Τα κινητρα των δολοφονων του Γ΄ Ραιχ

Η επίσκεψη της Κλειώς

Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία διαπράχθηκαν από τους ναζί είναι βεβαίως ευρέως γνωστά, όχι μόνο ενάντια στους Εβραίους, αλλά και ενάντια στους ψυχικά ασθενείς και ανάπηρους, τους ρομά, τους Σλάβους της Ανατολικής Ευρώπης, τους κομμουνιστές και τους κάθε λογής αντιφρονούντες.

Οι δολοφονίες γίνονταν, μετά την απόφαση για την Τελική Λύση –δηλαδή μετά το 1941–, μέσω δηλητηριωδών αερίων σε θαλάμους στα στρατόπεδα του θανάτου. Ο τρόπος αυτός είχε προτιμηθεί όχι επειδή ήταν πιο γρήγορος από τις εκτελέσεις διά τουφεκισμού, όπως λανθασμένα συνήθως πιστεύεται, αλλά επειδή επέτρεπε αποστασιοποιημένες εκτελέσεις, τις οποίες ανέχονταν ευκολότερα οι εκτελεστές και δεν προκαλούσαν ψυχολογικά τραύματα.

Ανάμεσα στους χαμηλόβαθμους στρατιώτες και τα μέλη των ειδικών ομάδων δράσης, των αποκαλούμενων “Einsatzgruppen”, υπήρχαν φυσικά άνθρωποι που απεχθάνονταν τις εκτελέσεις, αλλά και άνθρωποι οι οποίοι είτε εκτελούσαν εντελώς μηχανικά ή αδιάφορα τις διαταγές που τους είχαν δοθεί, είτε τελικά είχαν συνηθίσει να σκοτώνουν, είτε, ακόμη χειρότερα, απολάμβαναν εν τέλει το γεγονός αυτό(!) –όσο κι αν κάτι τέτοιο μας φαίνεται απίστευτο σήμερα. Οι ιστορικοί σήμερα έχουν στη διάθεσή τους άφθονες μαρτυρίες οι οποίες επιτρέπουν την κατηγοριοποίηση των κινήτρων των δολοφόνων σε πέντε κατηγορίες:

Στην πρώτη μεγάλη κατηγορία ανήκαν όσοι ένιωθαν ότι έπαιρναν εκδίκηση για τα δεινά που είχαν υποστεί οι Γερμανοί κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είτε από τους εχθρούς τους είτε από τους Εβραίους. Ας μην ξεχνάμε την προπαγάνδα που γινόταν συστηματικά σε όλη τη δεκαετία του ’30 σχετικά με τις αδικίες τις οποίες είχε υποστεί το γερμανικό έθνος και  τα «πισώπλατα μαχαιρώματα» από τους Εβραίους ή τους κομμουνιστές. Ένα μέρος των ανθρώπων αυτών επομένως θεωρούσαν λογική και επιβεβλημένη την τιμωρία των Εβραίων.

—Στη δεύτερη μεγάλη κατηγορία εντάσσονται οι θιασωτές του αντισημιτισμού και του ρατσισμού, της ιδεολογίας δηλαδή του Γ΄ Ράιχ. Οι άνθρωποι αυτοί εμφορούνταν από πραγματικό μίσος εναντίον των «υπανθρώπων», όπως αποκαλούσαν τους ανθρώπους που δεν ανήκαν στην «αρία» φυλή, και των Εβραίων.

—Στην τρίτη κατηγορία, σαφώς μικρότερη από τις δύο παραπάνω, ανήκαν όσοι επιζητούσαν εξιλέωση, ήθελαν δηλαδή να επιδείξουν την αφοσίωσή τους στο ναζιστικό καθεστώς, ιδιαιτέρως αν είχαν προηγουμένως συνεργαστεί με τους Σοβιετικούς ή τους εχθρούς του καθεστώτος.

—Στην τέταρτη κατηγορία ανήκουν όσοι επιδίωκαν κοινωνική ανέλιξη ή πλουτισμό μέσω της πειθήνιας υπακοής των διαταγών που λάμβαναν από τους ανωτέρους τους.

—Δυστυχώς όμως, όπως μας δείχνουν τα υπάρχοντα στοιχεία, εξίσου μεγάλη κατηγορία, την πέμπτη, αποτελούσαν και όσοι είχαν ως κίνητρο για τις δολοφονίες που διέπρατταν τον καθαρό σαδισμό, την απόλαυση δηλαδή που αντλούσαν από το να σκοτώνουν ανυπεράσπιστους ανθρώπους.

Φυσικά δεν ήταν όλοι οι στρατιώτες των ναζί τέτοια τέρατα αναισθησίας. Αντιθέτως έχουν σωθεί πολυάριθμες μαρτυρίες ανθρώπων που αρνήθηκαν να υπακούσουν σε διαταγές ή προσπάθησαν απεγνωσμένα να αλλάξουν πόστο. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι στυγνοί δολοφόνοι περιλαμβάνονταν μονάχα στις τάξεις των Γερμανών ναζί, αφού πολλοί άνθρωποι από άλλα έθνη συμμετείχαν με χαρά σε κάθε λογής προπηλακισμούς και βασανισμούς αθώων θυμάτων –κυρίως Εβραίων. Αυτοί ήταν κυρίως Ρουμάνοι, Κροάτες, Ούγγροι κ.ά.

Όλα αυτά όμως είναι καλό να διερευνώνται και να μην ξεχνιούνται διότι μας δείχνουν τι είναι, δυστυχώς, ικανό να διαπράξει το ανθρώπινο είδος.

ΠΗΓΕΣ

–Rees Laurence, «Ολοκαύτωμα – Μια νέα ιστορία», Μενέλαος Αστερίου μτφ., εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2021.

–Rees Laurence, «Άουσβιτς: Οι Ναζί και τη “Τελική Λύση”», Κωνσταντίνος Κρίτσης μτφ., εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2013.

–Rees Laurence, «Οι ναζί», Ουρανία Παπακωνσταντονοπούλου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2008.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.