Ποιος ειναι ο Μαχμουτ Κονουκ και γιατι ειναι στο δρομο

Ο Μαχμούτ Κονούκ είναι γεννημένος την 1/1/1957 στο Κούρταλαν. Ο πατέρας του λεγόταν Αμπδουρραχμάν (το πραγματικό του όνομα ήταν Χοσρόφ), εξισλαμισμένος και κουρδοποιημένος Αρμένιος. Η μητέρα του Ναφιγιέ, Κούρδισα. Το όνομα του παππού του Βαρτάν, της γιαγιάς του Νεργκίς.
 
Το δημοτικό και το γυμνάσιο τελείωσε στο Κούρταλαν, και την Υγειονομική Σχολή στο Βαν. Το 1975 άρχισε να εργάζεται ως υπάλληλος του υγειονομικού στην επαρχία Τσουκούρτζα της Χάκκιαρη. Την πρώτη του εξορία υπέστη  το 1978 στη Χάκκιαρη, καθώς εξορίστηκε στην κοινότητα Μπάγισλη της επαρχίας Τσουκούρτζα. Το 1978 έμαθε ότι η “πολιτική αστυνομία” παρακολουθούσε τον ίδιον και την οικογένειά του ως Αρμένιους.
 
Μετά το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα της 12 Σεπτεμβρη 1980 ήταν υπό κράτηση για 11 μέρες στο Σάσον και 22 μέρες στο Σίιρτ, 33 μέρες συνολικά. Σε σύγκριση με τα πολύ πιο βαριά περιστατικά βασανιστηρίων δεν θεώρησε ότι ήταν “βασανιστήρια” τα όσα υπέστη ο ίδιος. Τον Μάη 1982 εξορίσθηκε από το Σάσον στην Κοινότητα Φίντιχ του Έρουχ.
 
Το 1984 αποφοίτησε από τη Σχολή Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Γαζή.
 
Πήρε μέρος στην Κίνηση για τον Συνδικαλισμό των Εργαζομένων του Δημόσιου Τομέα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Παντουρκικού Συνδικάτου Υγείας» και υπηρέτησε σ' όλες του τις βαθμίδες. Για μια ομιλία του καταδικάστηκε από το 1ο Δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας σε 1 χρόνο φυλάκιση και χρηματική ποινή 100 εκατομ. τουρκικών λιρών με την κατηγορία της παραβίασης του ν. 3713 περί Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας (αυτονομιστική δράση).
 
Υπήρξε από τους ιδρυτές του Συνδικάτου Εργαζομένων Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών και μέλος του πρώτου διοικητικού του συμβουλίου. Με μια ομάδα συνδικαλιστών έγραψαν το βιβλίο «Τι συμβαίνει στο Νοσοκομείο Ανώρετης Ειδίκευσης της Τουρκίας».
 
Στις 21 Ιουλίου 1998 έχοντας εκτίσει την ποινή του αποφυλακίσθηκε από τις Φυλακές Ουλούτζανλαρ όπου είχε εισαχθεί στις 21 Οκτωβρίου 1977. Ο αριθμός των εξοριών (ΣΜ: δυσμενών μεταθέσεων) που υπέστη ως εργαζόμενος είναι παραπάνω από 20. Στις 13 Αυγούστου 1998 η υπουργική απόφαση για την εξορία (μετάθεσή) του από το Νοσοκομείο Ανώτερης Ειδίκευσης στο Κρατικό Νοσοκομείο Ναλλίχαν εκδόθηκε εντός μιας ημέρας και του κοινοποίηθηκε πριν τελειώσει η απογευματινή του βάρδια. Όταν εργαζόταν στον Δήμο Τσάνκαγια επί δημαρχίας του κ. Μουζαφφέρ Έργιλμαζ του CHP (Ρεπουπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) σε διάστημα 5 μηνών μετατέθηκε 9 φορές εξαιτίας του “αγώνα του ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις”.
 
Την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Χραντ Ντίνκ δικήρυξε πως “στο εξής θα συνεχίσω τον αγώνα από το σημείο που άφησε ο Χράντ, θα αναφέρομαι στη γενοκτονία που υπέστη ο Αρμένικος λαός…” Ως ακτιβιστής – εκπρόσωπος της «Πρωτοβουλίας Άγκυρας για την ελευθερία της γνώμης» που σχηματίσθηκε μετά ένα χρόνο από μια ομάδα διανοουμένων πήρε μέρος στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης για όλους τους  αντιπολιτευόμενους που δικαζόντουσαν για τις γνώμες τους. Συμμετείχε σε  πάνελ, φόρα, ομιλίες, ανακοινώσεις τύπου, παρακολουθήσεις δικών και σε άλλες πολλές παρόμοιες εκδηλώσεις για θέματα “ταμπού”. Ανέλαβε την επιμέλεια έκδοσης κάποιων από αυτά τα πάνελ-φόρα που κυκλοφόρησαν ως βιβλία. Υπήρξε από τους διοργανωτές της διημερίδας με διεθνή συμμετοχή που έγινε στην Άγκυρα στις 24-25 Απρίλη 2010 με θέμα «Από το σημείο που άφησε ο Χραντ, το 1915 πριν και μετά, άρνηση και αποδοχή» και ανήκε στην ομάδα που ανέλαβε την επιμέλεια έκδοσης του βιβλίου της διημερίδας. Ήταν μεταξύ των διοργανωτών των ημερίδων με θέμα «Ο Ισμαήλ Μπεσικτσή και η ελευθερία γνώμης», «Η δολοφονία του Χραντ Ντινκ από την προοπτική του 2015» και «Η θρησκεία, θεωρία και πράξη, το παρελθόν και το παρόν» και μεταξύ των επιμελητών για την έκδοση σε βιβλία των εν λόγω ημερίδων. Συμμετείχε σε πολλές εργασίες όπως Ο Φόρος Περιουσίας, Το Πογκρόμ στις 6-7 Σεπτεμβρίου, Ποντιακή Γενοκτονία, Τσερκέζικη Γενοκτονία κ.ά. Εδώ και 25 χρόνια είναι μέλος του Συλλόγου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ). Δυο φορές διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Παραρτήματος Άγκυρας του ΣΑΔ. Στο Παράρτημα Άγκυρας του ΣΑΔ ίδρυσε την “Επιτροπή Λαών” και εργάστηκε στον τομέα αυτόν. Ανέλαβε καθήκοντα στην “Επιτροπή Φυλακών”. Στις φυλακές της Τουρκίας υπάρχουν 926 κρατούμενοι άρρωστοι και οι 330 από αυτούς είναι βαριά άρρωστοι. Για να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου στους κρατούμενους αυτούς από τους οποίους καθημερινά το άψυχο σώμα κάποιου βγάζουμε έξω από τις φυλακές, είχε και έχει έως τώρα ενεργό συμμετοχή στην προετοιμασία των κινητοποιήσεων με αντικείμενο τη «Λευτεριά στους άρρωστους φυλακισμένους», κινητοποιήσεις που διανύουν σήμερα (10/7/2017) την 154η εβδομάδα.
 
Στις 22 Νοεμβρίου 2016 με μια μεσονύχτια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, την υπ' αριθμόν 677, ο Μαχμούτ Κονούκ απολύθηκε από τη δουλειά του και του αφαιρέθηκε η 40 χρόνων εργασία του ως μη γενόμενη. Από τις 27 Φλεβάρη 2017 κάθε Δευτέρα (εκτός από Δευτέρες που είναι επίσημη αργία) μπροστά από τον χώρο εργασίας απ' όπου αποβλήθηκε, το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ÇANKAYA και στη διεύθυνση DİKMEN CADDESİ No 390/Keklik Pınar-Dikmen ANKARA με καθιστική διαμαρτυρία και ανακοινώσεις τύπου δίνει αγώνα για την επιστροφή του στην εργασία. Στον αγώνα αυτό οι σύντροφοι και οι συνεργάτες του και οι διανοούμενοι πάντοτε ήταν στο πλευρό του, αλλά αυτός τον αγώνα του μπροστά από τον χώρο εργασίας του ορίζει ως «Σαν ένα δέντρο μόνο του και λεύτερο». Τις άλλες μέρες συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του KESK (ΣΜ: η ΑΔΕΔΥ της Τουρκίας) και των εξαρτημένων από αυτό συνδικάτων. Υποστήριζε τον αγώνα του Τζεμάλ Γιλντιρίμ (στον οποίο τις τελευταίες 8 εβδομάδες συμμετέχει και η Ζεϊνέπ Γιερλή) μπροστά από το Γενικό Λογιστήριο. Υποστήριζε τους απολυμένους δημόσιους λειτουργούς που διαμαρτύρονταν μέχρι προ ολίγου μπροστά από το Υπουργείο Ενέργειας και τη Γενική Διεύθυνση της Ανανεωμένης Ενέργειας. Και τον υπόλοιπο χρόνο υποστήριζε τον αγώνα που ξεκίνησε πριν 8 μήνες η Νουριγιέ Γκουλμέν μπροστά από το Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Λεωφόρο Υüksel, στον οποίο προστέθηκαν ο Σεμίχ Όζακτσα και αργότερα ο Βελή Σατσιλίκ και ο Αττζούν Καραντάγ, στη συνέχεια η Εσρά Όζακτσα μαζί με τον Μεχμέτ Ντερσουλού, άλλοτε συμμετέχοντας αυτοπροσώπως στον αγώνα κι  άλλοτε με κοινοποιήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για να γίνει γνωστός από την κοινή γνώμη άλλοτε και με δυο τρόπους, ήταν σε μια συνεχή αγωνιστική κινητοποίηση. Συνεχίζει μέχρι σήμερα. Αυτές τις κοινές κινητοποιήσεις τις ορίζει ως… «Σαν ένα δάσος αδελφωμένα».
 
Έχει γράψει ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Η φωτιά του τσοπάνου ή Μια Χούφτα Θράκα  Κλεμμένη από τον Όλυμπο» όπου αφηγείται αυτόν τον αγώνα του και περιγράφει τον εαυτό του.
 
Τη ζωή τη βλέπει από το παράθυρο του “σοσιαλισμού”. «Η εκφύλιση, η γραφειοκρατία και η αποξένωση» είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα γι' αυτόν στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις και στην πολιτική ζωή. Τα άρθρα υπό τον τίτλο «Μέτρα για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της αποξένωσης» και «Μέτρα για την καταπολέμηση της διαμορφωτικής τάσης του κράτους ως εργοδότη» που πρώτα στον κανονισμό του «Παντουρκικού Συνδικάτου Υγείας» και αργότερα στον κανονισμό του SES (ΣΜ: Άλλο συνδικάτο υγείας) έχουν μορφοποιηθεί από τον ίδιον.
 
Στον αγώνα αντιτίθεται στον διαχωρισμό “δουλειά του ποδαριού – δουλειά του μυαλού” και θεωρεί ότι μια από τις πηγές της “αποξένωσης” είναι αυτός ο καταμερισμός της δουλειάς. Πιστεύει στην ενότητα της θεωρίας με την πράξη, πιστεύει στην “praksis”. Ετοιμάζει ο ίδιος την αφίσα και την ανακοίνωση της ημερίδας που θα διοργανώσει, αναλαμβάνει ο ίδιος τη διανομή της αφίσας και της ανακοίνωσης, κάνει και μια από τις εισηγήσεις της ημερίδας. Δεν θέλει να είναι μόνο “ο σκεπτόμενος” ή μόνο “ο ενεργών”, προτιμά να είναι “ο σκεπτόμενος και ο ενεργών” μαζί… Γι΄ αυτό ποτέ δεν παραμελεί τον δρόμο που θεωρείται ”δουλειά του ποδαριού”. Και τέλος σκέπτεται πως καμιά σκέψη που δεν βγαίνει στο δρόμο δεν μπορεί να επιβιώσει. Αισθάνεται περισσότερο ελεύθερος στο δρόμο.
 
Η λευτεριά είναι στο δρόμο!    

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.