Του Ανεστη Ποιμενιδη, του Ανεστη μας

Each that we lose takes part of us;

A crescent still abides,

Which like the moon, some turbid night,

Is summoned by the tides.

Κάθε απώλεια ένα κομμάτι μας αφαιρεί

Μια μήνη παραμένει

Που σαν τη σελήνη, μια νύχτα ζοφερή

Η παλίρροια την παίρνει.

Έμιλυ Ντίκινσον, «Κάθε απώλεια ένα κομμάτι μας παίρνει», μετάφραση: Σπύρος Δόικας(https://poiimata.com/)

Καθημερινά φτωχότεροι. Όλοι μας. Φεύγουν οι άνθρωποί μας. Αφαιρούνται καθημερινά σελίδες από το βιβλίο της ζωής, γιατί οι παλαιότεροι των ημερών τη ζωή τους τη γράψανε ομάδι. Μεγαλώνοντας μαζί, σχεδιάζοντας μαζί, επικοινωνώντας συλλογικά, διεκδικώντας συλλογικά.

Μαζί. Όπως στα παιδικά και φοιτητικά χρόνια της ομάδας Ξυλαγανιωτών μαθητών, εφήβων και φοιτητών με τους οποίους συν- ανέπνευσε ο εκπαιδευτικός αλλά κυρίως αγαπημένος  Ανέστης Ποιμενίδης. Μια ευρεία ομάδα Ξυλαγανιωτών  που συναποτελούσαν ο Πέτρος, ο μεγάλος Ανέστης, ο μικρός Ανέστης Ποιμενίδης  που πήρε δεύτερος τον δρόμο για το μεγάλο ταξίδι με πρώτο τον Γιάννη,  ο Κώστας, ο Τάσος, ο άλλος Κώστας, ο Στάθης, η Ευδοκία, η Κική, η άλλη Ευδοκία, κι αργότερα οι συντρόφισσές τους, η Βιβή, η Χρύσα, η Τούλα, η Νούλα, η Θεμελίνα, η Γιώτα  και μαζί τους ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Τόλης,  αλλά και οι σύντροφοι των κοριτσιών.  

Μια σπουδαία παρέα ξυλαγανιωτόπουλων που έπαιζε μαζί, κολυμπούσαν μαζί, κατανάλωναν βερμούτ και μουσική μαζί, εργάζονταν βοηθώντας τους πατεράδες τους, μοιράζονταν δυσκολίες και έρωτες. Μια σπουδαία παρέα, απτό παράδειγμα της τότε κοινωνικής κινητικότητας μέσω των σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με όρους δύσκολους εκείνη την εποχή, αφού τα παιδιά μετακόμιζαν για τη γυμνασιακή τους εκπαίδευση στην Κομοτηνή, μένοντας συνήθως μόνα, μικροί νοικάρηδες.

Και σπούδασαν όλα τους και πρόκοψαν: άλλος αεροπόρος, άλλοι πολιτικοί μηχανικοί, άλλοι μαθηματικοί, άλλοι χημικοί, άλλοι εκπαιδευτικοί, στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια  αλλά και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, άλλοι πετυχημένοι συγγραφείς, μηδέποτε κινούντες από τον αξιακό κώδικα με τον οποίο ανατράφηκαν.

Ο Ανέστης Ποιμενίδης ήταν μέλος αυτής της σπουδαίας ομάδας που συνάχθηκε την Τετάρτη το πρωί για να τον αποχαιρετήσει, μαζί με τη Χρύσα του, τη Βάγια του, τον σύντροφό της, κι όλα ξεκίνησαν από την αρχή. Γιατί  η αγάπη γι’ αυτούς που ξεκινούν νωρίτερα το ταξίδι για την αιωνιότητα  ποτέ δεν φεύγει  ούτε χάνεται. Είναι εκεί σώμα από το σώμα μας ψυχή από την ψυχή μας. Για τους άξιους της ζωής που ανταμώσαμε.

Όπως την Τετάρτη με τον Ανέστη μας, που τον αποχαιρέτισε σύμπασα η Ροδόπη, οι εκπαιδευτικοί με τους οποίους συνεργάστηκε, οι  δημοτικοί άρχοντες, οι μαθητές του, ΟΛΗ Η ΡΟΔΟΠΗ. Γιατί σ’αυτήν τη ζωή ό,τι δεν πάει ποτέ χαμένο είναι η αγάπη που έδωσες, τα παιδιά που καθοδήγησες, οι πολίτες που έστησες, οι φίλοι που συμπορεύτηκες κι ήσουν γι’ αυτούς πάντοτε εκεί με τον θυμόσοφο λόγο σου.  

Καλό ταξίδι Ανέστη Ποιμενίδη, Καλή δύναμη στη διοργάνωση των σχολείων του ουρανού, που μάλλον θα έχουν ευκολότερους όρους από τους σημερινούς των συρρικνώσεων και του μέγιστου προτάγματος για ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, κυρίως σε εκπαιδευτικούς.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.