Τα newsletters της βιας και του θανατου και ο ΦΟΒΟΣ

Της έκδοσης

Περνάει το Σαββατοκύριακο και επιστρέφουμε στα ερτζιανά του «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» όπου την πρώτη ημέρα της εβδομάδας καλείσαι – εφόσον το προαναφερθέν διάστημα είχε «ενδιαφέρουσα» επικαιρότητα – να ξεκινήσεις με έναν μικρό απολογισμό και ακολούθως να αναφερθείς και να σχολιάσεις τα της τρέχουσας ημέρας.
 
Και ξεκινάς με την περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Του 33χρονου που λιντσαρίστηκε – το μέχρι θανάτου ή όχι μένει να το δείξουν τα πορίσματα των ιατροδικαστών – το απόγευμα της Παρασκευής σε πλατεία της Ομόνοιας, αφού όπως έλεγαν τα πρώτα ρεπορτάζ των ΜΜΕ μπήκε σε κοσμηματοπωλείο να κλέψει και όπως προέκυψε από νεότερα στοιχεία τα οποία βέβαια μένει να αποδειχθούν μπήκε για να προστατευτεί από επικείμενο καυγά στο παρακείμενο καφέ πελάτης του οποίου ήταν.
 
Ξεκινάς με την περίπτωση του Ζακ λοιπόν, που είτε για το πρώτο είτε για το δεύτερο είτε για εντελώς διαφορετικό των προαναφερθέντων λόγων να μπήκε στο κατάστημα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, τον ίδιο νεκρό στα 33 του χρόνια.
 
Ξεκινάς με την περίπτωση του Ζακ και συνεχίζεις με την επίθεση του βουλευτή Μεσσηνίας του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρου Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα από «ακραία στοιχεία» όπως χαρακτηρίζονται στα σχετικά ρεπορτάζ με αφορμή το Μακεδονικό.
 
Έπεται η επίθεση στον πρώην υπουργό και αντιπρόεδρο της Βουλής Γιώργο Καλατζή, στο κέντρο μάλιστα της Καβάλας, από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, όπως ανέφερε ο ίδιος επ’ αφορμής και πάλι του Μακεδονικού και συνεχίζεις με την είδηση που αφορά στον ξυλοδαρμό δύο υπαλλήλων της ΑΑΔΕ, οι οποίοι στο πλαίσιο τακτικών ελέγχων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, επισκέφθηκαν μαγαζί στο Αίγιο και αντί παραστατικών έλαβαν …ξύλο.
 
Οι προαναφερθείσες τρεις ειδήσεις σε καμία των περιπτώσεων δεν «αγγίζουν» την τραγικότητα της πρώτης, αυτής για τον θάνατο του Ζακ, σε κάθε περίπτωση όμως στο σύνολό τους καταδεικνύουν το περιεχόμενο των ειδήσεων που καθημερινά  διαβάζουμε και καλούμαστε να καταγράψουμε εκ νέου για όλους εσάς. Και μαζί με αυτό το ποιόν της σημερινής κοινωνίας η οποία πλέον διακατέχεται από βία, μίσος και φόβο.
 
Μια κοινωνία που τόσο οι παλαιότεροι όσο και οι νεότεροι δεν είχαν ονειρευτεί αλλά αδυνατούν μπροστά στον φόβο  –ειδικά οι νεότεροι– να αντιδράσουν.
 
Και έρχεται στο μυαλό η σχετική συζήτηση με γνωστούς και φίλους τις ώρες που ακολούθησαν την δολοφονία του Ζακ και η φράση περί αγανάκτησης των ανθρώπων και των ορίων που τελικά  υπάρχουν ή όχι στην υπεράσπιση ημών, ως αποτέλεσμα πάντα του φόβου που κυριαρχεί στις ζωές μας. Λόγω πολιτικής αστάθειας, λόγω οικονομίας, λόγω εξαθλίωσης, λόγω συνθηκών γενικότερα.
 
Και το αμέσως λογικό ερώτημα του πότε ο φόβος μετατράπηκε σε επιχείρημα για την αποποίηση ευθυνών στην αφαίρεση ζωής ενός ανθρώπου και οποιουδήποτε γενικότερα ζωντανού οργανισμού –για να μην ξεχνάμε και τους φίλους μας τα ζώα όπου ο φόβος ως δικαιολογία βασανισμών, δολοφονιών και γενικότερης κακοποίησης έχει πλέον αποκτήσει και μορφή εύλογου νομικού επιχειρήματος .
 
Και έπεται η συνειδητοποίηση πως ο φόβος έγινε τελικά συνήθειά μας, που παραμονεύει με κάθε σοβαρή ή ασήμαντη αφορμή να εκφραστεί και εκφράζεται δυστυχώς με βία. Βία σωματική, βία λεκτική ακόμα και για την παραμικρή διαφωνία, η οποία φυσικά στο «βασίλειο της  Δανιμαρκίας» που ακούει στο όνομα Ελλάδα, όπου η ατιμωρησία, πρωτίστως υπό την έννοια της ιδίας συνειδητοποίησης βασιλεύει,  βρίσκει έδαφος, ανθίζει και πλέον δικαιολογείται.
 
Προσωπικά ωστόσο καταλήγω πάντα στην εξής φράση, που μας την υπενθύμισε προ ημερών άλλη μία πρόσφατη δολοφονία που παραμένει ακόμα ατιμώρητη, αυτή του Παύλου Φύσσα. «Σιγά μην φοβηθώ» είναι η φράση που συνοδεύει πλέον κάθε αναφορά στο πρόσωπό του για να μας υπενθυμίζει πως ο ίδιος στάθηκε όρθιος απέναντι στον φόβο και ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην «βία» και βγήκε νικητής, τουλάχιστον στο πάνθεον της ελληνικής πραγματικότητας. Κληροδοτώντας μας ένα μεγάλο οφειλόμενο χρέος, την «πάταξη» του φόβου απέναντι στην ζωή, το γέλιο, την ευτυχία και τις διεκδικήσεις.
 
Ο μόνος άλλωστε δρόμος που μας απομένει…   
 
Υ.Γ.: Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ μεγαλύτερο φόβο από αυτόν που θα έπρεπε τουλάχιστον να νοιώσει κάποιος, ο θύτης, ο υποκινητής της βίας κ.ο.κ. αντικρίζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη μετά το όποιο περιστατικό βίας. Πόσω δε μάλλον εάν αυτό έχει καταλήξει στον θάνατο ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων.   Βέβαια αυτό προϋποθέτει πολλά… ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως όπως είχε δηλώσει σε σχετική συνέντευξή του και ο Ζακ Κωστόπουλος πως η άσκηση της βίας απέναντι σε κάποιον ή κάτι σου δίνει, μία κάποια ικανοποίηση… αυτή της δύναμης έναντι του αδυνάμου. Που ποτέ μα ποτέ δεν είναι ο εαυτό μας… ακόμα και αν τελικά είναι.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.