Το καυμα του Ιουνιου!!!

Καίει ο Ιούνιος και προελαύνει σαν Καίσαρας. Κι εγώ μέσα στον «καύμα» του σέρνω τα παντοφλάκια μου στα τσιμέντα με ένα ποτιστήρι στα χέρια να δροσίσω και να δροσιστώ. Εις μάτην όμως, το νερό εξατμίζεται, το χώμα καταπίνει σαν βατραχάκι τη δροσιά, καταπίνει κι εμένα, που πολύ θα ήθελα να κρυφτώ, να λουφάξω, να εξαερωθώ μέσα στο αδυσώπητο θέρος, το πολεμικό κατά βάθος.
 
Τα βραδάκι μονάχα επιστρέφω στη φυσική μου κατάσταση, την ώρα που ο ήλιος βουτάει στο Ιόνιο, κι αρχίζει να αναπνέει κανονικά η γη. Ακούω κρωξίματα και ψίθυρους να έρχονται από μακριά εκείνη την ώρα, σαν ανθρώπινα μέλη που «αποκορδίζονται» να διώξουν τις εντάσεις της μέρας.
 
Όλα τα ακούσματα τα έχει ο κάμπος, όλα τα όργανα η περίεργη ορχήστρα του. Παίρνω όρκο πως πίσω από τους υγρούς ρυθμούς των ποτιστικών που δροσίζουν τα καλαμπόκια, τραγουδούν και τα σώματα από καρπουζάκια και κολοκύθια καθώς μεγαλώνουν στα περιβόλια, ακούω και περίεργους παφλασμούς από τα ποντικοειδή που κολυμπούν στις πλημμυρισμένες γράνες, καθώς σέρνονται προς τη θάλασσα. Είναι και κάτι τεράστια πουλιά εδώ τριγύρω που κοιμούνται νωρίς και ροχαλίζουν σαν την αγαπημένη μου γιαγιά τα παλιά χρόνια, είναι και μοτοσακό που σηκώνουν μπουχό και σαματά διασχίζοντας τους χωραφόδρομους. Όλα απλωμένα γύρω μου σαν χλωρός …τραχανάς, που περιμένει να στεγνώσει στωικά, που δεν βιάζεται …ούτε καθυστερεί.
 
Έτσι κι εμείς οι χωρικοί, παραδομένοι στο καύμα του θέρους, όπως ακριβώς το περιέγραφε ο Α. Καρκαβίτσας το 1892, στο διήγημα «Ο τεκκές των Μπεκτασήδων» που έγραψε κατά τη διάρκεια της μετάθεσής του στη Λάρισα ως κληρωτός στρατιωτικός γιατρός.
 
«Ήτο Ιούλιος μην και το θεσσαλικόν καύμα εις την υψίστην θερμομετρικήν βαθμίδα. Αναμέτρησα δια του βλέμματος τον μακρόν δρόμον και την λαύραν η οποία ανεδίδετο, ως από καμίνου, της γης και στεναγμός εξήλθε του στήθους μου.»
Με αχ και βαχ θα βγάλουμε το καλοκαίρι εδώ κάτω, εις την υψίστην θερμομετρική βαθμίδα, καθηλωμένοι. Αγαλματάκια αμίλητα και ακούνητα την ώρα που πωλείται πακεταρισμένο το καλοκαιράκι μας, ο αιγιαλός, τα νερά, η ενέργεια, τα θαλάσσια οικόπεδα. Ένα καμίνι, μια στέγνη… Το βλέπω, το μυρίζομαι, ένα μπαρούτι ο τόπος κι η γειτονιά, οι παλιές κι οι νέες παρέες. Κουβαρισμένοι, ανακατεμένοι, αξεχώριστοι.
 
Αύριο θα πάω θάλασσα. Θα βουτήξω στο Ιόνιο κι όπου με βγάλει… Είναι μερικές φορές που θα ήθελα διακαώς να είμαι βάρκα, τρεχαντήρι, καϊκι… Να ταξιδεύω χωρίς να φοβάμαι το κύμα και να παραβγαίνω με τους γλάρους και το πέταγμά τους… Εκεί -σκέπτομαι- ούτε ζέστη, ούτε καύσωνες, ούτε ενασχόληση με τα κοινά, κυρίως, ούτε δελτία ειδήσεων… ούτε νομοσχέδια, ούτε δανειστές!. Μια θεραπεία χωρίς νοσήλεια και συνταγές, χωρίς δόσεις και σταγονόμετρα… Μόνο με ήχους ρευστούς και απόλυτη ελευθερία, απόλυτη διακινδύνευση! Στ’ αλήθεια, το ρίσκο είναι η αγάπη και μαζί η πιο γνήσια επανάσταση! Ολέ!!!
 
Υ.Γ: Ντυθείτε παγάκια, αλλιώς τη βάψατε!!!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.