SOSτε το νερο στη Θεσσαλονικη

Την περασμένη Κυριακή η Θεσσαλονίκη έστειλε το δικό της ηχηρό μήνυμα στη συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το νομοσχέδιο που εισήχθη στη βουλή για την προώθηση της υπαγωγής των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας.

Με σημείο συγκέντρωσης την Πλατεία Αριστοτέλους και σύνθημα «Υπερασπίσου το νερό», 30.000 άνθρωποι έδωσαν το παρών στην ανοιχτή συναυλία που διοργανώθηκε από το Σωματείο Εργαζομένων της ΕΥΑΘ με την υποστήριξη του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος και με βασικό στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών γύρω από το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Με τον καιρό σύμμαχο, ο κόσμος άρχισε να γεμίζει από πολύ νωρίς την πλατεία, όπου δίχως καθυστέρηση και αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι προετοιμασίες, η Κατερίνα Σισίννι, παρουσιάστρια της εκδήλωσης, ξεκίνησε καλωσορίζοντας τις χιλιάδες κόσμου κάνοντας μία συνοπτική και περιεκτική αναφορά στον σκοπό της εκδήλωσης και τον ακριβή ορισμό της υπόθεσης που προκάλεσε την άμεση αντίδραση της κοινωνίας.

«Είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου»

Πριν την έναρξη του μουσικού σκέλους της εκδήλωσης και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα  Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό, στη σκηνή ανέβηκε ο Βασίλης Μπερέτσος, ενήλικας αυτιστικός, ο οποίος με τα λόγια του έδειξε και έθιξε μια κοινωνία που χωλαίνει κι έναν κόσμο που καθώς φαίνεται θέλει ακόμη πολύ προσπάθεια για να μπορεί να χαρακτηριστεί έστω πολιτισμένος.

Ο Βασίλης κατέβηκε μην επιθυμώντας να ολοκληρώσει τον λόγο του, με το χειροκρότημα του κόσμου να μοιάζει με «συγγνώμη» και να γίνεται αγκαλιά και υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο.

Τα λόγια του Βασίλη:

 «Γεννήθηκα. Πώς αλλιώς;!

Όλοι γεννηθήκαμε, αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ. Και ο δικός μου πρώτος ήχος ήταν ουα-ουα, όπως και ο δικός σας. Δεν το θυμάμαι, αλλά η μητέρα μου μου είπε ότι ήταν η πιο σπουδαία μέρα της ζωής της. Ο πατέρας μου από την άλλη δεν μου είπε λόγια με τα οποία θα ένιωθα τρυφερά.

Μεγαλώνοντας φάνηκε ότι κάτι με διαφοροποιούσε κι αυτό που με διαφοροποιούσε φάνηκε να έχει πιο μεγάλη σημασία από αυτά που με έκαναν όμοιο. Κι ενώ οι περισσότεροι από εσάς απλά μιλήσατε, εγώ αγωνιζόμουν για να επικοινωνήσω όπως εσείς, παλεύοντας με φωνήεντα και σύμφωνα. Τότε τα καταλάβαινε μόνο η μάνα μου.

Σκουφί, λεωφορείο, παιδική χαρά… Βλέπετε; Τώρα επικοινωνώ όπως εσείς, αλλά και πάλι κρίνομαι για το διαφορετικό. Θα με στραβοκοιτάξετε γιατί δεν χρωματίζω τις λέξεις όπως εσείς. Έχω κι εγώ δυο χέρια και δυο πόδια, καρδιά, συκώτι, έντερα… όπως όλοι . Έχω και εγκέφαλο, που το ξέρω λειτουργεί αλλιώς. Νευροδιαφορετικότητα.

Έχω και ψυχούλα που επιθυμεί και νιώθω πόνο όταν με χτυπάνε, ντροπή όταν με προσβάλλουν, τρόμο όταν μου φωνάζουν.

Θυμό, πολύ θυμό!

Θύμωσα μαζί σου γιατί δεν μου έδωσες τον χρόνο να σου εξηγήσω. Θύμωσα μαζί σου όταν κατ’ εξακολούθηση μου μίλησες ξινά και αδιάφορα και μου ζήτησες τον λόγο, όταν τόλμησα να σου απαντήσω κι εγώ με τον δικό σου τρόπο.

Θέλησες να με διώξεις απ’ το σχολείο όταν αποφάσισα να αμυνθώ. Θέλησες να με βάλεις σε γκέτο για να καλύψεις την ανικανότητά σου να με διδάξεις με έναν τρόπο που να μπορώ να διδαχθώ.

Με έβαλες τιμωρία με το ένα πόδι, ανίκανε δάσκαλε, μόνο και μόνο επειδή μουτζούρωσα το βιβλίο μου και διασκέδαζες όταν με απειλούσες ότι θα κάνω μαζί σου μάθημα χωρίς ντροπή.

Αγαπητέ συμμαθητή, δε σου μάθανε οι περήφανοι γονείς σου ότι όταν με εκφοβίζεις ανάβοντας αναπτήρες στα μούτρα μου, προσβάλλει εσένα και όχι εμένα που φοβόμουν.

Αγαπητέ συνεπιβάτη, το να με λες «ψυχάκι» αντί για Βασίλη στο δρόμο πηγαίνοντας για το σχολείο δείχνει το δικό σου ύφος και όχι το δικό μου.»

«Ή ο Θεός θα ‘ναι άδικος ή θα ‘ναι ο κόσμος σκάρτος»

Η συναυλία ξεκίνησε με το Μουσικό Σχήμα Πριγκηπέσσα, αγαπημένους Θεσσαλονικείς μουσικούς που δεν χρειάζονται συστάσεις με το κοινό, σε μία σύμπραξη με την Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία έμεινε στη σκηνή για το πρώτο τραγούδι των Χειμερινών Κολυμβητών που ακολούθησαν με αγαπημένους σταθμούς της πορείας τους για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, που αποτέλεσαν και την πλειοψηφία του κοινού.

Στα μισά της εκδήλωσης και όσο η μέρα γινόταν νύχτα τη σκυτάλη πήρε ο Δημήτρης Μυστακίδης με αιχμηρούς στίχους, τραγούδια από τον νέο του δίσκο και αγαπημένα παραδοσιακά ακούσματα, τα οποία διαδέχθηκε ο ηλεκτρικός και γνώριμος ήχος του Φοίβου Δεληβοριά που ξεσήκωσε την πλατεία, δίχως να χάνει την επαφή με τον κόσμο, παρά τις αναγκαίες διακοπές λόγω περιστατικών που έχρηζαν βοήθειας στο κοινό. Η άμεση αντίδραση της διοργάνωσης σε συνδυασμό με την άψογη συνεργασία του κόσμου έδιναν γρήγορη λύση στα προβλήματα που προέκυπταν, με αποτέλεσμα την συνέχιση στη ροή της συναυλίας με ασφάλεια.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης και μεταξύ των εναλλαγών επί σκηνής, έγιναν  παρεμβάσεις από εκπροσώπους της ΒΙΟ.ΜΕ., εργαζόμενους της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ και μελών του Σωματείου Εργαζομένων της ΕΥΑΘ, του Κινήματος SOS ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ και νομική εκπρόσωπο των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, καθώς και συνεχείς ενημερώσεις και συστάσεις για την ασφάλεια όλων και καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.

«Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια»

Για το τέλος του μουσικού σκέλους της εκδήλωσης έμεινε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μετά την τελευταία συναυλία στο ΑΠΘ, η οποία σταμάτησε βίαια μετά από παρέμβαση της αστυνομίας. Πριν ξεκινήσει το δικό του μουσικό κομμάτι έδωσε τον λόγο σε εκπρόσωπο των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, η οποία κάλεσε τον κόσμο να υπογράψει το ψήφισμα για την έναρξη των διαδικασιών για την αναθεώρηση του συντάγματος, την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αλλά και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και διάβασε το μήνυμα μητέρας που έχασε την κόρη της στο δυστύχημα.

Το μήνυμα:

«Ήξερα πως το παιδί μου θα πεθάνει, όπως γνωρίζω ότι θα πεθάνω και εγώ.

Δεν γνώριζα όμως ότι θα πεθάνει πριν από μένα, ούτε ότι θα μου το σκοτώσουν.

Ορκίζομαι στην κάθε μου ανάσα να δικαιώνω την ψυχή της, με τον αγώνα μας για αλήθεια και δικαιοσύνη.

Δεν έχω τίποτα να χάσω.

Και όσοι πιστεύουν ότι θα ζήσουν για πάντα, τους περιμένει στην άλλη όχθη η κόρη μου, που χθες θα είχε γίνει μόλις 20 χρονών γυναίκα.

Αν και μάλλον δεν θα έχουν την τιμή να την ανταμώσουν.

Η Μάρθι μου είναι ήδη πολύ ψηλά και περιμένει μόνο τους καλούς.»

Με τον Θανάση να ξεκινά με μια «Βαθιά πληγή» και το σύνολο των 30.000 παρευρισκομένων να παραμένει μουδιασμένο, αμίλητο και εμφανώς συγκινημένο, αλλά και με ένα φινάλε μίας μεγαλειώδους εκδήλωσης που άφησε την πλατεία Αριστοτέλους πιο καθαρή από ότι την βρήκε, φύγαμε από την πλατεία γεμάτοι ελπίδα για μία επόμενη μέρα που θα μας βρίσκει ενωμένους και δυνατούς απέναντι σε όσα συμβαίνουν.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.