Ψηφιακος καπιταλισμος και ανθρωπομηχανες

Η μόνιμη οικονομική κρίση που πλήττει εδώ και αρκετά χρόνια τις ανεπτυγμένες χώρες και ειδικότερα τα δύο διαστρωματοποιημένα κέντρα δύναμής τους, την Αυτοκρατορία και την Ε.Ε., η οποία αντικατέστησε τις περιοδικές 10ετείς κρίσεις υπερπαραγωγής του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αποδεικνύει ότι η Βιομηχανική εποχή κατά την οποία παράγονται αυτές οι κρίσεις, σαν επακόλουθο των οικονομικών νόμων λειτουργίας της, πλησιάζει σ’ αυτούς τους χώρους στο τέλος της. Νομοτελειακά, μια νέα εποχή η «Ψηφιακή», αναδύεται και αναπτύσσεται στο χώρο των πιο ανεπτυγμένων οικονομικά, τεχνολογικά, και πολιτιστικά κοινωνιών, μέσα και μαζί με τον κόσμο της βιομηχανικής εποχής που παρακμάζει.
Μια «νέα εποχή» που φέρνει μαζί της ένα νέο, τον «ψηφιακό καπιταλισμό» που διογκώνεται αλλά και συνλειτουργεί παράλληλα με τον προηγούμενης μορφής καπιταλισμό. Ένα παλιό μονοπωλιακό καπιταλισμό που και αυτός προσαρμόζεται, συρρικνούμενος στο χώρο των ανεπτυγμένων χωρών και μεγενθυνόμενος στο χώρο των αναπτυσσόμενων.
 
Σ’ αυτή τη νέα εποχή, λειτουργούν νέες παραγωγικές δυνάμεις, με νέους τρόπους παραγωγής, νέες μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις και νέους οικονομικούς νόμους, που συμπληρώνουν τους παλιούς και ρυθμίζουν τη λειτουργία της. Μια νέα εποχή με νέες πολιτικές σχέσεις, μεταξύ των νεοδημιουργούμενων κοινωνικών τάξεων, που απαιτούν νέες πολιτικές δυνάμεις, που θα τις εκπροσωπούν και θα τις καθοδηγούν, για την αύξηση του εθνικού πλούτου των χωρών τους και τη δίκαιη διανομή του. Νέες πολιτικές δυνάμεις, ειδικότερα στις χώρες της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης,  οι οποίες θα εκφράζουν τις παραγωγικές τάξεις. Νέες δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν όλες τις υφιστάμενες παρηκμασμένες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις. Δυνάμεις που δεν εκπροσωπούν πλέον τις νέες κοινωνικές τάξεις αλλά συντεχνίες εκλεκτών – αρπακτικών, που λεηλατούν τον εθνικό τους πλούτο. Συντεχνίες, που διαχωρίζοντας τους μηχανισμούς του κράτους σε ιδιωτικά φέουδα, τους εκμεταλλεύονται σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, ατιμώρητα και αφορολόγητα.
 

Ο σύγχρονος πολιτικός στοχασμός και οι παγκόσμιες εξελίξεις

 
Για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων εξελίξεων, τόσο της οικονομικής και συστημικής κρίσης των ανεπτυγμένων χωρών, όσο και της δημιουργίας πολυπολικών κέντρων και συνεχούς ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων χωρών, που ανατρέπουν τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες, εκφράζονται διάφορες απόψεις από τα κέντρα παραγωγής ιδεών. Έτσι ο σύγχρονος πολιτικός στοχασμός στο μεγαλύτερο μέρος του, ιδιαίτερα των ανεπτυγμένων χωρών: α) θεωρεί τον κόσμο σαν ένα «ομοιογενές σύμπαν» που πρέπει να κυβερνάται μ' ένα ενιαίο, «δικαιότερο» πολίτευμα, και β) συνεχίζει να έχει σαν βάση του οικοδομήματος της φιλοσοφικής και οικονομικής σκέψης του ότι, κατά την εξελικτική πορεία της κοινωνίας οι δυνάμεις της πάλης των αντιθέτων, που σαν συντελεστές παραγωγής την προωθούν, είναι το κεφάλαιο και η εργατική δύναμη. Συντελεστές παραγωγής που λειτούργησαν και χρησιμοποιήθηκαν κατά τη βιομηχανική εποχή για την ανάπτυξη των φιλοσοφικών και οικονομικών ιδεών αυτής της εποχής καθώς και των πολιτικών τους εκφρασμάτων, οι οποίες και τα οποία σαν αναξιόπιστες/α απαξιώθηκαν. Ειδικότερα, οι στοχαστές της Αυτοκρατορίας προβλέπουν και στοχεύουν στη δημιουργία ενός μονοπολικού κόσμου στον οποίο θα επικρατήσουν παντού δημοκρατίες. Δημοκρατίες με την ίδια επικεφαλής, κυβερνούμενες με νεοφιλελεύθερα πολιτικά συστήματα. Δημοκρατίες με τις οποίες θα επιτευχθεί «το τέλος της ιστορίας», και ένα παραγωγικότερο, δικαιότερο και ευτυχέστερο μέλλον για όλους τους λαούς.
 
Οι νεομαρξιστές στοχαστές –όλοι τους απεξαρτημένοι από τα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών τους- από τη δική τους οπτική γωνία (Σλάβοϊ Ζίζεκ), ονειρεύονται μετά την κατάρρευση του παλιού, να ξαναρχίσουν από την αρχή, να επανεφεύρουν ένα νέο «οικουμενικό κομμουνισμό» πάνω σε νέες βάσεις. Άλλοι, (Νέγκρι και Χαρτ) με μεσσιανικές προφητείες, στοχάζονται ότι μέσα στις δυνάμεις της Αυτοκρατορίας ενυπάρχουν οι δυνάμεις της «αντικυριαρχίας», οι δυνάμεις της «απόλυτης κυριαρχίας του πλήθους» που αναπόφευκτα, νομοτελειακά, σαν δύναμη της πάλης των αντιθέτων θα ανατρέψουν την Αυτοκρατορία, δημιουργώντας ένα νέο «μονοπολικό» κόσμο, με μια απόλυτη «κυριαρχία του πλήθους». Πώς όμως και με ποιες δυνάμεις θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, δεν μας εξηγούν.
 
Οι σοσιαλδημοκράτες στοχαστές, κυρίως Ευρωπαίοι, ονειρεύονται μια «επανεκκίνηση» της αποτυχημένης κεϋνσιανής κρατιστικής σοσιαλδημοκρατίας με ένα «τρίτο δρόμο» που θα τους επαναφέρει στην εξουσία (Γκίντενς).
 
Το ίδιο συμβαίνει και με το νεοφιλελεύθερο στοχασμό της σχολής του Σικάγου ο οποίος, όπου με «σοκ» επιβλήθηκε, σαν πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, οδήγησε τους λαούς στη χρεοκοπία. Χρεοκοπία ολική, του φιλοσοφικού, του οικονομικού και του πολιτικού στοχασμού. 'Ετσι, τόσο οι στοχαστές, οι κατευθυνόμενοι ή ελεγχόμενοι από το «σύστημα», που ελέγχει την παγκόσμια βιομηχανία της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης, όσο και οι ανεξάρτητοι στοχαστές αδυνατούν, μέχρι τώρα να εξηγήσουν τα αίτια που οδήγησαν τις πολιτικές και τις οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών στη γενική συστημική τους χρεοκοπία, καθώς και τη διαλεκτική εξελικτική τους πορεία. Μια γενική χρεοκοπία όλων των κοινωνικών επιστημών που μηδενίζει το ύψιστο αγαθό κάθε μορφής επιστήμης, «την προβλεψιμότητα». Και είναι φυσικό, γιατί με όλες τις θεωρίες τους προσπαθούν να «νεκραναστήσουν» τον κόσμο της βιομηχανικής εποχής που πεθαίνει και τα πολιτικά συστήματα που αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο αυτή, με στόχο να βρουν πάλι ένα νέο πολιτικό σύστημα που ν' αλλάζει τα πάντα, χωρίς ν' αλλάζει τίποτα.
 

Ήλθε η ώρα για έναν νέο φιλοσοφικο-οικονομικο-πολιτικό στοχασμό

 
Έτσι ήλθε η ώρα και απαιτείται  πλέον και ένας νέος φιλοσοφικο-οικονομικο-πολιτικός στοχασμός. Ένας νέος στοχασμός για το νέο κόσμο της Ψηφιακής εποχής που αναδύεται στις πιο ανεπτυγμένες χώρες. Για το νέο, πολυπολικό, «πληθυντικό» κόσμο των νέων διαστρωματοποιημένων κοινωνιών. Ένα νέο κόσμο που διαστέλλεται και λειτουργεί πολύπλοκα με νέες κοινωνικές δυνάμεις, με νέους συντελεστές και τρόπους παραγωγής πλούτου, για τον οποίο απαιτούνται νέες εξουσίες, με νέας μορφής διοίκηση και νέες πολιτικές. Πολιτικές όμως των αντιθέσεων, των ανατροπών, των κοινωνικών δράσεων και όχι των συναινέσεων, των εκσυγχρονισμών και των βελτιώσεων των υφιστάμενων δομών της εξουσίας των εκλεκτών.
 
•           Ένας νέος στοχασμός, που θα ερευνήσει μέσα στον κόσμο της ψηφιακής εποχής, μέσα στο νέας μορφής ψηφιακό καπιταλισμό, μέσα στον παγκοσμιοποιημένο πολυπολικό ανταγωνιστικό καπιταλισμό, τις συνθήκες και τις αιτίες που ενεργοποιούνται πλέον διεθνώς, βάσει αυτού του «υποχρεωτικού ανταγωνισμού», τόσο ο νόμος της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους όλων των ανά τον κόσμο διεθνοποιημένων πλέον και ελεύθερων, χωρίς κρατικές εξαρτήσεις, κεφαλαίων, όσο και ο νεοεμφανιζόμενος νόμος της πτωτικής τάσης των εισοδημάτων των λαών των αναπτυγμένων χωρών κατά τη διάρκεια μιας μόνιμης οικονομικής κρίσης.
 
•           Ένας νέος στοχασμός που θα ερευνήσει επιπλέον: α) αν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ένα ποιοτικό άλμα, ανατροπής των υφιστάμενων σε όλο τον κόσμο συστημάτων εξουσίας των εκλεκτών. Πώς, πού και πότε κατά την εξελικτική πορεία της κοινωνίας θα δημιουργηθούν οι δυνάμεις ανατροπής του παλιού από το νέο, β) αν είναι δυνατόν ν' ανατραπεί ένα τόσο βαθιά ριζωμένο κοινωνικό καθεστώς που με διάφορες μορφές, μοναρχία, φασισμός, κομμουνισμός, σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλευθερισμός διατηρήθηκε, από την αρχή της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου μέχρι σήμερα, γ) αν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν τόσο ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις, που θ' ανατρέψουν τους παγκόσμιους μηχανισμούς της στρατοκρατικής πειθαρχίας και της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης των ανά τον κόσμο εξουσιών. Δυνάμεις που ρυθμίζουν οριζόντια, την πειθαρχία των κρατών και κάθετα την πειθαρχία των πολιτών, με τον ευνουχισμό και τη νέκρωση των εγκεφαλικών πολιτικών τους κυττάρων, ώστε ν' ατονεί και να καθίσταται ακίνδυνη η πολιτική τους σκέψη και δράση και δ) ένας νέος στοχασμός που θα εμπεδώσει ότι για να επιτευχθεί η ανατροπή του παλιού από το νέο, πρέπει να ληφθεί σαν βάση κάθε συλλογισμού του, ότι η πάλη των αντιθέτων εντός των κοινωνικών δυνάμεων, διεξαγόταν και διεξάγεται πάντα μεταξύ: 1ο των δυνάμεων των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών, που με οποιοδήποτε πολίτευμα πάντα κατέχουν την εξουσία και 2ο των δυνάμεων των παραγωγικών τάξεων, που μόνιμα ανεπιτυχώς τη διεκδικούν. Βασικό στοιχείο που θα δώσει στους λαούς τη δυνατότητα να ξαναζωντανέψουν μια νέα πολιτική, πάλης δύο εξουσιών.   Μια νέα πολιτική που θ’ αντικαταστήσει την απαξιωμένη πολιτική των υφιστάμενων πολιτικών κομμάτων. Κομμάτων που δεν τα προσδιορίζουν πλέον οι ονομασίες, σοσιαλιστικά-καπιταλιστικά, δεξιά-αριστερά, προοδευτικά-συντηρητικά, ακόμη και σοσιαλδημοκρατικά-νεοφιλελεύθερα καθώς έχουν χάσει το νόημά τους και δεν εκφράζουν καμία ιδεολογική ή πρακτική κοινωνική θέση. Κομμάτων που ειδικότερα στη χώρα μας, συμμετείχαν σ’ ένα πολιτικό σύστημα κομματοκρατίας, κλεπτοκρατίας και ασύλληπτης κρατικής διαφθοράς που την οδήγησαν στα όρια της χρεοκοπίας. Ένα σύστημα διακυβέρνησης που έχει πλέον αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια και η διαφθορά του, που ομολογείται και από τους ίδιους τους πολιτικούς που το δημιούργησαν, το διαχειρίστηκαν και ακόμη το υπηρετούν. Ένα σύστημα κομμάτων: α)σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελευθέρων που εναλλάσσονταν στην εξουσία εκφράζοντας το 80% περίπου των πολιτών και β) κομμάτων των άκρων, φασιστικών ή κομμουνιστικών που εκφράζουν το 20% περίπου των πολιτών που αναπολούν πολιτικά συστήματα που εφαρμόστηκαν παλαιότερα και απέτυχαν. Και αυτό μέχρι τώρα, αφού στο μέλλον, όσοι πολίτες θα παραμένουν στις τάξεις των υφιστάμενων πολιτικών κομμάτων θ' αναπολούν πλέον πολιτικά συστήματα που όλα τους εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Οι άλλοι, προς το παρόν, θ' αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι «αγανακτισμένων» πολιτών, που θα διαμαρτύρονται «αόριστα» χωρίς όραμα πολιτικής λύσης και οι κάποιες αντιστάσεις και αντιδράσεις τους σύντομα θα εκφυλιστούν.
 

Ο ανεπτυγμένος κόσμος ακολουθεί νομοτελειακά μια πορεία παρακμής, συρρίκνωσης και απαξίωσης

 
Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό «τοπίο» εξωτερικό και εσωτερικό, του περάσματος από τη Βιομηχανική στη Ψηφιακή εποχή, η χώρα μας καθώς και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης έχουν πληγεί από βαθιά οικονομική και συστημική κρίση. Μια κρίση η οποία παρά την βοήθεια της Ε.Ε. είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Τουλάχιστον η οικονομία αυτών των χωρών να φθάσει σ' ένα σημείο στασιμότητας, κατά το οποίο θα μηδενιστεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους και θα σταματήσει ν' αυξάνεται το δημόσιο χρέος τους.
Μέχρι τώρα, κατά τα τελευταία χρόνια, για να μην εμφανιστούν οι συνέπειες του οικονομικού νόμου της πτωτικής τάσης των εισοδημάτων τους, τα κράτη τόσο της Αυτοκρατορίας όσο και της Ε.Ε. αναγκάστηκαν, για να διατηρήσουν τους μηχανισμούς εξουσίας τους, να λειτουργούν με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και υπερχρέωση, υποθηκεύοντας το μέλλον των λαών τους. Έφθασαν όμως έτσι σ’ ένα όριο, που είναι αδύνατο πλέον να το υπερβούν.       
Και η μεν Αυτοκρατορία έχει ακόμη τη δυνατότητα, η οποία όμως συνεχώς ελαττώνεται, να εκμεταλλεύεται μερικούς εξαρτημένους λαούς, τροφοδοτώντας τους μονοπωλιακά με προϊόντα και υπηρεσίες, εξασφαλίζοντας υπέρογκα κέρδη, που βοηθούν να διατηρείται η ασθενής οικονομία της. Η δε Ε.Ε. όμως δεν έχει υπό την επιρροή της εξαρτημένους λαούς και είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί ανταγωνιστικά. Με μια λειτουργία που την αναγκάζει συνεχώς να μειώνει το κόστος παραγωγής των προϊόντων και υπηρεσιών της και αντίστοιχα τα εισοδήματα των παραγωγών πολιτών της. Γενικά, ο ανεπτυγμένος κόσμος ακολουθεί νομοτελειακά μια πορεία παρακμής, συρρίκνωσης και απαξίωσης, όσο λειτουργεί σε συνθήκες Βιομηχανικής εποχής. Οι πληθυσμοί όμως των χωρών της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης, πλήττονται πρώτοι και ισχυρότερα, καθώς μέρος του πλούτου τους, λόγω συγκριτικού πλεονεκτήματος μεταφέρεται στις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Δεν θ' αργήσει όμως να έλθει και η σειρά των λοιπών, πρώτα της βόρειας Ευρώπης και κατόπιν της Αυτοκρατορίας, να περιέλθουν στη θέση των χωρών της νότιας Ευρώπης. Ο ανταγωνισμός με την παγκοσμιοποίηση πλήττει το ίδιο όλους τους παραγωγικούς τους μηχανισμούς. Υποτιμώνται προοδευτικά η αξία των νομισμάτων και ο πλούτος τους, ο οποίος δεν αναπληρώνεται με ανάλογη ανάπτυξη καθώς, λόγω κρίσης και συγκριτικού πλεονεκτήματος, ο πλούτος μεταφέρεται στις αναπτυσσόμενες χώρες.
 

Νέες κοινωνικές δυνάμεις «αντισώματα»

 
Σ’ αυτή όμως την παρακμιακή τους πορεία, δημιουργούνται κοινωνικές δυνάμεις «αντισώματα» που ταχύτατα ισχυροποιούνται. Δυνάμεις οι οποίες θα οργανωθούν και θα κληθούν να ηγηθούν όλων των παραγωγικών τάξεων για: α) την ανατροπή της κυριαρχίας των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών και β) την ανατροπή της πτωτικής πορείας των οικονομικών των ανεπτυγμένων χωρών και μια νέα επανεκκίνηση και ανάπτυξη, αρχής γενομένης από τις χώρες της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης. Και οι δυνάμεις αυτές είναι οι «ανθρωπομηχανές» οι οποίες:
α) είναι μια συνεχώς διογκούμενη κοινωνική τάξη επιστημόνων και τεχνικών
β) είναι άτομα στα οποία έχουν επενδυθεί επάνω τους τεράστια ποσά ιδιωτικών και κρατικών αποταμιεύσεων και τα οποία δεν έχουν φύλο.
γ) είναι προβληματική η αναπαραγωγή τόσο της βιολογικής τους υπόστασης όσο και των επενδυμένων σ’ αυτά κεφαλαίων καθώς πλήττονται από την ανεργία, την υποαπασχόληση ή είναι μικροαμοιβόμενα, λόγω του τεράστιου πλέον ανταγωνισμού.
δ) είναι άτομα που μέχρι τώρα όσο ήταν ολιγάριθμα, τ' απορροφούσε τόσο το σύστημα για την κάλυψη των μηχανισμών λειτουργίας της εξουσίας των εκλεκτών, όσο και των μηχανισμών λειτουργίας ιδιωτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Η ελάττωση όμως των αναγκών απασχόλησής τους, τόσο από τους δημόσιους όσο και από τους ιδιωτικούς μηχανισμούς, λόγω της οικονομικής κρίσης, καθώς και η υπέρμετρη αύξηση του πληθυσμού τους, δημιουργεί στρατούς ανέργων ή υποαπασχολούμενων που συνεχώς διογκώνονται.
ε) είναι άτομα που το σύστημα εξουσίας με τους μηχανισμούς του, νέκρωσε τα εγκεφαλικά πολιτικά τους κύτταρα και τ' απομάκρυνε από πολιτικές ομαδοποιήσεις και κοινωνικές διεκδικήσεις.
στ) είναι άτομα απομονωμένα το ένα από το άλλο, μέσα σ’ ένα «υπερτεχνολογικό σύμπαν», στο οποίο κυριαρχούν το στρες, οι ψυχικές διαταραχές και η κατάθλιψη.
ζ) είναι άτομα που η απόγνωση, η αγανάκτηση και ο θυμός, σε συνδυασμό με την εκρηκτική νεανική τους επαναστατικότητα θα είναι, όταν ενεργοποιηθούν πολιτικά επικίνδυνος αντίπαλος για το σύστημα.
η) είναι άτομα που γεννιούνται τα περισσότερα από αντιδραστικούς χώρους και δυνάμεις του συστήματος εξουσίας των εκλεκτών. Έτσι επιβεβαιώνονται και οι νόμοι του διαλεκτικού υλισμού κατά τους οποίους, το ίδιο το παλαιό κοινωνικό σύστημα δημιουργεί τις κοινωνικές δυνάμεις που θα το ανατρέψει.
θ) είναι άτομα που όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου και η ανάγκη τα ωθήσει να πολιτικοποιηθούν, η δύναμή τους θα επαυξάνεται από το γεγονός ότι θα συνδυάζουν την επαναστατικότητα της νεανικότητάς τους με την πανουργία και τη σωφροσύνη του μεγάλου κεφαλαίου που είναι επενδυμένο σε αυτά. Ο κίνδυνος δε είναι ακόμη μεγαλύτερος για το σύστημα, καθώς δεν έχει πλέον τη δυνατότητα, σε περίπτωση ενδεχόμενης ανατροπής του από αυτά, να επιβάλει στρατοκρατικές δικτατορίες.
ι) είναι άτομα, που λόγω της πολιτικής, οικονομικής και ανατρεπτικής τους δύναμης, είναι προορισμένα να ηγηθούν όλων των αποδυναμωμένων πλέον κοινωνικών τάξεων και συντεχνιών των παραγωγικών δυνάμεων για τη διεκδίκηση της εξουσίας.
ια) είναι άτομα που βρίσκονται σ’ ένα μεγάλο υπαρξιακό δίλημμα. Ή θα μεταναστεύσουν, αναζητώντας να φτιάξουν τη ζωή τους, σε άλλες χώρες ή θα πολιτικοποιηθούν και θ' αγωνιστούν ν’ αλλάξουν τη χώρα και τη ζωή τους σ’ αυτή.
ιβ) είναι άτομα που αποτελούν τη μόνη αντίπαλη πνευματική δύναμη που μπορεί να συγκρουστεί με τις αντίπαλες δυνάμεις της εξουσίας των εκλεκτών. Δυνάμεις που συγκροτούν τη βιομηχανία της συναίνεσης και της διαμόρφωσης γνώμης του συστήματος. Συστήματος που αποτελείται από τους πολιτικούς, την εκκλησία, το κράτος – παιδεία, τα ΜΜΕ, την ελεγχόμενη λογοτεχνία και ιδιαίτερα από την τερατώδη πνευματική δύναμη, του σύγχρονου «ιερατείου» των πανεπιστημιακών καθηγητών των κοινωνικών επιστημών, που μερικοί αντικατέστησαν επάξια τους απαξιωμένους πλέον εκκλησιαστικούς «ιεροεξεταστές».
ιγ) είναι άτομα που στις παρούσες συνθήκες στη χώρα μας αποτελούν μια κολοσσιαία «απολιτική» οικονομική δύναμη περίπου της τάξεως των 1.000.000 ανέργων Χ 100.000 € περίπου επενδυμένων σ’ αυτά κεφαλαίων, ιδιωτικών και δημοσίων = 100 δις €. Σε πέντε χρόνια ενδεχόμενα η ανεργία τους θα διπλασιαστεί, οπότε η οικονομική τους δύναμη θα ανέλθει στα 200 δις € περίπου. Μια οικονομική δύναμη που στην ουσία είναι ακόμη πιο τερατώδης καθώς τ' άτομα αυτά σε ηλικία 35 περίπου ετών συνήθως κληρονομούν ή διαχειρίζονται τις οικογενειακές τους περιουσίες. Μια οικονομική δύναμη, που αν δεν απασχοληθεί παραγωγικά, θα χρεοκοπήσει και τα ίδια τα άτομα και τη χώρα. Αντίθετα, εάν τα τεράστια αυτά αδρανή κεφάλαια των ανθρωπομηχανών ενεργοποιηθούν και εξασφαλιστεί η παραγωγική τους λειτουργία, με την επίτευξη έστω και μιας Μαρξικής ετήσιας γυροβολιάς των κεφαλαίων τους, χωρίς να υπολογιστούν υπεραξίες, θα δημιουργούσαν πλούτο για τη χώρα μας αξίας ενός περίπου ακόμη ΑΕΠ της.
 

Ένα νέο πολιτικά και οικονομικά σύστημα

 
Αυτή η κολοσσιαία και συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των ανθρωπομηχανών σαν συντελεστής παραγωγής στον ψηφιακό καπιταλισμό, όπως παλαιότερα το προλεταριάτο στο μονοπωλιακό καπιταλισμό, θα δεσπόζει πολιτικά και οικονομικά στη νέα Ψηφιακή εποχή και έχει ανάγκη να λειτουργεί μέσα σ’ ένα νέο πολιτικό σύστημα. Ένα νέο σύστημα, στο οποίο η εξουσία θα κατέχεται από τις παραγωγικές τάξεις.
 
•           Ένα νέο σύστημα, στο οποίο όλες οι παραγωγικές τάξεις θα εκπροσωπούνται στην εξουσία θεσμοθετημένα αναλογικά, με τη συμμετοχή τους στη δημιουργία του Εθνικού πλούτου.
 
•           Ένα νέο σύστημα, στο οποίο θεσμοθετημένα θ' αποκλείει τη δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών, που μετατρέπονται σε κατεστημένο εκλεκτών. Ένα νέο σύστημα, που θα απαλλάξει τη χώρα από τους κρατικοδίαιτους φεουδάρχες που λυμαίνονται μέχρι τώρα τον εθνικό πλούτο και θα εφαρμόσει για τον κρατικό μηχανισμό πλήρη «εξακριβωσιμότητα» και διαφάνεια.
 
•           Ένα νέο σύστημα, που θεσμοθετημένα θα εμποδίζει τους κυβερνώντες να οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία θέτοντας όρια στα ελλείμματα του προϋπολογισμού της.
 
•           Ένα νέο σύστημα, της δημοκρατίας των τάξεων και όχι της υφιστάμενης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» των πολιτών – εκλεκτών που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα και απέτυχε.
 
•           Ένα νέο σύστημα, που θα εξασφαλίσει ευνοϊκές συνθήκες λειτουργίας δύο κλάδων των παραγωγικών τάξεων: α) του υφιστάμενου που λειτουργούσε με τις συνθήκες της Βιομηχανικής εποχής ώστε να καταστεί αποδοτικότερος. Κλάδο που περιλαμβάνει τις τάξεις και τις συντεχνίες του τουρισμού, της ναυτιλίας, των υπηρεσιών, της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής κλπ. και β) της νέας τάξης των ανθρωπομηχανών για την οποία πρέπει να δημιουργηθούν ειδικές συνθήκες και προϋποθέσεις για την παραγωγή νέου είδους προϊόντων. Νέου είδους προϊόντων, που μπορούν να παραχθούν μόνο απ’ αυτές με συγκριτικό πλεονέκτημα ώστε να εξασφαλίζεται η ανάκτηση του αναλωθέντος κόστους παραγωγής τους και η σχετική υπεραξία.
 
Επομένως καμία μονομερής ανάπτυξη δεν μπορεί να σταματήσει την καθοδική πορεία της οικονομίας αν δεν περιλαμβάνει και τους δύο κλάδους της που πρέπει να λειτουργούν και ν' αναπτύσσονται παράλληλα και δυναμικά.
 
Νέα προϊόντα «φωτεινά» για την ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών ενός απέραντου κόσμου
 
Υπάρχουν όμως προϊόντα που για την παραγωγή τους απαιτείται να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις των ανθρωπομηχανών; Υπάρχουν τόσο μεγάλες ανάγκες αυτών των προϊόντων από τη σύγχρονη κοινωνία που πρέπει να καλυφθούν; Μάλιστα, υπάρχουν! Είναι οι πνευματικές ανάγκες που θα δημιουργηθούν για ν' αντικαταστήσουν τ' όλο σύστημα της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης της κυριαρχίας των εκλεκτών που απαξιώνεται, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην αγορά πνευματικών προϊόντων που έχουν σαν βάση την πληροφορία, την αξιολόγηση και τη διακίνησή της. Το δόλιο αυτό σύστημα χειραφέτησης, παραπλάνησης και εξαπάτησης των λαών που μέχρι τώρα λειτούργησε για τη διατήρηση ενός παγκόσμιου πνευματικού «μεσαίωνα» ο οποίος καταρρέει.
           
Οι σύγχρονες ανθρωπομηχανές μπορούν με την επερχόμενη «ψηφιακή αναγέννηση» να παράγουν προϊόντα ενεργοποίησης των νεκρωμένων εγκεφαλικών πολιτικών κυττάρων των πολιτών, που θ' απελευθερώσουν τρομακτικές δυνάμεις προώθησης πολιτικών αλλαγών σε όλους τους νεοδημιουργούμενους στρωματοποιημένους κόσμους. Μόνες τους ή σε συνεργασία με αντίστοιχες δυνάμεις άλλων κοινωνιών και μ' εκμάθηση κυρίως των γλωσσών των μεγάλων πολιτισμικών κέντρων δύναμης, μπορούν να παράγουν και να διαθέτουν πνευματικά προϊόντα στις τεράστιες αγορές τους. Προϊόντα «φωτεινά» για την ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών ενός απέραντου κόσμου που ξυπνά μετά από ένα βαθύ και μακρόχρονο λήθαργο, που επέβαλε στην ανθρωπότητα η «σκοτεινή δύναμη» της παγκόσμιας κυριαρχίας των εκλεκτών.
 
Όλες οι λειτουργίες παραγωγής ιδεών θ' αλλάζουν. Νέες κοινωνικές επιστήμες, φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, πολιτική, ΜΜΕ, παιδεία καθώς και νέες μορφές τέχνης θ' αντικαταστήσουν τις παλιές. Τεράστιος αριθμός νέων προϊόντων θα δημιουργηθούν από τις ανθρωπομηχανές, αυτή τη σύγχρονη δύναμη που θα εισέλθει δυναμικά και θ' αλλάξει τις δομές και τις λειτουργίες αυτού του κόσμου.
Ας μπούμε με τις δικές μας στην πρωτοπορία των παγκόσμιων εξελίξεων.*

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.