Ποτε πρεπει να φευγουν οι πρωην πρωθυπουργοι;

Υπάρχει μια, άτυπη, παράδοση στο Ηνωμένο Βασίλειο, ότι πρώην πρωθυπουργοί δεν παραμένουν βουλευτές, αν δεν είναι πλέον αρχηγοί του κόμματός τους (που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν παραμένουν). Μια παράδοση που είχε κρατήσει αρκετά μέχρι πρόσφατα, όταν άρχισαν να αλλάζουν τους πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα, και εκ των πραγμάτων οι πρώην παραμένουν βουλευτές, μέχρι τουλάχιστον να γίνουν οι εκλογές.

Το σκεπτικό, έγκειται στο γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός αποτελεί πόλο εντός του κόμματος, που μπορεί να αποτελέσει, είτε άθελα είτε ηθελημένα, παράγοντα αμφισβήτησης της τρέχουσας ηγεσίας, αλλά και πόλο για τους δυσαρεστημένους (και ίσως έχουν ένα δίκιο, βλέποντας την κινητικότητα που υπάρχει από δυσαρεστημένους Συντηρητικούς στη Βρετανία γύρω από τον Μπόρις Τζόνσον, παρόλο που με το γνωστό του στυλ της ήσσονος προσπάθειας ο ίδιος μπερδεύει λίγο τα πράγματα).

Και ερχόμαστε στα δικά μας, με τον Κώστα Καραμανλή την Τρίτη να ανακοινώνει την μη συμμετοχή του, μετά από μόνο 34 χρόνια ως βουλευτής, στις επερχόμενες εκλογές, κλείνοντας ένα κύκλο παρουσίας στα πολιτικά πράγματα, αν και υποψιαζόμαστε ότι μάλλον δεν θα είναι μακριά από την πολιτική συζήτηση και στο μέλλον.

Άλλωστε και στα χρόνια της σιωπής, μετά το 2009 όταν παραιτήθηκε από την προεδρία της ΝΔ μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές, πάντα γύρω του κινούνταν απογοητευμένοι και πρώην σύμμαχοι (οι γνωστοί κύκλοι Καραμανλή) αλλά και πάντα οι κινήσεις του και οι, εξαιρετικά σπάνιες, τοποθετήσεις του ερμηνευόταν σαν πυθικοί χρησμοί.

Βέβαια στην Ελληνική βουλή είχαμε, στην κοινοβουλευτική περίοδο που ολοκληρώνεται, τέσσερις πρώην πρωθυπουργούς: τον κ. Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα.

Εξαιρώντας τον Αλέξη Τσίπρα, που είναι ο παντοτινός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, και εν δυνάμει πρωθυπουργός ξανά, οι άλλοι τρεις αποτελούν ιδιαίτερο φαινόμενο, και έχουν τους δικού τους «πόλους» εντός των κομμάτων τους, και όσο μένουν υποψήφιοι, θα μπορούν να εκλέγονται όσο θέλουν, λόγω του ιδιότυπου εκλογικού προνομίου των πρώην πρωθυπουργών.

Από τη μια, οι πρώην πρωθυπουργοί μπορούν να αποτελούν χρήσιμη πηγή γνώσης: δεν είναι πολλοί αυτοί που έφτασαν στην κορυφή του βουνού, και γνωρίζουν τη θέα από εκεί πάνω.

Από την άλλη όμως, ανάλογα με την προσωπική τους φιλοδοξία (η οποία μπορεί να έχει ηρεμήσει, αλλά σίγουρα δεν κοιμάται) μπορεί να δημιουργήσουν ζητήματα ενδοκομματικά, είτε επειδή το επιθυμούν, είτε και μόνο με την απλή τους παρουσία.

Ίσως μια λύση θα ήταν να τους βάζουν να διεκδικούν ξανά την ψήφο των πολιτών για να εκλεγούν, κάτι το οποίο συνέβαινε στο παρελθόν, όταν ακόμα και πρωθυπουργοί δεν εκλέγονταν στην επόμενη βουλή (είναι πολύ γνωστή η ρήση «ανθ’ ημών Γουλιμής» του Χαρίλαου Τρικούπη).

Άλλωστε για ακόμα μια προεκλογική περίοδο, θα ακούσουμε πολλά για την «ανανέωση» του πολιτικού προσωπικού, και αυτή κανονικά πρέπει να ξεκινά από την κορυφή.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.