Ραβοντας…
Έξω απ΄ τα τζάμια, έτσι καθώς ράβω τη γαλοπούλα για να τη φουρνίσω, βλέπω σκιές να τρεχαλίζουν… Ήρθαν πάλι οι νεράϊδες με την νεραϊδάρα-αφεντικίνα τους- σκέφτομαι και κυνηγάν τους καλλικατζάρους. Λέω το ποιηματάκι που έμαθα απ΄έξω, διαβάζοντας τον λαογράφο, Νικόλαο Λάσκαρη τον Λασταίο “μάγο”, που έγραφε από το 1900 μέχρι το 1940, τη χρονιά που πέθανε εδώ κοντά, φορώντας τη φουστανέλα του…
«Kαθεμιά νεράιδα έχει τ’ όνομά της, σαν τους ανθρώπους, και η νεραϊδάρα τα ξέρει, και της μιλεί καθεμιανής με τ’ όνομά της. Kαι ο κόσμος εδώ φέρνει πολλά ονόματα νεράιδωνε: Kαλλιόπη, Mελπομένη, Oυρανία, Aρετή, Aγλαΐα, Λαμπετία, Aστέρω, Aγράφω, Zουγράφω, Παγώνα, Πυργούλα, Kανέλα, Λεϊμονιά, Γαρούφω, Γαρουφαλιά, Tριανταφύλλη, Mηλίτσα, Xάιδω, Aκριβή, Aργύρω, Aσήμω, Xρυσάφω, Zαφείρω και Σμαράγδω, τ’ όνομα της κουτσής νεράιδας. Άλλη την έλεγαν Πουρναροπηδίστρα, άλλη Λάμια, άλλη Γελούσα, και ήταν και μία, η Λαστιώτισσα νεράιδα, που αγαπούσε τους Λασταίους και εμεσίτευε σαν να ειπούμε γι’ αυτούς στις άλλες. Ήσανε και άλλα ονόματα, που κανένα απ’ αυτά δεν είναι γραμμένο στ’ αγιολόγι, μα τα ξεχάσανε τώρα ο κόσμος.»
Εγώ δεν τα ξέχασα…
Όπως δεν ξέχασα και την ακόλουθη ιστορία για έναν μπάρμπα εδώ χάμ’ ,γέροντα, πολύ γέροντα… Τον έβλεπα να τριγυρνάει στο χωριό με ένα ποδήλατο σακαράκα, που έτριζαν τα πεντάλ κι οι ρόδες, «λάδωμα θέλει», του είπα μια φορά που πλησίασε, κι είχα ανατριχιάσει με το τσιριχτό που έβγαζε, κι εκείνος αφού με καλοχαιρέτησε μου είπε: «Εγώ θέλω λάδωμα έτσι όπως με κατάντησε το επάγγελμα!».
Συγκινήθηκα γιατί σκέφτηκα ότι εκείνο το σκουριασμένο κορμί, που σέρνονταν πάνω στο ποδήλατο, κι έτριζε όπως κι οι ζάντες του δίτροχου, τρίφτηκε για να βγάλει το ψωμί του… «Δουλέψατε σκαφτιάς, χαμάλης, μεταλλωρύχος τίποτε στα Βέλγια;» «Οχι τσούπα μ΄», απάντησε, «δούλεψα σακαδόρος 50 χρόνια!!!» «Και τι είν΄εφτούνο;», ρώτησα απορημένη. «Να, πήγαινα στα πατατοχώραφα και σάκιαζα πατάτα, τα έραβα με σακοράφα, στα λιοστάσια και σάκιαζα ελιές, ήμουν πρώτος σακαδόρος, τα φόρτωνα στην πλάτη και τα πήγαινα στο αμάξι, παλιότερα τα φόρτωνα στις φοράδες!».
Εσείς το ξέρατε αυτό το επάγγελμα, αγαπητοί; Εγώ πρώτη φορά το άκουγα… Ο σακαδόρος, πάει καλιά του εδώ και χρόνια, σακαδόροι δεν υπάρχουν πια, βγήκαν τελάρα αντί για σακιά στη συγκομιδή, τώρα υπάρχουν άλλοι ειδικευμένοι μάλλον θα τους λένε τελαδόρους, αυτοί πληρώνονται με το κομμάτι. Είκοσι ευρώ, 100 τελάρα!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
