Πες πως ειναι το αστρο της Βηθλεεμ
Κρύο! Αυτό το υγρό διαπεραστικό κρύο των τόπων με χώμα υγρό, τόπων που στο σώμα τους στεγνώνει το βουνό, εδώ που καταλήγουν νεροσυρμές και σβάρνες και λαγκαδάκια καμιά φορά και ποταμάκια… Εδώ, ανάμεσα στα βουνά και στη θάλασσα, σημείο «μηδέν» απόληξη ταξιδιών που ξεκινούν μοναχά, που κανέναν δεν ρωτούν για τη ρότα τους, εκείνα τρέχουν και περνούν κι όλα τους ίδιους δρόμους ψηλαφούν… Το θερμόμετρο έφτασε μηδέν χθες βράδυ, σήμερα θα αγγίξει το όριο των πάγων, τρέμουν τα ξινά και τα διφόρια μη γίνουν σφουγγάρια οι καρποί, τρέμω κι εγώ και τα γατιά μου, φταρνίζομαι και φταρνίζονται, το απόγευμα έσπειρα φάρμακο στο φαί τους, να ξεφύγουν από το χτικιό της εποχής. Μαζεύουμε ελιές, οι εργάτες ξεκινούν αχάραγο, κτυπούν το πορτόνι μου, τους δίνω το φαγητό, «Τι καλό έχουμε σήμερα κυρά Λένη», ρωτούν χαμογελαστοί και παγωμένοι, φορούν χοντρά πανωφόρια και σκούφιες πλεκτές, γαλότσες και γάντια. Παίρνουν και το κρασάκι τους, μαζεύουμε συνήθως λίγες μέρες αφού ανοίξει το γιοματάρι, τους ζεσταίνει, το κατεβάζουν σαν νεράκι δροσερό τον Αύγουστο.
Κρύο και παγωνιά και ελιά, τσιμπλιάρης διάκοσμος μπιχλιμπιδιών στα σπίτια τριγύρω αναβοσβήνουν σαν να στέλνουν σήματα στο υπερπέραν. Τυλιγμένη η σιωπή σαν σάλι στο λαιμό της γειτονιάς, μπλεγμένη στ’ ανείπωτα και στα ψιθυριστά, λέει αυτά που θέλω στο δεξί μου αυτί… Λέει γιατί σωπαίνει τη νύχτα, λέει εκείνο το τραγούδι που ακούγονταν όταν φυτεύονταν τα δένδρα, λέει το μοιρολόι όταν καίγονταν το 2007, κατακαλόκαιρο με ένα λίβα αφρικάνικο, λέει ύμνους στο κουράγιο των βλαστών που από κάρβουνο έγιναν πάλι χυμός, και προβάρει ρυθμούς γονιμότητας καλώντας την καινούρια Άνοιξη. Το απογευματάκι τα ζωντανά του γείτονα έπεσαν πεινασμένα πάνω στο γιασεμί και το αιγόκλημά μου, τα κυνήγησα, τα φοβέρισα εκείνα με έγραψαν, ύστερα τα λυπήθηκα και τα άφησα να γλεντούν το άρωμα των αναρριχώμενων του δυτικού φράκτη. Πέρασε κι ένας πραματευτής, διαλάλησε χαλιά και κιλίμια, και διάδρομους με το μέτρο, και ωραία πατάκια, και βελέντζες και «ευκολίαι» πληρωμής, και «ελάτε να πάρετε να ζεσταθείτε…». Η γειτόνισσα πήρε ένα μικρό ταπέτο φουντωτό να το βάλει μπροστά στο νεροχύτη…
Έφτιαξα φασολάκια για τους εργάτες, με μπόλικα αρωματικά και πατάτες Αμαλιάδας. Η πόλη κρυώνει, τα χωριά σωπαίνουν, κάπως έτσι φανταζόμουν μικρή τη Βηθλεέμ και τη Ναζαρέτ 2000 χρόνια πριν. Γεμάτη στάνες και μικρά σπιτάκια, με έναν ουρανό να μπουμπουκιάζει φως… Βγαίνω στην αυλή, να ψάξω ουρανό… Ένα αεροπλάνο με βολ πλανέ κατεβαίνει για προσγείωση στην Ανδραβίδα. Έχει αναμμένους προβολείς. Πες πως είναι το άστρο της Βηθλεέμ, λέω στο παγωμένο αλητάκο που τυλίγει την ουρά του στα πόδια μου… Πες πως είναι ο Ωρίων…
Το αριστερό μου αυτί ακούει ένα τραγούδι… Πορφυρό! «Της αγάπης αίματα» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση…
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
