Φαικ Μπεσημογλου, ενας απο τους πρωτους αποφοιτησαντες του Μειονοτικου Γυμνασιου – Λυκειου Τζελαλ Μπαγιαρ «Tο σημαντικοτερο αγαθο στον ανθρωπο η μορφωση»

Εξήντα χρόνια ζωής συμπληρώνει φέτος το Μειονοτικό Γυμνάσιο – Λύκειο Τζελάλ Μπαγιάρ. Στα εξήντα αυτά χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που πέρασαν από τα θρανία του. Μια εξηντάχρονη ιστορία ενός σχολείου που για τα παιδιά της μειονότητας απετέλεσε το επίκεντρο της γνώσης και της μάθησης. Ένας από τους πρώτους αποφοιτήσαντες αυτού του σχολείού και ο Φαϊκ Μπεσήμογλου, συνταξιούχος πλέον πολιτικός μηχανικός, που μετά το τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε και δραστηριοποιήθηκε στην Τουρκία. Ποτέ όμως δεν έπαψε να σκέφτεται το χωριό του και τον τόπο που μεγάλωσε. Έτσι εδώ και πολλά χρόνια στηρίζει τον Πολιτιστικό Σύλλογο του Μέγα Πιστού ενώ εδώ και δέκα χρόνια προσφέρει υποτροφία στους τρεις πρώτους αποφοιτήσαντες από το Τζελάλ Μπαγιάρ. Εξάλλου όπως τονίζει το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή για αυτόν είναι η μόρφωση. Και ως συνταξιούχος πλέον προσπαθεί να στηρίξει τον αγώνα για μόρφωση έχοντας ως πρότυπό του τον καθηγητή του στο Τζελάλ Μπαγιάρ Κώστα Καλλιφατίδη…

150 μαθητές οι πρώτοι εγγραφέντες, 27 οι πρώτοι απόφοιτοι

Ο Φαϊκ Μπεσήμογου γεννήθηκε στο Πιστό το 1938. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο χωριό του. Εξαιτίας του εμφυλίου και του «φόβου των ανταρτών», όπως λέει ο ίδιος, «εγκαταλείψαμε το χωριό και για τρία χρόνια φοίτησα σε σχολείο της πόλης. Τελείωσα το δημοτικό το 1950. Επειδή δεν υπήρχε γυμνάσιο αναγκαστικά επέστρεψα στο χωριό και για δύο χρόνια βοσκούσα πρόβατα. Το 1952 άνοιξε το γυμνάσιο Τζελάλ Μπαγιάρ και αφού είχαμε σπίτι στην Κομοτηνή γράφτηκα σε αυτό».
Όπως θυμάται την πρώτη χρονιά φοίτησαν 150 παιδιά τα οποία χωρίστηκαν σε δύο τμήματα. «Στο πρώτο τμήμα εντάχθηκαν τα παιδιά από τα χωριά που δεν ήξεραν ελληνικά, ούτε μια λέξη και τα οποία έμεναν στο Οικοτροφείο. Εκεί εντάχθηκα και εγώ εφόσον ούτε στα τρία χρόνια που πήγα στην Κομοτηνή σχολείο δεν έμαθα ούτε μια λέξη, αλλά και στο χωριό μας κανείς σχεδόν δεν μιλούσε ελληνικά. Στο δεύτερο τμήμα εντάχθηκαν οι Κομοτηναίοι που ήξεραν κάπως τη γλώσσα. Ένα χρόνο μείναμε έτσι χωρισμένοι σε δύο τμήματα, και αφού μάθαμε τη γλώσσα μετά από εξετάσεις γραφήκαμε στην πρώτη γυμνασίου. Από τα 150 άτομα τελειώσαμε 27 το γυμνάσιο. Κάποιοι από τους 150 σταμάτησαν το σχολείο, κάποιοι έμειναν».

Η συμβολή του καθηγητή Κώστα Καλλιφατίδη

Ο κ. Μπεσήμογλου αναθυμάται με αγάπη τους δασκάλους του στο σχολείο. Τούρκοι μετακλητοί «που μας έδωσαν πολλά» τονίζει. «Ήμασταν τυχεροί τότε. Είχαμε την τύχη να έχουμε καθηγητή τον κ. Κώστα Καλλιφατίδη. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και μας βοήθησε πολύ. Ήταν άξιος άνθρωπος και καθηγητής. Έπαιζε βιολί, ζωγράφιζε, ήταν καλλιγράφος. Όλα αυτά τα έκανε πολύ ωραία. Ήταν ένας όμορφος άνθρωπος. Για αυτό και λέω ότι ήμασταν τυχεροί. Ο Κώστας Καλλιφατίδης σημάδεψε τη ζωή μου».

Τα δένδρα που υπάρχουν στον προαύλιο χώρο του Τζελάλ Μπαγιάρ τα σπείραμε εμείς

Με συγκίνηση βγάζει από την τσάντα του ένα γράμμα και μια φωτογραφία. «Είναι το τελευταίο γράμμα που μου έστειλε ο κ. Κώστας Καλλιφατίδης, το 1992. Διατηρούσαμε επαφές με αυτόν. Σήμερα δεν έχω πια επαφή. Το 2005 τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη για τελευταία φορά. Δεν γνωρίζω αν πέθανε ή αν ζει. Ήταν ένας όμορφος άνθρωπος. Όταν τον είδα για τελευταία φορά έτρεμε. Μας κέρασε λικέρ και το ποτήρι έτρεμε στα χέρια του. Πού ήταν εκείνος ο ωραίος άνθρωπος»; Όπως αναφέρει κοιτάζοντας την φωτογραφία «ο κ. Καλλιφατίδης χώρισε τον προαύλιο χώρο σε τμήματα 2Χ4, μας τον μοίρασε και στο χώρο εκείνο εμείς έπρεπε να τον σκάψουμε και να φυτέψουμε από ένα δένδρο. Τα δένδρα που σήμερα υπάρχουν στο Τζελάλ Μπαγιάρ τα φυτέψαμε εμείς. Ο καθένας μας είχε ένα δένδρο και ένα μικρό κομμάτι κήπο. Σήμερα δεν υπάρχουν πια λουλούδια».

Ακόμα και σήμερα οι παλιοί συμμαθητές συναντώνται

Το 1959 μετά την αποφοίτησή τους και οι 27 μαθητές έφυγαν για σπουδές στην Τουρκία. Ο Φαϊκ Μπεσήμογλου σπούδασε στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης και το 1964 ολοκλήρωσε τις σπουδές του έχοντας πτυχίο πολιτικού μηχανικού. «Οι περισσότεροι από τους αποφοιτήσαντες το 1959 επιλέξαμε να ζήσουμε στην Πόλη. Έτσι σήμερα ζούμε εκεί δεκαπέντε. Πέντε από τους παλιούς συμμαθητές έχουν φύγει από τη ζωή. Οι υπόλοιποι που ζούμε στην Πόλη το χειμώνα μια φορά το μήνα και συγκεκριμένα το τελευταίο Σάββατο μαζευόμαστε σε ρεστωράν και γλεντάμε ενθυμούμενοι τα παλιά χρόνια».

Ίδρυση και λειτουργία σχολείων

Ο Φαϊκ Μπεσήμογλου σήμερα είναι συνταξιούχος. Έχει όμως εδώ και δέκα περίπου χρόνια θέσει μια ακόμη προτεραιότητα στη ζωή του. Να στηρίξει τα γράμματα και γενικότερα τη γνώση. Και αυτό όχι αναίτια. «Ζούσα στο χωριό όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Πολλοί άνδρες πήγαν στο στρατό αφήνοντας πίσω τα παιδιά και τις γυναίκες. Αυτοί που ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν αντιστοιχούσαν στο 5% των κατοίκων του χωριού. Όταν λοιπόν οι γυναίκες έπαιρναν γράμματα από τους άνδρες τους πήγαιναν σε αυτούς που ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν για να τους τα διαβάσουν και να γράψουν την απάντηση. Εάν αργούσα να πάω σχολείο και εγώ αγράμματος θα έμενα. Για αυτό και τα γράμματα για μένα είναι το σημαντικό.
Ως πολιτικός μηχανικός έχω κάνει πολλά έργα, γέφυρες, δρόμους, σπίτια. Μέχρι το 2002 ήμουν στην Ανατολική Τουρκία όπου έμεινα είκοσι χρόνια. Εργάστηκα μέσα στην αναρχία. Δύο φορές έζησα στη ζωή μου τους αντάρτες. Μία φορά στο Μέγα Πιστό όταν ήμουν μικρός και κατέβαιναν από τα βουνά, το ίδιο έζησα και στην Ανατολή. Κατέβηκαν οι Κούρδοι αντάρτες και έκαψαν τα μηχανήματά μου. Έτσι το 2002 αποφάσισα να δώσω τέλος στην καριέρα του πολιτικού μηχανικού και να στηρίξω τη μόρφωση προσφέροντας γνώσεις στον κόσμο. Στην πόλη έχω ένα χώρο όπου λειτουργεί σχολείο. Έρχονται παιδιά και μεγάλοι που έχουν οικονομική ανάγκη και τους γίνονται φροντιστηριακά μαθήματα, μουσική, ζωγραφική αλλά και ξένη γλώσσα. Ως πρόεδρος ενός βακουφίου σε χώρο στην περιοχή της Αδριανούπολης, όπου λειτουργούσα εργοτάξιο, θα ιδρύσω Ειδικό Σχολείο «Φαϊκ Μπεσήμογλου». Το σχολείο αυτό θα είναι έτοιμο να ξεκινήσει από τον επόμενο χρόνο».

Επαφές με την γενέτειρα

Ο κ. Φαϊμ Μπεσήμογλου διατηρεί σχέσεις με την γενέτειρά του το Μέγα Πιστό. «Τώρα έρχομαι συχνά. Η οικογένειά μου είναι εδώ. Ένας αδερφός μου πέθανε εδώ, ο πατέρας μου εδώ, η μητέρα μου εδώ. Εκεί δεν έχω κανένα συγγενή. Τριάντα χρόνια δεν με άφησαν να έρθω στον τόπο που γεννήθηκα» λέει συγκινημένος και με σπασμένη φωνή. «Έχω το πατρικό μου σπίτι στο χωριό, το έφτιαξα και έρχομαι συχνά. Από το 1959 που έφυγα για πρώτη φορά επέστρεψα το 1969. Ξαναήρθα μετά από τριάντα χρόνια το 1999. Και αυτό γιατί γεννήθηκα στην Κομοτηνή. Η γυναίκα και το παιδί μου έρχονταν, γιατί γεννήθηκαν στην Πόλη. Τώρα με έδωσαν τριάντα χρόνια βίζα και στη γυναίκα μου ένα χρόνο. Όταν ρώτησα το λόγο η απάντηση ήταν γιατί εγώ γεννήθηκα εδώ και η γυναίκα μου εκεί. Δυστυχώς. Αγαπώ τον τόπο μου και το παιδί μου έρχεται συχνά εδώ. Ο ίδιος δε προσπαθώ να στηρίξω τις προσπάθειες που γίνονται μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.