Το συνδρομο των Ιμιων και η Συμφωνια με την Αιγυπτο

Εάν ρωτήσεις τον μέσο Νεοέλληνα ποια υπήρξε η καταστροφικότερη ήττα στην μακραίωνη ελληνοτουρκική διένεξη, με ευκολία θα σου απαντήσει «το Κυπριακό! Το ’74!». Διότι, με τις δεκάδες νεκρών και την κατάληψη σχεδόν του ήμισυ της Μεγαλονήσου, η τραγωδία αυτή έλαβε στο συλλογικό εθνικό θυμικό θέση σχεδόν εφάμιλλη της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κι όμως! Παρά τις ασύγκριτα δυσμενείς συνέπειές της για τον ελληνισμό, η Εισβολή οδήγησε τις Ελληνικές ηγεσίες σε αφύπνιση από την φενάκη της ελληνοτουρκικής φιλίας, σε σύγκλιση του πολιτικού κόσμου και σκλήρυνση της στάσης έναντι των αδιάφορα σφυριζόντων Μεγάλων της υφηλίου. Εν αντιθέσει, η νύχτα των Ιμίων δεν είχε (επισήμως) ούτε έναν νεκρό από εχθρικά πυρά ούτε οδήγησε σε κατάληψη εθνικού εδάφους. Οι συνέπειες και οι εντυπώσεις της, ωστόσο, είναι τόσο έντονα χαραγμένες που κατατρέχουν, σαν ανίατο σύνδρομο, μέχρι σήμερα τις ελληνικές ελίτ.

Οικονομία μπροστά, πίσω τα εθνικά

Χωρίς να υπεισέλθω σε περιττές, μάλλον για το παρόν άρθρο, λεπτομέρειες και αδιαφορώντας για την αφορμή της σύγκρουσης (η προσάραξη της τουρκικής φορτηγίδας πιθανόν υπήρξε μια καλοστημένη προβοκάτσια), το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου 1996, αφού βγάλαμε για λόγους τηλεοπτικών εντυπώσεων τον στόλο από τον Ναύσταθμο και έχοντας επιχειρησιακά το ‘’πάνω χέρι’’ –τα μέσα δηλαδή– αποδειχθήκαμε, και το δείξαμε, αλλεργικά κάθετοι σε μια στρατιωτική σύγκρουση –έλλειψη βούλησης– , δεχόμενοι σαν μάννα εξ ουρανού την απρόσκλητη εμπλοκή των ΗΠΑ στα εθνικά μας ζητήματα. Μάλιστα, με τα πλέον επίσημα χείλη, τους ευχαριστήσαμε δημοσίως για την αχρείαστη και φιλοτουρκική αυτή τους ανάμειξη! Η απροθυμία χειρισμού της κρίσης και η λαχτάρα να κλείσει όπως όπως υπήρξε τέτοια, που ο κ. Σημίτης αρνούνταν να μεταβεί στην ειδική αίθουσα χειρισμού κρίσεων στο υπόγειο του Υπ.Εθ.Α, παραμένοντας στο πρωθυπουργικό γραφείο, αρκούμενος να πληροφορείται τις εξελίξεις από… τα κανάλια!

Η συγκεκριμένη απροθυμία δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση καθώς αντανακλούσε πιστά τις επικρατούσες αντιλήψεις του κυβερνώντος κόμματος. Η ειδοποιός διαφορά, άλλωστε, του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ» του Σημίτη με το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ» του Άκη, ήταν η ιεράρχηση οικονομικών-εθνικών ζητημάτων. Για τους Κώστα Σημίτη και Γιώργο Παπανδρέου τα εθνικά θέματα ήταν ένα κατάλοιπο του παρελθόντος, μια παραφωνία και η ενασχόληση μαζί τους στερούσε χρόνο και ενέργεια από την προσήλωση στην οικονομική ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό. Η αντίληψή τους θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση «Τι κι αν χαθεί ένα ξερονήσι, όταν αυξάνεται οικονομικά μια χώρα;». Δεικτικές του παραπάνω τρόπου αντιμετώπισης των ελληνοτουρκικών είναι οι παραχωρήσεις που έγιναν με το Ανακοινωθέν της Μαδρίτης το 1997, αλλά και η χίμαιρα του Χάρτη του Ελσίνκι(1999), την εμμονική προσκόλληση στον οποίο η ελληνική ηγεσία έδειξε να ξεπερνά μόλις το 2018, οπότε αραιώνουν αισθητά τα «αυστηρά μηνύματα» που μιλούν για «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας μέσω Αθηνών».

Το σύνδρομο των Ιμίων

Τα Ίμια, λοιπόν, φανέρωσαν στην Τουρκία το πόσο απρόθυμη είναι η ελληνική ηγεσία, πολιτική και στρατιωτική, να συγκρουσθεί ακόμη κι αν τακτικά διατηρεί πλεονέκτημα. Από το 1996 η γείτονα έχει μπλοφάρει αμέτρητες φορές για μία πολεμική αναμέτρηση, την οποία φυσικά και δεν επιθυμεί, με την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να περνά κάτω από τον πήχη, σημειώνοντας εθνικές ήττες [Από την Κρίση των S-300 (1998) και την Υπόθεση Οτσαλάν (1999) μέχρι τους εμβολισμούς ελληνικών σκαφών και τις καθημερινές βόλτες των Τούρκων από Έβρο μέχρι Γαύδο]. Το επεισόδιο εκείνο κληρονόμησε στον πολιτικό κόσμο, μηδενός κόμματος εξουσίας εξαιρουμένου, μία ψυχογενή υποχωρητικότητα και αδυναμία απεγκλωβισμού από μία αρρωστημένη πολιτική κατευνασμού, η οποία αναμενόμενα διογκώνει τις τουρκικές ορέξεις. Τα φοβικά αυτά σύνδρομα συμπληρώνονται από την απεγνωσμένη προσπάθεια διεθνοποίησης και την ικεσία μεσολάβησης της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εδώ έγκειται το κακό αστειάκι –έτσι το αντιμετωπίζουν Ευρωπαίοι και Τούρκοι– πως καταπατώντας ελληνική επικράτεια «παραβιάζετε τα σύνορα της Ευρώπης». Τόσο ο συναισθηματικός ελληνικός λαός, όσο και η ευκολόπιστη ηγεσία που εκλέγει ζητωκραυγάζουν για άνευ πρακτικού αντικρίσματος προφορικές δηλώσεις στήριξης και καταδίκης αντίστοιχα από ΗΠΑ, ΕΕ, Ισραήλ και δεν ξέρω ποιόν άλλο ‘’ψυχοπονιάρη’’. Ποιο σοβαρό κράτος χαίρεται όταν αδυνατεί αφ’ εαυτού να προστατεύσει την κυριαρχία του και εκλιπαρεί να το αντιμετωπίσουν σαν ‘’άψυχη’’ βάση, στέλνοντας στο έδαφός του πλοία και αεροπλάνα;

Τα 300 δωρεάν αυστηρά μηνύματα προς όλους

Η επανάληψη, σε καθημερινή πλέον βάση, copy paste μηνυμάτων και διαγγελμάτων από ΠτΔ, ΥπΕξ, ΥπΕθΑ και Αρχηγούς Επιτελείων, τα οποία αδιαλείπτως περιέχουν τις φράσεις «σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου», «σύνορα της Ευρώπης», «θα υπερασπιστούμε την ελληνική κυριαρχία όπου και όπως χρειαστεί», προκαλούν θυμηδία και μαρτυρούν την ανικανότητα κατανόησης πως το Διεθνές Δίκαιο, υπέρ ή κατά σου, δεν το επικαλείσαι, το επιβάλλεις. Άλλωστε, ένα κράτος για το οποίο καθημερινά υφίσταται η ανάγκη να επιβεβαιώνει την κυριαρχία του, μάλλον έχει απολέσει τμήματα αυτής χωρίς καν να το αντιληφθεί. Συχνά εκφράζεται ο φόβος μην «φινλανδοποιηθούμε», μα έχουμε φινλανδοποιηθεί, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να το αντιληφθούμε καν! Ειδάλλως, ποιο κράτος ‘’σηκώνει’’ ζεύγη αεροσκαφών, πετώντας κάποιες χιλιάδες ευρώ στον αέρα, για να αναχαιτίσει… drones ή ανέχεται τις βόλτες… Πακιστανικών πολεμικών πάνω από τα νησιά του;!

Talk of the town: To Oruç Reis σε νέες περιπέτειες

Σχετικά με την κρουαζιέρα του Oruç Reis και τις εντέχνως συμβιβάστηκες απόψεις τύπου «ο βυθός δικός μας, τα νερά διεθνή. Δεν ακούμπησε το βυθό ακόμα!», το τουρκικό σεισμογραφικό άπλωσε τα καλώδιά του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, τι περιμένουμε παραπάνω, να στήσει εξέδρα πετρελαίου; Όσο για την αδυναμία πραγματοποίησης μετρήσεων λόγω του θορύβου που κάνουν τα ελληνικά πολεμικά, θυμίζει εκείνο το παιδικό αστείο:

-Αν μπει στο σπίτι ένας ληστής, Γιαννάκη, τι θα κάνεις;
-Θα του λέω ανέκδοτα ώσπου να πέσει κάτω από τα γέλια!

Η Συμφωνία με την Αίγυπτο

Τόσο η συμφωνία οριοθετήσεως της Αποκλειστικής (το λέει και το όνομά της) Οικονομικής Ζώνης με την Ιταλία όσο και με την Αίγυπτο υπάγονται στη ‘’στρατηγική’’ «τρέχα να προλάβεις γεγονότα». Αν δεν είχε ξεπηδήσει η από καιρό σχεδιαζόμενη τουρκολιβυκή συμφωνία, η Ελλάδα θα συνέχιζε να διατηρεί την ΑΟΖ της στην ζώνη της φαντασίας. Εξάλλου, η αναγκαιότητα άμεσης αναχαίτισης των τουρκικών πρωτοβουλιών –πάντα αντιδρούμε, ποτέ δεν δρούμε– μας μεταφέρει αυτομάτως σε θέση ικέτη. Έτσι, εξηγείται η παραχώρηση δικαιωμάτων αλιείας εντός της ελληνικής ΑΟΖ καθώς και η πλήρης ικανοποίηση των αιγυπτιακών αιτημάτων για μειωμένη επήρεια των νησιών και μη ευθεία σύγκρουση με την Τουρκία.

Ποια μέση γραμμή, σύμφωνη με τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου, είναι αυτή που δίνει 56% στην μία χώρα και 44% στην άλλη; Τι θα πει, κύριε Δένδια, «ισορροπημένη συμφωνία»; Αναλόγως προς τα ισχύοντα στο Διεθνές Δίκαιο ισορροπημένη σημαίνει ευθύδικη, εκτός δηλαδή των αντικειμενικών κανόνων και κοντά σε όσα επικαλείται η Τουρκία για το Αιγαίο. Ποιο είναι το τρίτο μέρος, την σύμφωνη γνώμη του οποίου για συνέχεια της οριοθέτησης προς τα ανατολικά, προϋποθέτει η Συμφωνία με την Αίγυπτο; Και εν τέλει τι συνεπάγεται η τμηματική οριοθέτηση; Η ελληνική επικράτεια χωρίζεται σε τμήματα ή ζώνες κυριαρχίας (γκρίζες που λέει ο λόγος); Η Λαμία πχ είναι 100% Ελλάδα, η Μυτιλήνη 50% Ελλάδα και το Καστελλόριζο… 1% Ελλάδα;

*Ο Βαγγέλης Σιδερούδης είναι απόφοιτος του Τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Πάντειου Πανεπιστημίου.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.