Ο Δημαρχος Τασος Βαβατσικλης στις δελτους της ιστοριας των πολιτικων που πιστευαν στους αγωνες για εναν δικαιοτερο κοσμο

Ο δήμαρχος Τάσος Βαβατσικλής μάλλον ανασαίνει καλύτερα από σήμερα. Στον ιδεατό κόσμο του Παραδείσιου κήπου με όρους πλήρους  ισότητας, ισονομίας, αγάπης, ελευθερίας και απαλλαγής από κάθε είδους δεινά που πλήττουν επί γης τον άνθρωπο, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς φόβο και πάθος.  Ελεύθερος, ανταμώνοντας επιτέλους μ’ ό, τι στερήθηκε περισσότερο, τον συνομιλητή του, τον αγαπημένο του γιο,  Νικόλα που έφυγε νωρίς. Ετοιμάζοντας ίσως τον Παράδεισο για να τον βρει στρωμένο, η προσωπική του αδυναμία, ο πατέρας του, ο δήμαρχος Κομοτηνής Τάσος Βαβατσικλής.

Στην πολιτική, ως  συντελεστή  κοινωνικής αλλαγής, μέσω   του διαλόγου, της συλλογικότητας και  της παιδείας

Ο Τάσος Βαβατσικλής που γεννήθηκε θαρρείς για να υπηρετήσει με τον δικό του τρόπο, την πολιτική όχι ως διαχείριση του εφικτού ούτε ως δυνατότητα του κατεστημένου, αλλά την πολιτική ως  συντελεστή της κοινωνικής αλλαγής, η οποία στη συνείδησή του είχε τρεις ακριβές συνιστώσες:  τον διάλογο, την πίστη στις συλλογικότητες και στο «όπλο» της παιδείας, συστηματικός ο ίδιος  αναγνώστης  και ένθερμος οπαδός της  ανάγκης για συνειδητοποίηση από το άτομο των  δοσμένων όρων κοινωνικής διαστρωμάτωσης, που κράτησαν την Κομοτηνή και τις πληθυσμιακές της ομάδες υπό το καθεστώς μιας χρόνιας, και υπό κεντρική καθοδήγηση, ακινησίας εις βάρος τους.

Από τους στυλοβάτες του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος- Πρώτος υποψήφιος δήμαρχός του το 1978

Με σπουδές στην οικονομική επιστήμη και βαθύς γνώστης της μαρξιστικής ανάλυσης στην ιστορία, γόνος εργατικής οικογένειας, ο Τάσος Βαβατσικλής, και λόγω παιδείας και αναγνώσεων της κριτικής που διατυπωνόταν ήδη προς τα κομμουνιστικά κράτη,  υπήρξε από τους στυλοβάτες του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος στην περιοχή, την πρώτη δεκαετία από την ίδρυση του Κινήματος το 1974 και επί εποχής Σάκη Καράγιωργα,  της ριζοσπαστικής δηλαδή φυσιογνωμίας του. Πριν ακόμη κλείσει τα τριάντα, το 1978 κατέρχεται ως υποψήφιος δήμαρχος Κομοτηνής, με πραγματικά ριζοσπαστικά για την εποχή αιτήματα κοινωνικής ισονομίας και ισοπολιτείας, και εκλέγεται τότε για πρώτη φορά δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Κομοτηναίων. Γύρω του συγκεντρώνεται μια ομάδα νεαρών κομοτηναίων επιστημόνων οι οποίοι μετά τις σπουδές τους θα επιστρέψουν στον τόπο τους, και θα συνοδοιπορήσουν διαλεγόμενοι για μια άλλη, διαφορετική  από την ιεραρχικά δομημένη και κλειστή  —μετακατοχικά και μέχρι τη δεκαετία του ΄70— Κομοτηνή, με υποδομές, δημοκρατία ενισχυόμενη και από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ισονομία, ισοπολιτεία, υπαρκτή στον χάρτη της ελληνικής πολιτείας, μια Κομοτηνή ως συνήθη δηλαδή μεσαίου μεγέθους ελληνική πόλη, ούτε ανύπαρκτη ούτε διχασμένη.

Πολιτική λαϊκή συνειδητοποίηση  μέσω του τύπου

Αφοσιωμένος στην κοινωνία και με αμέριστη εμπιστοσύνη στο πολιτικό κριτήριο του λαού, στη μακρά πολιτική του πορεία για μια δικαιότερη και καλύτερη κοινωνία θεωρεί ότι το πρώτο βήμα προς την πολιτική συνειδητοποίηση  μπορεί να συντελεστεί στην άνευ διαδικτύου τότε ελληνική κοινωνία μέσω του τύπου. Το 1979 εκδίδει έτσι τη βραχύβια εφημερίδα με τίτλο «Αλλαγή» και λίγο αργότερα εργάζεται σκληρά για την εδραίωση στον χώρο της Κομοτηνής της εφημερίδας της Δημοκρατικής Παράταξης και του προοδευτικού χώρου,  το  «Ελεύθερο Βήμα» Κομοτηνής που μακροημέρευσε και εκδιδόταν μέχρι την οικονομική κρίση του 2009. Το 1981, δημοσιογράφος πλέον στη συνείδηση και στο επάγγελμα,  αρχίζει να εργάζεται  στο Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, το σημερινό Υπουργείο Επικρατείας.

Το 1990, αφουγκραζόμενος τόσο τις αντικρουόμενες πολιτικές ηγεμονίες εντός του τοπικού ΠαΣοΚ όσο και την αλλαγή συρμού της αμαξοστοιχίας του Κινήματος προς το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο της νέας εποχής που διαμορφωνόταν πανευρωπαϊκά σε σχέση με τα σοσιαλιστικά κόμματα, μαζί με τον δήμαρχο τότε Γιώργο Παδριέλλη, τον εκπαιδευτικό Γιάννη Ιωαννίδη, τον τυπογράφο Σίμο Κιόρογλου και τον πολιτικό μηχανικό Πέτρο Βαφειάδη, ιδρύουν  —παραμένουν στη διοίκησή της τα δυο πρώτα χρόνια—  την εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης».

Τριάντα τρία  χρόνια  θητείας στο  δημοτικό συμβούλιο Κομοτηνής

Μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής ανελλιπώς από το 1979, υπηρέτησε τον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης επί  τριάντα τρία συνολικά χρόνια σε διάφορες επιτελικές θέσεις,  επί  των αειμνήστων δημάρχων Ανδρέα Στογιαννίδη(1979- 1982),  Χαράλαμπου Κατσιμίγα(1983-1986) και Δημητρίου Κοτσάκη(2007-2010).

Ο Τάσος Βαβατσικλής, που η πρώτη πρώτη του δουλειά στην πόλη  ήταν το βιβλιοπωλείο που διατηρούσε με τον Παναγιώτη Μανταζή, στη βραδιά σουρεαλιστικής και σύγχρονης ελληνικής ποίησης,  με τον Γιάννη Δάλλα, τον Ευτύχη Μπιτσάκη και τη Μαρία Κοκκίνου που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του στην Κομοτηνή και σε συνεργασία με τον ποιητή Κώστα Κρεμμύδα των εκδόσεων και του περιοδικού Μανδραγόρας

Έντεκα αδελφά χρόνια με τον αείμνηστο Γιώργο Παπαδριέλλη 

Από το 1991 και έως το 2002 υπηρέτησε ως αντιδήμαρχος Οικονομικών και ως «δεξί χέρι» του αειμνήστου δημάρχου Γιώργου Παπαδριέλλη, που εξελέγη δήμαρχος για πρώτη φορά το 1990 και επανεξελέγη το 1994 και το 1998 με ποσοστό 73,1%. Οι δυο τους υπήρξαν ένα από τα ευτυχέστερα πολιτικά δίδυμα —ως συμπληρωματικοί ο ένας του άλλου—  που γνώρισε η Ροδόπη, και στον κοινό λόγο παραλληλίζονταν με το επίσης ευτυχές πολιτικά δίδυμο Ανδρέα Παπανδρέου- Γιώργου Γεννηματά. Μετά τον θάνατο εν ενεργεία του Γιώργου Παπαδριέλλη, στις 14 Αυγούστου του 2002, με ομόφωνη απόφαση της πλειοψηφούσας παράταξης του Δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής «Νέα Πορεία» εξελέγη Δήμαρχος Κομοτηνής, αξίωμα το οποίο συνέχισε να διατηρεί και μετά από τις Δημοτικές Εκλογές της 20ής Οκτωβρίου του 2002 και μέχρι τον Δεκέμβρη του 2006, ενώ  τον Φεβρουάριο του 2003 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Ροδόπης.

Ο Τάσος με τις χαρές του, τους δυο του γιους μικρούς…

Οκτώ χρόνια «φίλιος» σιωπή

Ακολούθησαν τα χρόνια της δημαρχίας Δ. Κοτσάκη(2007-2010), και Γ. Πετρίδη, κατά την διάρκεια της οκταετούς θητείας  του τελευταίου αποστασιοποιήθηκε όμως από την πολιτική ζωή του τόπου, αντιμετωπίζοντας τα «φίλια» πυρά — εν ευρεία εννοία, αφού είχαν αρχίσει στο μεταξύ οι πολιτικές ωσμώσεις απο-ιδεολογικοποίησης της πολιτικής— πολιτικών διώξεων, για τις οποίες και πλήρως δικαιώθηκε, κυρίως όμως τον θάνατο του γιου του Νίκου.

Επανήλθε στην πολιτική σκηνή της Κομοτηνής  πριν από 2 χρόνια, εκλεγόμενος στο συμβούλιο εκ νέου ως επικεφαλής της παράταξης  «ξε ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ» και μότο τους στίχους του Παντελή Μπουκάλα «χρόνια και χρόνια επινοώντας το νερό μέσα στην άκρα ξηρασία».

Οι νέοι παρά τον Βαβατσικλή

Επιλέγοντας στη χρονολογική σκιαγραφία ζωής ενός σπουδαίου ανθρώπου, νομίζουμε ότι όλα  σήμερα με την αφορμή της εκδημίας του τα είπε η πόλη. Οι νεαρότεροι πολιτικοί του προοδευτικού χώρου που θήτευσαν κοντά του και τον έζησαν και οι απλοί πολίτες, χριστιανοί και μουσουλμάνοι στις ψηφιακές επιτύμβιες στήλες, όπου ο καθείς καταλείπει ως χαιρετισμό τις λέξεις του. Τον χαιρέτισαν χριστιανοί και μουσουλμάνοι, εξαίροντας τη συμπεριφορά του προς τον άνθρωπο, την έλλειψη διακρίσεων, την ανοιχτωσιά της ψυχής  να αφουγκράζεται και να βοηθά.
Σήμερα η Κομοτηνή έχασε, το σημαντικότερο,  έναν από τους ανθρώπους της.
 
…τον γιο του Χάρη μεγάλο…

Η διάνοιξη της Εγνατίας, οι υποδομές του οικισμού παλιννοστησάντων, η Κομοτηνή προσβάσιμη πόλη, τα Μνημεία του Ολοκαυτώματος και της Εθνικής Αντίστασης

Αν ο Τάσος υπήρξε όμως πολιτικός, ως πολιτικό αυτή η πόλη μπορεί να αξιολογήσει το διαφορετικό τής συνεισφοράς  του στην πράξη των υποδομών,  από τα ακόλουθα  ελάχιστα:

Ι. Τη διάνοιξη της Εγνατίας που δήλωσε και στον τόπο τη χωροταξική ισονομία ως προς την ακίνητη περιουσία των μουσουλμάνων συμπολιτών

ΙΙ. Την ολοκλήρωση των βασικών υποδομών  ύδρευσης, αποχέτευσης του οικισμού των παλιννοστησάντων ποντίων στην ΕΚΤΕΝΕΠΟΛ

ΙΙΙ. Τη συστηματικοποίηση επαδιαμόρφωσης των πεζοδρομίων των κεντρικών αρτηριών της πόλης στο πλαίσιο έναρξης της προσπάθειας για την Κομοτηνή προσβάσιμη πόλη

IV-V. Tη δημιουργία και τα εγκαίνια του Μνημείου Ολοκαυτώματος των Εβραίων της πόλης στο πάρκο της Αγίας Παρασκευής και τη δημιουργία του Μνημείου των Ηρώων της Εθνικής Αντίστασης

VI. Tην επιλογή του να προχωρήσει η ίδρυση και λειτουργία του Δημοτικού Κυνοκομείου, η οποία για  πολλούς γραφειοκρατικούς λόγους θα ήταν ακόμη στα χαρτιά.
 

Τα  γράμματα του τόπου και του κόσμου

Από τον τρόπο τέλος που αγκάλιαζε η ματιά του τον τόπο, τα ελληνικά, τα βαλκάνια  και τα παγκόσμια γράμματα. Αναφερόμαστε:

• στο Συνέδριο Βαλκανικού Θεάτρου που διοργάνωσε επί δημαρχίας του το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής ανοίγοντας το βλέμμα στο θέατρο των βαλκανικών χωρών
• στη βραδιά σουρεαλιστικής και ελληνικής ποίησης που διοργάνωσε το περιοδικό Μανδραγόρας και
• στο συνέδριο για τον Νικόλαο Κάλας σε συνεργασία τότε με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
• στην αγάπη του για τους συγγραφείς του τόπου Χρήστο Χαρτοματσίδη, Μισέλ Φάις, Αναστάση Βιστωνίτη,
• στις εκδόσεις του  Δήμου για τον πολιτισμό και την ιστορία των οικισμών του Δήμου

Οι δικοί του άνθρωποι — Ο «βράχος» του η Μαρία

… και τρυφερός παππούς διαβάζοντας με  εγγόνι του, κατ’ αναλογία… από βιβλίο και ηλεκτρονικό υπολογιστή

Σήμερα που η πόλη αποχαιρετά έναν από τους ανθρώπους της, αξίζει να αναφέρουμε ότι δίπλα στον Τάσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε η Μαρία, η σύζυγός του, ο «βράχος» του, ο αδελφός του ο Γιάννης, ο γιος του Χάρης, οι νύφες και τα εγγόνια του, προς τους οποίους και εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.