«Σαν την ηχω στο αχανες…»
Η άνοιξη πιέζει… Εγώ όμως αντιστέκομαι, αρνούμαι τις εκκλήσεις της. Δεν αντέχω τα χρώματα και τους ιριδισμούς της, προσκολλημένη στη νοσταλγία ξεφεύγω, γλιστρώ και βυθίζομαι στη φωνή του Μητροπάνου. Απόγευμα Σαββάτου, γράφω αμήχανα, αναζητώντας θέμα, ενώ το cd τρέχει στο cd player. Με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου εγείρομαι σε παλινδρομήσεις. Θα ‘ταν το 1969 ή 1970, δεν θυμάμαι, που υπηρετούσε τη θητεία του στην Αλεξανδρούπολη. Άγνωστος τότε, έπαιρνε μικρόφωνο σε κάθε κοσμική γιορτή των συλλόγων της πόλης…
Tον συναντούσαμε στα καφέ, με τον κολλητό του, ένα ψηλό Σωτήρη που έπαιζε τρομπόνι στη στρατιωτική μπάντα. Σε κάποια πάρτι της εποχής τον έβλεπα, βυθισμένο σε μαλακές πολυθρόνες, να πίνει το βερμουτάκι του. Με τον Δ. Μητροπάνο χόρεψα και μπλουζ, όπως πολλά κορίτσια της σειράς μου σ’ εκείνα τα πάρτι… Κι ήταν σαν να πήραμε το βάπτισμα του πυρός για το μεγάλο φευγιό από την επαρχία στο κλεινόν άστυ…
Τέλειωσα το Λύκειο ακριβώς την εποχή που μεγάλο σουξέ έκανε το L.P. «Δρόμος» του Μίμη Πλέσσα, με τον Γιάννη Πουλόπουλο στις δόξες του, και το «Γέλαγε η Μαρία», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι, «Το άγαλμα…»
Με όλα αυτά στην τσέπη, μ’ ένα δυο φουστάνια, από τη μοδιστρική της μαμάς, κι ένα ζευγάρι εσπαντρίγιες μπλε, βρέθηκα εκείνο το ζεστό καλοκαίρι του ΄70 στην Αθήνα.
Κομμάτια και θρύψαλα η επαρχία πίσω, στην οποία κατέλειπα μαζί με τη μνήμη και τις λαχτάρες μου για νέες … εμπειρίες. Θυμάμαι όλα τα παραπάνω, κάθε φορά που μυρίζομαι επετείους. Με σημείο αναφοράς τη μουσική και τον Δ. Μητροπάνο…
«Κάτι τραγούδια δίκοπα μας γίνανε φορτία /Σαν νούμερα γερμανικά σ’ ατέλειωτη θητεία…» ακούω εν κατακλείδι τη βαθιά του φωνή, τελειώνοντας το γραπτό μου…
Ένας αμανές εν πολλοίς «Σαν την ηχώ στο αχανές…»
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
