Απολογισμος, σκεψεις και διαπιστωσεις μιας χρονιας που μας …αποχαιρετα

Τέτοιες στιγμές που δύει το παλιό και ανατέλλει το καινούργιο πιάνουμε τον εαυτό μας να χάνεται σε υποτιθέμενους μονόλογους και να βυθίζεται σε μια απέραντη σιωπή. Κάποιοι το λένε ευκαιρία για απολογισμό… κάποιοι άλλοι σημάδι της …σύγχρονης ζωής. Όχι, είναι οι ανάκατες κι ένοχες σκέψεις που μας κυνηγάνε αδυσώπητα στη σιωπή… Βλέπουμε ότι η χαρούμενη και αισιόδοξη γραφή μας γίνεται στεγνή, θλιμμένη, μελαγχολική… κι΄ αναρωτιόμαστε με ένα απλό «γιατί»; Λένε ότι είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα γιατί φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…. Έτσι λένε… Και όμως, δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο από τα «δυστυχώς» και… τα υπέροχα «τίποτα»….. μιας παρηγοριάς που επιζητούμε για όσα δεν γευτήκαμε, δεν κάναμε, δεν πετύχαμε… δεν αξιωθήκαμε… Και η χρονιά που πέρασε είχε πάρα πολλά «δεν…». Βαρύ το ισοζύγιο στα «δυστυχώς» και πιο βαρύ στα «τίποτε». Και δυστυχώς ελλειμματικό στα θετικά… και τα ευχάριστα… 
 
Είναι, να πάρ’ η ευχή, κάτι στιγμές σιωπής και μοναξιάς που νιώθουμε να μας τυλίγει η απουσία… Μια απουσία για τα πάντα…. Κι όσο μας τυλίγει και αισθανόμαστε μόνοι, τόσο βυθιζόμαστε πιο πολύ στον εαυτό μας. Κι όσο βυθιζόμαστε τόσο θυμόμαστε. Κι όσο θυμόμαστε τόσο συλλογιόμαστε. Δε γίνεται κι αλλιώς. Πνιγόμαστε στον πόνο, την απογοήτευση και τη μοναξιά…. Πόσο απέραντη, αλήθεια, είναι η μοναξιά του καθενός μας; Φοβόμαστε μήπως ξυπνήσει κάποια μέρα η μοναξιά κι εξομολογηθεί όλα όσα της έχουμε ψιθυρίσει… Και τότε; Αλλοίμονό μας… 
 
Και για τους ανθρώπους μια εξομολόγηση… Όσο κι αν προσπαθήσαμε να τους γνωρίσουμε από τις ματιές τους κι από τους ήχους της ψυχής τους, ποτέ δεν μάθαμε, οι άμοιροι, να διαβάζουμε ακριβώς τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους… Εκπαιδεύοντας τον χαρακτήρα μας… νομίζω ότι χαραμίσαμε άσκοπα χρόνο σε παράταιρα αλισβερίσια… Αλισβερίσια της επιβίωσης… και του καθωσπρεπισμού… Και έπρεπε να έρθει η φτώχια, η δυστυχία, η πείνα και η μιζέρια για να αρχίσουμε να ακούμε τους πρώτους ψίθυρους από τους ήχους της ψυχής μας. Και υπάρχουν πολλοί ακόμη ήχοι που πρέπει να ακούσουμε…. Να γίνουμε θεατές του δράματος του Αιγαίου με τις αμέτρητες χαμένες ψυχές για να σκιρτήσουν κάποιες καρδιές… Για σκεφτούμε τι κάναμε κάποτε εμείς και πού βαδίζουμε τώρα… 
 
Τελικά διαπιστώνεται ότι όλοι μας δίνουμε και παίρνουμε –άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο- όχι μόνο αγγίγματα κι αγάπη αλλά κι αλήθειες και πίκρες μαζί. Αυτό! Τις αλήθειες των εαυτών μας. Τις πίκρες από το πάρε-δώσε της ψυχής μας… Και είναι πολλές να πάρει ο διάολος αυτές… Και το ισοζύγιο; Άσε…, μη το ψάχνεται..… Όχι βέβαια για τους καιροσκόπους, τους τσαρλατάνους, τους υποκριτές και τους δήθεν και τάχα… Αυτοί μόνο παίρνουν… Και αυτοί για χρόνια δυστυχώς ήταν το πρότυπο… Γιατί αυτούς προβάλανε… για πρότυπα! Και τα πήραν όλα… 
 
Κι μετά τι; Αναρωτιόμαστε τι συνέβη στην πορεία; Πότε χάθηκαν όλα αυτά που θέλαμε να κάνουμε…, να πούμε…, να γευθούμε…, να γνωρίσουμε…, να αισθανθούμε…. Και τη θέση τους στρογγυλοκάθισε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος και η αγωνία για το αύριο… Και η απομόνωση των ανθρώπων και των ψυχών τους. Και ακολούθησε η δυστυχία, η πείνα, η απόγνωση. Και πέρασε έτσι και άλλη μια χρονιά… Κι΄ έμεινε να αναρωτιόμαστε «γιατί δεν προλάβαμε όλα αυτά που ονειρευθήκαμε… που επιθυμούσαμε που νοιαζόμασταν… που αγαπήσαμε… που λαχταρήσαμε… που παρακαλέσαμε… που μπορούσαμε να κάνουμε;». Και τελικά τι; Γιατί; Τις φταίει; Ποτέ βέβαια ο εαυτός μας…. Πάντα οι άλλοι…. 
 
Καθώς τούτες τις μέρες, βυθισμένοι στη δική μας σιωπή, εναλλάσσονται τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης μαζί, ελπίδας και απογοήτευσης αντάμα, αναζητούμε το μικρό παιδί που στέκεται πάντα εκεί, παραγκωνισμένο, στο τέλος του διαδρόμου, για να βγει λίγο στο φως όταν θα το καλέσουμε με ζεστασιά, ψυχή και με χαμόγελο βγαλμένο από τα μάτια του δικού του κόσμου …σαν παραμύθι, όπου όλα εξηγούνται απλά και με νόημα και με τη νίκη του καλού που υπερισχύει πάντα στο τέλος… 
 
Εκεί που αναζητούμε τη χαμένη πια ταυτότητά μας, καθώς ο χρόνος φεύγει. Καθώς άλλος ένας χρόνος φεύγει… Καθώς άλλος ένας χρόνος έρχεται… Καινούριος χρόνος και παλιός σμίγουν στο σταυροδρόμι… Άραγε φέρνει τη χαρά που περιμένουμε ακόμη; 
 
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγγραψε «Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμμένα…». Ευχή, αυτά τα κεράκια του Καβάφη, να μη σβήσουν ποτέ. Και να μας φωτίζουν στον δρόμο μας στη νέα χρονιά για να ξανανιώσουμε την χαρά, την ευτυχία, την υπερηφάνεια και την ευημερία, που νομίζω ότι αξίζουν σ΄ αυτή η χώρα. 
 
Μπορούμε; Νομίζω και πιστεύω ναι.

*Ο Θεόδωρος Ορδουμποζάνης είναι συνταξιούχος δικαστικός υπάλληλος και συγγραφέας του ιστορικού εγχειριδίου με τίτλο «Προκτήτωρ Πόλις- Ταξίδι μνήμης στην πρώιμη Αλεξανδρούπολη» και πολλών ιστορικών μελετών μεταξύ των οποίων το «Ιατρική και Πολιτική στον Έβρο (1920 -2007)». Διατηρεί τους διαδικτυακούς τόπους: www.ordteo.gr, http://ordoumpozanis.blogspot.gr και http://ordoumpozanis-teo.blogspot.gr.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.