Πολιτικοι και Ποντικια

Είναι τελείως οξύμωρο αυτό που βιώνουμε σ’ αυτή την χώρα. Αντί να ασχολούνται οι «άριστοι» με την πολιτική ασχολούνται όλο και πιο «μικροί» άνθρωποι.

Το ζήτημα έχει πολλά γιατί. Γιατί κάποιος που δεν έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην και συνήθως ζει ως πένης θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;

Γιατί κάποιος που επαγγελματικά είναι άγνωστος, είτε γιατί δεν έχει δουλέψει ποτέ του -παιδί του κομματικού σωλήνα-, είτε γιατί δεν έχει αφιερώσει χρόνο και πόρους -εξάλλου δεν τους έχει προς αυτή την κατεύθυνση- θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;

Γιατί κάποιος που δεν είναι δημοφιλής, χωρίς φίλους, μοναχικός τύπος δηλαδή και συνήθως ζει στο λαγούμι του να θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;

Γιατί κάποιος με καταπιεσμένες επιθυμίες και που συνήθως ζει στον φανταστικό του κόσμο θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;

Γιατί κάποιος που είναι κοινωνικά αμόρφωτος, απαίδευτος χωρίς τρόπους κι ήθος θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;

Δεν βρίσκω άλλη λογική απάντηση πέραν από αυτήν της κάλυψης όλων των παραπάνω κενών του. Έτσι φαντάζεται ότι ο πλούτος είναι απόρροια της θέση που διεκδικεί – οι άλλοι πως πλούτισαν; -. Οι φιλίες, η αναγνωσιμότητα είναι σίγουρες, η δε επαγγελματική καταξίωση δεδομένη- μετά θα κάνω δουλείες με φούντες αν χρειάζεται αφού θα έχω πλουτίσει-.

Κι κάπως έτσι, με το ένα και το άλλο γίνεται το «θαύμα» κι εκλέγονται και κάθονται στις καρέκλες της εξουσίας. Αυτόματα πέφτουν οι μάσκες. Μισάνθρωποι, οξύθυμοι, αγενής ζουν το όνειρό τους μέχρι τις επόμενες εκλογές. Είναι αυτοί και κανένας άλλος. Όλα πρέπει να γίνονται κατ’ επιθυμία και διαταγή τους.

Λείπει αυτό το κάτι το ελάχιστο, το στοιχειώδες που αν το είχαν θα είχαν αντιληφθεί ότι η προσπάθεια για επιβίωση, πολιτική και ουσιαστική, είναι συνεχής. Θα βίωναν τον «ρατσισμό» από τους αντιπάλους -ένα εσύ είσαι με τους άλλους- αλλά κυριότερα από τις φατρίες του δικού τους πολιτικού χώρου -δεν ανήκεις στην δική μας φράξια, τζάκι, ρεύμα-. Θα αντιλαμβάνονταν ότι ζουν το απατηλό όνειρο της αιώνιας ιδιοκτησίας της καρέκλας της εξουσίας. Θα έβλεπαν ότι βιώνουν μια επίφαση φιλίας από τους κομματικούς φίλους τους, μια ψευδαίσθηση αφοσίωσης και πίστης από τους ακολούθους τους.

Θα καταλάβαιναν ότι αυτό που βιώνουν τους αλλάζει σε κάτι ολοένα και πιο σκληρό, πιο χυδαίο, πιο ποταπό, πιο απόμακρο από αυτό που ξεκίνησαν με μόνο στόχο την επιβίωση στον βρώμικό κόσμο που ζουν. Θα καταλάβαιναν ότι μεταμορφώνονται σε ποντίκια που τρέχουν πίσω από την μυρωδιά του τυριού με μόνο στόχο να καλύψουν την ακόρεστη βουλιμία τους για κάτι παραπάνω. Θα αντιλαμβάνονταν ότι η φύση του καιροσκόπου, τυχοδιώκτη, αριβίστα ποντικού φτάνει και τελειώνει στην ποντικοπαγίδα με το πιο ευωδιαστό τυράκι.

Μα πάνω απ’ όλα θα αντιλαμβάνονταν ότι ο παράδεισος δεν είναι στην εξουσία που τους προσφέρει η θέση τους και η πολιτική, αλλά στους άλλους. Σε όλους εκείνους που τους αντιπαλεύουν, σε όλους εκείνους που εργάζονται υπό την εξουσία τους, σε όλους εκείνους που τους ψήφισαν περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο… στο καλύτερο εκείνο αύριο που φέρνουν οι ανιδιοτελής, ορθές πράξεις κι ενέργειες που δεν κάνουν κυνηγώντας το προσωπικό όφελος τόσο το υλικό όσο κι το πνευματικό. Αν βέβαια έχουν τέτοιο κόσμο.

Βέβαια ποτέ δεν είναι αργά να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι είναι η μεγαλύτερη απειλή αλλά ΔΕΝ είναι η μοναδική ελπίδα του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.