Point of View: Seated
Αγαπημένο μου αναγνωστικό κοινό
του «ΠτΘ»,
διαβάζεις ένα κείμενο «κράμα», που εμπεριέχει γνώμη για την Κομοτηνή, τους ανθρώπους της, κριτική σε «παγωμένες» πολιτικές της εξουσίας, προσωπικές εμπειρίες και καμιά χαζομάρα ίσως. Θα το δούμε όμως όλοι από κοινού στην πορεία.
Είμαι 23 ετών κι έχω δει την πόλη όλα αυτά τα χρόνια να αλλάζει· σε πολλούς τομείς, εδώ όμως θα συζητηθεί το πώς βελτιώθηκε η πόλη ως προς την φιλικότητα προς τους κατοίκους της, σε αυτό που ονομάζουμε προσβασιμότητα.
Αυτό το Σαββατοκύριακο αποχαιρετίσαμε έναν άνθρωπο που συνέβαλε καθοριστικά σε αυτήν τη βελτίωση, τον πρώην Δήμαρχο Τάσο Βαβατσικλή.
Τον τελευταίο καιρό, δεν μου αρέσει να αναφέρομαι σε προσωπικές μου ιστορίες, αλλά τώρα νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Θα γράψω λοιπόν, σχετικά σύντομα, δυο ιστορίες που λέω συνήθως για να μιλήσω για τους γονείς μου, αλλά περιγράφουν αρκετά καλά τον εκλιπόντα Δήμαρχο.
Η πρώτη αφορά στο πώς έγινε πραγματικότητα μεγάλος αριθμός από τις ράμπες που υπάρχουν στην πόλη μας. Αν και η πρώτη έγινε το 1992 με Δήμαρχο τον Γιώργο Παπαδριέλλη, και αντιδήμαρχο τον Τάσο Βαβατσικλή, όπως και τον κ. Κατσιμίγα που μου είπε αυτήν την πληροφορία. Σε κάποια εκδήλωση που έκανε ο Δήμος, γύρω στο 2003, είχε κληθεί ο «ΠΕΡΠΑΤΩ», δηλαδή κι ο πατέρας μου ως Αντιπρόεδρος, να θίξει το ζήτημα της προσβασιμότητας. Ο πατέρας μου δεν ήξερε τι ακριβώς να πει και δεν ήθελε να περιγράψει την «χ γωνία που έχει 18 εκατοστά σκαλοπάτι» κ.ο.κ., οπότε πήρε μια βιντεοκάμερα και τον φίλο, που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή, τον Μπιλάλ ο οποίος ήταν παραπληγικός και χρήστης αμαξιδίου. Είναι σημαντικό να εξηγήσω ότι ο Μπιλάλ, είχε πλήρως κινητικά χέρια και βλάβη από την μέση και κάτω, μαζί και με τον φίλο Χαμδή που είναι επίσης παραπληγικός, κάνανε κάποιες διαδρομές εντός της πόλης, καταγράφοντας την τότε πραγματικότητα, χωρίς ράμπες και όσες υπήρχαν ήταν κάκιστες.
Το βίντεο ήταν αμοντάριστο, με το χέρι του πατέρα μου να μην είναι τόσο σταθερό όσο με το ψαλίδι —είναι κομμωτής— αλλά η δουλειά έγινε. Αποδείχθηκε λοιπόν πως τα πεζοδρόμια μας δεν ήταν για όλους. Οπότε ο Δήμαρχος Βαβατσικλής πάει και λέει στον πατέρα μου «ρεζίλι μας έκανες» και του ζητάει να ετοιμάσει γρήγορα ένα πλάνο για να φτιαχτούν 800 ράμπες.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ χειρότερος τοπογράφος από ό,τι καμεραμάν, οπότε ζήτησε βοήθεια από τον κ. Πετρίδη, με αποτέλεσμα να σχεδιαστεί ένα πλάνο και με την βοήθεια κι άλλων ανθρώπων η πόλη να μετατραπεί πράγματι σε πόλη με λιγότερους αποκλεισμούς.
Αργότερα ο Δήμαρχος Βαβατσικλής βοήθησε τον Σύλλογό μας να αποκτήσει γραφεία και να προσλάβει και την πρώτη του υπάλληλο, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε καταφέρει να αριθμούμε 16 συνεργάτες και ο «ΠΕΡΠΑΤΩ» να έχει συνδέσει το όνομά του, με την πρόοδο και την αγωνιστικότητα στον χώρο της αναπηρίας. Ακόμα και στο τέλος ο Τάσος Βαβατσικλής και η οικογένεια του, σκέφτηκαν τους ανάπηρους συνανθρώπους τους και τον «ΠΕΡΠΑΤΩ» δείχνοντας την ποιότητα και το ήθος τους αποφασίζοντας ότι αντί στεφάνων, όσοι το επιθυμούν να συνεισφέρουν στον Σύλλογο.
Ο Σύλλογος μας νιώθει ευγνωμοσύνη —όπως θα πρέπει να νιώθει και η πόλη μας, η οποία βραβεύτηκε για την προσβασιμότητα της τον Δεκέμβρη από την Ευρωπαϊκή Ένωση— για τον καθοριστικό ρόλο που είχε ο Δήμαρχος Βαβατσικλής στη βελτίωση της πόλης, γιατί όταν έγινε «ρεζίλι», αντί να αντιδράσει αρνητικά ή να προσπεράσει το ζήτημα, αποφάσισε να λάβει δράση.
Όπως ευγνωμοσύνη νιώθει και η οικογένεια μου, κι εγώ ο ίδιος.
Στην δεύτερη ιστορία, είμαστε στο ίδιο έτος, όταν δηλαδή εγώ ήμουν 6-7 ετών και πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα στο δημοτικό κολυμβητήριο κι έκανα ατομικό πρόγραμμα με την Ευαγγελία Μακρή.
Στην ίδια πισίνα —την παιδική— γινόταν παράλληλα και το ομαδικό πρόγραμμα για παιδιά αντίστοιχης ηλικίας. Η διαφορά μεταξύ ατομικού και ομαδικού προγράμματος, μαζί με το γεγονός ότι κολυμπούσα διαφορετικά και ότι δεν περπατούσα, ξένισε τα παιδιά του ομαδικού προγράμματος που προφανώς απηύθυναν σχετικά ερωτήματα προς τις μητέρες τους, για να μάθουν γιατί και πώς. Κάποιες μητέρες δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτήν την αντικειμενικά καθόλου ασφυκτική πίεση που δημιουργούσε η όποια ενδεχόμενη απάντηση, οπότε προτίμησαν να ζητήσουν από την κ.Μακρή να αλλάξει την ώρα του μαθήματος, ώστε να μην «συμπέσουμε» με τα υπόλοιπα παιδιά στην πισίνα.
Η κ.Μακρή απάντησε πως αυτό που ζητούσαν είναι απαράδεκτο και πως δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η ώρα, επισημαίνοντας πως καλό θα ήταν να μην απευθυνθούν και στην μητέρα μου, για ευνόητους λόγους, για όσους τουλάχιστον την γνωρίζουν. Παρόλα αυτά μία ομάδα κυρίων πήγαν ντουγρού στη μητέρα μου, που είχε εμένα που από τότε βεβαίως ήμουν πανέμορφος στην αγκαλιά της.
Το αίτημα που κατατέθηκε στην Ειρήνη —η μάνα μου— ήταν το ίδιο με πριν, αλλά προστέθηκε και το επιχείρημα, πως τα παιδιά των κυριών ήταν προβληματισμένα μετά το κολυμβητήριο, αντί για πανευτυχή. Η μητέρα τους είπε πως δεν θα με «κρύψει», γιατί δεν πιστεύει στο μάτι, αρνήθηκε ευγενικά κι έφυγε.
Δύο μέρες μετά και ενώ εγώ ήμουν στο νερό, μια εκ των κυριών πήγε κι έπιασε την μητέρα μου στα αποδυτήρια, σε λίγο πιο έντονο ύφος. Η Ειρήνη απάντησε, με θυμό και με δίκιο.
Την επόμενη εβδομάδα, μια άλλη μητέρα, μια άλλη κυρία ενημέρωσε πως προσέγγισαν τον τότε Δήμαρχο —Τάσο Βαβατσικλή— και του έθεσαν το ίδιο αίτημα, ενώ ταυτόχρονα δήλωσαν «παρεξηγημένες» από την απρεπέστατη συμπεριφορά της μητέρας μου. Ο Δήμαρχος τότε όπως πληροφορηθήκαμε απάντησε στις κυρίες πως αφού τόσο πολύ δεν θέλουν να συνευρίσκονται τα παιδιά τους με τον Νταντανίδη στο κολυμβητήριο, ας μην τα ξαναφέρουν, κι αν το συνεχίσουν θα ανοίγει το κολυμβητήριο μόνο για ένα παιδί, για μένα. Τον άκουσαν λοιπόν οι κύριες και σταμάτησαν.
Αυτές οι κύριες μπορεί να ήταν και ψηφοφόροι του, αλλά ένα ήταν σίγουρα μισανάπηρες. Ανήκουν σε εκείνη την μερίδα πολιτών που δεν θέλουν τον ανάπηρο, τους κάθεται στραβά. Ή μάλλον, δεν έχουν θέμα με τους ανάπηρους, έχουν και φίλους ανάπηρους, αρκεί να μην προκαλούν, να είναι ανάπηροι στα σπίτια τους.
Ο Τάσος Βαβατσικλής απάντησε σε αυτόν τον ρατσιστικό οχετό όπως του πρέπει. Του είπε «αν ενοχλείται να κάτσει σπίτι του». Εμείς που σας χαλάμε την αισθητική και σας προβληματίζουμε θα είμαστε παντού. Και θα είμαστε περήφανοι και περήφανες και περήφανα.
Εμένα προσωπικά, αυτή η ποιότητα ενός ανθρώπου με εξουσία που δεν χάνει το ήθος του μού έγινε παράδειγμα. Και νιώθω ευγνώμων.
Γιατί ο δύσκολος μισαναπηρισμός, δεν είναι αυτός που έρχεται από τον γείτονα. Είναι αυτός που έρχεται από την εξουσία.
Κι η πολιτική που αποκλείει τους ανάπηρους συναντάται στα ιδρύματα, στα ειδικά σχολεία, στα γενικά σχολεία, στην ελλιπή κάλυψη αναπηρικών ειδών, στο κλείσιμο των γραφείων ΑμεΑ που λειτουργούσαν στους ΟΤΑ ως το 2014, όταν και ο νυν πρωθυπουργός —και τότε υπουργός— τα έκρινε ως αχρείαστα, στην μηδαμινή πρόσβαση στον πολιτισμό, και στην κωλυσιεργία του κράτους που από το 2012 μέχρι και σήμερα —αφού έχουν περάσει πολλές κυβερνήσεις από πολλούς χώρους— η υποχρέωση του οποίου στην προσβασιμότητα έμεινε στα χαρτιά. Έτσι, αυτές τις ημέρες συγκροτείται εκ νέου εθνική αρχή προσβασιμότητας, με σκοπό να μας αποδείξει, πρώτον πως δεν έγινε τίποτα και δεύτερον πως ζούμε σε παγωμένο χρόνο. Αντί των βασικών και απλών μέτρων, σαν και αυτών που πήρε τότε ο εκλιπών Δήμαρχος, δημιουργείται μια αρχή που θα ξαναπεί το προφανές, πως η χώρα δεν είναι προσβάσιμη.
Αλλά δεν θα πει για τακτικές αποκλεισμού. Γιατί θα απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από συνδικαλιστές καριέρας, που ως ανάπηροι εκμεταλλεύονται το κίνημά μας, ανταλλάσσουν τα αιτήματα με θέσεις σε επιτροπές, και καταλήγουν να κάνουν ανιαρή κριτική χωρίς επιτελικό ρόλο. Που το ήθος την ποιότητα και τον αγώνα προτιμούν να τα αφήνουν για άλλη μέρα.
Τον Δεκέμβριο ο νυν Δήμαρχος, κ. Γκαράνης με τίμησε ζητώντας μου να παραλάβω εγώ, αντί του ιδίου, το βραβείο της πόλης μας. Το βραβείο μου το παρέδωσε ο πρόεδρος της αναπηρικής συνομοσπονδίας που βρίσκεται στην ίδια θέση πάνω από 30 χρόνια. Το ευχαριστώ που είπα θα το μετανιώνω για καιρό ακόμα.
Γιατί οι αγώνες μας για αυτήν την πόλη βρήκαν αρωγό τον Τάσο Βαβατσικλή, όχι τις συνομοσπονδίες κι όχι τις κυβερνήσεις.
Αν θέλετε να μην σας «βρίζει» η μάνα μου και κάθε αξιοπρεπές ανάπηρο άτομο στην χώρα, μάθετε να μην είστε μισανάπηροι και μάθετε και στα παιδιά σας ότι οι πόλεις μας θα είναι για όλους.
Μετά τιμής
Σπύρος Νταντανίδης, Ανάπηρος Κινηματογραφιστής, Μέλος του Δ.Σ του Συλλόγου «ΠΕΡΠΑΤΩ»
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
