Στην Απολλωνιαδα της Βιθυνιας

Τι μένει πίσω, όταν οι άνθρωποι φεύγουν; Όταν η ζωή οδηγεί τα βήματά τους μακριά, σε νέους τόπους, σε νέες πατρίδες; Ποιοι πατούν στα σημάδια που άφησαν πίσω; Τα σβήνουν, τα βαθαίνουν, τα καλύπτουν; Ξέρουν να τα διαβάζουν, μπορούν να τα μετρήσουν; Θέλουν να γνωρίσουν το βάθος τους και να σηκώσουν το βάρος τους; Είναι οι ώμοι τους έτοιμοι για το φορτίο που έμελλε να τους αποθέσει η ιστορία;

Τέλος Ιουλίου και η αρχαία Βιθυνία καίγεται κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού. Από τις ακτές του ανατολικού Αιγαίου στις ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά οι πλαγιές καλύπτονται από λιόδεντρα. Χιλιάδες στρέμματα ελαιώνων αλλά και χωράφια με πλατύφυλλες συκιές. Κι εκεί ανάμεσα κρυμμένα τα σημάδια των ανθρώπων που πέρασαν από εδώ, ρίζωσαν για αιώνες και εκδιώχθηκαν μετά από ένα πόλεμο και μια συμφωνία. Πρώτη στάση στην επιστροφή μας για την Πόλη το Gölyazı, η αρχαία Απολλωνιάς. Εδώ είναι λες και η φύση έκανε χάρη στους ανθρώπους και τους προίκισε με ένα επίγειο παράδεισο. Μια μικρή απόληξη της όχθης στη λίμνη Ulubat σχηματίζει μία στρόγγυλη χερσόνησο που μοιάζει με νησάκι. Καταπράσινο τοπίο που καθρεπτίζεται στα νερά και στη μέση το Gölyazı, το χωριό που είναι κτισμένο σ΄ αυτήν τη μικρή λωρίδα γης. Απομεινάρια από τα αρχαία και ρωμαϊκά χρόνια μαρτυρούν την παρουσία ανθρώπων εδώ. Το ρωμαϊκό τείχος περικλείει τον οικισμό της χερσονήσου χτισμένο πάνω στην όχθη. Η επιβλητική ορθόδοξη εκκλησία όμως πάνω στον κεντρικό δρόμο υπενθυμίζει σε ντόπιους και περαστικούς αυτούς που μέχρι πριν από 100 χρόνια ζούσαν εδώ. Αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα, μοιάζει παράταιρα μεγαλόπρεπη με τα γύρω οικοδομήματα. Ο Δήμος του Nülifer την έχει ανακαινίσει και την έχει μετατρέψει σε πολιτιστικό κέντρο. Συχνά όμως δίνονται άδειες και τελούνται ακολουθίες με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Όλα τα υπόλοιπα κτίσματα δυστυχώς δεν είχαν την τύχη του ναού. Εγκατάλειψη, βρωμιά, σκουπίδια, άσχημη οσμή, φτώχια, στον τόπο αυτό που θα μπορούσε να είναι υπόδειγμα παραλίμνιου οικισμού. Σπίτια που κάποτε ορθώνονταν στις όχθες ή στο εσωτερικό της χερσονήσου, σπίτια που φιλοξένησαν ρωμαίικες οικογένειες, χτισμένα με μεράκι και φροντίδα, τώρα μοιάζουν να παραπαίουν, να στέκονται λαβωμένα και να περιμένουν τη χαριστική βολή του χρόνου για να σωριαστούν. Ελάχιστα αυτά που δέχθηκαν επιδιορθώσεις και διατηρούν την ομορφιά τους υπενθυμίζοντας τα παλιά μεγαλεία και τις δόξες τους ανάμεσα σε κακόγουστες καινούριες, φτηνιάρικες κατασκευές. Οι άνθρωποι έφυγαν, τα σπίτια και οι ναοί τους έμειναν. Άλλοι τα ανέλαβαν, άλλοι τα κατέχουν. Κάποιοι για άλλη μια φορά τα εγκατέλειψαν κι άλλοι απλά τα κατοικούν. Μοιάζει κανείς να μην τα αγάπησε, να μην τα πόνεσε, να μην τα αποδέχτηκε.

Η ομορφιά του τοπίου σε πλήρη αντίθεση με τον σύγχρονο ανθρώπινο παράγοντα. Απομακρυνθήκαμε από την πανέμορφη πλατεία με τα τεράστια πλατάνια μπροστά στο τζαμί για να αποφύγουμε την απαίσια οσμή που αναδύονταν. Προτιμήσαμε ένα γκιοζλέμ από τα ψάρια της λίμνης που μας πρότειναν για γεύμα και καθίσαμε στα απομακρισμένα τραπεζάκια στην όχθη απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι και σεργιανώντας τις βάρκες που έκαναν βόλτα τους επισκέπτες στη λίμνη.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και πάλι μάλλον απογοητευμένοι.

Επόμενη στάση το Dereköy στο δρόμο προς την Τρίγλια…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.