Αυτόν τον χείμαρρο ποιος και πότε θα τον καθαρίσει;

Αποστραγγιστικές ολιγωρίες ελληνικής έμπνευσης

Τα όσα εκτυλίχθηκαν την Τρίτη στη Ροδόπη, το δίχως άλλο, δεν είναι καθημερινότητα. Δεν είναι δηλαδή από αυτά με τα οποία αναμένει να έρθει κανείς αντιμέτωπος μια συνηθισμένη μέρα.

Η παραδοχή της συνθήκης της καθημερινότητας όμως περιέχει μέσα και της και μια μοιρολατρία. Γιατί ό,τι δεν είναι ή δεν προβλέπεται να είναι μέσα στα όρια του συνηθισμένου μας, συνηθίζουμε να του αποδίδουμε και μια διάσταση που εκφεύγει του ελέγχου και των δυνατοτήτων μας, είτε το ονοματίζουμε μοίρα, τύχη ή θεό. Κι αν η ποσότητα του νερού που έπεσε στην περιοχή πράγματι εκφεύγει των δυνατοτήτων μας, δεν συμβαίνει το ίδιο με την προετοιμασία μας για τέτοιου είδους συμβάντα.

Ρόλο που σε κάθε συντεταγμένη κοινωνία ανατίθεται στο πολιτικό φαινόμενο. Και η πολιτική -όσο κι αν άλλως διατείνονται τα νέα ήθη της- μετρήσιμη είναι, εκ του αποτελέσματος κρίνεται και το μέτρο της επιτυχίας της έγκειται στο βαθμό που παράγει έργο. Καλές και οι δηλώσεις, καλές και οι φωτογραφίες καλές και οι διαπιστώσεις. Αυτό που αφήνουν πίσω τους όμως τα προχτεσινά φαινόμενα είναι κατεστραμμένες περιουσίες, ανθρώπους που διακινδύνευσαν και κόπους πνιγμένους στις πλημμυρισμένες αγροτικές εκτάσεις που άφησε πίσω της η κακοκαιρία.

Κι αν σε όσους αποστασιωποιημένα παρακολουθούσαν τα όσα εκτυλίχθηκαν την Τρίτη στη Ροδόπη η παραπάνω περιγραφή είναι μελό, για όσους ήρθαν αντιμέτωποι με την καταστροφή περισσότερο ως πικρή διαπίστωση εκλαμβάνεται. Πίκρα που πηγάζει όχι μόνο από το καταστάλαγμα των διαμειβομένων αλλά και από τη γνώση πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι κάπως διαφορετικά, λίγο πιο φιλικά προς τους ανθρώπους κάθε τόπου και λίγο πιο σεβαστικά στο μόχθο τους. Προτάγματα δηλαδή που οφείλει να υπηρετεί η πολιτική τουλάχιστον στη θεωρητική της σύλληψη.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Μα γιατί ανάμεσα στην αγωνία να περιγράψουμε τα όσα συνέβαιναν στον τόπο της Τρίτη, υπήρχαν και εκείνα τα μηνύματα που με πίκρα μας έλεγαν πως η κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Μηνύματα, όπως το παρακάτω που εύγλωττα αναδεικνύει ελλείψεις, αδιαφορία χρόνων και γραφειοκρατικούς παραλογισμούς.

«Ο χείμαρρος Ασπροπόταμος έχει να καθαριστεί 40 χρόνια»

Μας γράφει λοιπόν αναγνώστης για μια τέτοια περίπτωση:

«Στον κάμπο της Αιγείρου ο χείμαρρος Ασπροπόταμος ή Τραύος έχει να καθαριστεί (σύμφωνα με τον πατέρα μου) 40 χρόνια με αποτέλεσμα όποτε βρέχει, ακόμα και με μια “φυσιολογική” βροχή, να γεμίζει η κοίτη και να πλημμυρίζουν τα κοντινά χωράφια. Αυτές τις μέρες που βρέχει αδιάκοπα έχει ξεφύγει η κατάσταση με αποτέλεσμα να έχει πλημμυρίσει σχεδόν όλος ο κάμπος της περιοχής. Προέχουν προφανώς οι κατοικημένες περιοχές και οι άνθρωποι, το θέμα είναι ότι στα χωράφια εκεί κάτω επαναλαμβάνεται πολύ συχνά αυτή η κατάσταση! Πριν από 3 εβδομάδες ξανά έγινε. Οι πολιτικοί υπεύθυνοι απλά αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο για μελλοντικά έργα στην κοίτη του χειμάρρου. Εδώ έρχεται το παράδοξο και το μεγαλείο του νεοελληνικού πολιτισμού διότι μετά από 40 χρόνια η κοίτη έχει γεμίσει χώματα, έχει ανέβει στο ύψος σχεδόν του δρόμου και το νερό συγκρατούν μονάχα κάποια μικρά αναχώματα εκατέρωθεν των όχθεων ενώ την ίδια στιγμή έχουν μεγαλώσει δέντρα. Με αποτέλεσμα να μην επιτρέπεται η εμβάθυνση της κοίτης γιατί θεωρείται αμμοληψία (!!!) και λόγω της αυτοφυούς βλάστησης το μέρος θεωρείται δάσος (!!!) και πρέπει να δώσει άδεια η δασική υπηρεσία! Η πλημμύρα δημιουργείται γιατί τα αποστραγγιστικά κανάλια που υπάρχουν στον κάμπο μεταφέρουν το νερό στο χείμαρρο αλλά ο χείμαρρος και λόγω ύψους (βρίσκεται πιο ψηλά από τα κανάλια) αλλά και λόγω των παραπάνω δεν μπορεί να δεχτεί τόσο νερό και έτσι τα νερά ξεχύνονται στα χωράφια. Τα αποστραγγιστικά κανάλια τα καθαρίζουν συχνά πυκνά κατά τους θερινούς μήνες αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ο χείμαρρος που όπως είπαμε έχει να καθαριστεί δεκαετίες! Ποτέ δεν κάνουν έργα συντήρησης του χειμάρρου παρά μόνο αφού γίνει η ζημιά τρέχουν να καλύψουν επιφανειακά τις ζημιές! Τα γνωστά ελληνικά!».

Διότι τουλάχιστον το δικό μας μυαλό δεν μπορεί να αποδώσει σε κάτι μεταφυσικό το γεγονός πως ενάμιση νομός επί μία ημέρα ήταν στο έλεος του καιρού. Αντίθετα πιστεύουμε πως το πράγμα με λίγο περισσότερο «νοιάξιμο» και σχεδιασμό θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.