Το παρον της ελληνικης παιδειας και του ελληνικου πολιτισμου των ομογενων στη Νεα Υορκη

Αναστάσιος Κουλαρμάνης, Διευθυντής του Γραφείου Ελληνικής Παιδείας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής

«Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει στάση, να πάρει ταχύτατα αποφάσεις και να σκεφτεί και τους Έλληνες της Αμερικής· γιατί αν η επαφή με την Ελλάδα χαθεί, τότε δεν θα λεγόμαστε “Greek–Americans”  αλλά “American–Greeks”»

Αθηνά Κρομμύδα, Πρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου για την Ελληνική Παιδεία της Αρχιεπισκοπής Αμερικής

«Η Αρχιεπισκοπή αποτέλεσε και αποτελεί τη “μάνα” του εκπαιδευτικού εγχειρήματος, γιατί  μέσω των προγραμμάτων της τα παιδιά  δεν  μαθαίνουν απλώς ελληνικά, αλλά “βιώνουν” την ελληνική καθημερινότητα»

Τον τελευταίο χρόνο γίναμε για ακόμη μια φορά δέκτες δεκάδων ανακοινώσεων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων που έχουν ως στόχο να αλλάξουν «ριζικά» την εγχώρια εκπαίδευση και να την αναδιοργανώσουν προς το καλύτερο.  Οι συχνές αλλαγές εξάλλου στην εγχώρια εκπαίδευση είναι κάτι το σύνηθες∙ το αντίθετο θα προκαλούσε προβληματισμό. Εκτός όμως από τα καθ’ ημάς, υπάρχει και ένα σημαντικό τμήμα του ελληνισμού που ζει και προκόβει παντού στον κόσμο, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας τους νεοέλληνες ―που ό,τι ως παραμυθία μας απομένει είναι η ελληνική γλώσσα και ο έλληνας πολιτισμός―, να θέσουμε εις εαυτούς το ερώτημα τι  πραγματικά συμβαίνει με την εκπαίδευση της ομογένειας, με τους ομογενείς και τις συσσωματώσεις τους, ανά τον κόσμο,

μια και έχει ιδιαίτερη αξία να αισθανόμαστε, καιρούς που η νεολαία της χώρας μας εξακτινώνεται διεθνώς για εργασία και καριέρα, να γνωρίζει πού μπορεί να ακουμπήσει. Αφού παντού θα υπάρχει μια ελληνική κοινότητα, ένας ορθόδοξος ναός και ομογενείς δεύτερης ή και τρίτης γενιάς που θα απομακρύνουν τη βαριά αίσθηση της ξενότητας για τους αναρίθμητους νέους επιστήμονες του brain drain. Πριν δυο χρόνια εξάλλου ο «Παρατηρητής της Θράκης», τέτοιον καιρό παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχε απευθυνθεί και είχε καταγράψει τα συναισθήματα και τα προβλήματα των νέων που αποδημούσαν με μεγάλη πυκνότητα τότε στις ευρωπαϊκές χώρες.   

Καιρός άρα εφέτος να μεταβούμε λίγο μακρύτερα και να επισκεφθούμε τη χώρα πέραν του Ατλαντικού, ήτοι τον παλαιό σήμερα,  «Νέο Κόσμο» τότε, των Ευρωπαίων, για να μάθουμε όσα παντελώς αγνοούμε. Γιατί ξέρουμε όλοι ότι πολλοί Έλληνες ακόμη από τα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής μετοίκησαν εκεί, κι αργότερα από τα μεταπολεμικά χρόνια και μετά σε συστοιχίες, για να φτιάξουν καινούρια ζωή  και να στήσουν  το σπιτικό τους.

Να μεταβούμε για να λάβουμε απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου:

―Τι γίνεται  σήμερα με την ομογένεια, την ελληνική εκπαίδευση, τα ελληνικά, εν γένει,  γράμματα και τον πολιτισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής; Ποια είναι η διάρθρωσή της;

―Υπάρχουν προγράμματα σπουδών για την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό, κι ένας ομογενής μπορεί να διασφαλίσει, όταν το επιλέγει, ότι το παιδί του μπορεί να φοιτήσει σε σχολείο για να τα μάθει;

―Ποιες είναι οι εκεί σχολικές δομές και ποιοι δίνουν αγώνες για τη διαιώνισή τους;  Υπάρχουν σήμερα ιδιώτες-χορηγοί;

―Και η ελληνική πολιτεία, με τις επανωτές οικονομικές κρίσεις που γνώρισε τα τελευταία χρόνια, στηρίζει τη διαιώνιση των ελληνικών γραμμάτων, ή οι ομογενείς της Αμερικής της «πέφτουν» μακριά;

Για όλα αυτά, είχαμε τη σπουδαία τύχη να συνομιλήσουμε με δυο σημαντικές προσωπικότητες και  λαμπρούς εκπαιδευτικούς της ελληνικής ομογένειας της Αμερικής,  την   κ. Αθηνά Κρομμύδα, Πρόεδρο του Ανωτάτου Συμβουλίου για την Ελληνική Παιδεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, και τον κ. Αναστάσιο Κουλαρμάνη, Διευθυντή του Γραφείου Ελληνικής Παιδείας επίσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, που ζουν και εργάζονται στη Νέα Υόρκη, και υπό τη σκέπη της Αρχιεπισκοπής και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου, διαπρέπουν.

Καλό όμως πριν ξεκινήσει η συνομιλία μας να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τους δυο συνομιλητές μας.

Η κ. Αθηνά Κρομμύδα,  Πρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου για την Ελληνική Παιδεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής

Η κ. Αθηνά Κρομμύδα μάλιστα γεννήθηκε και έζησε στη Χίο, ενώ μετέβη στην Αθήνα όπου και έλαβε το πτυχίο της Κλασικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ. Για μερικά χρόνια εργάστηκε στην Ελλάδα,  στα τέλη όμως της δεκαετίας του 1970 μετανάστευσε στις ΗΠΑ όπου και συνέχισε τις σπουδές της, ενώ παράλληλα δίδαξε σε σχολεία της ομογένειας. Το 2000 περίπου ανέλαβε τη διεύθυνση του Ημερήσιου Σχολείου «Βασίλειος Σπυρόπουλος» της κοινότητας Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ της Νέας Υόρκης. Πριν γίνει Πρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου για την Ελληνική Παιδεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής υπήρξε για πολλές δεκαετίες μέλος του Συμβουλίου, όπως και σε αρκετούς ακόμη συλλόγους, όπως στον Σύλλογο Ελλήνων Εκπαιδευτικών «Ο Προμηθεύς». Έχει προσφέρει επίσης σημαντικό φιλανθρωπικό έργο χάρη στην εικοσαετή υπηρεσία της στο ίδρυμα Ronald McDonald. Για την πολυετή εκπαιδευτική της προσφορά και τη συνολική της συμβολή στην ομογένεια έχει λάβει δεκάδες βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Ενδεικτικά, έχει βραβευθεί από τη Βουλή της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, από την Ομοσπονδία Ελλήνων Εκπαιδευτικών, τη Χιακή Ομοσπονδία Νέας Υόρκης κ.ά.

Ο κ. Αναστάσιος Κουλαρμάνης, Διευθυντής του Γραφείου Ελληνικής Παιδείας επίσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής

Όσον αφορά τον κ. Αναστάσιο Κουλαρμάνη και εκείνος έχει αναπτύξει αξιέπαινη εκπαιδευτική, και όχι μόνο, δράση στη Νέα Υόρκη. Αν και γεννήθηκε στον Καναδά, με καταγωγή από την Τρίπολη, έζησε από νωρίς στις ΗΠΑ, όπου σπούδασε μεταξύ άλλων και Αγγλική Φιλολογία. Ξεκίνησε την εκπαιδευτική του σταδιοδρομία το 1992 στο Τμήμα Εκπαίδευσης της Νέας Υόρκης. Τον Φεβρουάριο του 1999 ανέλαβε τη θέση του βοηθού Διευθυντή στο ελληνικό σχολείο της Κοινότητας του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, ενώ σύντομα προήχθη στη θέση του Διευθυντή, θέση που κατείχε για είκοσι περίπου χρόνια, λαμβάνοντας σημαντικές διακρίσεις για το έργο του. Ο ίδιος διετέλεσε επίσης Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αρκάδων «Γέρος του Μοριά», Αντιπρόεδρος της κοινότητας του Αγίου Γεωργίου κ.ά., υπηρετώντας και από αυτές τις θέσεις την αγαπημένη του πατρίδα.

Δύο  εξέχοντες εκπαιδευτικοί, η κ. Κρομμύδα και ο κ. Κουλαρμάνης, τους οποίους γνωρίσαμε μέσω των αναρτήσεων της αντιπρυτάνισσας κ. Ζωής Γαβριηλίδου, η οποία μετέχει πλέον στο Ανώτατο Συμβούλιο για την Ελληνική Παιδεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, και κυρίως καθιστά μέσω της επιστημονικής της παρουσίας διακριτή τη σχέση του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με την ελληνική ομογένεια, αφού το ΤΕΦ/ΔΠΘ έχει ασχοληθεί ήδη με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών της ομογένειας, και είναι σε συχνή, και στιβαρή, συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή για την ενίσχυση των ελληνικών γραμμάτων.

Είναι η κ. Κρομμύδα και ο κ. Κουλαρμάνης λοιπόν που έδωσαν απαντήσεις στα ερωτήματά μας για την εκπαιδευτική καθημερινότητα των oμογενών στη Νέα Υόρκη –περιοχή που φιλοξενεί μια από τις πιο πολυπληθείς κοινότητες της ομογένειας–, και ο λόγος πλέον τους ανήκει…

****

«Τα σχολεία της Αρχιεπισκοπής συνδυάζουν την ελληνική γλώσσα με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, καθώς εδώ στην Αμερική θεωρούμε πολύ σημαντικό και άρρηκτο αυτόν τον δεσμό που μας κρατά “Έλληνες”»

ΠτΘ: κ. Κουλαρμάνη, κ. Κρομμύδα, ένας Έλληνας που ζει στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, πού μπορεί να απευθυνθεί ώστε το παιδί του, ήδη από μικρή ηλικία, να λάβει ελληνική εκπαίδευση;

ΑΝ.Κ.:Ένας ανήλικος μπορεί να γραφεί σε ένα ελληνικό ημερήσιο σχολείο και να φοιτήσει εκεί από τα προνήπια μέχρι και την Γ΄ Λυκείου. Εκεί θα μάθει την ελληνική γλώσσα, φυσικά και την αγγλική, θα γνωρίσει περισσότερα για τη θρησκεία, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Εκτός όμως από τα ημερήσια σχολεία, υπάρχουν και προγράμματα σπουδών που αφορούν μόνο την ελληνική γλώσσα και πραγματοποιούνται και στα απογευματινά σχολεία, ενώ και στην εκκλησία μας υπάρχουν επίσης πολλά απογευματινά προγράμματα με αντικείμενο τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, που ξεκινούν από την προνηπιακή ηλικία και καλύπτουν μέχρι και την Γ΄Γυμνασίου, τα οποία πραγματοποιούνται δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα αλλά και μόνο τα Σαββατοκύριακα. Εκτός όμως των προγραμμάτων που απευθύνονται στους ανηλίκους, υπάρχουν και για ενήλικες αντίστοιχα απογευματινά σχολεία. Να σημειωθεί πως τα σχολεία αυτά της Αρχιεπισκοπής συνδυάζουν πάντοτε την ελληνική γλώσσα με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, καθώς εδώ στην Αμερική θεωρούμε πολύ σημαντικό και άρρηκτο αυτόν τον δεσμό, αυτός είναι που μας κρατά «Έλληνες». Δεν μπορεί να υπάρξει η γλώσσα χωρίς τη θρησκεία και το αντίστροφο.

«Οι Έλληνες μετανάστες ήταν απόλυτοι στο ότι τα παιδιά τους έπρεπε να μάθουν ελληνικά είτε σε ημερήσια είτε σε απογευματινά σχολεία»

ΑΘ.ΚΡ.: Ομολογουμένως, η Αρχιεπισκοπή είναι αυτή που προστατεύει κάτω από την «ομπρέλα» της τα σχολεία. Αφότου ξεκίνησε η μετανάστευση, οι Έλληνες άρχισαν να μαζεύονται σε συγκεκριμένες περιοχές και έτσι χρειάστηκαν ένα σημείο αναφοράς, οπότε έφτιαξαν τις εκκλησίες τους. Έτσι, φρόντιζαν δίπλα από κάθε εκκλησία να χτίζουν και ένα σχολείο γιατί έπρεπε τα παιδιά τους, αφού τα βάπτιζαν, να μάθουν γράμματα. Οι Έλληνες μετανάστες ήταν απόλυτοι σε αυτό, τα παιδιά τους έπρεπε να μάθουν ελληνικά, είτε σε ημερήσια είτε σε απογευματινά σχολεία. Η Αρχιεπισκοπή λοιπόν αποτέλεσε και αποτελεί τη «μάνα» του εκπαιδευτικού εγχειρήματος, γιατί μέσα από αυτά τα προγράμματα τα παιδιά δεν πηγαίνουν απλώς στο σχολείο για να μάθουν ελληνικά, αλλά «βιώνουν» την ελληνική καθημερινότητα.

«Κάθε εκκλησία ιδρύει το δικό της σχολείο στο πλαίσιο της κάθε κοινότητας –υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 500 με 600 κοινότητες στην Αμερική»

ΠτΘ: Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, εκτός από την πνευματική εποπτεία, είναι σε θέση να συντηρεί και οικονομικά αυτό το σύστημα εκπαίδευσης; Και ποια η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται;

ΑΝ.Κ.: Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο πως κάθε εκκλησία ιδρύει το δικό της σχολείο στο πλαίσιο της κάθε κοινότητας –υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 500 με 600 κοινότητες στην Αμερική–, λαμβάνοντας φυσικά υπόψιν τις ανάγκες της. Επομένως σχολεία δεν ιδρύονται από την Ιερά Αρχιεπισκοπή. Επιλέγει έτσι κάθε εκκλησία να ιδρύσει απογευματινά ή και ημερήσια σχολεία ανάλογα με τον πληθυσμό των μαθητών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα εκκλησιών που ίδρυσαν σχολεία είναι ο Άγιος Δημήτριος στην Αστόρια, η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπρονξ, το σχολείο της οποίας κλείνει φέτος 110 χρόνια λειτουργίας, κ.ά.

Η σύνδεση αυτή εκκλησίας και σχολείου φυσικά δεν είναι κάτι πρόσφατο, όπως προανέφερε και η κ. Κρομμύδα. Οι Έλληνες μετανάστες, ήδη από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους, επέλεξαν να ανοίξουν σχολεία για να έχουν τα παιδιά τους δίπλα τους, έβλεπαν επίσης πως στα δημόσια σχολεία τους εκμεταλλεύονταν, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως υπήρχαν ακόμη και πινακίδες που απαγόρευαν την είσοδο σε αφροαμερικανούς, σκυλιά και Έλληνες. Ήταν η πρώτη γενιά που μετανάστευσε εδώ και επειδή πονούσε που βρισκόταν μακριά από την πατρίδα η ίδρυση εκκλησιών και σχολείων ήταν ένας τρόπος για να διατηρήσουν άθικτη την ελληνική τους ταυτότητα, να κρατήσουν ένα κομμάτι από την πατρίδα.

Όσον αφορά τη συνδρομή της Αρχιεπισκοπής, αυτή είναι πάντα δίπλα στις κοινότητες για να προσφέρει τη βοήθειά της, είτε αυτή εκφράζεται σε βιβλία, είτε σε δασκάλους, είτε με όποιον άλλο τρόπο μπορεί. Είναι τεράστιο όμως και ανέφικτο να μπορείς να στηρίξεις εξ ολοκλήρου οικονομικά αυτά τα προγράμματα. Οι κοινότητες επομένως επιφορτίζονται με αυτά τα βάρη και προσαρμόζονται ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες.

ΑΘ.ΚΡ.: Στα εκπαιδευτήρια που προαναφέραμε τα δίδακτρα καλύπτονται από τους γονείς, και η εκπαίδευση που παρέχεται, αν και παροικιακή, βρίσκεται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο που θεωρείται ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι άριστη επομένως και στο αγγλικό και στο ελληνικό πρόγραμμά της, καθώς τα παιδιά μπορούν να συνεχίσουν μετά την ολοκλήρωση της φοίτησής τους στα καλύτερα λύκεια και πανεπιστήμια. Τα ημερήσια και απογευματινά μας σχολεία δεν αποτελούν φροντιστήρια ελληνικής γλώσσας, καθώς εκεί οι μαθητές διδάσκονται την ελληνική γλώσσα ως γλώσσα πολιτιστικής κληρονομιάς.

Όσον αφορά την οικονομική στήριξη που δέχονται τα σχολεία, η Αρχιεπισκοπή μπορεί να μην καλύπτει οικονομικά όλα αυτά τα προγράμματα, όμως πάντα μας συμβουλεύει με κάθε τρόπο. Υπάρχουν από την άλλη και σπουδαίοι ομογενείς δωρητές τους οποίους πάντοτε ευχαριστούμε θερμά για τη συνεισφορά τους. Για παράδειγμα, το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος πρόσφατα δώρισε για τις εκπαιδευτικές ανάγκες της ομογένειας 600.000 χιλιάδες ευρώ, που θα χρησιμοποιηθούν για υλικοτεχνική υποδομή, για επιμορφωτικά σεμινάρια και άλλα πολλά.

Να σημειώσουμε και τη στήριξη που μας παρέχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, με το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης με το οποίο η Αρχιεπισκοπή έχει ήδη υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας, έχουμε αναπτύξει έναν εξαιρετικό δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας. Ήδη οφείλουμε πολλά στην κ. Ζωή Γαβριηλίδου, Αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας του Πανεπιστημίου για τη μεγάλη συνδρομή της με τα επιμορφωτικά σεμινάρια που πραγματοποιούμαι τα τελευταία χρόνια και με άλλες δράσεις μας. Μια συνεργασία που θα έχει σίγουρα μέλλον.

«Η βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση έχει περιοριστεί αρκετά και αυτό είναι δυσάρεστο»

ΠτΘ: Η στήριξη της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και των ομογενών είναι λοιπόν σταθερή και εμφανής. Ποια είναι όμως η συνεισφορά της ελληνικής πολιτείας σ’ αυτήν την προσπάθεια;

ΑΝ.Κ.: Η προσφορά της ελληνικής πολιτείας γίνεται κυρίως μέσω των αποσπασμένων καθηγητών που μας παρέχει. Δυστυχώς, η βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση έχει περιοριστεί αρκετά και αυτό είναι δυσάρεστο, καθώς η γλώσσα μας και η θρησκεία μας είναι που μας ενώνουν και αυτά αφορούν και τους Έλληνες της Ελλάδας και τους Έλληνες του κόσμου όλου. Αν όλα αυτά χαθούν, και σταματήσει η επαφή με την Ελλάδα, τότε θα πάψουμε με τον καιρό να λεγόμαστε “Greek-Americans”, και θα αποκαλούμαστε “American-Greeks”. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει στάση, να πάρει ταχύτατα αποφάσεις και να σκεφτεί και τους Έλληνες της Αμερικής. Εμείς, από την πλευρά μας, δεν έχουμε αποκοπεί, βλέπουμε τι γίνεται στη χώρα μας, πονάμε τη χώρα μας και θέλουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι μαζί της.

Οι Έλληνες εδώ αποτελούμε μία καινούργια γενιά, καθώς ήρθαμε περίπου στο 1960. Παρά το μικρό αυτό διάστημα υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί και επιχειρηματίες ομογενείς που έχουν αποκτήσει δύναμη και επιρροή. Το γεγονός όμως πως έχουμε καταφέρει αρκετά δεν σημαίνει πως δεν χρειαζόμαστε την Ελλάδα. Αντιθέτως, επιζητούμε την αναγνώριση γιατί την έχουμε στερηθεί.

ΑΘ.ΚΡ.: Στις σχέσεις με την ελληνική πολιτεία πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Είναι αποδεδειγμένο πως τα σχολεία μας τα χρειαζόμαστε –τα παιδιά μας εξάλλου είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του πολιτισμού μας. Η Ελλάδα αξίζει όμως να προσπαθήσει περισσότερο και να μη μας θεωρεί απλώς ως ένα κομμάτι του απόδημου ελληνισμού, γιατί είμαστε όλοι εδώ για την πατρίδα μας.

Η κοινότητα της Ομογένειας… σε εορταστικό κλίμα

ΠτΘ: Για πολλές δεκαετίες προσπαθούσατε να μετακενώσετε τον ελληνικό πολιτισμό στους μαθητές σας. Τα παιδιά και τα εγγόνια σας πώς αντιμετωπίζουν τα ελληνικά ήθη και έθιμα;

ΑΝ.Κ.:Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν και άλλη επιλογή. Προσωπικά με θυμάμαι στην αρχή να είμαι αρκετά διστακτικός απέναντι στις παραδόσεις, αλλά με τα χρόνια αυτό είναι κάτι που σου μένει, γι’ αυτό προσπαθούμε να τα περάσουμε και στα παιδιά μας, τα οποία μπορεί κάποιες φορές να εκνευρίζονται. Είναι όμως πολύ σημαντικό όταν μεγαλώνεις να ξέρεις από πού είσαι, να εκτιμάς την αξία της οικογένειας, να διατηρείς και να συνεχίζεις τις παραδόσεις και τα έθιμα των παππούδων σου. Σιγά σιγά έτσι μεγαλώνει η αγάπη των παιδιών για τον πολιτισμό μας.

ΑΘ.ΚΡ.: Θα συμφωνήσω. Μπορεί τα παιδιά μετά από το σχολείο να είναι κουρασμένα, να γκρινιάζουν, αλλά στο τέλος εκφράζουν την ευγνωμοσύνη προς τους γονείς τους για όλα αυτά που απέκτησαν. Ειδικότερα μάλιστα όταν μεγαλώνουν, γιατί αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητά τους, καθότι γνωρίζοντας ελληνικά μπορούν να κατανοούν και την ορολογία που υπάρχει σε πολλές επιστήμες. Αν και ζορίζονται όμως όταν είναι μικρότερα σε ηλικία, στις γιορτές με υπερηφάνεια θα τραγουδήσουν στη σχολική γιορτή, θα αναγνώσουν το εορταστικό ποίημα και θα συμμετέχουν στα δρώμενα. Τα πολιτισμικά μας στοιχεία είναι αυτά που εμπνέουν τα παιδιά να συνεχίσουν στην καθημερινότητά τους.

ΠτΘ: Στο πλαίσιο της τοπικής κοινότητας προετοιμάζετε κάτι για τις γιορτές;

ΑΘ.ΚΡ.: Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, το κάθε σχολείο διεξάγει τη δική του γιορτή. Τα φετινά Χριστούγεννα τα παιδιά μαζεύτηκαν και έκαναν μία όμορφη παρουσίαση, ενώ πάντα ανοίγουν τα δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων. Για την Πρωτοχρονιά έχουν προγραμματιστεί αρκετά ρεβεγιόν μεταξύ των ελληνικών οικογενειών. Όμως να τονίσουμε ότι δεν τιμάμε μόνο τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, τα παιδιά παρακολουθούν και μαθαίνουν για όλο το δωδεκαήμερο των εορτών.

ΑΝ.Κ.: Εκτός από τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, λαμπρός εορτασμός τελείται και στα Θεοφάνια, όπου οι κοινότητες συγκεντρώνονται για τη ρίψη του σταυρού. Χαρακτηριστική είναι η συγκέντρωση που γίνεται στο Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριντα. Επίσης, με αφορμή την Πρωτοχρονιά έχει οργανωθεί και ένας διαγωνισμός όπου μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, τα πρώτα μέσω video και τα δεύτερα μέσω έκθεσης, θα περιγράψουν τι σημαίνει γι’ αυτά ελληνικά Χριστούγεννα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.