Φευ…Τα ρουβλια του Κρεμλινου

• Η τραγική μετασοβιετική πτώση και μετάλλαξη της εκκοσμικευμένης θυγατρός Ρωσικής Εκκλησίας σε Εθνοφυλετικό πολιτικό παράπηγμα και θεραπαίνιδα του κρεμλίνου ένεκα του Πανρωσισμού
• Το Πατριαρχείο της Μόσχας και ο μετακομμουνιστικός Εκκλησιαστικός Ιμπεριαλισμός του στον Ορθόδοξο κόσμο

Ο εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός και αντορθόδοξος ιμπεριαλισμός του Πατριαρχείου Μόσχας εναντίον του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνόλου της Ορθο-δοξίας, ο οποίος ανεκόπη κατά την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιε-τική Ρωσία, επανήλθε το έτος 1990 μετά την πτώση του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η Ρωσική Εκκλησία παρόλες τις πολλαπλές ευεργεσίες που εδέχθη στο διάβα των αιώνων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εντούτοις σταθερά, σταδιακά και μεθοδευμένα από το έτος 1589, όταν η Πρωτεύθυνη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κων-σταντινουπόλεως απένειμε σε αυτήν, την λεγομένη «Πατριαρχική αξία και περιωπή», άρ-χισε να επιβουλεύεται το μαρτυρικό Φανάριο και προς τούτο καθιέρωσε μιά καινοφανή προπαγανδιστική τακτική που είχε και εξακολουθεί να έχει ως επίκεντρό της την ψευδή, αβάσιμη, ανιστόρητη, αντικανονική και αντιεκκλησιολογική θεωρία περί της λεγομένης «Τρίτης Ρώμης».

Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την ψευδή, αβάσιμη και ιμπεριαλιστική θεωρία, επειδή η Πρώτη Ρώμη, που είναι έδρα του Πάπα, εξέπεσε της Χάριτος του Θεού λόγω των αιρετικών και κακοδόξων διδασκαλιών αυτής, ενώ η Κωνσταντινούπολη, που είναι η Νέα Ρώμη και έ-δρα της Πρωτοθρόνου Μητρός Εκκλησίας της κατ’ Ανατολάς Ορθοδοξίας κατεκτήθη υπό των αλλοδόξων, η «Τρίτη Ρώμη», δηλαδή το Πατριαρχείο της Μόσχας, θα έπρεπε δικαιωματικά να είναι η διάδοχη κατάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφού, κατά την αντορθόδοξη και αντιεκκλησιολογική θέση των Ρώσων, η Ρωσική Εκκλησία, η οποία ευρίσκεται σε ελεύθερο Ορθόδοξο κράτος, δύναται να ασκήσει αβιάστως την εκκλησια-στική αποστολή της.

Με όλα αυτά τα ανιστόρητα και έξω από κάθε πλαίσιο Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας προ-παγανδιστικά τεχνάσματα  το Πατριαρχείο της Μόσχας αυτοανακηρύχθηκε ως δήθεν «Τρίτη Ρώμη» και έκτοτε προσπαθεί να θέσει ανεπιτυχώς στο περιθώριο την Μητέρα Εκ-κλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

Είναι ολοφάνερο πλέον ότι, με τα ρούβλια του Κρεμλίνου και τα απανταχού χαμερ-πή  μίσθαρνα όργανα αυτού, λαϊκά και κληρικά, η Ρωσική Εκκλησία ένεκα του ά-κρατου εθνοφυλετικού πανρωσισμού αυτής, ως άλλος «Ορθόδοξος Πάπας» με την πρωτοφανή και καινοφανή ιμπεριαλιστική και μεγαλοϊδεατική τακτική της επιθυ-μεί να δημιουργήσει ένα κακέκτυπο Ρωσικό Βατικανό με κοσμική – πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία μέσα στον Ορθόδοξο κόσμο και σε βάρος των υπολοίπων Πρεσβυγενών Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Ένα είδος έμμεσης υπο-ταγής που καταστρατηγεί κάθε έννοια Ορθοδόξου εκκλησιολογίας και παραδόσεως της καθ’ ημάς Ανατολής.

Ειδικά, όσον αφορά  την επιχειρηματολογία της Ρωσικής Εκκλησίας ότι η πρωτο-καθεδρία στον Ορθόδοξο κόσμο ανήκει δικαιωματικά στο Πατριαρχείο της Μόσχας λόγω της πληθυσμιακής υπεροχής του ποιμνίου του σε σχέση με το ποίμνιο των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων της Ανατολής, θα πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πρωτείον τιμής και διακονίας» του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως Πρωτο-θρόνου Μητρός Εκκλησίας της Ορθοδόξου Ανατολής δεν είναι το αποτέλεσμα πο-σοτικών πληθυσμιακών κριτηρίων ή αριθμών, αλλά ιστορικών δεδομένων, αποφά-σεων Οικουμενικών Συνόδων και κυρίως της ταπεινής, μαρτυρικής, καθαγιασμένης, σταυραναστάσιμης αποστολής της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Η άκρως λοιπόν επικίνδυνη και λίαν εκκοσμικευμένη θέ-ση του Πατριαρχείου της Ρωσίας ότι κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι αριθμοί και τα πο-σοτικά πληθυσμιακά κριτήρια προκειμένου να διαδραματίσει πρωτεύουσα εξουσια-στική αποστολή ως άλλο Βατικανό με «πρωτείο εξουσίας» στον Ορθόδοξο κόσμο, είναι πέραν και εκτός κάθε εννοίας  Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας.

Απόδειξη όλων των παραπάνω αποτελεί η προ ολίγων ετών 8η Παγκόσμια Σύναξη των Ρώσων, με θέμα: «Η Ρωσία και ο Ορθόδοξος κόσμος». Στη Σύναξη εκείνη, όπου εκτός της Ρωσικής εκκλησιαστικής ηγεσίας, έλαβαν μέρος και υψηλόβαθμοι Ρώσοι πολιτικοί, ακούστηκαν τερατώδη και ανιστόρητα μυθεύματα, τα οποία απηχούν βατικάνειο πνεύμα και παπικό εκκοσμικευμένο φρόνημα. Ο τότε Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄(1990-2009) υπεγράμμισε προκλητικά την ηγετική θέση της Ρωσικής Εκκλησίας σε σχέση με τις υπόλοιπες ορθόδοξες εκκλησίες και τόνισε ότι μόνον αυτή δικαιούται και δύναται να επι-τύχει την ενότητα της Ορθοδοξίας. Οι δε Ρώσοι πολιτικοί, όψιμοι μετακομμουνιστές Ορθόδοξοι, διεκήρυξαν απροκάλυπτα ότι de facto λόγω της πληθυσμιακής ισχύος της η Ρωσική Εκκλησία έχει ηγετική θέση μεταξύ των  Ορθοδόξων. Εκεί ακούστη-κε ότι η Μόσχα είναι η «τρίτη Ρώμη» και ότι η Ρωσική Εκκλησία υπερτερεί σε μέ-γεθος, πνευματικότητα, ηθικές αρχές, παράδοση και πολιτική επιρροή. Από τα πα-ραπάνω καθίσταται πασίδηλη η σύμπλευση και διαπλοκή του Ρωσικού Πατριαρχεί-ου με τους νεοφώτιστους πρώην αθέους κομμουνιστές πολιτικούς ηγέτες της.

Μεμαρτυρημένα και αψευδή είναι τα παρακάτω ιστορικά γεγονότα τα οποία αποδεικνύ-ουν του λόγου το αληθές περί του ανιστόρητου, αντικανονικού, αντιεκκλησιολογικού και εν γένει βατικανείου πνεύματος και φρονήματος που επικρατεί στους εκάστοτε ηγήτορες του Πατριαρχείου της Μόσχας: 

-Αρχικώς, κατά το έτος 1970 το Πατριαρχείο της Μόσχας ανεκήρυξε αντικανονικώς ως αυτοκέφαλη εκκλησία την Metropolita των ΗΠΑ, όπου διαβιούν οι Ρώσοι της διασποράς, οι οποίοι σύμφωνα με τον 28ο κανόνα της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου (451 μ.Χ.) ευρίσκονται σε έδαφος  της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο ουδέποτε ανεγνώρισε την συγκεκριμένη σχισματική «Εκ-κλησία».

-Το ίδιο προκλητική υπήρξε προ ολίγων ετών η στάση της εκκοσμικευμένης Ρωσικής Εκ-κλησίας, η οποία παρόλο που είχε ιδρύσει τελείως αντικανονικά την σχισματική λεγομένη Εκκλησία της Κίνας, αντέδρασε όταν κανονικώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήγαγε εκκλησιαστικά την Κίνα στην Πατριαρχική Μητρόπολη του Χονγκ – Κόνγκ, αφού το έ-δαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας υπάγεται στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Φαναρίου. Εσχάτως δε, στις 27 Φεβρουαρίου  2019, πάνυ αντικανονικώς και υπερορίως η θυγάτηρ Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία ίδρυσε τέσσερις νέες Μητροπόλεις επί κανονικού εκκλησιαστικού δικαιοδοτικού εδάφους του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου  Οικουμε-νικού Πατριαρχείου, ήτοι τις Μητροπόλεις Σιγκαπούρης, Κορέας, Ταϊλάνδης και Φιλιππί-νων-Βιετνάμ.

-Την ίδια εκκλησιαστική ιμπεριαλιστική πολιτική επεδείκνυε επί δεκαετίες  το Παριαρ-χείο Μόσχας και απέναντι στην Εκκλησία της Γεωργίας, οπότε τον  γόρδιο δεσμό απέκο-ψε και έδωσε οριστική λύση ο αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος Α΄ (1972-1991), όταν το 1990 ανεγνωρίσθη με Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο το αυτοκέφαλο καθεστώς και η «Πατριαρχική αξία» της Εκκλησίας της Γεωργίας (Ιβηρίας).

-Πραξικοπηματικά το Πατριαρχείο της Μόσχας προ ετών κατέταξε αυτοβούλως και αυθαιρέτως την Ρωσική Εκκλησία από την 9η στην 5η θέση των «Διπτύχων», μετά δηλαδή από τα τέσσερα «Πρεσβυγενή Πατριαρχεία». Σημειωτέον εν προκειμένω ότι τα Δίπτυχα είναι η σειρά – τάξη (κατάταξη) των Ορθόδοξων Πατριαρχείων και Αυ-τοκεφάλων Εκκλησιών κατά την μνημόνευση των προκαθημένων τους σε κάθε Θεία Λειτουργία ή συλλείτουργο που τελείται από τους προκαθημένους.
-Όταν το έτος 1988 εορτάστηκαν τα 1000 έτη από τον εκχριστιανισμό του ρωσικού έ-θνους (998-1988 μ. Χ.), το οποίο εδέχθη την Ορθόδοξη πίστη από την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ο αοίδιμος Πατριάρχης Δημήτριος, αν και προσεκλήθη, δεν παρέστη, διότι με ύπουλο τρόπο ο τότε Πατριάρχης Μόσχας Ποιμήν είχε προσκαλέσει και τους αντικανονικούς επικεφαλής της εν Αμερική σχισματικής αυτονόμου Ρωσικής Εκκλησίας της Ιαπωνίας, προκειμένου να τους νομιμοποιήσει με την παρουσία του Οι-κουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου. Το όλο εγχείρημα του Πατριαρχείου Μόσχας απέτυ-χε παταγωδώς.

-Ολίγον προ του εορτασμού εκείνου, η Ρωσική Εκκλησία ανεγνώρισε και αγιοκατάταξε εννέα νέους Ρώσους αγίους, αν και καλώς εγνώριζε ότι από αιώνων προνόμιο του Οικου-μενικού Πατριαρχείου είναι  η αγιοαναγνώριση και αγιοκατάταξη νέων Αγίων μέσα στον Ορθόδοξο κόσμο.

-Αλλά και έναντι του πανάρχαιου έθους αιώνων να λαμβάνουν οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες το Άγιον Μύρον μόνο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Ρωσική Εκκλησία και πάλι θέλησε να «πρωτοτυπήσει» σε αντιπαραδοσιακό, αντορθόδοξο και ιμπεριαλιστι-κό ηγεμονισμό, αφού από πολλών ετών παρασκευάζει η ιδία «Άγιο Μύρο» μόνο και μόνο επειδή δεν επιθυμεί να αναγνωρίζει εν τοις πράγμασι, αλλά μόνον λόγοις, τα πρεσβεία τι-μής προς την Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

-Όταν το 1991 εκοιμήθη ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος, η Ρωσική Εκκλησία έ-δειξε απροκάλυπτα το αληθινό και πραγματικό της πρόσωπο. Όταν δηλαδή εκυκλοφόρη-σε η φήμη ότι ίσως στην πατριαρχική εκλογή ήταν υποψήφιος και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, το Πατριαρχείο της Μόσχας άφησε να διαρρεύσει η φήμη ότι θα υ-πήρχε και Ρώσος υποψήφιος.

-Προστριβές κατά το παρελθόν υπήρξαν όταν ελευθέρως και αυτοβούλως οι Καρπαθο-ρώσοι της Αμερικής (1938) υπήχθησαν επί Πατριαρχείας Βενιαμίν Α΄(1936-1946) στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Έντονα αντέδρασε το Πατριαρχείο της Μόσχας όταν και πάλι αυτοβούλως οι Ορθόδοξες Ουκρανικές Εκκλησιαστικές παροικίες των ΗΠΑ και εν γένει της διασποράς υπήχθησαν στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1955). Η δε Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία εν Καναδά υπήχθη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1990.

-Είναι γνωστό ότι οι Ορθόδοξες Ρωσικές παροικίες στην Δυτική Ευρώπη τελούν υπό την πλήρη πνευματική, κανονική και διοικητική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πα-τριαρχείου και αποτελούν την «Πατριαρχική Εξαρχία των εν Δυτική Ευρώπη Ορθο-δόξων Παροικιών Ρωσικής Παραδόσεως». Παρά ταύτα, τότε, ο Πατριάρχης Μό-σχας Αλέξιος Β΄ προσκάλεσε τους Επισκόπους και τους πιστούς των ενοριών ρωσι-κής καταγωγής να οργανωθούν σε ενιαία Μητρόπολη υπό την δικαιοδοσία του Πα-τριαρχείου Μόσχας.

-Η απόλυτη σύγκρουση όμως ανάμεσα στο Πατριαρχείο Μόσχας και το Οικουμενι-κό Πατριαρχείο συνέβη το έτος 1996, όταν η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινου-πόλεως παρεχώρησε, ως έχει μόνη αυτή το προνόμιο, το αυτόνομο καθεστώς διοι-κήσεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Εσθονίας. Το δε 1999 το Οικουμενικό Πα-τριαρχείο εξέλεξε Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Εσθονίας τον Έλληνα Επίσκοπο Ναζιανζού Στέφανο. Η όλη σύγκρουση συνέβη επειδή αντικανονικώς το Πατριαρ-χείο της Μόσχας απαιτούσε να καθυποτάξει την Εσθονία στην δικαιοδοσία του, ενώ η Εσθονική Εκκλησία ήταν ήδη από το 1923 αυτόνομη με συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τελικώς με την απειλή των σοβιετικών στρατευμάτων το Πατριαρχείο της Μόσχας, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και άνευ της συγκα-ταθέσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπήγαγε αντικανονικά και αυθαίρετα την Εκκλησία της Εσθονίας στη δικαιοδοσία του.

-Στην δε Ουκρανία κατά τα τελευταία έτη υφίσταται εκκλησιαστικό σχίσμα ανάμεσα σε τρία μέρη, το ένα εκ των οποίων επιθυμεί είτε το αυτοκέφαλο καθεστώς προκειμένου να αποτινάξει την καταδυνάστευση που επιβάλλεται από το Πατριαρχείο της Μόσχας, είτε την υπαγωγή της Ουκρανίας στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πα-τριαρχείου.

-Ύπουλα και μεθοδικά, τελείως δε αντικανονικά, αυθαίρετα και ιμπεριαλιστικά το Πατριαρχείο της Μόσχας εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία προκειμένου να εισχωρήσει στα εσωτερικά κάθε αυτοκέφαλης Εκκλησίας ή Πατριαρχείου για να εδραιώσει την παρουσία του ως άλλο Βατικανό στον Ορθόδοξο κόσμο και πάντοτε εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

-Εδώ και κάποια έτη το Πατριαρχείο της Μόσχας τελείως αντικανονικά και προ-κλητικά καταπατά το έδαφος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην Αγία Γή και α-νεγείρει ναούς και Μονές διεκδικώντας προνόμια που δεν έχει. Σε πολλές περιπτώ-σεις ασκεί την επιρροή του σε ρωσόφιλους ιεράρχες του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων κατά τις Πατριαρχικές εκλογές με απώτερο στόχο για λόγους  εκκλησιαστικής ε-ξουσίας να ελέγξει εκ των έσω το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων.

-Την ίδια τακτική ακολούθησε και κατά την μεγάλη εκκλησιαστική κρίση (2003-2004) μεταξύ Φαναρίου και Αθηνών, όταν επικινδύνως ο  τότε Αθηνών Χριστόδουλος (1998-2008) εζήτησε με πρωτοφανή τρόπο την ανίερη συνεργασία και ενίσχυση του Πατριαρ-χείου Μόσχας για να αντιμετωπίσει και πλήξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά τα σχέδια αυτά απέτυχαν παταγωδώς. Τα ίδια λάθη διέπραξε η τότε ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία συνεργάστηκε με το Πατριαρχείο της Μόσχας και κατά την συνά-ντηση όλων των Ορθόδοξων εκπροσώπων στην Κρήτη, όπου μόνον αυτές οι δύο τοπικές εκκλησίες αρνήθηκαν ν’ αποδεχθούν την εκπροσώπηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Ορ-θοδόξου Εκκλησίας από τον επίσημο εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Κατά δε τις συζητήσεις της Ζ΄ Συνελεύσεως του διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως ενιαίου συνόλου, που την εκπροσώπησε ο αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχεί-ου, και της Ομάδος Βουλευτών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπου έγινε αποδεκτή η πρόταση για την αναγνώριση του ειδικού καθεστώτος του Οικουμενικού Πατριαρχείού ως «Νομικού Προ-σώπου Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Ενδιαφέροντος», η Ρωσική Εκκλησία εδήλωσε την ενό-χληση και δυσφορία της.

-Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο και γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους ότι κατ’ ε-πιταγήν του στυγνού σταλινικού καθεστώτος της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως οι αντικανο-νικές πράξεις της Ρωσικής Εκκλησίας, οι οποίες έλαβαν χώρα ιδιαίτερα στις βιαίως υπα-χθείσες υπό τον κομμουνιστικό ζυγό χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο (1945-1961) προβάλλονται σήμερα στην μετακομμου-νιστική Ρωσία από το Πατριαρχείο της Μόσχας με διάφορους αυθαιρέτους συλλογισμούς ως δήθεν κανονικές και εκκλησιολογικά ορθές με απώτερο στόχο την δικαίωση των αυ-θαιρέτων εκείνων πράξεων, αλλά και θεμελιώσεως επ΄ αυτών υπερορίων εκκλησιαστικών διεκδικήσεων. Τότε απεσπάσθησαν αυθαιρέτως, αντικανονικώς και βιαίως εκ της εκκλη-σιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1951) όλες οι ορθόδοξες ενορί-ες της Ουγγαρίας και υπήχθησαν πραξικοπηματικά στην δικαιοδοσία της Ρωσικής Εκκλη-σίας, κατ’ εντολήν μάλιστα της σοβιετικής κυβερνήσεως. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την πνευματική εποπτεία του οποίου υπήγοντο πάντοτε οι Ορθόδοξες ενορίες της Ουγγαρίας και ιδιαιτέρως η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Βουδαπέστης, υπή-γαγε τις ενορίες αυτές στην ιδρυθείσα μετά το 1922 Ιερά Μητρόπολη Αυστρίας, η οποία περιλαμβάνει μέχρι και σήμερα την Αυστρία και την Ουγγαρία. Γι’ αυτό, ά-μεση υπήρξε η αντίδραση του αοιδίμου Πατριάρχου Αθηναγόρου (1948-1972) το έ-τος 1951 προς τον  τότε Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο τον Α΄ για όλες εκείνες τις αυ-θαίρετες και αντικανονικές ενέργειες στην Ουγγαρία. Το 1951 οι Ρώσοι κατέλαβαν τον ιστορικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βουδαπέστης, τον οποίο κατείχαν αντι-κανονικώς και αυθαιρέτως. Μετά το 2000 ο αοίδιμος Μητροπολίτης Αυστρίας κυ-ρός Μιχαήλ (+2011) αγωνίσθηκε σθεναρά για την επανυπαγωγή του συγκεκριμένου ναού υπό την δικαιοδοσία της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας, καθώς ο ναός αυτός ανηγέρθη εκ θεμελίων με δαπάνες και δωρεές των ευπόρων Ελλήνων ομογενών ευ-εργετών που διαβιούσαν στην Βουδαπέστη.

-Ακόμη και στο Άγιο Όρος το Πατριαρχείο της Μόσχας με τον απροκάλυπτο και άκρατο εκκλησιαστικό ιμπεριαλισμό του προσπαθεί να αμφισβητήσει το status quo, να δημιουρ-γήσει de facto καταστάσεις υπέρ της ρωσικής Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, α-φού de jure κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αφενός μεν λόγω του ισχύοντος καταστατικού χάρ-του του Αγίου Όρους (1926), που έχει και συνταγματικό κύρος (Άρθρο 109  του Συντάγ-ματος της Ελληνικής Πολιτείας), αφετέρου δε και εκ του γεγονότος ότι η μόνη εκκλησια-στική αρχή και κεφαλή του Αγίου Όρους είναι ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης. Παρά ταύτα το Πατριαρχείο της Μόσχας προκλητικά και αυθαίρετα διεκδικεί κανονικά δικαιώματα επί διαφόρων ιερών Σκητών, που δεν ανήκουν στην Ιερά Μονή Αγίου Παντε-λεήμονος, η οποία καίτοι είναι ρωσική, εντούτοις τελεί υπό την απόλυτη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Χάριν της ιστορίας θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο ισχύων εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας της Ρωσικής Μονής του Αγίου Παντελεήμονος πα-ρόλο που προβλέπει διάταξη ότι το ήμισυ των μοναχών αυτής πρέπει να είναι ελληνικής καταγωγής, εντούτοις ουδείς Έλληνας γίνεται δεκτός να κοινοβιάσει σε αυτή, διότι υφί-σταται εν αυτή η ακραία ρωσική εθνοφυλετική ιδεολογία, η οποία είναι μεθοδικά κατευ-θυνόμενη από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Και ενώ παλιότερα όλοι οι μοναχοί της συ-γκεκριμένης Μονής ήταν Έλληνες, ωστόσο σταδιακά με τις ρωσικές πιέσεις προς τις Ο-θωμανικές αρχές και προς τον μακαριστό Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Β΄, άρχισε ο παραγκωνισμός των Ελλήνων εκ μέρους των Ρώσων μοναχών, οι οποίοι σταδιακά εγκα-τεστάθησαν στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και εξεδίωξαν ολοσχερώς τους Έλληνες μοναχούς. Προ ολίγων ετών μάλιστα το Πατριαρχείο της Μόσχας χρησιμοποιώ-ντας ως δούρειο ίππο το λεγόμενο «σκάνδαλο» της Μονής Βατοπαιδίου επεδίωξε απρο-κάλυπτα να διαδραματίσει ρόλο ηγέτιδος δυνάμεως για την προστασία δήθεν του Αγίου Όρους. Επί του συγκεκριμένου ζητήματος η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρ-χείου τοποθετήθηκε απερίφραστα και αποστομωτικά ως εξής: « Το ότι το Όρος αποτε-λείται μεν από ορθοδόξους μοναχούς διαφόρων εθνοτήτων, ουδόλως προσδίδει εις αυ-τό πανορθόδοξον χαρακτήρα επιτρέποντα την οιαδήποτε μορφής επέμβασιν εις αυτό άλλων αυτοκεφάλων εκκλησιών». Οι Ρώσοι έλαβαν την απάντηση.

-Η εσχάτη και μείζων πρόκληση του Πατριαρχείου της Μόσχας εναντίον του Πρωτοθρό-νου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και κατ’ αυτής ταύτης της ενό-τητος των Πανορθοδόξων εξεδηλώθη κατά τις παραμονές της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας, όταν ο Μόσχας Κύριλ-λος απεπειράθη πάση δυνάμει να ματαιώσει την πραγματοποίηση αυτής έχοντας δυστυχώς ως δορυφόρους του, τις Εκκλησίες της Αντιοχείας, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας. Βέ-βαια, όλη αυτή η αφιλάδελφη, δόλια, σκόπιμη, προκλητική και κυρίως ανεύθυνη απόπει-ρα είχε έναν στόχο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να αμφισβητηθεί de facto το προνό-μιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο πρόσωπο του νυν Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου να συγκαλέσει το Συνοδικό Επισκοπικό Σώμα των Πανορ-θοδόξων  και να προεδρεύσει ως Πρώτος της Ορθοδοξίας στην Αγία και Μεγάλη εν Κρή-τη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.   

Οι Ρώσοι ρασοφόροι, με τα ρούβλια του Κρεμλίνου και τα απανταχού χαμερπή  μί-σθαρνα όργανα αυτών , λαϊκά και κληρικά, πάντοτε εκμεταλλεύονται τις ανοικτές «κερκόπορτες» για να εφαρμόσουν ένεκα του πανρωσισμού, την εκκλησιαστική ι-μπεριαλιστική τους πολιτική ως άλλο Βατικανό μέσα στον Ορθόδοξο κόσμο και ε-ναντίον του Πρωτόθρονου και μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου. «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού, γνώσεως και αντιστάσεως έναντι των πολλών προ-βατόσχημων βαρέων λύκων ».

*Ο Ιωάννης Ελ. Σιδηράς είναι Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.