«Θα είμαστε και εμείς συμμέτοχοι στη ανατροπή του κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης» - Παρατηρητής της Θράκης | Παρατηρητής της Θράκης | Νέα από την Θράκη, την Ελλάδα & τον Κόσμο

«Η φιλοσοφία του ΚΕΘΕΑ μου αποτύπωνε την αλήθεια πως αυτά που λέω δεν είναι σκέψεις ενός μοναχικού ονειροπόλου, αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα»

Ο Κώστας Αρβανίτης έχει διαγράψει την δική του πορεία στο εγχώριο δημοσιογραφικό γίγνεσθαι. Και αν η πλειοψηφία του κόσμου τον γνωρίζει από την πολυετή πορεία του στα τηλεοπτικά πλατό ή τα ραδιοφωνικά στούντιο, εξίσου σημαντική είναι και η πορεία του στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, όπου σε ρόλο «τυπικό» υπήρξε μέλος του Δ.Σ. επί σειρά ετών αντιπρόεδρος μέχρι το 2017, ωστόσο σε επίπεδο ουσίας μετρούσε ήδη «συμμετοχή» από το 1987.

Με την αφορμή της πορείας αυτής, που αποτέλεσε άλλωστε και τον λόγο γνωριμίας τους, ο Κώστας Αρβανίτης συζήτησε με τον καθηγητή κ. Χαράλαμπο Πουλόπουλο για τα «Μαθήματα Αναπνοής» που πήρε κατά την διάρκεια της πορείας αυτής, αυτή τη φορά σε ρόλο συνεντευξιαζόμενου και σε μία συνέντευξη πολύ πιο προσωπική απ’ ό,τι τον έχουμε συνηθίσει.

Χαράλαμπος Πουλόπουλος και Κώστας Αρβανίτης λοιπόν στο “Beton Art Radio” και το «Ράδιο Παρατηρητής 94fm»…

Χ.Π.: κ. Αρβανίτη γεννηθήκατε σε μια μη προνομιούχα περιοχή της Αθήνας, τα Σεπόλια. Στην εφηβεία σας ήσασταν μέλος σε μια αριστερή οργάνωση, την ΚΝΕ. Σήμερα τι δηλώνετε;
Κ.Α.: Το τραγουδάκι «Ο μικρός Κομμουνιστής» έχει κάποιες βασικές αρχές της ζωής, όπου αναφέρει τι είναι η αγάπη, αγάπη για το αγόρι, το κορίτσι, την ζωή. Αυτό είναι ο Κομμουνιστής. Είναι μία ιστορία. Πράγματι, εγώ προέρχομαι από ένα εργατικό σπίτι. Η μαμά καθαρίστρια, ο μπαμπάς οικοδόμος. Ταξικά οδηγούμουν σε αυτές τις αρχές που είχε και ο Καζαντζίδης, δηλαδή τον πόνο της γειτονιάς. Τα Σεπόλια ήταν ο ορισμός της μικροαστικής Αθήνας. Στις γραμμές του τρένου, η πάνω μεριά ήταν το μικροαστικό κομμάτι, φτωχοί αλλά με ένα βήμα παραπάνω, το κάτω κομμάτι ήταν το προλεταριάτο, το εργοστασιακό κομμάτι. Οι μπαμπάδες των μισών μου συμμαθητών ήταν στην εξορία, αλλά τους έλεγαν πως δούλευαν μακριά. Οι γονείς μου δεν ήταν αριστεροί. Η μαμά μου ήταν λίγο «επαναστάτρια», γιατί κλέφτηκε με τον πατέρα μου σε εποχές μακρινές. Αυτό ήταν μία μεγάλη και ωραία ιστορία αγάπης. Τα μηνύματα που είχα στο δικό μου σπίτι ήταν μεν συντηρητικά, ως προς τον φόβο, αλλά ανατρεπτικά ως προς τη ζωή. Στη Χούντα είχα εικόνες. Όταν πιάσανε τον κ. Νικολάου, ρωτούσα γιατί χτυπούσαν τον κ. Γιάννη που ήταν φοιτητής κ.ο.κ.. Το άνοιγμα των γραφείων του ΚΚΕ τυχαία απέναντι, με οδήγησε στο δίκαιο και ονειρικό κομμάτι που έβγαζε η αριστερά και ειδικά το ΚΚΕ τότε. Ήταν οι «μικροί ήρωες», οι μπαμπάδες που τους είδαμε με τα άσπρα πουκάμισα από τις εξορίες. Αυτό ήταν που με οδήγησε στο όνειρο του «Μικρού Κομμουνιστή». Ήθελα τη δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Σήμερα είμαι Κομμουνιστής, αλλά όχι μικρός. Πιστεύω στις αρχές του Μαρξισμού και του Λενινισμού. Πιστεύω πως η εργατική τάξη και οι εργάτες πρέπει να πάρουν την εξουσία με διαφορετικό τρόπο.

Χ.Π.: Γνωριζόμαστε από το ‘88-89, όταν και ήσασταν μέλος στη Πανελλήνια Επιτροπή κατά των Ναρκωτικών. Τα επόμενα χρόνια βρεθήκατε κοντά στο ΚΕΘΕΑ όπου και διετελέσατε αντιπρόεδρος για πολλά χρόνια, ενώ βοηθήσατε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη του κινήματος των θεραπευτικών κοινοτήτων και ως δημοσιογράφος…
Κ.Α.: Αυτό ήταν βιωματικό. Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ωραίες αντιφάσεις. Θεωρούσα πως η χρήση και η εξάρτηση από ουσίες σε όλες τις γειτονιές ήταν ένα μεγάλο θέμα και το είδα ως κομμάτι, στο οποίο η αριστερά και η πρωτοπορία δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια. Συγκεκριμένα τότε έλεγαν πως η ιστορία της χρήσης και της εξάρτησης αφορά τους πλούσιους, την αστική τάξη και τα παιδιά της. Εγώ έβλεπα πως αφορά και τα δικά μας παιδιά και αυτό πριν να «πέσει» σε αυτήν την περιπέτεια ο αδερφός μου και τον χάσουμε τελικά. Είχα την αίσθηση πως είναι ένα πεδίο στο οποίο η αριστερά δεν πρέπει να χάνει ζωές, αλλά να κερδίζει. Δεν είναι ένα ιατρικό, αλλά ένα κοινωνικοπολιτικό θέμα στο οποίο εμείς πρέπει να απαντούμε. Εγώ είχα την συμμετοχή στο ΚΕΘΕΑ με όλη τη λογική της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία του ΚΕΘΕΑ μου αποτύπωνε την αλήθεια πως αυτά που λέω δεν είναι σκέψεις ενός μοναχικού ονειροπόλου, αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Μία συνεργασία ανθρώπων, μία κοινότητα μπορεί να αλλάξει ένα αριθμό ανθρώπων, σε ένα χωριό, σε μία πόλη, σε μια περιφέρεια και στην συνέχεια σε όλον τον κόσμο. Δεν μπορούμε όμως μόνοι μας. Εκεί άφησα τον εγωισμό που έχει ο κάθε άνθρωπος, αριστερός ή οτιδήποτε άλλο είναι. Στο ΚΕΘΕΑ και στους ανθρώπους που αγάπησα, με τις διαφωνίες και τις αντιφάσεις, οφείλω πολλά πράγματα. Τα παιδιά που ήταν στην κοινότητα και σώθηκαν και φυσικά στο προσωπικό μου έμαθαν πολλά πράγματα.

«Στο ΚΕΘΕΑ έμαθα να ζητάω βοήθεια»

Χ.Π.: Σε αυτήν την πορεία, κάποιοι καταφέρνουν να σώσουν την ζωή τους και να ξεφύγουν από τα ναρκωτικά και άλλοι δεν τα καταφέρνουν. Εσείς το γνωρίζετε καλά…
Κ.Α.: Ο αδερφός μου έφυγε άδικα, γιατί από όσο ξέρουμε είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης, αλλά η εμπλοκή του στη κατάχρηση, άφησε κουσούρια. Δεν είχε πνεύμονες και ήταν μόλις 25 χρονών παιδί. Ένα γεγονός για το οποίο είχα πολύ θυμό και μου πήρε χρόνια να το ξεπεράσω. Ήταν όμως επιλογή του. Φταίμε και εμείς, ξέρετε, όταν συμβαίνει η χρήση στην εφηβεία. Έχουμε και εμείς την ευθύνη να αλλάξουμε και να ζητήσουμε την βοήθεια. Προσωπικά, ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει. Τον βλέπω στο όνειρο μου συχνά και συνήθως ως παιδί. Εκεί έχω παράπονο από μένα. Τα παιδιά σώζονται. Δεν πρέπει να πάμε σε άλλες κηδείες. Πρέπει να εξηγούμε στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχουν σκληρά και μαλακά ναρκωτικά στην ανάγκη χρήσης για να σταθεί κάποιος στα πόδια του. Οι εξαρτήσεις είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να χτυπηθεί σε όλες τις κλίμακες της ζωής. Αυτό έμαθα στο ΚΕΘΕΑ, να ζητάω βοήθεια.

Χ.Π.: Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Μία τεράστια ποδοσφαιρικά φυσιογνωμία που όμως ήταν εξαρτημένος και κάποιοι αμφισβητούν αν μπορεί να αποτελεί πρότυπο…
Κ.Α.: Ο Μαραντόνα ήταν τεράστιος. Ποτέ δεν είπε ότι είναι καλό να κάνεις εξαρτήσεις. Λατρεύτηκε όμως με τα λάθη μου. Έλεγε ότι έχω ένα πρόβλημα. Το ποδόσφαιρο είναι εξαιρετική ιστορία. Είναι σύνθεση, ένα λαϊκό άθλημα. Ο Μαραντόνα βγήκε από τις παραγκουπόλεις της Αργεντινής. Παιχταράδες θα βγουν και βγήκαν, όπως ο Κρόιφ, ο Μπεκεμπάουερ, ο Μέσσι. Ο τρόπος όμως που έβλεπε το ποδόσφαιρο ο Μαραντόνα ήταν το κάτι άλλο. Αγαπήθηκε από τους πολλούς και έζησε για τους πολλούς. Ριζοσπαστικοποιήθηκε και πήρε ξεκάθαρη πολιτική θέση υπέρ των πολλών και όχι με αυτόν που ήθελαν. Υπάρχει η σειρά του NETFLIX με τίτλο «Μαραντόνα» και δείχνει πώς διαχειρίζεται ο Μαραντόνα μία ομάδα του Μεξικό που πήρε σαν προπονητής και φαίνεται πώς βλέπει το ποδόσφαιρο. Ο Χρήστος Χαραλαμπόπουλος, ένας εκ των κορυφαίων αθλητικών διανοουμένων δημοσιογράφων, θα μπορούσε να γράψει για τον Ντιέγκο, αλλά έφυγε νωρίς.

Χ.Π.: Ο Μαραντόνα ήταν λαϊκός ήρωας και ο Καζαντζίδης επίσης. Μπορείς να τους συνδέσεις στη ζωή σου;
Κ.Α.: Καζαντζίδη άκουγε και ακούει ο πατέρας μου. Και στην οικοδομή όταν με έπαιρνε, είχε ραδιοφωνάκι και τραγουδούσε δυνατά. Αυτό μου έμεινε. Τα τραγούδια του μου αποτυπώνουν τα παιδικά μου χρόνια στα Σεπόλια. Με τον πατέρα μου τα τελευταία 10 χρόνια «χτίσαμε» σχέση. Είχαμε ανταγωνιστική σχέση στο παρελθόν, αλλά του δίνω δίκιο τώρα. Ήταν δίκαιος άνθρωπος, ωραίος και μάγκας. Χωρίς να το ξέρει, έχει παίξει σημαντικό ρόλο ιδεολογικής καθοδήγησης για το πώς βλέπω τους ανθρώπους. Ήταν εργάτης, καθαρός, και ό,τι έβγαζε το έκανε με την δουλειά. Ο Μαραντόνα ήταν ένας λαϊκός ήρωας και εγώ μεγάλωσα με λαϊκούς ήρωες. Για μένα δύο ήταν οι καλύτεροι, ο Καζαντζίδης και ο Μητροπάνος. Άνθρωπος της αριστεράς, μάγκας, άνθρωπος που ένιωθε. Αυτό είναι η αριστερά, το συναίσθημα. Μία από τις φορές που απολύθηκα από την ΕΡΤ, ο Μητροπάνος είχε καλέσει τον πρόεδρο της ΕΡΤ βάζοντας του τις φωνές και μάλιστα μετά από πολλά χρόνια με κάλεσε στο σπίτι του με την οικογένεια. Ο Δημήτρης ήταν Κ.Κ.Ε., ήταν μάγκας και αυτό φαίνεται από την συμπεριφορά του απέναντι στους ανθρώπους. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό.

«Είχαμε κλειστά παντζούρια και πριν την πανδημία»

Χ.Π.: Πλέον τα σπίτια είναι κλειστά. Όλοι είναι πλέον μόνοι τους. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Κ.Α.: Λύσεις υπάρχουν. Αν ανοίξουμε τα μπαλκόνι και μιλάμε με τους απέναντι θα δημιουργήσουμε μία νέα κατάσταση. Ο Covid-19 θα περάσει κάποτε, αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι είχαμε κλειστά παντζούρια και πριν την πανδημία. Μιλούσαμε με λίγους. Κλείναμε τα μάτια για να μην βλέπουμε τον πόνο των άλλων, μην τυχόν και γίνει δικός μας. Από τον Μάρτιο πόσοι άνθρωποι δεν έχουν μεροκάματο λόγω της κατάστασης; Η έγνοια στις γειτονιές μπορεί να έρθει ξανά στην καθημερινότητα. Δεν θα μας απομονώσει o Covid στο σπίτι. Υπάρχει το διαδίκτυο, αλλά υπάρχει και το μπαλκόνι. Τους βολεύει η μοναχικότητα του φοβισμένου-ηττημένου. Πρέπει να δημιουργούμε συνθήκες κοινοτήτων, να ξεκαθαρίζουμε τη σχέση μας αρχικά με τον άνθρωπο που κοιμόμαστε μαζί. Και στην ανατροφή των παιδιών μου το μόνο που κάναμε ήταν να μάθουμε να μην πονάνε τους άλλους.

«Χρειαζόμαστε το όνειρο και στην πολιτική και στην ζωή»

Χ.Π.: Είστε πλέον Ευρωβουλευτής που σημαίνει ότι είστε ένα πρόσωπο που συμμετέχει στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη. Σε ποια πράγματα είστε υπέρ, σε ποια κατά και που βρίσκεται ο λόγος της αριστεράς;
Κ.Α.: Η Ευρωβουλή είναι μία δουλειά, μία αποστολή, ένας χώρος δράσης. Ακόμα και σε ζητήματα της δικής μου ομάδας, εγώ ρωτάω πάντα αν «είστε υπέρ ή κατά». Η αριστερά έχει την ευθύνη να αναλαμβάνει την ευθύνη μίας απόφασης. Σε ό,τι αφορά στη δράση μας, με ρωτάνε συνέχεια τι δουλειά έχει ένας Κομμουνιστής στον ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγάλο πλοίο της αριστεράς όπου μέσα υπάρχουν όλες οι μορφές της αριστεράς. Τουλάχιστον έτσι το διαβάζω εγώ. Χρειαζόμαστε το όνειρο και στην πολιτική και στην ζωή. Στην λογική της ισονομίας και της ίσης πρόσβασης και σε μία σκέψη η οποία εξελίσσεται.
Οι εκφάνσεις της αριστεράς ήταν πολύ συντηρητικές, ακόμα και στα ναρκωτικά. Δεν έβλεπαν το πρόβλημα και έλεγαν πως αυτό είναι θέμα των αστών. Οι άνθρωποι που έχουμε επιλεγεί από τον πολιτικό οργανισμό και τους πολίτες που ψηφίζουν για να κάνουμε αυτήν την δουλειά, στο τέλος θα κριθούμε αν θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε ή όχι. Ο πολιτικός δεν είναι επαγγελματίας. Όταν συζήτησα με τον κ. Τσίπρα, αποδέχθηκα την πρόταση παρότι έβλεπα πως δεν ήταν η καλύτερη συγκυρία. Επίσης, ένιωθα ότι έκλεινε ο κύκλος μου στην δημοσιογραφία. Έβλεπα πως συνεχώς έκτιζα ένα σπίτι και πριν φτάσω στον 2ο όροφο μου το γκρέμιζαν. Αυτό γίνεται συνεχώς, οπότε κουράστηκα. Μιλάμε για την ελευθερία των δημοσιογράφων όταν έχουμε μονοπωλιακούς ομίλους που έχουν σχέση με την κεντρική εξουσία και την δικαιοσύνη. Πίστεψα πως θα μπορούσα να βοηθήσω σε αυτό το κομμάτι για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η δική μας γενιά θα πατήσει το πρώτο σκαλί της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Θα είμαστε και εμείς συμμέτοχοι στην ανατροπή του κόσμου της αδικίας και εκμετάλλευσης. Δεν μπορώ τη μιζέρια, την ηττοπάθεια σε κάποια τμήματα της αριστεράς. Δεν ταιριάζει. Ο κομμουνιστής και ο αριστερός πρέπει να είναι ανατρεπτικός, ονειροπόλος, να αγαπάει με βαθύ συναίσθημα, να μη μισεί ακόμα και αυτόν που θα τον σκοτώσει. Αγαπάω τους ανθρώπους με βαθύ συναίσθημα, αυτούς που νοιάζονται για τους γύρω του.

«Η Ουφούκ Μουσταφά θα παίξει ρόλο στα πράγματα, όχι μόνο για την Κομοτηνή»

Χ.Π.: Στην Ροδόπη και την Θράκη υπάρχει μία δυναμική παρουσία, η Ουφούκ Μουσταφά που τυγχάνει να είναι συνεργάτης σας.
Κ.Α.: Είμαι τυχερός και υπερήφανος που η Ουφούκ Μουσταφά είναι επικεφαλής του γραφείου μας στις Βρυξέλλες. Είναι μία αξιόλογη γυναίκα και εξαιρετική επιστήμων. Δεν έπαιξε ρόλο το ότι προέρχεται από τη μειονότητα, αλλά το ότι είναι ένα άτομο με γνώσεις και ιδιαίτερα με αρχές που πήρε από τους γονείς. Η Ουφούκ θα παίξει ρόλο στα πράγματα, όχι μόνο για την Κομοτηνή, αλλά και εκτός αυτής. Αποτελεί σημείο αναφοράς για την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Όλες οι επαφές που κάνουμε και τα θέματα του γραφείου, τα χειρίζεται αυτή η γυναίκα από την Κομοτηνή και θα πρέπει να ευχαριστώ τους γονείς της που με εμπιστεύτηκαν να είναι μαζί μου, στενή συνεργάτης στις Βρυξέλλες.