Αναστασιμο πνευματικο βιωμα η εξοδιος ακολουθια του μακαριστου Παπαμιχαηλ Σιριβιανου
«ΑΣΑΤΕ τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ὅτι θαυμαστὰ ἐποίησεν ὁ Κύριος»
Δαβίδ, Ψαλμός 97
Ο πρωτοπρεσβύτερος Παπαμιχαήλ Σιριβιανός εκοιμήθη το Σάββατο, ημέρα εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Τη Δευτέρα το βράδυ, το σεπτό σκήνωμά του ετέθη προς προσκύνημα στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού, Ποταμιάς, και από τις 7.00 το απόγευμα αμέτρητο πλήθος πιστών από περάτων, και πνευματικά του παιδιά, από όλη την έκταση της Ανατολικής Μακεδονίας, της Θράκης και της Βόρειας Ελλάδας, ξεκίνησαν να προσέρχονται στον Ιερό Ναό κατά κύματα, αγρυπνώντας μαζί με την οικογένειά του, την πρεσβυτέρα Παναγιώτα, τα παιδιά τους, Μαρία, Ελένη, Νικολέτα, Γιώργο και τους στενούς τους συγγενείς.
Εκ Κύπρου προερχόμενος ο πατήρ Μιχαήλ, ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του μακαριστού ιερέως Γεωργίου Σιριβιανού, που ευλογήθηκε τρία από τα παιδιά του ―ο πατήρ Μιχαήλ και δυο του κόρες― αλλά και η πρεσβυτέρα, να αφιερωθούν στην υπηρεσία της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας. Εκ Κύπρου και η καταγωγή της πρεσβυτέρας, με την οποία ο πατήρ Μιχαήλ μετά το πέρας των σπουδών τους, ― στη Φιλολογία η πρεσβυτέρα και στη Θεολογία ο πατήρ― βιώσαντες το τραγικό γεγονός της εισβολής στη Μεγαλόνησο Κύπρο, εγκαθίστανται στην Ελλάδα, και ο πατήρ Μιχαήλ υπηρετεί ως ιερέας στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Πόρτο Λάγους, όπου με τον δικό του σιωπηλό τρόπο της ταπεινής εργασίας αρχίζει τις εργασίες αναστήλωσης της κεραμοσκεπής του Ναού.
Ακολουθεί η τοποθέτησή του στην Ενορία των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, στον προσφυγικό οικισμό της Ποταμιάς Ξάνθης, όπου επί δεκαεννέα συναπτά έτη ο πατήρ Μιχαήλ και πάλι σιωπηλά και αθόρυβα φτιάχνει το «πνευματικό του κονάκι», με την υψηλή φιλοκαλία που θεωρούσε ότι ταυτιζόταν με τη βαθιά ουσία της Ορθοδοξίας, στην οποία εφόρου ζωής είχε αφιερωθεί. Κι ήταν αυτή η εκ Θεού, μέσω του Αγίου Πνεύματος, φιλοκαλία που απέπνεαν οι αγιογραφίες και της ιερότητας και του σεβασμού που αυθόρμητα επέβαλε ο χώρος, που μετέβαλαν τον Ιερό Ναό Κοσμά και Δαμιανού, το γειτνιάζον εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και αυτό του Αγίου Σπυρίδωνος σε οίκους Θεού – οικητήρια, όπου με διάμεσο τον έμπλεο «θείας φλόγας» λειτουργό του Κυρίου, οι πιστοί μπορούσαν να αιτηθούν, βαθιά μετανοούντες, το Έλεός του.
Ο Παπαμιχαήλ εκοιμήθη στα εβδομήντα του χρόνια, χαρίζοντας όμως στο ορθόδοξο πλήρωμα ένα ακόμη βαθύ βίωμα, τη συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος δεν συνδέεται μόνο με τα συναισθήματα της απώλειας και του τραύματος, συνδέεται και με τα ευφρόσυνα συναισθήματα της Χαράς και της Ανάστασης, την Κατάνυξη και το Ιερό Δέος, όταν εκδημεί ένας ιερέας που υπηρέτησε επί γης Κύριον, τον Θεόν του, «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος του» και «ἀγάπησε τὸν πλησίον του ὡς σεαυτόν», ανακαινίζοντας εκ βάθρων τα χιλιάδες πνευματικά του παιδιά και οικοδομώντας στη μικρή ενορία της Ποταμιάς μια πραγματικά πρωτοχριστιανική εκκλησία, μια ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ.
Κι ήταν ίσως γι’ αυτό που η Ποταμιά και όλοι της οι δρόμοι και οι παράδρομοι και οι αγροτικοί χωματόδρομοι γέμισαν χθες από εκατοντάδες αυτοκίνητα σε συνεχή κίνηση, που άλλα έρχονταν και άλλα έφευγαν και άλλα έμειναν εκεί μέχρι να ενταφιαστεί το ιερό σκήνωμα και να ακουστεί στο φως του μεσημεριού, ουρανομήκης και εκ βαθέων, με ταπείνωση κι επίγνωση, η παράκληση του ορθοδόξου πληρώματος:
«Αθάνατος, αθάνατος, αθάνατος,
Άξιος, άξιος, άξιος,
Άγιος, Άγιος, Άγιος»
Σημειωτέον ότι η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε στην Ποταμιά, συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονος και προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονος, ο οποίος και αποχαιρέτισε τον μακαριστό ιερέα, αναφέροντας για το έργο του στην Ιερά Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθεωρίου, μεταξύ άλλων, και τα αμέσως επόμενα.
Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων
«Πατέρα Μιχαήλ, εκφράζω τις ευχαριστίες της τοπικής εκκλησίας, για όσα απλά ταπεινά, αθόρυβα, πρόσφερες, ξεκουράζοντας κάτω από το πετραχήλι σου πολλές ανθρώπινες υπάρξεις»
«Ο Πατήρ Μιχαήλ, που έφυγε από αυτήν εδώ τη ζωή αφήνοντας ένα κενό στην τοπική εκκλησία, ανήκει πλέον στη θριαμβεύσουσα εκκλησία. Ένα κενό στην ενορία της Ποταμιάς. Ένα κενό στα πνευματικά του παιδιά που είναι πάρα πολλά. Αλλά και ένα κενό στην οικογένειά του.
Όταν ο Μέγας Βασίλειος εξέλεξε τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο Επίσκοπο σε μια μικρή πολίχνη, ο Άγιος Γρηγόριος παραπονέθηκε κατά το ανθρώπινο. Η απάντηση ήταν ότι τη μητρόπολη την αναδεικνύει το πρόσωπο που πάει και ότι η μητρόπολη δεν αναδεικνύει το πρόσωπο. Έτσι κι ο πατήρ Μιχαήλ πήρε αυτή την μικρή ενορία και την ανέδειξε. Το πρόσωπο ανέδειξε την ενορία. Την κόσμησε, τη στόλισε, την ομόρφυνε, προσήρτησε πλήθος ανθρώπων.
Ακούσαμε πριν από λίγο τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ο οποίος συνέταξε την ακολουθία την οποία τελέσαμε και λέγεται εξόδιος γιατί τελείται στην έξοδο του ανθρώπου από αυτόν τον κόσμο, να λέει, “όντως φοβερότατο το του θανάτου μυστήριον”. Όχι φοβερό, αλλά φοβερότατο, στον υπερθετικό βαθμό. Βλέπετε ότι και οι άγιοι της εκκλησίας μας μπροστά στο φαινόμενο του θανάτου στέκονται με μια απορία, με έναν θαυμασμό. Αλλά και ο ίδιος ο Κύριός μας όταν βρέθηκε μπροστά στον τάφο του φίλου Λαζάρου, δάκρυσε.
[…] Λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου και σήμερα τελέσαμε τη θεία λειτουργία, για παρόμοιες περιπτώσεις φυγής ανθρώπων από τη ζωή, ότι “το απαθές απάνθρωπο”. Το να μείνει δηλαδή κανείς απαθής, ασυγκίνητος, μπροστά στη φυγή ενός ανθρώπου, είναι ξένο προς την ανθρώπινη φύση, είναι απάνθρωπο. Αλλά και “το πολυπαθές”, λέει, είναι αφιλόσοφο. Και το να πέφτει κανείς στην απελπισία κι αυτό είναι ασυμβίβαστο προς τη χριστιανική πίστη και διδασκαλία.
Γι’ αυτό ακούσαμε πριν από λίγο τον Απόστολο Παύλο στο Αποστολικό Ανάγνωσμα, που απευθύνεται στους χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, για παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Τον ακούσαμε να λέει “αδελφοί, μην λυπείστε, ως οι μη έχοντες ελπίδα”. Δεν μας λέει να μην λυπόμαστε, γιατί είναι αφύσικο να μην λυπάται ο άνθρωπος, αλλά μας λέει να μην λυπόμαστε όπως λυπούνται εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα. Και ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν ελπίδα; Αυτοί που δεν πιστεύουν στον Χριστό, αυτοί που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση, αυτοί που δεν πιστεύουν στην αιωνιότητα, γι’ αυτούς τέλειωσαν όλα εδώ. Εμείς όμως έχουμε πίστη, βεβαιότητα, ελπίδα, ότι τα αληθινά τώρα αρχίζουν, όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο.
Πατέρα Μιχαήλ, πριν από την τελευταία επέμβαση, μιλούσαμε στο τηλέφωνο· βέβαια είχε το πρόβλημα αλλά είχε μια διαύγεια, και στο μυαλό και στην ομιλία, κάποια στιγμή τα πράγματα άλλαξαν. Τον κέρδισε ο ουρανός.
Πατέρα Μιχαήλ, εκ μέρους του ιερού κλήρου, των πνευματικών σου παιδιών, των ενοριτών της ενορίας της Ποταμιάς να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, να εκφράσω τις ευχαριστίες της τοπικής εκκλησίας, για όσα απλά ταπεινά, αθόρυβα, πρόσφερες, ξεκουράζοντας κάτω από το πετραχήλι σου πολλές ανθρώπινες υπάρξεις.
Τώρα σε έχουμε ντύσει με πλήρη την ιερατική σου στολή. Έτοιμος, αφήνοντας το επί γης θυσιαστήριο να μετάσχεις στο ουράνιο θυσιαστήριο. Εκεί που είναι συνεχής κι ατελεύτητη κι αέναη η δοξολογία του Παναγίου Τριαδικού Θεού. Κι από κει ψηλά να εύχεσαι για τα παιδιά σου τα φυσικά, αλλά και για τα παιδιά σου τα πνευματικά.
Σου ευχόμαστε καλό κατευόδιο στην αιωνιότητα. Οι Άγιοι Ανάργυροι και η Αγία Παρασκευή που υπηρέτησες να γίνουν οι αγωγοί που θα σε οδηγήσουν στη Βασιλεία του Θεού.
Καλή αντάμωση και αιωνία σου η μνήμη».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
