Κατερινα Παπαποστολου: «Να αποκτησουμε ενσυναισθηση τοσο για τα ζωα, οσο και για τους ανθρωπους και να μην προσπερναμε»

Λίγες ημέρες πριν, στις σελίδες του «ΠτΘ» διαβάσατε για την πρωτοβουλία της Κομοτηναίας Μαρίας Ευθυμίου που αφορά στην δημιουργία ξωτικών τα έσοδα από τις πωλήσεις των οποίων θα διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών σίτισης αδέσποτων ζώων. Τα ξωτικά της κ. Ευθυμίου όπως είχαμε γράψει «αφηγούνται» τις ιστορίες τετράποδων αδέσποτων ψυχών όπως τις έχει καταγράψει η συγγραφέας Κατερίνα Παπαποστόλου, το πρώτο συγγραφικό δημιούργημα της οποίας με τίτλο «Το Δώρο» που κυκλοφόρησε το 2017 εξιστορώντας την ιστορία της Διώνης, ενός σκύλου που βρέθηκε πυροβολημένος στο πόδι από ανθρώπινο χέρι, κέρδισε τις καρδιές των αναγνωστών.

Έκτοτε η κ. Παπαποστόλου έχει κυκλοφορήσει τέσσερα συνολικά βιβλία, ωστόσο η ιδιότητα της συγγραφέως είναι μία από τις πολλές που σήμερα υπηρετεί, όπως αυτή της εκπαιδευτικού με ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, της εκπαιδεύτριας σκύλων και της ιδρύτριας του Ζω.Ε.Σ. στόχος του οποίου είναι η «εκπαίδευση» των παιδιών σε ένα ανθρωπινότερο αύριο και για τους τετράποδους συγκατοίκους μας, με όρους ισότητας και δικαιοσύνης.

Οι Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων) όπως εξήγησε μιλώντας στον «Ράδιο Παρατηρητής» η κ. Παπαποστόλου αριθμούν σήμερα περισσότερους των 100 εθελοντών που μπαίνουν εντός των σχολικών αιθουσών εκπονώντας διαδραστικά και πολυθεματικά εκπαιδευτικά προγράμματα, στο σύνολό τους εγκεκριμένα από το ΥΠΑΙΘ,   με θέμα τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα, τη διαχείριση του αδέσποτου πληθυσμού, την περιβαλλοντική ηθική, τον σεβασμό σε κάθε μορφή του πλανήτη που αναπνέει, ενώ υπάρχει και το πρόγραμμα «Θεραπευτική Αγκαλιά» που αφορά τα σχολεία ειδικής αγωγής, άτομα με αναπηρίες, παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, με ΔΕΠΥ και διαταραχές συμπεριφοράς αλλά και παιδιά που νοσούν από καρκίνο σε συνεργασία με την ΑΜΚΕ «Άγγιγμα Ζωής».

Η κ. Παπαποστόλου μίλησε το πρωί της Τρίτης, 30 Νοεμβρίου στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» εξιστορώντας την δική της ιστορία ενασχόλησης με τον εθελοντισμό, την σημασία της εκπαίδευσης από μικρή ηλικία αλλά και ενηλίκων πάνω σε θέματα όπως η διαχείριση των ζώων, καθώς και την συμβολή των βιβλίων στην «εκπαίδευση» των ενηλίκων.

Ο λόγος στην ίδια…

ΠτΘ: Το ευρύ κοινό σας γνώρισε μέσα από το «Δώρο», την πρώτη σας συγγραφική προσπάθεια που κυκλοφόρησε το 2017. Έκτοτε έχουν ακολουθήσει τουλάχιστον άλλα τρία συγγραφικά δημιουργήματα αφιερωμένα, και τώρα κυκλοφόρησε και ένα ημερολόγιο. Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τα αδέσποτα, φτάνοντας στη Διώνη, στο Δώρο, και συνεχίζοντας μέχρι και σήμερα;

Κ.Π.: Ξεκίνησα από πολύ μικρή, γιατί μεγάλωσα με μια ιστορία στα αυτιά μου, από τον πατέρα μου που ήταν δήμαρχος στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, που γεννήθηκα και μένω. Ο. πατέρας μου είχε υιοθετήσει έναν αδέσποτο σκύλο που θα τον πετούσαν στα σκουπίδια το 1981, ο οποίος ήρθε στο σπίτι ως ένα πλάσμα που υιοθετήσαμε και του δώσαμε αγάπη. Μεγάλωσα λοιπόν με την εικόνα του πατέρα μου που είχε τον σκύλο μαζί του ακόμα και μέσα στην εκκλησία, ως δήμαρχος, και φυσικά και μέσα στον Δήμο. Οπότε ήταν εικόνες χαραγμένες στη μνήμη μου και κατ’ επέκταση νομίζω ήταν προδιαγραμμένη η πορεία που θα είχα μετά. Συνέχισα μετά στην εφηβεία μου όσο μπορούσα να φροντίζω ζώα και όταν μετά πήγα στο πανεπιστήμιο η πρώτη μου επαφή με τα αδέσποτα ήταν η διάσωση ενός σκύλου από τα σκουπίδια, όπου έζησε κοντά μου 18 χρόνια περίπου, οπότε ξεκίνησα να κάνω διασώσεις, με πολύ πόνο βέβαια και απογοήτευση. Το 2003 πήγα ως εκπαιδευτικός στα Χανιά, όπου εκεί συνάντησα πολύ άσχημες κακοποιήσεις στα ζώα και σοκαρίστηκα. Είχα ήδη αρχίσει να εκπονώ εκπαιδευτικά προγράμματα  τότε, οπότε δημιουργήθηκε μια ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη και όταν μετά επέστρεψα στην Ημαθία το 2006 έβλεπα την ίδια κατάσταση, μέχρι που το ’11 συνάντησα τη Διώνη μαχαιρωμένη και πυροβολημένη και μάλιστα πλάι σε μια παρέα εκπαιδευτικών που δεν έκαναν τίποτα, οπότε ήταν και αυτό το σημείο το οποίο θεωρώ ότι με άλλαξε ολοκληρωτικά και είπα ότι πρέπει να γίνει κάτι ριζικό άμεσα. Δεν έγινε βέβαια αμέσως, διότι η Διώνη ήταν ένα πλάσμα που ήθελε πάρα πολύ μεγάλη  βοήθεια,  κυρίως στο ψυχικό κομμάτι. Το σωματικό κομμάτι ήταν ένα θαύμα, έτσι πιστέψαμε, γιατί ένα ζώο που έχει χάσει τόσο πολύ αίμα και είναι σε αυτή την κατάσταση, πυροβολημένο στο πόδι, δεν ήταν σίγουρο ότι θα επιβιώσει, ωστόσο το ψυχικό κομμάτι ήταν αυτό που μετά ήθελε πολύ κόπο. Έτσι ξεκίνησε κατά κάποιον τρόπο όλο αυτό το ταξίδι, όπου φτάσαμε στο ’17, αρκετά χρόνια μετά, μέσα στα οποία πάντα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία της αλλά δεν ήξερα με ποιόν τρόπο. Δεν ήθελα να είναι μια ιστορία που θα προκαλέσει πόνο σε όσους το διαβάσουν, αλλά να δώσω την ενσυναίσθηση, να καταλάβει ο αναγνώστης την πραγματικότητα ενός αδέσποτου σκύλου μέσα από τα μάτια του ίδιου του σκύλου. Να καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εύκολη η ζωή του, αλλά παράλληλα ότι υπάρχει και μια πολύ μεγάλη ελπίδα για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν. Χωρίς ελπίδα δυστυχώς δεν μπορούμε να επιβιώσουμε, ειδικά εμείς που είμαστε ευαισθητοποιημένοι σε τέτοια θέματα.

«Όσοι ασχολούμαστε με τα ζώα ξέρουμε ότι όταν ξεκινάμε είμαστε πολλοί και καταλήγουμε πολλοί λίγοι»

ΠτΘ: Φτάσατε ποτέ στο σημείο να απογοητευτείτε και να πείτε δεν μπορώ άλλο με αυτή την κατάσταση;

Κ.Π.: Σίγουρα, γιατί κάτι το οποίο ξέρουμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα ζώα είναι ότι ξεκινάμε πολλοί και καταλήγουμε πολύ λίγοι. Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει από όλα τα στάδια και πριν αρχίσω να ασχολούμαι με τις Ζω.Ε.Σ., το 2015 που τις ίδρυσα και τις αφιέρωσα στη Διώνη. Μέχρι σήμερα έχουμε επισκεφτεί περισσότερα από 650 σχολεία και έχουμε δει σίγουρα περισσότερα από 400 χιλ. παιδιά, οπότε αυτό απαιτεί πάρα πολύ χρόνο. Το 2015 έκανα κάποια βήματα πίσω στη διάσωση, γιατί αποφάσισα να δω τα πράγματα από μια  άλλη οπτική, από την οπτική της ενημέρωσης του κόσμου, που είναι ένα κομμάτι που δεν ένοιωσα ποτέ ότι υπάρχει περίπτωση να με απογοητεύσει, παρόλο που οι απαντήσεις που παίρνω πολλές φορές, είτε από τα παιδιά, είτε από τους ενήλικες, είναι πραγματικά απογοητευτικές. Αλλά δεν είναι κάτι που εμένα σαν άνθρωπο θα μου πει «Κατερίνα, κάνε πίσω, παράτησέ τα, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος». Ίσα-ίσα με κινητοποιεί στο να γράφω συνέχεια βιβλία, τα οποία είναι ολοένα και πιο ενημερωτικά, λειτουργούν σαν οδηγοί φιλοζωίας, έτσι ώστε εγώ να είμαι ήσυχη ότι ο απέναντί μου ενημερώνεται όσο καλύτερα γίνεται.

ΠτΘ: Οι Ζω.Ε.Σ., ζωοφιλικές ενημερώσεις σχολείων, ιδρυμάτων και οργανισμών, έρχονται να καλύψουν ένα τεράστιο κενό της ελληνικής πολιτείας, για την καλλιέργεια της απαραίτητης παιδείας από τα σχολεία για ζητήματα όπως η διαχείριση των ζώων. Πώς φτάσατε στις Ζω.Ε.Σ. και ποια τα μηνύματα που λαμβάνετε μέχρι στιγμής;

Κ.Π.: Οι Ζω.Ε.Σ. προέκυψαν από μια ανάγκη να της δώσω μια υπόσταση να ξέρουν ποιοι είμαστε και τι είναι όλα αυτά τα οποία κάνουμε και πολύ γρήγορα «άνοιξε» ενδεχομένως λόγω του κενού που υπήρχε εκείνη την περίοδο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τότε δεν υπήρχαν ομάδες που πήγαιναν στα σχολεία.  Ξεκίνησαν το ’15 με ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα και σήμερα υπάρχουν πέντε εκπαιδευτικά προγράμματα και ένα ακόμα στην Ειδική Αγωγή. Γίνονται σεμινάρια σε εκπαιδευτικούς για το πώς να δουλέψουν είτε τα εκπαιδευτικά προγράμματα, είτε τα βιβλία που επιθυμούν να δουλέψουν μέσα στην τάξη, και γενικά υπάρχει μια πορεία αρκετά ανοδική που είναι και πολύ συγκινητική πολλές φορές, γιατί ενωθήκαμε 100 άνθρωποι. 100 ενωθήκανε και συναισθάνθηκαν αυτό το οποίο έκανα εγώ και αυτοί οι άνθρωποι είναι σε διάφορα σημεία στην Ελλάδα. Οι εθελοντές είναι πάντα πολύτιμοι για μένα και δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου.

ΠτΘ: Πώς λειτουργούν αυτά τα προγράμματα ακριβώς; Υπάρχει κάποια στήριξη από την πολιτεία;

Κ.Π.: Στήριξη από την πολιτεία δεν υπάρχει καμία, όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι. Όλο αυτό στηρίχτηκε από το 2015 μέχρι και το 2019 περίπου, εξολοκλήρου από εμένα. Το 2019 όταν είδαμε ότι τα πράγματα σκουραίνουν και δεν μπορεί αυτό το πράγμα να προχωρήσει, γιατί δεν υπάρχουν τα ανάλογα χρήματα, ξεκίνησαν κάποια φιλοζωικά μπαζάρ, όπως και οι πωλήσεις των βιβλίων τα έσοδα από τις οποίες στηρίζουν αποκλειστικά το έργο μας και τα αδέσποτα ζώα. Επομένως ο κόσμος, οι φίλοι μας είναι αυτοί που μας στηρίζουν και είναι οι μοναδικοί. Βέβαια  χρωστάω απέραντη ευγνωμοσύνη στο «Σημεία Στήριξης» του Ιδρύματος Μποδοσάκη που πέρυσι στήριξαν το πρόγραμμα «Θεραπευτικής αγκαλιά». Όσον αφορά το πώς πηγαίνουμε στα σχολεία, έχουμε προσκλήσεις κατά καιρούς από πολλούς, αλλά να μιλήσω με το χέρι στην καρδιά, είναι πολύ δύσκολοι στο να μας καλύψουν με τα μεταφορικά μας έξοδα. Είναι ένα πρόβλημα που μας βασανίζει πολύ συχνά στην αλληλεπίδρασή μας με τους δήμους, ειδικά με κάποιους που δεν προσεγγίζονται εύκολα. Στην πανδημία κινητοποιήθηκα και προσάρμοσα όλα μας τα προγράμματα σε διαδικτυακά. Δεν μου αρέσει αυτή η επαφή με τα παιδιά, ωστόσο δουλεύει, διότι τα παιδιά είναι πολύ εξοικειωμένα πλέον με τη διαδικτυακή εκπαίδευση. Πέραν όλων των άλλων όμως είναι και μία λύση για τα πολύ απομακρυσμένα σχολεία, στα οποία θα ήταν πολύ δύσκολο να πάμε.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν κάνουμε και τα δύο, γιατί υπάρχουν σχολεία πολύ διστακτικά, το κατανοώ, που δεν βάζουν εύκολα κάποιον εξωτερικό φορέα λόγω των υγειονομικών πρωτοκόλλων, οπότε εμείς πλέον κάνουμε και πάρα πολλές διαδικτυακές ενημερώσεις και φυσικά δια ζώσης.

«Τα βιβλία αλλάζουν τον αναγνώστη αρκεί να είναι γραμμένα με στοχευμένο τρόπο, να μην κουνάνε το δάχτυλο»

ΠτΘ: Μιλήσαμε για τα παιδιά, ωστόσο «στοχεύετε» και στους ενηλίκους κυρίως μέσω της συγγραφής. Θεωρείτε ότι το βιβλίο, κυρίως στους ενήλικες μπορεί να έχει την ίδια αποτελεσματικότητα στο «χτίσιμο» της απαραίτητης παιδείας απέναντι στο ζήτημα των αδέσποτων ζώων;

Κ.Π.: Τα βιβλία αλλάζουν αρκεί να είναι γραμμένα με έναν πολύ στοχευμένο τρόπο, να μην κουνάνε το δάχτυλο. Αν διαβάσει κάποιο τα τέσσερα μου βιβλία θα παρατηρήσει ότι εγώ ως συγγραφέας δεν κουνάω ποτέ το δάχτυλο και επίσης δεν θα κρίνω ποτέ κανένα ο οποίος δεν επιθυμεί να βοηθήσει τα ζώα. Θα κρίνω αυτόν που θα κάνει κακό στα ζώα. Θεωρώ ότι τα βιβλία αλλάζουν έναν ενήλικα, αλλάζουν ένα παιδί, ακόμα και έναν μεσήλικα. Αρκεί να υπάρχουν καρδιές ανοιχτές για να διαβάσουν και να συναισθανθούν αυτά τα οποία διαβάζουν. Από όσους διαβάζουν τα βιβλία μου δεν υπήρξε κάποιος που επικοινώνησε μαζί μου και με είπε δεν με άγγιξε. Οπότε για μένα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία και ήταν και ο λόγος που τα έγραψα. Ο λόγος που τα έγραψα ήταν καθαρά συναισθηματικός και σε καμία περίπτωση οικονομικός. Με κάθε αγορά στηρίζονται αποκλειστικά οι Ζω.Ε.Σ., και μέχρι σήμερα έχουν στηριχθεί 354 ζώα. Υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία, στο www.zoes.gr, όπου τα βρίσκει και έχει διπλό κέρδος. Το πρώτο είναι ότι όλα τα έσοδα στην περίπτωση αυτή πηγαίνουν στις Ζω.Ε.Σ. και το άλλο είναι ότι τα βιβλία, έχουμε μια εκπληκτική ομάδα που τα στέλνει σε φοβερές συσκευασίες, με δώρα τόσο για τον αναγνώστη, για έναν αδεσποτάκο, όσο και για το κατοικίδιό τους στο σπίτι, οπότε είναι κάτι που μας αρέσει πολύ να κάνουμε.

«Είναι σημαντικό να μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου ζώου»

ΠτΘ: Αισιοδοξείτε ότι θα γίνουμε μια κοινωνία η οποία θα αντιμετωπίζει αυτές τις αδέσποτες ψυχές, με τον τρόπο που τους πρέπει; Βλέπετε να έχουμε κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση;

Κ.Π.: Αν απαντούσα ότι δεν το πιστεύω, θα έπρεπε αυτόματα να καθίσω και στο σπίτι μου. Το γεγονός ότι είμαι σε μια μόνιμη κίνηση με κάθε τρόπο να βοηθήσω, είτε μέσω της συγγραφής βιβλίων, είτε μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, είτε με όλα αυτά τα οποία κάνω, δείχνει την ελπίδα μου ότι θα αλλάξουμε. Το θετικό είναι ότι πραγματικά έχουν αλλάξει οι άνθρωποι. Το βλέπω και από τον κοινωνικό μου περίγυρο. Άνθρωποι που δεν θέλανε να βρεθούν με ζώα μέσα στο σπίτι, αυτή τη στιγμή συμβιώνουν και είναι τρισευτυχισμένοι. Άρα ναι θα αλλάξουμε, ωστόσο αυτό που δεν μπορώ να απαντήσω είναι το πότε. Υπάρχουν φυσικά οι σοκαριστικές κακοποιήσεις, που πάντοτε υπήρχανε, απλά τώρα η δύναμη του διαδικτύου τις φέρνει μπροστά στα μάτια μας κι μας σοκάρει περισσότερο, αλλά υπάρχουν και οι άνθρωποι που αλλάζουν. Στηρίζομαι πολύ σε αυτούς τους ανθρώπους που κάποια στιγμή θα φέρουν την αλλαγή.

Το μήνυμα που δίνω πάντα και ασταμάτητα, είναι ότι όταν μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου ζώου, το οποίο υποφέρει, όταν μπαίνουμε στη θέση του, και νοιώθουμε όπως νοιώθει κι εκείνο, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Στα προγράμματά μας εμείς βάζουμε τα παιδιά, προσεκτικά πάντα καθώς είναι πολύ επικίνδυνο να βάζεις ένα παιδί στη θέση ενός ζώου λόγω συναισθημάτων που δεν μπορείς μετά να ελέγξεις. Τα κάνουμε όμως άνθρωποι με σπουδές και με τρόπο που έχει περάσει από παιδοψυχολόγους και ψυχολόγους επομένως ξέρουμε πως να μεταφέρουμε τα παιδιά σε αυτόν τον μαγικό κόσμο των ζώων. Το μήνυμά μου είναι ότι πρέπει όλοι να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση τόσο για τα ζώα, όσο και για τους ανθρώπους και να μην προσπερνάμε. Δεν γίνεται να βλέπεις κάποιον να υποφέρει και να τον προσπεράσεις. Το ίδιο ισχύει και για τα ζώα που είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.