριο την θρησκευτική τους ταυτότητα ή την εθνική τους καταγωγή αλλά δυστυχώς στην Θράκη ορισμένα πράγματα, παρότι έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια, δεν τα έχουμε ακόμα ξεπεράσει.
Συνεπώς, δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία στους βουλευτές της Μειονότητας στην Ροδόπη, να μετατρέψουν το συναίσθημα καχυποψίας και ανησυχίας που έχει δημιουργηθεί στις τάξεις πολλών συμπολιτών μας χριστιανών, σε προωθητική δύναμη για την ευημερία του συνόλου του πληθυσμού στην Θράκη. 

Το έτος με τους περισσότερους πνιγμούς

Το 2015 αναμφίβολα θα μείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως το έτος με τους περισσότερους πνιγμούς- και δη πνιγμούς παιδιών και βρεφών- στην ιστορία, που προήλθαν από την βίαιη εκρίζωση και μετακίνηση πληθυσμών της Συρίας και της Μέσης και Εγγύς Ανατολής προς αναζήτηση ενός ειρηνικότερου μέλλοντος και μιας γης της Επαγγελίας, σε μια Ευρώπη που κάθε άλλο παρά ως τέτοια προσομοιάζει. Μια Ευρώπη που ως ειρωνεία της ιστορίας ενδύεται τον μανδύα του «σιδηρούν τείχους», που οι ηγεσίες της ξόρκιζαν στην εποχή της Σοβιετικής Ενώσεως. Σε μια Ευρώπη που για πρώτη φορά αμφισβητήθηκε η ελεύθερη διακίνηση υπηκόων της εντός των συνόρων της και θριάμβευσαν οι κάθε είδους μισαλλόδοξοι πολιτικοί σχηματισμοί, στην πολιτική και την κοινωνική της πραγματικότητα. 

Το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής

Υπάρχουν, βεβαίως και τα ευχάριστα στον τομέα του πολιτισμού, καθώς το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής που κατά το παρελθόν διοικήθηκε από την ντόπια μπουρζουαζία, πέρασε το 2015 στα χέρια της λαοπρόβλητης περιφερειακής αυτοδιοίκησης η οποία δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και από πού να βρει τα λεφτά για να πληρώσει το κομμένο ρεύμα. Πιθανώς από τους εργαζομένους της Αναπτυξιακής. Είναι και αυτό μία λύσις… 

Το μετρό της Θεσσαλονίκης!!!

Τέλος, να υπομνήσω ότι ο κ. Σπίρτζης, πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το μισό μας υπουργικό συμβούλιο, ανακοίνωσε την τελευταία μέρα του χρόνου, ότι η Θεσσαλονίκη (μας), θα αποκτήσει το Μετρό (της) έως το 2020. Θεού θέλοντος και Συμβουλίου Επικρατείας, Πολεοδομίας, Δημαρχίας, Αρχαιολογίας και της ενθάδε ευρισκομένης Μπανανίας, επιτρεπούσης, βεβαίως…
Και εις άλλα με υγεία!

*Ο Δάμων Δαμιανός είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.