Το μηνυμα της Κυριακης
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμoνος
Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων αφηγείται δύο γεγονότα, τον ενταφιασμό του σώματος του Χριστού από τον Ιωσήφ και την επίσκεψη των Μυροφόρων γυναικών στον κενό τάφο. Ο ενταφιασμός είναι η τελευταία πράξη του δράματος του Σταυρού, με την οποία κλείνει ο κύκλος της επίγειας δράσεως του Χριστού. Η Ανάσταση είναι η απαρχή ενός καινούργιου κόσμου που προσφέρεται στους ανθρώπους που πιστεύουν.
Τη στιγμή που οι μαθητές, τρομοκρατημένοι απήλθαν εις τα ίδια, ο Ιωσήφ «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Ο Ιωσήφ ο κρυφός μαθητής του Χριστού, ξεπέρασε τους υποσυνείδητους φόβους του, συνειδητοποίησε το χρέος του και ζήτησε από τον Ρωμαίο διοικητή να του επιτρέψει να προσφέρει τις τελευταίες τιμές στο σώμα του Εσταυρωμένου, τοποθετώντας το στον κενό τάφο.
Οι μυροφόρες γυναίκες αναζητούν τον νεκρό Ιησού στον τάφο. Ενώ πηγαίνουν για να αποδώσουν τις τελευταίες νεκρικές τιμές στο διδάσκαλό τους, βρίσκονται έκθαμβες μπροστά στον κενό τάφο και ακούνε τη φωνή του Αγγέλου «Μη εκθαμβείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένο; Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν».
Η Ανάσταση του Χριστού προκαλεί τον άνθρωπο κάθε εποχής και τον προσκαλεί να λάβει θέση απέναντί της. Η αρνητική και εχθρική στάση κατά αυτής σημαίνει την υποδούλωση του ανθρώπου στα στενά όρια μιας ενδοκοσμικής υπάρξεως στην οποία κυριαρχεί ο τρόμος του θανάτου. Ενώ η θετική τοποθέτηση, η εν πίστει αποδοχή της Αναστάσεως, σημαίνει το άνοιγμα του ανθρώπου σε ένα νέο κόσμο ελπίδας. Γιατί ο Αναστάς εκ νεκρών Ιησούς Χριστός «απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο».
Η Ανάσταση του Χριστού προκαλεί τον άνθρωπο κάθε εποχής και τον προσκαλεί να λάβει θέση απέναντί της. Η αρνητική και εχθρική στάση κατά αυτής σημαίνει την υποδούλωση του ανθρώπου στα στενά όρια μιας ενδοκοσμικής υπάρξεως στην οποία κυριαρχεί ο τρόμος του θανάτου. Ενώ η θετική τοποθέτηση, η εν πίστει αποδοχή της Αναστάσεως, σημαίνει το άνοιγμα του ανθρώπου σε ένα νέο κόσμο ελπίδας. Γιατί ο Αναστάς εκ νεκρών Ιησούς Χριστός «απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο»
Πριν ασχοληθούμε με τη δεύτερη διήγηση, ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας στο πρόσωπο του Ιωσήφ, ο οποίος φαίνεται ότι κατείχε υψηλή κοινωνική θέση («ευσχήμων βουλευτής») και ανήκε σ αυτούς που περίμεναν με κρυφή ελπίδα τη Βασιλεία του Θεού. Στην παράλληλη διήγησή του ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέει περί του Ιωσήφ ότι ήταν «μαθητής του Ιησού, κεκρυμμένος διά τον φόβον των Ιουδαίων» (19, 38) , προσθέτει δε ότι μαζί με τον Ιωσήφ συνήργησε και ο Νικόδημος, ένας άλλος αφανής μαθητής.
Ξύπνησε μέσα του η επιθυμία να αποδώσει την ύστατη τιμή στο νεκρό Διδάσκαλο, τον οποίο δεν είχε το θάρρος να υπηρετήσει ζωντανό. Ο Σταυρός, αντί να τον φοβίσει, τον όπλισε με τόλμη, τον έκανε να αφυπνισθεί και να λάβει θέση απέναντι στον εσταυρωμένο. Υπάρχουν συνταρακτικές στιγμές που φέρνουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του, τον συγκλονίζουν και τον οδηγούν στις μεγάλες αποφάσεις. Είναι οι στιγμές που νιώθει κανείς να τον αγγίζει κατάβαθα το χέρι του Θεού σαν παρουσία αγάπης, αρχή μιας νέας δωρεάς που ακόμα δεν συνέλαβαν το νόημα και την έκτασή της. Με πολλή λιτότητα ο Ευαγγελιστής περιγράφει τη ψυχική κατάσταση των γυναικών: «εξεθαμβήθησαν», «είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον, εφοβούντο γαρ».
Όσο κι αν ηχούν τα λόγια τους «σαν φλυαρία» στους Μαθητές στους οποίους διηγούνται το γεγονός του κενού τάφου, αποτελούν μια πραγματικότητα την οποία ζουν εν συνεχεία και οι ίδιοι οι Μαθητές. Σ’ αυτούς εμφανίζεται ύστερα ο Αναστημένος Χριστός για να κραταιώσει τη πίστη τους και να τους στείλει μάρτυρες της Αναστάσεώς του «έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1, 8) , σ’ αυτούς και όχι στον Ιωσήφ που ο Σταυρός τον έκανε να λάβει φανερή θέση απέναντι στον Ιησού, του οποίου ασφαλώς εν συνεχεία θα πίστευε την Ανάσταση, αν και δεν έχουμε σχετική πληροφορία των Ευαγγελίων περί Αυτού.
Το α’ μέρος του αναγνώσματος μας δείχνει -εκτός των όσων είπαμε για το πρόσωπο του Ιωσήφ- και την ιστορική πραγματικότητα του θανάτου του Ιησού, για την οποία δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλει. Το β’ μέρος μας παριστάνει την Ανάσταση σαν πραγματικότητα που δεν εντάσσεται όμως στα εκτυλισσόμενα εντός της νομοτέλειας του παρόντος κόσμου γεγονότα, αλλά στηρίζεται στη βάση της πίστεως. Ένας άπιστος και κακόβουλος δε θα μπορέσει ποτέ να πειστεί λογικά για την ιστορικότητα της Αναστάσεως και θα μιλήσει είτε για κλοπή του σώματος του νεκρού Ιησού από τους Μαθητές, όπως έκαναν οι Ιουδαίοι, είτε για φαντασιώσεις των ευπίστων Μαθητών, όπως έκαναν οι διάφοροι ανά τους αιώνες ορθολογιστές. Εκείνο όμως που πείθει είναι το βίωμα των Μαθητών και η προσφορά της ζωής τους για τη διακήρυξη της αυθεντικότητας του βιώματος αυτού.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
