Put the blame on…no one?

«Ο σημερινός τόπος

μιάς αχαρτογράφητης δυστυχίας;»

Μαριλού Καλοκάση, Ο θάνατος της ημέρας

Ο βιασμός, όποια μορφή κι αν πάρει, προσβάλλει βάναυσα  τη γενετήσια ελευθερία του θύματος και με την έννοια αυτή θίγει τον ίδιο τον πυρήνα της ανθρώπινης αξίας κι αξιοπρέπειας.

Μετά όμως από την εγκληματική πράξη του βιασμού συνήθως ακολουθούν άλλοι -έξι τουλάχιστον- “βιασμοί”:

1. O κοινωνικός βιασμός, αυτός ο νέος ψυχικός τραυματισμός του ήδη τρωθέντος θύματος, προκαλείται από τα σχόλια και την καχυποψία του άμεσου περιβάλλοντός του. Με μία ανάλγητη ανάκριση αναζητείται η “συμμετοχή” (sic) του θύματος στο βιασμό του κορμιού και της ψυχής του και ορισμένες φορές “κρίνεται” γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που έπαθε

2. O τηλεοπτικός βιασμός,αυτή η -συχνά και με την πρόφαση της συμπάθειας- συνεχής έκθεση του θύματος στον καννιβαλισμό μιάς αδηφάγου κοινής γνώμης. Ο βιασμός γίνεται ένα σίριαλ “κλειδαρόρτυπας” προς τέρψιν και κατανάλωσιν  τηλεθεατών αρρωστημένου ψυχισμού (εκδίκησης, σαδισμού, αναισθησίας)

3. O πολιτικός βιασμός, αυτή η απαράδεκτη, από κάθε κανόνα πολιτικής ηθικής, ένταξη του βασανισμένου θύματος στην κομματική αντιπολίτευση και στις ένθεν/κακείθεν αλληλοκαταγγελίες

4. O επιστημονικός βιασμός, ο οποίος -συνήθως καλή τη πίστει- θολώνει με τις περισπούδαστες αναλύσεις και τις παραπομπές σε ειδικούς το πραγματικό βίωμα ταπείνωσης του θύματος

5. O κινηματικός βιασμός, ο οποίος, στο όνομα της συμπαράστασης, πολλάκις υπερβαίνει τα όρια και εργαλοποιεί το συγκεκριμένο θύμα

6. O δικαστικός βιασμός, ο οποίος, εφόσον η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια (όπως και πρέπει) κι αν δεν υπάρχουν ευαίσθητοι παράγοντες στη δίκη, θα καταλήξει να υποστεί το θύμα δευτερογενή θυματοποίηση (ξαναζώντας τις τραγικές στιγμές)

Έξι βιασμοί + ένας πραγματικός μήπως είναι τελικά πολλοί για να τους αντέξει μία γυναίκα-θύμα; Πόσα τραύματα μπορεί να χωρέσει μία ψυχή όταν ο κίνδυνος να μην αποδοκιμαστεί κοινωνικά και να μην καταδικαστεί αμετάκλητα όχι μόνον ο άμεσα υπαίτιος αλλά και όλοι –οι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο-συμπράξαντες, παραμένει ισχυρός;

ΥΓ. Νομίζω ότι οι βιασμοί δεν πρέπει να εντάσσονται στην “έμ-φυλη” ή “ά-φυλη” βία. Το ορθότερο θα ήταν να υπαχθούν στα εγκλήματα «ακραίας έλλειψης ενσυναίσθησης κι απανθρωπιάς» και να τιμωρούνται ως «εγκλήματα κατά του ανθρώπου».

ΥΓ2. «Δεν έχω άλλο κόσμο ν’ αρνηθώ.

Δεν έχω άλλη μνήμη» (Μ. Καλοκάση)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.