Point of view: Seated

Αγαπητέ/ή αναγνωστη/ρια,
 
Ανεβαίνω, κατεβαίνω μα ξεχνώ που βρίσκομαι. Ξεχνώ να μετρήσω τις στάσεις που πέρασα με το αστικό. Ξεχνώ να ευχαριστήσω τον οδηγό που ανοίγει την ράμπα για να μπω ή να βγω. Ξεχνώ να χαμογελάσω στην ανοιχτομάτα κοπελίτσα που με κοιτάει τόσο αυθόρμητα. Ξεχνώ να πάρω κυκλάμινα στην εκδότρια. Ξεχνώ να αγκαλιάσω τον κύριο Χρήστο που διαβάζει κάθε άρθρο και να του πω συγγνώμη για αυτά που διαβάζει ο άνθρωπος. Ξεχνώ γιατί θύμωσα κι έσπασα ένα μπουκάλι γεμάτο μπύρα. Ξεχνώ να θυμώσω.
 
Ίσως σου μοιάζει βαρετή η ανία μου, ίσως την ξεχάσεις, αφού την διαβάσεις, και ψάξεις να βρεις κάτι πιο σαφές παραπέρα… Μα δες λίγο τα μούτρα σου στον καθρέφτη ύστερα, γιατί τον εαυτό σου καλό είναι να τον νοιάζεσαι. Και με έναν τρόπο λίγο πιο φιλοσοφικό… ενδότερο.
 
Πέραν της αντιεμπορικής μου τάσης να γράφω αράδες επί αράδων όμορφου, συναφούς μα ασαφούς κειμένου, λέω πού και πού να τσιμπάω κι ένα κομματάκι επικαιρότητας για να σώσω το άρθρο.
 
Αυτό που βλέπει κανείς αν «βουτήξει» το κεφάλι στη ροή των ειδήσεων σήμερα, είναι βία αντρών κατά μιας γυναίκας που φαντάστηκε ότι μπορεί να είναι αξιοπρεπής και να λέει «όχι», είναι βία αστυνομικών κατά διαδηλωτών στην Αθήνα -θα το δει και στο Παρίσι αυτό βεβαίως –  είναι βία διαδηλωτών με κουκούλες ή κίτρινα γιλέκα, είναι η βία που δολοφόνησε πριν από 10 χρόνια τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, και πριν από λίγους μήνες τον Ζακ Κωστόπουλο. Ίσως δει κανείς όμως απλά τη βία. Χωρίς όλα αυτά τα πρόσθετα χαρακτηριστικά.
 
Ας δοκιμάσω λοιπόν να γράψω κάτι που δεν συνηθίζω, οπότε να ‘σαι επιεικής αναγνώστη/ρια.
 
Τι είναι η βία;
 
Είναι κάτι το κατακριτέο; Γιατί  τότε όλοι έχουμε εκφραστεί βίαια έστω και μια φορά στην ζωή μας.
 
Είναι κατακριτέα κάθε μορφή βίας;
 
Ξέρω, όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Δεν υπάρχει ούτε χρυσή τομή, ούτε τίποτα τέλειο.
Αυτές οι «περφεξιονίστικες» ιδέες είναι κατάλοιπα του Υπέρτατου Αγαθού του Πλάτωνα. Δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις, αλλά θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν λάθος.
 
Όπως δεν υπάρχει κάτι το απόλυτα σωστό, έτσι κι εμείς δεν είμαστε όλοι σωστοί.
 
Δεν είναι αποδεκτή ας πούμε η βία επειδή «είναι φύση μας». Δεν αποτελεί λογικό επιχείρημα για ο,τιδήποτε η δικαιολογία «είναι στη φύση μας, αφού είμαστε άνθρωποι». Αν ακολουθούμε απλά τη φύση μας, και μας αρκεί να είναι κάτι φυσική τάση, τότε ας σταματήσουμε να έχουμε τουαλέτες και ας «ξαλαφρώνουμε τριγύρω, στο φυσικό μας περιβάλλον». Αν είναι κάτι στη φύση σου, καν’ το παρέα με τους πιθήκους.
 
Κι έτσι συνεχίζω και προσπαθώ να αναλύσω τη βία που έρχεται από τον πιο ισχυρό- το μεγάλο ψάρι- προς τον αδύναμο-το ψάρι το μικρό.
Δεν πρέπει να ναι αποδεκτό το σκεπτικό πως, αφού «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», έτσι είναι φυσικό και ο πιο ισχυρός τη τάξει, φυλεί, φύσει άνθρωπος να τσαλαπατά τον άνθρωπο που βρέθηκε στο επόμενο σκαλί, γιατί μπορεί. Αδιαφορώ αν είναι η φύση μας. Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, κι ας θέλετε να είστε απλά ζώα.
 
Δεν είναι φυσιολογική η σφαλιάρα του άντρα στην γυναίκα του. Ούτε του γονιού στο παιδί. Δεν είναι φυσιολογική η βία εκτελεστικού οργάνου έναντι κρατούμενου/ης ή συλληφθέντος/είσας. Ούτε οι βόμβες κατά αμάχων.
 
Όσο αδιανόητο σου μοιάζει να βομβαρδίζει ένα αρκετά ασφαλές, συγκριτικά, αεροπλάνο ένα νοσοκομείο με παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους και τραυματίες, τόσο αδιανόητο θα ήθελα να σου φαίνεται  το να επιτεθείς σε κάποιον/α λιγότερο ισχυρό, αδύναμο να αντιδράσει.
 
Έρχονται παράλληλα σκέψεις που μου λεν να γράψω για τη συστημική βία κατά ανθρώπων που μένουν αναλφάβητοι, άνεργοι ή και φυλακισμένοι. Όπως η σκληρή δικαιοσύνη σχετικά με την  πλαστογράφηση απολυτηρίου μιας καθαρίστριας ή και την ευκαιρία στην βασική εκπαίδευση ή και εργασία ενός/μιας μέσου/ης ανάπηρου/ης στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια.  Αλλά αυτά τα «γραφειοκρατικά» μοιάζουν πταίσματα μπροστά στις σφαίρες, στα μαχαιρώματα και τις σιδηρογροθιές αφεντικών στους ντελίβερι.
 
Δεν ξέρω τη λύση.
 
Ξέρω τη γνώμη μου.
 
Η βία που έρχεται από τον λιγότερο ισχυρό είναι άμυνα στη βία που δέχεται τόσο συχνά από τον οποιονδήποτε βρίσκεται στα άνωθεν σκαλοπάτια.
 
Και ξέρω πως ίσως κάτι ξεχνώ.
 
Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που πέθανε άδικα, βίαια μα κυρίως πέθανε πολύ νωρίς. Στα 15, από σφαίρα μπάτσου. Όχι αστυνομικού. Και θέλω τόσο πολύ να βρίσω αυτή την στιγμή, κι εύχομαι να μπορούσα να πω κάτι αστείο, αλλά το μυαλό μου δεν τα καταφέρνει. Το μόνο που καταφέρνω να σκεφτώ είναι πως δεν πρέπει να ξεχάσω ποτέ.
 

 
ΥΓ: Ναι, μπαίνω στο αστικό κι ας είμαι famous
ΥΓ2: Μες στις μαυροδάφνες χάνομαι
ΥΓ3: Ούτε 100 ημέρες νηφάλιος

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.