21η Απριλιου 1967: 54 χρονια μετα το Στρατιωτικο Πραξικοπημα

Ο συμπολίτης μας Κώστας Κατσιμίγας, μοιράζεται τις δικές του αναμνήσεις, ως μαθητής τότε του Γυμνασίου

«Δεν πρέπει ποτέ να υπάρξουν Χούντες۰ οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίζουν μόνοι τους για τις τύχες τους και κανείς “αυτόφωτος” δεν έχει δικαίωμα να διοικήσει οποιονδήποτε τόπο»

54 χρόνια συμπληρώθηκαν χθες, 21η Απριλίου από την επιβολή του Στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1967.

54 χρόνια πριν, ανήμερα της 21ης Απριλίου, η Ελλάδα «ξύπνησε» με την κατάλυση του Δημοκρατικού πολιτεύματος και την επιβολή της δικτατορίας που επί επτά χρόνια, αλλά και άλλα τόσα που ακολούθησαν ώστε να καταφέρει να «ορθοποδήσει» από τα αποτελέσματα της Χούντας, διοικούσε με αστυνομοκρατία, βασανιστήρια, εξορίες και όλα όσα έχουν καταγραφεί και περάσει στο διηνεκές της ιστορίας.

Ο συμπολίτης μας Κώστας Κατσιμίγας, ήταν 13 ετών, μαθητής του εξατάξιου τότε Γυμνασίου,  αλλά και μέλος μίας οικογένειας ενεργής πολιτικά, δεδομένης και της ενασχόλησής τους πατέρα του, Χαράλαμπου Κατσιμίγα με την αυτοδιοίκηση αλλά και την ιδιότητά του ως Γενικός Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής της Ένωσης Κέντρου που τότε ηγείτο ο Γεώργιος Παπανδρέου.

Ο κ.Κατσιμίγας μοιράστηκε με τους ακροατές και ακροάτριες του «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» τις προσωπικές του αναμνήσεις, εκκινώντας από τις εκλογές του 1961, τις γνωστές εκλογές ως «εκλογές βίας και νοθείας», που κέρδισε η ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κάτω από καταστάσεις που είχαν δεχθεί μεγάλη κριτική και αμφισβητήθηκαν ως προς την καθαρότητά τους. Από τα αποτελέσματα των εκλογών και τα όσα ακολούθησαν, στην δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, στις εκλογές του 1963 και την ήττα του Καραμανλή, στις εκλογές της  16ης Φεβρουαρίου του 1964 και την θριαμβευτική νίκη του Γεώργιου Παπανδρέου, την παραίτησή του το 1965 και τις εναλλαγές κυβερνήσεων που ακολούθησαν έως και τις εκλογές τον Μάιο του 1967 που δεν «πρόλαβαν» να γίνουν.

«Βρήκα τη μάνα μου να κλαίει… ετοίμαζε βαλίτσες για τον πατέρα μου»

«Το κλίμα που είχε διαμορφωθεί με τον πατέρα μου, ως ενεργό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου ήταν τέτοιο που η νίκη της Ένωσης Κέντρου και του Γεωργίου Παπανδρέου ήταν περίπου δεδομένη με συντριπτικό ποσοστό, που ενδεχομένως να ξεπερνούσε και το 60%. Είχε προγραμματιστεί μια γιγαντιαία προεκλογική ομιλία του Γεωργίου Παπανδρέου για τις 30 Απριλίου του 1967 στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη και ήδη ήταν έντονη η κινητοποίηση για την μεταφορά συνοδοιπόρων του πατέρα μου στο κόμμα στην Θεσσαλονίκη.  Μια βδομάδα πριν, την Παρασκευή 21 Απριλίου, όντας στο σχολείο ναι μεν το κουδούνι χτυπάει για να ξεκινήσει το μάθημα ωστόσο ο διευθυντής του Γυμνασίου μας καλεί να γυρίσουμε στα σπίτια μας, κατόπιν εντολής της κυβέρνησης. Εγώ πήγα στο σπίτι, βρήκα τη μάνα μου να κλαίει, ετοίμαζε κουβέρτες, μαχαιροπήρουνα και ρούχα για τον πατέρα μου να φύγει για εξορία και λίγο πολύ κατάλαβα ότι είχε καταλυθεί η κυβέρνηση, είχε εκδιωχθεί η νόμιμη κυβέρνηση και η εξουσία είχε αναληφθεί από στρατιωτικούς οι οποίοι είχαν βάλει και ένα ανδρείκελο ως Πρόεδρο της Κυβέρνησης, ο οποίος βέβαια στην συνέχεια εκδιώχθηκε, με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο να αναλαμβάνει ο ίδιος πρωθυπουργός» εξιστόρησε ο ίδιος.

«Είχαμε μια επιβληθείσα στρατιωτική πειθαρχεία στο σχολείο»

Η επιστροφή στο σχολείο μετά το Πάσχα, βρήκε όπως εξήγησε ένα σχολείο αλλαγμένο, ως άλλο «στρατόπεδο» όπως το χαρακτήρισε, με τους καθηγητές «σε ρόλο επιλοχία σε κέντρο νεοσύλλεκτων». «Είχαμε μια επιβληθείσα στρατιωτική πειθαρχεία στο σχολείο, όπου βέβαια κάποιοι καθηγητές είχαν μερακλωθεί πάρα πολύ που τους δόθηκε ο ρόλος πέραν του καθηγητή αλλά και του λοχία, και φρόντιζαν να ελέγξουν αν ήμασταν κουρεμένοι, αν είχαμε το σήμα, αν ήμασταν ευπρεπείς, αν μπαίναμε από τις πόρτες που έπρεπε να μπούμε στο σχολείο κ.ο.κ.» συνέχισε υπογραμμίζοντας πως ελάχιστοι ήταν οι καθηγητές που «αντιστάθηκαν» σε αυτό το νέο κλίμα λειτουργίας.

Ο Κ. Κατσιμίγας μετά την αποφοίτησή του έφυγε στην Ιταλία για την συνέχεια των σπουδών, του όπου όπως τόνισε η εμπειρία λειτούργησε ως «πολιτισμικό σοκ» αντιλαμβανόμενος την διεθνή απαξίωση της Ελλάδας, μιας χώρας που όπως εξήγησε «βρισκόταν εντελώς στο ευρωπαϊκό περιθώριο, πολύ μακριά από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και πραγματικότητα». Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η πτώση της Χούντας έθεσαν ταφόπλακα στο βασικό διακύβευμα μετά τα χρόνια του εμφυλίου που προηγήθηκε, τον εθνικό διχασμό.

«Η Χούντα δεν ακολούθησε ποτέ καμία γραφειοκρατική διαδικασία»

Μιλώντας για τα «αποτυπώματα» της Χούντας ο κ. Κατσιμίγας αναφέρθηκε στα όσα έργα έγινα κατά την περίοδο αυτής, εξηγώντας πως ναι μεν έγινα πολλά, σε επίπεδο υποδομών, αλλά όλα αυτά έγιναν ως αποτέλεσμα του ότι «η Χούντα δεν ακολούθησε ποτέ καμία γραφειοκρατική διαδικασία». «Ήθελε να κάνει ένα κτίριο; Μέσα σε έξι μήνες, κατ’ ανάθεση είχε τη μελέτη στα χέρια της, αν ήθελε κάποιο χώρο πήγαινε και γκρέμιζε τα πάντα και εν καιρώ έδινε και τις αποζημιώσεις. Αν θέλεις σήμερα να κάνεις μια διάνοιξη θα παιδεύεσαι δεκαπέντε χρόνια με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με τα δικαστήρια να αναβάλλονται για τιμή μονάδος, για το πόσο θα αποζημιωθεί, κλπ. Θυμάμαι μέσα σε δυο μήνες η Χούντα έκανε τη διάνοιξη της Μακεδονίας. Ο χώρος που είναι σήμερα η Νομαρχία ήταν παραπήγματα και μαγαζιά που έκαναν κατεργασία σιδήρου. Ούτε καταλάβαμε πότε αυτό έγινε οικόπεδο και άρχισε να κτίζεται η νομαρχία. Δεν υπήρχε αναμονή. Το ποτάμι που έκλεισε, το νέο δημαρχείο, έγιναν διάφορα πράγματα. Και σε τέτοιον χρόνο γιατί δεν τηρούσαν καμία διαδικασία για την προστασία ή τα οικονομικά συμφέροντα των πολιτών, κ.τ.λ» ανέφερε.

«Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ως προς το αποτέλεσμα που παραδώσαμε στους νεότερους»

Κληθείς να σχολιάσει τα όσα η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου «κέρδισε» από τα βιώματα του Πραξικοπήματος, σε επίπεδο πολιτικοποίησης και ενεργών πολιτών, ο κ. Κατσιμίγας υπογράμμισε πως διατηρεί τις επιφυλάξεις του «ως προς το αποτέλεσμα που παραδώσαμε στους νεότερους». «Εμείς δεν ξέρω αν τα καταφέραμε καλά, δεν είμαι ενθουσιασμένος, έχω πολλές επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα που δώσαμε, ωστόσο σαφέστατα πρέπει να έχουν υπόψη τους όσοι κάνουν κριτική και στη δική μας μεταπολιτευτική γενιά, ότι παραλάβαμε μια πολύ περίεργη κατάσταση, όπου δυστυχώς έπρεπε να επικεντρωθούμε στην άρση αυτού του εθνικού διχασμού. Αυτό ήταν το κύριο μέλημα κι αυτό αν θέλετε επετεύχθη την δεκαετία του ’80 με την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σαφέστατα μπορούμε να του καταλογίσουμε χιλιάδες πράγματα και κουσούρια στη συνέχεια, αλλά ουσιαστικά η ταφόπλακα του εθνικού διχασμού μπήκε τη δεκαετία του ’80 με την κυβέρνηση των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ».

Κληθείς να στείλει το δικό του μήνυμα με την αφορμή της συμπλήρωσης των 54 ετών ο ίδιος θέλησε να απευθυνθεί σε όσους «μνημονεύουν» χωρίς να ξέρουν την Χούντα. «Να πω σε αυτούς που χωρίς να ξέρουν μνημονεύουν την Χούντα ότι δεν πρέπει ποτέ να υπάρξουν Χούντες». «Οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίζουν μόνοι τους για τις τύχες τους και να επιλέγουν αυτούς στους οποίους θα αναθέσουν τη διακυβέρνηση της χώρας τους. Κανείς “αυτόφωτος” δεν έχει δικαίωμα να διοικήσει οποιονδήποτε τόπο» κατέληξε.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.