Συμπερασματα απο την τριμερη συναντηση της Λευκωσιας

Δύο είναι οι αξιοσημείωτες διαπιστώσεις από την τριμερή συνάντηση των ηγετών της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Αιγύπτου στη Λευκωσία: Για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός δεν πλειοδότησε σε πατριωτισμό προς εσωτερική κατανάλωση αλλά δήλωσε, λαμβάνοντας υπόψη τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ότι οι 3 ηγέτες συμφώνησαν να προχωρήσουν «περαιτέρω με τις διαβουλεύσεις για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μας, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο και βεβαίως όπου αυτό δεν απαιτεί τη συνεργασία και τη συνεννόηση τρίτων χωρών». Οι τελευταίες λέξεις αναφέρονται έμμεσα αλλά με σαφήνεια στην αμφισβητούμενη από την Τουρκία επιρροή του Καστελλόριζου στην χάραξη της ΑΟΖ, η οριοθέτηση της οποίας ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αποφασισθεί μονομερώς από την Αθήνα. Μάλιστα πρόκειται για δήλωση η οποία «σύμφωνα με εκτιμήσεις διπλωματικών και έγκριτων νομικών πηγών μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα στις διαπραγματεύσεις και να ωθήσει σε συμφωνίες όλες τις χώρες της περιοχής και να αλλάξει το κλίμα στη Μεσόγειο». Και δεύτερον, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως αυτοχαρακτηρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζεται να μεταλαμπαδεύσει στους ευρωπαϊκούς λαούς τις κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες του, είναι δυνατό να συσκέπτεται με έναν αιμοσταγή δικτάτορα που ποινικοποίησε τη δημοκρατία στη χώρα του, δολοφόνησε χιλιάδες διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την πραξικοπηματική αποκαθήλωση του εκλεγμένου προέδρου Μόρσι και κυβερνά με την ισχύ των όπλων; Ο Ερντογάν, που κατηγορείται για ηγεμονικές συμπεριφορές, δεν δίστασε εξ αρχής, παρά τους ιστορικούς δεσμούς των δύο χωρών, αφού μέχρι το 1914 η Αίγυπτος τελούσε υπό την τυπική έστω επικυριαρχία του σουλτάνου, να καταδικάσει το πραξικόπημα του Φατάχ Αλ Σίσι και να διακόψει τις σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι είναι βαρύς ο ίσκιος της παρουσίας των ΑΝ.ΕΛΛ. στην κυβέρνηση ή ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Μέχρι ποίου σημείου όμως;
 
Θα πρέπει η παρούσα κυβέρνηση έγκαιρα να αντιληφθεί αυτό που δεν κατανόησαν οι προηγούμενες: Ότι οι άξονες Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου από τη μια πλευρά και η επίλυση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών διαφορών από την άλλη αποτελούν επιδιώξεις αλληλοαποκλειόμενες. Εξάλλου πόσο αξιόπιστοι είναι οι άξονες; Μέχρι ποίου σημείου προτίθενται η Αίγυπτος και το Ισραήλ να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με την Άγκυρα χάριν των ελληνικών συμφερόντων ή μήπως αξιοποιούν τις ελλαδικές διεκδικήσεις προκειμένου να ασκήσουν πιέσεις προς την Τουρκία και όταν συγκλίνουν τα συμφέροντά τους με την Άγκυρα θα απομείνουν η Ελλάδα και η Κύπρος μόνες απέναντι στην Τουρκία;
 
Η Ελλάδα εντάχθηκε στους δύο άξονες με αφορμή την οριοθέτηση της ΑΟΖ και την αμφισβητούμενη επιρροή του Καστελλόριζου σε αυτή και ενεπλάκη και στο θέμα της κατανομής των πόρων από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου της Κυπριακής Δημοκρατίας ανάμεσα στις δύο κοινότητες στα πλαίσια της επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Πρόκειται για προβλήματα που αφορούν τις δύο χώρες με την Τουρκία και δεν αφορά καμία άλλη. Ούτε προφανώς η ελληνική και η Κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν «ευρωπαϊκή ΑΟΖ», όπως αρέσκονταν να τις αποκαλεί ο κ. Σαμαράς στην προσπάθειά του να τις θωρακίσει, ταυτίζοντας λανθασμένα τα ελλαδικά συμφέροντα με τα ευρωπαϊκά.
 
Ενδιαφέρει λοιπόν την Αθήνα η επίλυση των προβλημάτων της χώρας με την Τουρκία ή η κλιμάκωσή τους σε περιφερειακό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Διότι τα διμερή προβλήματα επιλύονται με διμερείς διαπραγματεύσεις. Από τη στιγμή που εντάσσονται σε ευρύτερα πλαίσια, όπως π.χ. το ευρωπαϊκό, αξιοποιούνται από τις ισχυρές δυνάμεις ως φορέας των δικών τους συμφερόντων. Αυτό δεν συνέβη το ’22; Αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε; Αυτή είναι και η κύρια αιτία της συρρίκνωσης του Ελληνισμού στα στενά κρατικά όρια. Το πρόβλημα λοιπόν τίθεται απλά και ρεαλιστικά: Αφού όλα σχεδόν τα συμφέροντά μας διαπλέκονται με τα συμφέροντα της Τουρκίας γιατί δεν επιλύονται με ουσιαστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο χώρες; Διότι μπορεί συγκυριακά τα εθνικά μας συμφέροντα να συμπλέουν και με τα συμφέροντα ισχυρών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή, όμως η ιστορία μας διδάσκει ότι τα συμφέροντα των δυνάμεων αυτών είναι ανταγωνιστικά, γι’ αυτό από ένα σημείο και πέρα διαφοροποιούνται μεταξύ τους συμπαρασύροντας και τα ελληνικά συμφέροντα στους ανταγωνισμούς τους. Εφόσον λοιπόν, σύμφωνα με τον καθηγητή Χρήστο Ροζάκη, «το σημερινό δίκαιο, που εκπηγάζει από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, προβλέπει ως τρόπο οριοθέτησης (της ΑΟΖ) τη συμφωνία…», και ως εκ τούτου η εμπλοκή της Τουρκίας στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο είναι αναπότρεπτη και κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει την απόφαση του διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου που θα επιληφθεί των διαφορών μας, γιατί δεν επιχειρείται η προσέγγιση των δύο χωρών; Και για έναν πρόσθετο λόγο: Διότι η αναβλητικότητα επίλυσης των διαφορών έχει ως αποτέλεσμα να παραμένει αναξιοποίητος ο πλούτος που ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει.
 
Αλεξανδρούπολη, 1-5-2015

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.