Το μηνυμα της Κυριακης

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμoνος

Βαριά σκιά απλώθηκε στο πρόσωπο του νεαρού άρχοντα, όταν άκουσε τον Κύριο να τον προτρέπει να πουλήσει «πάντα όσα είχε» και να Τον ακολουθήσει. Ο νους του έκαμε αυτόματα μια γενική επιθεώρηση των υπαρχόντων του. Του έδιναν ό,τι ήθελε : καλοπέραση, κύρος στο λαό, δύναμη, αξιώματα. Πώς να τα θυσίαζε όλα αυτά; Άλλωστε ποιος τον βεβαίωνε ότι αυτό τον συνέφερε; Ο χρυσός του φάνηκε πιο πειστικός από τον Χριστό. Σιωπηλός ο πλούσιος, με την καρδιά βυθισμένη σ’ ένα μολυβένιο σύννεφο μελαγχολίας, εγκαταλείπει τον Χριστό και χάνεται στο πλήθος. Στην αρχή, όταν πλησίασε τον Κύριο, ο πλούσιος αυτός νέος έδειξε μεγάλο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Γονάτισε, τον προσφώνησε «διδάσκαλο», τον ονόμασε «αγαθό», πράγμα που ταίριαζε μόνο στον Θεό, και ζήτησε την καθοδήγησή του για το σοβαρότατο θέμα : «τι ποιήσαςζωήναιώνιον κληρονομήσω;». Όλα αυτά έδειχναν καλή διάθεση. Πόσες φορές κι εμείς πλησιάζουμε τον Κύριο με εξωτερικό σεβασμό και ευλάβεια, συγχρόνως όμως και με μια κρυφή επιφυλακτικότητα και προσκόλληση στο δικό μας θέλημα. Είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε μαζί Του μακρές συζητήσεις για σπουδαία θέματα, για το νόημα της ζωής, για την δικαιοσύνη, για το θείο νόμο. Μόλις όμως ο Χριστός βάλει το χέρι του στην κρυφή μας πληγή, στη συγκεκριμένη αδυναμία μας, συννεφιάζουμε. Στις γενικότητες πηγαίνουμε καλά. Σ’ αυτά όμως που μας ενδιαφέρουν άμεσα, που μας πονούν, αντιδρούμε. 

Σ’ αυτές τις στιγμές κρίνεται η γνησιότης της πνευματικής μας ζωής. Τι θα κάνουμε; Θα προχωρήσουμε με χαρά στη θυσία που μας ζητείται, στη στέρηση χρημάτων, θέσεως, ανέσεως, αξιώματος, κάποτε και στη θυσία υγείας ζωής, για να Τον ακολουθήσουμε πιστά στο δρόμο της αγάπης, ή θα απομακρυνθούμε από κοντά Του δυσαρεστημένοι, για να εξασφαλίσουμε τα υπάρχοντά μας; Πολλοί προτιμούν να μιμηθούν ως το τέλος τον πλούσιο νέο, και διακόπτουν το διάλογο με τον Χριστό, όταν τους αποκαλύπτει την κρυφή αδυναμία τους, και τους προτρέπει να Τον ακολουθήσουν, εγκαταλείποντας κάθε άλλη προσκόλληση

«Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου», σπεύδουν να διαβεβαιώσουν πολλοί, όταν γίνεται λόγος για τήρηση των εντολών του Θεού. «Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν ατίμασα κανένα», λένε στον εαυτό τους αυτάρεσκα και νομίζουν ότι είναι θαυμάσιοι, διότι δεν έπεσαν σε λάθη, διότι τήρησαν μερικές απαγορεύσεις. Για να μας ελευθερώσει απ’ αυτή την αυταπάτη πως είμαστε εν τάξει, προσέχοντας απλώς τις αρνητικές εντολές, για να μας δείξει πόσο είμαστε δεμένοι στην καλοβολεμένη μας ζωή, έρχεται ο Κύριος και μας ζητάει κάποτε κάτι παραπάνω. Κάτι περισσότερο απ’ αυτό που ορίζει το τυπικό μας καθήκον. Μας προσκαλεί να δείξουμε αυταπάρνηση, ηρωισμό. Σ’ αυτές τις στιγμές κρίνεται η γνησιότης της πνευματικής μας ζωής. Τι θα κάνουμε; Θα προχωρήσουμε με χαρά στη θυσία που μας ζητείται, στη στέρηση χρημάτων, θέσεως, ανέσεως, αξιώματος, κάποτε και στη θυσία υγείας ζωής, για να Τον ακολουθήσουμε πιστά στο δρόμο της αγάπης, ή θα απομακρυνθούμε από κοντά Του δυσαρεστημένοι, για να εξασφαλίσουμε τα υπάρχοντά μας; Πολλοί προτιμούν να μιμηθούν ως το τέλος τον πλούσιο νέο, και διακόπτουν το διάλογο με τον Χριστό, όταν τους αποκαλύπτει την κρυφή αδυναμία τους, και τους προτρέπει να Τον ακολουθήσουν, εγκαταλείποντας κάθε άλλη προσκόλληση.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.