Οσμὴν εὐωδιας

«…Ἔθεσαν τὸ πύραυνον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ, ῥίψασαι ἄφθονον λίβανον εἰς τοὺς ἄνθρακας. Καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεός, ὀσμὴν εὐωδίας. Ἔλαμψε δὲ τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἤστραψε ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κ᾿ ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβόλησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημένον μὲ μυρίας γλυφὰς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς τῆς ἀρίστης βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου «Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη», ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἱ μορφαὶ τοῦ θείου Βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχοῦς, ὅπου ζωνταναὶ παρίστανται αἱ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων, ὅπου νομίζει τις ὅτι στίλβει ὁ χρυσός, εὐωδιάζει ὁ λίβανος καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλάλει, φαντάζεταί τις ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τό, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ!…»
 
Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, «Στὸ Χριστὸ στὸ κάστρο»
 
Εὐφραίνεσθε Δίκαιοι· οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε τὰ ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος· Παρθένος καθέζεται, τὰ Χερουβὶμ μιμουμένη, βαστάζουσα ἐν κόλποις, Θεὸν Λόγον σαρκωθέντα. Ποιμένες τὸν τεχθέντα δοξάζουσι. Μάγοι τῷ Δεσπότῃ δῶρα προσφέρουσιν. Ἄγγελοι ἀνυμνοῦντες λέγουσιν· Ἀκατάληπτε Κύριε, δόξα σοι.
 
Ἀνδρέου τοῦ Ἱεροσολυμίτου
 
Τα Χριστούγεννα ήρθαν και πάλι, προσφέροντας ακατάληπτες εικόνες για τον σημερινό λογικό άνθρωπο. Ακατάληπτες σε σχέση με τη συμβολική τους, είτε κάποιος πιστεύει είτε είναι άθεος, είναι όμως λάτρης της αφήγησης και ενδεχομένως της τέχνης, η οποία εκκινά και από τη θρησκεία, όπως διατείνονται οι ειδικοί.
 
Στην περίπτωσή μας τα αριστουργήματα του λόγου, που εξυφάνθηκαν με αφετηρία την ορθόδοξη πίστη και τη γέννηση του Χριστού, είναι σ’ όσα μας μεταφέρουν ιδιαίτερης αξίας, σε συμβολικό έστω επίπεδο. Ιδιαίτερης αξίας για όσα υπενθυμίζουν στον τεχνοκράτη και καταναλωτή άνθρωπο του καιρού μας, σε σχέση με το ίδιο το γεγονός της γέννησης  ενός Θεού ως  ύψιστης οντότητας. Η γέννηση του Ιησού Χριστού στη φάτνη, το σπίτι των ζώων, Δεκέμβρη καιρό, χωρίς καλοριφέρ, χωρίς τζάκια, χωρίς νοσοκομεία, σουίτες γέννας και γιατρούς για τοκετό χωρίς πόνο…
 
Εικόνα- σύμβολο της ταπείνωσης ενός ενανθρωπίσαντος Θεού, που επιλέγει ως σκηνικό φόντο τα ευτελέστερα, τη συντροφιά των βοσκών και, για ζέστη, την ανάσα των ζώων.
 
Πόσοι άραγε από τους «κηδεμόνες», άνδρες και γυναίκες, αυτής της γης, σε κάθε πόστο, υψηλό και μεσαίο, του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου, είναι ικανοί να βιώσουν τέτοιου είδους επιλογές; Πόσοι άραγε αφουγκράζονται σε Ελλάδα, Ευρώπη, όλο τον κόσμο τον πεινώντα και τον ανέστιο;
 
Πόσοι και πόσες είναι ικανοί και ικανές να βιώσουν , πραγματώνοντας την αξία της ταπεινότητας;
 
Πόσοι και πόσες είναι έτοιμοι και έτοιμες να δεχτούν τόσο τη μη αναγκαιότητά τους στα υψηλά όσο και είναι ικανοί να ζήσουν με τους ταπεινούς τα ταπεινά για να νιώσουν (και να είναι), πραγματικοί θεοί ως ο γεννηθέντας στη φάτνη της Βηθλεέμ μικρός Χριστός; Πόσοι και πόσες που ξεσκονίζουν τους θρόνους της δύναμής τους εξαπολύοντας κεραυνούς, διευθετώντας τα του κόσμου και της εξουσίας  τους ως αιώνιοι;
 
Πόσοι και πόσες είμαστε ικανοί και ικανές να ζήσουμε στη φαινομενική φτώχεια της πιο πλούσιας φάτνης; Είμαστε; 

Χρόνια πολλά!
Καλά Χριστούγεννα!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.