Δημητρα Κοροκιδα, αθλητρια «Ο αθλητισμος μου εχει δωσει μονο καλα»

Στην Κομοτηνή βρίσκεται από την Πέμπτη η Ελληνίδα αθλήτρια Δήμητρα Κοροκίδα, στο πλαίσιο του 2ου Πανελληνίου Τουρνουά Parabadminton που πραγματοποιείται σήμερα Σάββατο, 7 Ιουλίου στο Κλειστό Γυμναστήριο Κομοτηνής σε διοργάνωση της ΕΟΜ-ΑμεΑ και του Δήμου Κομοτηνή.
 
Η Δήμητρα Κοροκίδα είναι γνωστή για την αγάπη και τις επιτυχίες της κυρίως στο άθλημα του taekwondo. Ασχολούμενη με το άθλημα από μικρή μετρά πολλές συμμετοχές και διακρίσεις εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε πανευρωπαϊκά και διεθνή πρωταθλήματα, χαρακτηριστικά των οποίων η επί επτά χρόνια ανάδειξή της ως Πρωταθλήτρια Ελλάδος στα Πούμσε (τεχνικό κομμάτι του taekwondo). Το 2005 σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που της προκάλεσε σοβαρή κάκωση στο νωτιαίο μυελό μένει παραπληγική, γεγονός ωστόσο που δεν στάθηκε εμπόδιο για την ίδια να ξαναβρεί τον δρόμο της στον αθλητισμό, ιδρύοντας δική της σχολή πολεμικών τεχνών στην οποία διδάσκει η ίδια.
 
Από τότε έχει δοκιμάσει πολλά αθλήματα, χαρακτηριστικό των οποίων η ποδηλασία δρόμου όπου υπήρξε η πρώτη γυναίκα με χειρήλατο που ως μέλος της Εθνικής ομάδας έλαβε μέρος σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ αποτέλεσε και την πρώτη ελληνική συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές τουρνουά parabadminton που διεξήχθη τον περασμένο Μάρτιο στην Ισπανία.
 
Η ίδια θα αποτελέσει μία από τις συμμετέχουσες αθλήτριες του Πανελληνίου τουρνουά μιας και πλέον επιθυμεί να διακριθεί και στο άθλημα το parabadminton, με στόχο τους ολυμπιακούς του Τόκιο το 2020, όπου το parabadminton για πρώτη φορά θα εισαχθεί στα παραολυμπιακά αθλήματα.
 
Η ίδια μίλησε στον «ΠτΘ» για την ενασχόλησή της με τον αθλητισμό, προ και μετά το ατύχημα, τον βασικό στόχο της που δεν είναι άλλος από το να μεταδώσει την αγάπη της για τον αθλητισμό στα νεότερα παιδιά, και τη συμμετοχή της στο σημερινό 2ο Πανελλήνιο Τουρνουά Parabadminton, που πραγματοποιείται με την υποστήριξη των LR Health & Beauty Greece, Oakley Greece  και YONEX Hellas.
 
Ο λόγος στην ίδια…
 
ΠτΘ: Βρίσκεστε στην Κομοτηνή  στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Τουρνουά Parabadminton που διοργανώνεται για δεύτερη φορά και για πρώτη φορά στην Κομοτηνή. Πείτε μας δύο λόγια για την παρουσία σας εδώ.
Δ.Κ.: Είναι πολύ σημαντικό που μία επαρχιακή πόλη παίρνει ένα τόσο σημαντικό τουρνουά όπως αυτό του parabadminton. Δικαιωματικά το δικαιούστε, γιατί και από εδώ ξεκίνησε το άθλημα. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική η παρουσία μου εδώ. Είναι άλλωστε η πρώτη φορά που κατεβαίνω σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα. Είμαι αθλήτρια εδώ και αρκετά χρόνια, σε διάφορα αθλήματα. Το parabadminton είναι κάτι πολύ δυναμικό, όμορφο, ένα τεχνικό άθλημα, που βοηθάει πάρα πολύ και τα άτομα με αναπηρία, τόσο κινητικά όσο και ψυχολογικά. Γενικότερα εγώ θα το πρότεινα για όλους. 

«Αγαπάω το taekwondo πρωτίστως ως πολεμική τέχνη» 

ΠτΘ: Είστε μία αθλήτρια, με πολλές διακρίσεις ειδικά στο άθλημα του taekwondo. Πώς είναι η ενασχόλησή σας με διαφορετικά αθλήματα;
Δ.Κ.: Ο μεγάλος μου έρωτας είναι το taekwondo. Μέσα από αυτό αργότερα ήρθα σε επαφή και ασχολήθηκα με άλλες τέσσερις πολεμικές τέχνες. Είμαι προπονήτρια, έχω τον δικό μου αθλητικό σύλλογο, όπου διδάσκω αυτές τις τέσσερις κορεάτικές πολεμικές τέχνες. Το taekwondo μου αρέσει πολύ αρχικά ως πολεμική τέχνη και όχι τόσο ως άθλημα, διότι όπως γνωρίζετε πρόκειται πλέον και για ολυμπιακό άθλημα και το 2020 θα γίνει και παραολυμπιακό άθλημα. Σίγουρα όλα τα αθλήματα που έχω κάνει είναι διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν όλα όμως ένα κοινό κομμάτι, την αγάπη για τον αθλητισμό. Δεν μιλάω για πρωταθλητισμό, αλλά καθαρά για τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Σε βοηθάει να κάνεις πράγματα και να θέτεις στόχους. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δεν κάνει όνειρα, θέτω στόχους. Η ενασχόλησή μου λοιπόν με τον αθλητισμό με βοηθάει ψυχολογικά και παράλληλα βοηθάει και τους μαθητές μου, γιατί σκοπός είναι να μεταδώσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής στα νέα παιδιά. Μην ξεχνάμε ότι σήμερα όλα είναι με ένα κινητό στο χέρι, σε ένα tablet ή έναν υπολογιστή. Δεν έχουν αυτό που είχαμε εμείς. Είμαι 44 χρονών και μπορώ να πω ότι είμαι γεμάτη, γιατί έχω ταξιδέψει, έχω αθληθεί, έχω γνωρίσει ανθρώπους, διαφορετικούς πολιτισμούς και όλα μέσα από τον αθλητισμό. Μόνο καλά έχω πάρει και ήταν και το μόνο που με βοήθησε όταν χτύπησα. Ο αθλητισμός με βοήθησε να σταθώ και να κάνω μετά και άλλα πράγματα, να θέσω και άλλους στόχους και να διευρύνω τους ορίζοντές μου.   
 
ΠτΘ: Και προ του ατυχήματος ήσασταν πανελλήνια πρωταθλήτρια για πολλά χρόνια, ενώ μετράτε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και οι πρόσφατες των παραολυμπιακών του Ρίο. Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό;
Δ.Κ.:  Ήμουν πάντα λάτρης των πολεμικών τεχνών. Ο ήρωάς μου ήταν ο Μπρους Λι. Από πολύ μικρή ηλικία ζήταγα από την Αρετή, την μητέρα μου, να με πάει καράτε. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που είχαμε τότε ως οικογένεια, πράγματι η μητέρα μου μας  πήγε μαζί με την αδερφή μου. Η αδερφή μου έφυγε από την αρχή, γιατί κάπου τρόμαξε. Τελικά η σχολή καράτε ήταν σχολή taekwondo και εκεί κόλλησα με το άθλημα. Με εξιτάρει το γεγονός ότι οι Ασιάτες έχουν μία νοοτροπία που εμείς ούτε καν πλησιάζουμε. Το να είναι κάποιος ήρεμος και εκεί που πρέπει να βγάλει αυτό που πρέπει να βγάλει. Αυτό ήταν που μου κέντρισε το ενδιαφέρον αρχικά και γι’ αυτό πήγα προς τα εκεί. Έπειτα ήρθα σε επαφή με αγώνες, και όταν έχεις το μικρόβιο του πρωταθλητισμού – εκεί πρέπει να διαχωρίσουμε τον αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό – θέλεις όλο και περισσότερα μετάλλια. Αυτό σε βοηθάει στο  να κρατιέσαι σε μία καλή κατάσταση και σε ένα α’ επίπεδο, αλλά καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτό που μας βοηθάει είναι ο αθλητισμός. Και εγώ ακριβώς εκεί προσπαθώ να εστιάσω τώρα. Καλά είναι τα μετάλλια, βάζεις έναν στόχο και είναι η ανταμοιβή σου σε αυτό που θέλεις να κάνεις, αλλά πρέπει να βλέπεις πιο μακριά. Τι θα μου δώσει περισσότερη χαρά; Τι με βοηθάει στην ψυχική μου ηρεμία; Το να αθλούμαι. Γι αυτόν τον λόγο μπήκα και στα άλλα αθλήματα και μετά το ατύχημα. Η ουσία είναι να αγαπάμε τον αθλητισμό, να μπαίνουμε δυνατά μέσα και να βοηθάμε τα νέα παιδιά να τον γνωρίσουν, είτε αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία, είτε όχι.    

«Το να ζούμε είναι αυτό που προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα νέα παιδιά όλοι οι αθλητές» 

ΠτΘ: Τι σας έμαθε σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας ο αθλητισμός;
Δ.Κ.: Όταν πίστευα ότι ήμουν πάρα πολύ ψηλά σε αυτό που έκανα και όταν έπαθα το ατύχημα, αναθεώρησα πολλά πράγματα. Οι πολεμικές τέχνες με βοήθησαν –  και μέσω των μαθητών μου – να καταλάβω ότι στη ζωή άλλα είναι τα σημαντικά. Το να ζούμε την κάθε μέρα, όσο καλύτερα μπορούμε, με ό,τι έχουμε. Γιατί όντως δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει την άλλη μέρα. Γιατί σήμερα συζητάμε και αύριο μπορεί να μην συζητάμε ή σήμερα να τσακωνόμαστε και αύριο να λέμε γιατί τσακωθήκαμε. Δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό στην ζωή μας, γιατί μας απομακρύνει από τα ουσιαστικά. Και το ουσιαστικό είναι να ζούμε. Αυτό έχουμε χάσει όλοι. Το να ζούμε και είναι αυτό που προσπαθούμε να μεταδώσουμε οι αθλητές σε όλα τα νέα παιδιά. Εγώ εστιάζω σε αυτά, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον. 

«Η επιτυχία μου είναι ότι οι μαθητές μου δεν με βλέπουν καθιστή» 

ΠτΘ: Ιδρύσατε την σχολή σας την ίδια χρονιά με το ατύχημα. Πώς σας αντιμετωπίζουν οι μαθητές σας, ως καθηγήτρια πρωτίστως ενός αθλήματος όπως το taekwondo που για παράδειγμα αν δεν δόσεις κλοτσιά δεν είναι taekwondo;
Δ.Κ.:  Σε μένα συμβαίνει ένα οξύμωρο πράγμα. Οι μαθητές μου δεν με βλέπουν καθιστή. Μπορεί να μην κλοτσάω αλλά δεν με βλέπουν καθιστή. Όταν προσφάτως τους έκανα το τεχνικό κομμάτι του taekwondo που είναι το πούμσε στο αμαξίδιο, μου έλεγαν να το ξανακάνω. Αυτή θεωρώ ότι είναι και η επιτυχία μου, το γεγονός ότι δεν με βλέπουν καθιστή. Μπορεί να κάθομαι αλλά βλέπουν την Δήμητρα. Σκοπός δεν είναι να βλέπουμε έναν άνθρωπο σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, ούτε να βλέπουμε τον άνθρωπο με το κομμένο πόδι, είναι να βλέπουμε τον άνθρωπο.
 
ΠτΘ: Αισιοδοξείτε για την αλλαγή των νέων παιδιών ως προς την αποκόλληση τους από τεχνολογία; Θεωρείτε ότι τέτοιες διοργανώσεις όπως η σημερινή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος μπορούν να προσφέρουν το ερέθισμα;
Δ.Κ.: Καταρχήν πιστεύω ότι υπάρχει μέλλον. Το ζήτημα είναι πώς θα προσεγγίσεις το παιδί. Έρχομαι σε επαφή με πολλούς μαθητές, μιλάω σε πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα και αυτό που βλέπω είναι ότι, όταν κάτσεις και συζητήσεις με το παιδί, αυτό κατανοεί και σου δείχνει τον δρόμο και τις αλήθειες. Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι μεγάλοι, οι οποίοι θεωρούμε ότι είμαστε μεγάλοι και το παιδί δεν έχει δικαίωμα να μας μιλήσει, κλείνουμε τα αυτιά μας και δεν το ακούμε. Εκεί αντιδρά το παιδί. Άρα πιστεύω ότι έχουμε μέλλον, το θέμα είναι να προσεγγίσουμε τα παιδιά, να τα αφήσουμε να εκφραστούν, να μας πουν τα προβλήματά τους, γιατί όσο περισσότερο είναι μέσα στο ίντερνετ τόσο ακοινώνητα είναι και δεν μπορούν να μιλήσουν με έναν άνθρωπο και να πουν αυτά που θέλουν.
Αυτό που γίνεται σήμερα στην Κομοτηνή, είναι πολύ σημαντικό και θεωρώ ότι ακριβώς επειδή γίνεται στην Κομοτηνή θα έχει περισσότερο κόσμο. Πριν από λίγες ημέρες έγινε στην Αθήνα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ. Δεν ήταν γεμάτες οι κερκίδες, που θα έπρεπε. Εγώ πιστεύω ότι όλα τα σχολεία θα έπρεπε να είναι εκεί, γιατί πραγματικά κανείς δεν είναι άτρωτος, δεν ξέρεις τι γίνεται την επόμενη ημέρα. 

«Βασικότερος στόχος μου να μπορέσω να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά να βγουν από το σπίτι, είτε μέσω του αθλητισμού, είτε μέσα από ό,τι αγαπάνε» 

ΠτΘ: Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
Δ.Κ.:  Αρχικά να πάει καλά η σημερινή διοργάνωση, να το διασκεδάσουμε όλοι. Επί της ευκαιρίας να πω καλή επιτυχία σε όλους τους συναθλητές μου. Στόχος μου είναι το Τόκιο βέβαια χωρίς να ξέρω με ποιο άθλημα ακόμα, με την έννοια ότι ναι μεν κυνηγάω το parabadminton αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ο βασικότερος στόχος μου όμως είναι να μπορέσω να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά να έρθουν και στον αθλητισμό αλλά και όπου τους αρέσει, είτε αυτό είναι το θέατρο, γενικότερα ο πολιτισμός, η ζωγραφική. Να κάνουν πράγματα, να βγουν από το σπίτι. Να υπάρχει μία κοινωνία που όλοι μαζί κάνουμε πράγματα.

«Χάρηκα πολύ που υπάρχει μία προσβάσιμη πόλη στην Ελλάδα, όπως η Κομοτηνή» 

ΠτΘ: Προλάβατε να γυρίσετε στην Κομοτηνή; Πώς την κρίνεται ως πόλη, για την οποία είμαστε περήφανοι ως προς το κομμάτι της προσβασιμότητάς της;
Δ.Κ.:  Φτάσαμε αργά το βράδυ της Πέμπτης και ήθελα να πάω μια βόλτα. Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να πάω παντού μόνη μου. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί συνήθως δεν μπορώ να πάω παντού μόνη μου. Μένω στο Χαλάνδρι και άμα θέλω να πάω στο κέντρο δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω, κάτι θα πάθω. Χάρηκα πάρα πολύ και είπα «κοίτα να δεις στην Ελλάδα, υπάρχει μία πόλη που είναι πραγματικά προσβάσιμη».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.