Το ποταμι των θεων

Τα ποτάμια, που έχουν την ιδιότητα να μεταμορφώνονται, θεωρούνταν στο παρελθόν προστάτες του τόπου. Στα δύσκολα δε περάσματα, οι πιστοί αφιέρωναν τις τρίχες της κεφαλής τους για διαβατήρια («Παγκόσμια Μυθολογία», εκδ. Αθηνών, 2008, σ. 544).

Πόσες μεταμορφώσεις χωρά ένα ποτάμι; Σε αυτό το ποτάμι ζούσαν «σωσίες». Δεν συναντιόταν ποτέ, αν και ο υδάτινος τοίχος δεν τους χώριζε. Τα ψάρια ήταν δεινά και το βάθος της όρασής τους έκρυβε καθρέπτες. Δεν μπορούσες να τα πιάσεις, τα έβλεπες όμως. Ασημένια όλα με ουρές χρυσές. Τη νύχτα οι αστερισμοί επέτρεπαν σε μέλη τους να καθοδηγούνται από τα μέταλλα. Το υπέδαφος δεν ανησυχούσε που δύο στοιχεία του χρησιμοποιήθηκαν επίγεια από τη μια πλευρά και από την άλλη έπιαναν τα ψάρια και τα αστέρια έχαναν τις κατευθύνσεις τους.

Όταν βρεις τον/τη «σωσία» σου θα ξέρεις ποιος/ποια είσαι. Αυτή η συνθήκη έκανε το ποτάμι περιζήτητο. Οι όχθες μοιάζανε με ανθρωπόμορφες ζούγκλες, αδιάβατες. Δεν υπάρχει ούτε ένα αμφίσημο ζώο που δεν έχει περάσει από εκεί, ή πριν ή μετά τον ήλιο. Εξαιτίας των ψαριών οι αποχρώσεις του νερού είναι άγνωρες. Δεν μπορεί κανείς να τις περιγράψει. Έχει ακουστεί πως υπνοβάτες φτάνουν στο νερό. Οδηγούνται από πλάσματα του ύπνου. Έχει ακουστεί πως έχει πιάσει μανία τους ανθρώπους να βρεθούν από αυτά τα πλάσματα. «Άσε με να κοιμηθώ», λένε. «Χρειάζομαι να με βρω», ουρλιάζουν. Οι λογικόμορφοι κάτοικοι δεν έχουν επιρροή. Τακτοποιούν, δεν ακούν, περπατούν και στους δρόμους και μέσα στα σπίτια τους.

Ο ποταμός έγινε μυθικός. Οι χάρτες μήνυσαν πως χάνουν τον έλεγχο. Ο μύθος σβήνει τις γραμμές. Και οι γραμμές είναι απαράβατες. Υπάρχουν ακόμα οι αφιερώσεις των τριχών; Υπάρχουν ακόμα πιστοί; Ο ποταμός ξέρει, ήξερε από πάντα. Μας εκπαιδεύουν οι καθρέπτες στο βάθος της όρασης ή μας περιπλανούν; Οι υπνοβάτες επιμένουν. Το ίδιο και τα ψάρια. Εμείς τι κάνουμε; Το υπέδαφος έχει τις δικές του προτεραιότητες για τις οποίες ενημερώνει το έδαφος και το νερό και τη γη. Ανακαλύπτοντας τον εαυτό, έχεις τη γνώση σου. Έχεις τους χάρτες σου.[1]Κείμενο στο κείμενο, ο ποταμός. Μείζονος σημασίας, άλλου τόπου, άλλων εκβολών. Οι χάρτες παραμένουν. Πότε εμφανίζονται, πότε εξαφανίζονται μέσα σε άλλους. Ζω στην όχθη, ζω μέσα στο νερό. Τι μου δίνει υπόσταση; Τι μου δίνει θάρρος; «Χρειάζομαι να με βρω».

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια.

[1]Μπορείτε να δείτε μερικά μαγευτικά στιγμιότυπα από το «ποτάμι» των θεών, τον Έβρο, και εδώ: https://www.birdinginspain.com/natural-hotspot-holidays/gallery/ebro-delta-hotspot-holidays-gallery.html#

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.