Ver Allahım, ver!

Του Βαγγέλη Σιδερούδη*

Η πολιτική εκ φύσεως απέχει του λευκού ή του μαύρου. Κάθε απόφαση, κίνηση ή επιλογή προσώπου ταλαντώνεται στις αποχρώσεις του γκρι, γέρνοντας άλλοτε προς το λευκό και άλλοτε προς το μαύρο. Απόλυτο καλό και απόλυτο κακό υφίσταται μόνο στις θρησκείες και στις ιδεολογίες.
 
Η Συμφωνία Οριοθετήσεως της ΑΟΖ με την Ιταλία αποτελεί μία εξέλιξη αναμφιβόλως θετική, η οποία, όμως, απέχει της «ιστορικότητας» με την οποία την περιέβαλαν τα ελληνικά και ιταλικά media καθώς και οι πρωταγωνιστές της. Μία συμφωνία σχεδόν έτοιμη εδώ και 43 χρόνια, υπογραφείσα μεταξύ «κοινοβιούντων» και άνευ διμερών προβλημάτων κρατών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ιστορική» μόνο για μία χώρα σαν την Ελλάδα, όπου η ισχυρότερη κινητήριος δύναμη είναι η… αδράνεια. Ιστορική θα ήταν εφόσον όριζε την (αυτονόητη) επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., και όχι προβλέψεις για «μελλοντική αποδοχή, όταν αυτό κριθεί συμφέρον».
 
Η υπογραφή της Συμφωνίας δεν υπήρξε πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς (ούτε της ιταλικής) αλλά της… τουρκικής! Η αλόγιστη επιθετικότητα της Τουρκίας και οι δικές της πρωτοβουλίες ήταν αυτές που προκάλεσαν την κινητοποίηση της Ελλάδος. Παρομοίως, το όψιμο sprint προς οριοθέτηση των ελληνοαιγυπτιακών θαλασσίων ζωνών επήλθε μόνο ως αντίδραση στο παράφρον μεν τετελεσμένο δε τουρκολιβυκό σύμφωνο. Όταν, όμως, εκ των υστέρων τρέχεις να «προλάβεις» γεγονότα, αναπόφευκτα προσφεύγεις από μια θέση ομοιάζουσα αυτήν του ικέτη. Με τέτοια διάθεση διαπραγματευόμαστε με την Αίγυπτο όπως και με το Ισραήλ. Αυτή είναι η εγγενής πλέον μετά τα Ίμια διαπραγματευτική διάθεση όλων των ελληνικών πολιτικών ελίτ. Ελίτ οι οποίες αντιδρούν αντί να δρουν και παρακαλούν όταν θα έπρεπε να προκαλούν. Όταν κάθεσαι στο τραπέζι παρακαλώντας αυτοαποψηλώνεσαι, παραχωρείς δίχως να το αντιλαμβάνεσαι και αρκείσαι σε λιγότερα από όσα οφείλεις. Η εξωτερική πολιτική, βεβαίως, δεν είναι ικεσία, είναι «δούναι και λαβείν». Σε κάθε διεθνή συμφωνία κάτι προσφέρεις και κάτι λαμβάνεις ενώ, αντιστοίχως, κρίνεις την επιτυχία της συναλλαγής σου από τη σημασία αυτού που πήρες έναντι αυτού που έδωσες.
 
Επιπλέον, στην παγκόσμια αρένα ισχύει αυτό που λένε στο χωριό μου: «κανείς δεν θα βάλλει το κεφάλι του στον τουρβά για σένα», κανείς δηλαδή δεν θα διακινδυνεύσει ο ίδιος για να λύσει τα δικά σου προβλήματα! Είτε αυτός λέγεται ΝΑΤΟ, είτε ΕΕ, είτε Ισραήλ κτλ. Την δύσκολη ώρα είσαι μόνος κι αν καταφέρεις να εναρμονίσεις τα δικά σου συμφέροντα με κάποιου άλλου, τότε έχεις ένα σύμμαχο – ναι, κύριοι, στα συμφέροντα βασίζονται οι ‘’φιλίες’’ κρατών, όχι στα αισθήματα. Θύμωσε η χώρα μας γιατί δεν την προσκάλεσαν οι Γερμανοί στο τραπέζι για τη Λιβύη. Γιατί να μας προσκαλέσουν; Ως τι; Η Τουρκία, ο βασικός προσκεκλημένος, όχι μόνο έχει αναπτύξει επιχειρηματικά συμφέροντα στις πετρελαιοπηγές της Λιβύης αλλά οδεύει ολοταχώς προς την δορυφοροποίηση της τελευταίας επεμβαίνοντας στον εμφύλιο ώστε να του δώσει την επιθυμητή τροπή, ανέγγιχτη από εμπάργκο ή «Irines», τη στιγμή που ως ανεξαίρετος εταίρος διαπραγματεύεται με ΗΠΑ και Ρωσία. Εμείς πού είμαστε στον εμφύλιο της Λιβύης; Γιατί δεν υπογράψαμε συμφωνία οριοθέτησης με τον Χάφταρ; Γιατί δεν του στείλαμε αεροπλάνα ή πιλότους; Δεν μας ενδιέφερε; Οι απόψεις της Λιβύης σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες και το Δίκαιο συμπορεύονται με αυτές της Τουρκίας από τη δεκαετία του ‘70, προς τι, λοιπόν, η έκπληξη για τη Συμφωνία; Πώς ελπίζουμε, δηλαδή, να κάμψουμε τις ενστάσεις των Αιγυπτίων για την οριοθέτηση; Με παρακάλια ή εφαρμόζοντας σκληρή …αδράνεια; Ας τους προσφέρουμε τη στήριξη μας στη Λιβύη, ακόμη και σε μια πολεμική συμπλοκή.
 
Η Ελλάς, χώρα πια εξ επιλογής δουλοπρεπής, αντιδρά ποτέ δεν δρα, μοιάζοντας με εκείνον τον ευσεβή πλην μίζερο μουσουλμάνο, ο οποίος αντί να προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του, προσευχόταν ολημερίς γονυπετής λέγοντας «Δώσ’ μου Θεέ μου, δώσε μου!»
 
*Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι απόφοιτος του Τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Πάντειου Πανεπιστημίου

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.