Το πλιατσικο των ασφαλων μου βεβαιοτητων

Εκείνο που κυρίως καταρρέει εντός μου αυτούς τους σακάτικους καιρούς, δεν είναι η …Ευρώπη, οι πολιτικές και τα τοιαύτα… Είναι το πλιάτσικο των ασφαλών μου βεβαιοτήτων, που τις καταπίνω από παιδί, τις μαγειρεύω από την εφηβεία, και τις απολαμβάνω -μάλλον απολάμβανα με υπερηφάνεια -στην ενηλικίωση. Οι βεβαιότητες που αφορούσαν την …καλοσύνη των ανθρώπων, την αγάπη για τους κατατρεγμένους, την αλληλεγγύη στους απελπισμένους… Από τη στάση μας απέναντι στους πρόσφυγες, το δικαίωμά τους στη ζωή, στο φαγητό, στο νερό, στη στέγαση, σε μια κουβερτούλα βρ’ αδερφέ… που θα σκεπάσει τα παιδιά των διωγμένων και διωκόμενων…
 
Να τον βράσω λοιπόν τον ορθολογισμό των ναιμεναλλάδων, αγαπητοί, κείνων που σηκώνουν τους ώμους προτάσσοντας το επιχείρημα ότι η ασφάλεια προηγείται παντός ετέρου ανθρωπίνου δικαιώματος… Κανείς δεν είναι ασφαλής, στη ζούγκλα, ακόμα κι αν ζει σε περίκλειστες οάσεις μέσα στην έρημο! Κανείς! Ντροπή στους διώκτες λοιπόν, σε εκείνους που ξεσηκώνονται κατά των προσφύγων… Σε εκείνους που κατηγοριοποιούν τους ανήμπορους…. Στους δήμιους γραφειοκράτες…
 
«Πότε θ΄ ανθίσουν τούτοι οι τόποι, πότε θα’ ρθουν καινούριοι ανθρώποι;;;».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.