Της Ποίησης

Του Κώστα Κοτσίρου*

Έπειτα από διακόσια χρόνια

αναμονής και υπομονής,

μάζεψε τα κομμάτια του,

που είχανε σκορπιστεί,

στου Αη Σπυρίδωνα

τ’ Αναπλιού τα σκαλοπάτια,

στάθηκε στα πόδια του,

όρθωσε το κορμί του

και ευθύς ξεκίνησε,

γοργά κι ανάλαφρα,

στου κάστρου ν’ ανέβη

την πιο ψηλή κορφή.

–

Διάλεξε θέση βολική

και έβαλε το χέρι αντιήλιαγα,

ελπίζοντας να δει

την νύφη την πεντάμορφη,

που είχε ερωτευτεί,

πριν φύγει απ’ την ζωή.

–

Μια σκιά στο πέλαγος,

στ’ αγιεμένα κύματα

μονάχη της παλεύει,

ντυμένη μεσ’ τα τσάντζαλα,

με ράκη φορτωμένη.

–

Μπροστά στ’ απαίσιο θέαμα,

η αετίσια του ματιά θολώνει.

–

Δεν με νογάς αγάπη μου,

δεν με αναγνωρίζεις;

Τον ερωτά μας τον ξεχνάς,

την πόθου το μεθύσι;

–

Με του χεριού τ’ ανάστροφο,

το δάκρυ του σκουπίζει.

Το βλέμμα της το διαπεραστικό

και το κοφτερό μυαλό της

δεν αφήνουν δισταγμό

ότι είναι εκείνη.

–

Είν’ η λυγερή, η πεντάμορφη,

η Ε Λ Λ Α Δ Α που λαχτάρισε,

και για χάρη της όλα τα ‘δωσε,

ακόμα και την ζωή του

–

Σκύβει ευθύς και την φιλά,

στο πρόσωπο με πάθος

στο πρόσωπο πούναι ροδαλό,

παρόλα τα βάσανά της.

Τα βάσανα που της φόρτωσε

η πολύχρονη σκλαβιά

και τα κατοπινά λαμόγια.

–

Τούτος, ο αναβιωμένος έρωτας

σοκάρισε τα λαμόγια.

Με ύβρεις και με ψευτιές,

άνανδρα και μουλωχτά,

χτυπούν αλύπητα

την άσπιλη τιμή του.

–

Και εκείνος ανεξίκακος,

ξαναφιλά την ερωμένη του,

την ΕΛΛΑΔΑ την αγαπημένη,

και αντί για παρηγοριά

αντρίκια τη συμβουλεύει.

–

«Μη παύσεις ν’ αγωνίζεσαι,

τα ράκη που σου φόρτωσαν

το γρηγορότερο ν’ αποβάλεις.

Και με του Χριστού την Πίστη την Αγία,

«της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι

της νύχτας το ξημέρωμα να φέρει»

–

Και σαν την είδε γελαστή,

ευτυχισμένος έγειρε ευλαβικά,

στης ΙΣΤΟΡΙΑΣ την αγκαλιά,

της μ ε γ α λ ο σ ύ ν η ς του

αδέκαστος κριτής,

φιλόξενο λημέρι.

*Ο Κώστας Κοτσίρος είναι Οικονομολόγος και νομικός , τέως Διευθυντής της Περιφέρειας ΟΤΕ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Της Ποιησης