Οι σκοπιμοτητες του θρησκευτικου «πολεμου» στη Γαλλια

Δεν ήταν αυτονόητο ότι η προκλητική προβολή των σκίτσων του περιοδικού “Charlie Hebdo” στις όψεις των δημόσιων κτιρίων σε τεράστιες μεγεθύνσεις θα προσέβαλε τα πέντε εκατομμύρια των μουσουλμάνων, Γάλλων πολιτών, που δεν έχουν καμία σχέση με την ισλαμική τρομοκρατία, ταυτόχρονα όμως θα προσέβαλε και τους απανταχού μουσουλμάνους με ό,τι σημαίνει αυτό για τη γαλλική οικονομία; Επομένως, ήταν αναμενόμενο ότι την προβολή των σκίτσων θα ακολουθούσαν και άλλες επιθέσεις μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή, όπως και συνέβη άμεσα στην Νοτρ Νταμ της Νίκαιας σε ελληνορθόδοξη εκκλησία της Λυών, ενώ θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι με αυτήν τη λογική ο θρησκευτικός πόλεμος στη Γαλλία θα έχει συνέχεια. Ποιος είναι λοιπόν ο ηθικός αυτουργός των τελευταίων τρομοκρατικών ενεργειών στη Γαλλία; Ο πρόεδρος Μακρόν, απευθυνόμενος στο γαλλικό έθνος μετά την τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια, υποστήριξε ότι «επιτίθενται στη Γαλλία εξ αιτίας των αξιών της ελευθερίας». Έτσι αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο της ελευθερίας σε μια δυτική δημοκρατία; Να στοχοποιείται δηλαδή και να προσβάλλεται η διαφορετικότητα μεταξύ των υπηκόων της;

Σε μια χώρα που το 1791 η επαναστατική Εθνοσυνέλευση είχε ασπαστεί την ανεξιθρησκία, ένα μήνυμα που οι στρατιές του Ναπολέοντα μετέφεραν απανταχού στην Ευρώπη, αμβλύνοντας τις διαφορετικότητες και προωθώντας τον εκδημοκρατισμό, είναι δυνατό σήμερα να συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν είναι ολοφάνερο ότι με τα μέτρα που λαμβάνει ο πρόεδρος Μακρόν στο όνομα καταπολέμησης της τρομοκρατίας καθιστά τη δημοκρατία ισχνότερη, ότι προσβλέπει, μεταθέτοντας το ενδιαφέρον των Γάλλων στην προσωπική τους ασφάλεια, να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις αφού η τρομοκρατία επικαλύπτει τις κοινωνικές διεκδικήσεις; Είναι χαρακτηριστικό ότι το κίνημα «Τα κίτρινα γιλέκα» έχει αποδυναμωθεί πλήρως σε αυτές τις συνθήκες. Πρόσθετα δικαιώνει και ενισχύει τις θέσεις της ακροδεξιάς, του Εθνικού Μετώπου συγκεκριμένα, εκτός και αν αποσκοπεί να υφαρπάσει τις ψήφους της Μαρί Λεπέν αγνοώντας τις συνέπειες για τη δημοκρατία στη χώρα. Ενώ προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αξιών, με τον πόλεμο που κήρυξε κατά των μουσουλμάνων ενδυναμώνει τα ακροδεξιά κινήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη που μάχονται τη διαφορετικότητα. Προς τι όλα αυτά;

Γράφει ο Ένζο Τραβέρσο στο βιβλίο του «Τα νέα πρόσωπα του φασισμού» για τον Γάλλο πρόεδρο: «Καλλιεργημένος νεαρός, φωτογενής, τολμηρός και εκλεπτυσμένος τακτικιστής, ο Μακρόν έχει αφομοιώσει καλά το μάθημα του Μακιαβέλι: Η “αρετή” του πραγματικού πολιτικού συνίσταται στο να ξέρει να εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες μέσα στις οποίες κινείται, την τύχη ή ευκαιρία να κατακτήσει την εξουσία. Και οι συγκυρίες ήταν εξαιρετικά ευνοϊκές γι’ αυτόν. Με ένα εκλογικό σύστημα που του επέτρεψε με ένα 24,01% στον πρώτο γύρο να κερδίσει ένα δημοψήφισμα στον δεύτερο, πατώντας πάνω στον φόβο που προκαλούσε το Εθνικό Μέτωπο», αναδείχθηκε πρόεδρος! Και τώρα οι συγκυρίες με τις τρομοκρατικές επιθέσεις τον ευνοούν και πάλι να επανεκλεγεί. Ο Ούλριχ Μπεκ έλεγε ότι η εικόνα του εχθρού δημιουργεί συναίνεση. Γι’ αυτό προσπαθεί ο Μακρόν να αξιοποιήσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις αντιπαρατάσσοντας απέναντι στον ισλαμισμό, χωρίς διακρίσεις, ολόκληρη τη γαλλική κοινωνία, οικοδομώντας ένα προφίλ που συνενώνει τους πάντες γύρω από αυτόν.

Όμως ας μην μας παρασύρει ο λόγος του προέδρου Μακρόν και οι προσωπικές φιλοδοξίες που υπηρετεί. «Η Γαλλία», μας λέει πάλι ο Ενζο Τραβέρσο, «διαπλάστηκε μέσα από εκατό και πάνω χρόνια μεταναστεύσεων, και να γιατί αυτός ο βίαιος αντιμεταναστευτικός λόγος είναι ουτοπικός στην κυριολεξία! Είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω, και η αντιδραστική αγόρευση υπέρ των “γνήσιων” Γάλλων, με τη δυσπιστία της απέναντι στους απογόνους των μεταναστών, προϋποθέτει και εξιδανικεύει μια Γαλλία που δεν υπάρχει, που έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ενάμισι αιώνα και στην οποία, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, θα ήταν αδύνατο να επιστρέψουμε. Όχι μόνο είναι αδύνατο να επιστρέψουμε πίσω, αλλά, έστω ότι ήταν εφικτό, θα αποτελούσε τότε καταστροφή για τη χώρα, πηγή οπισθοδρόμησης, απομόνωσης και γενικής πτώχευσης. Αυτό ισχύει και για την Ευρώπη ολόκληρη, η οποία εδώ και χρόνια δείχνει μια αυτοκτονική τύφλωση […]. Εκείνο που αποτελεί τον πλούτο της Γαλλίας και της Ευρώπης συνεχίζει και είναι ακριβώς η πολλαπλότητα των ταυτοτήτων τους. Στην περίπτωση της Γαλλίας το γεγονός ότι ήταν μια αποικιακή αυτοκρατορία περιλαμβάνει τουλάχιστον μια θετική πλευρά, δηλαδή ακριβώς τον πλούτο των ταυτοτήτων και των κουλτουρών που την κατοικούν, πλούτος που σε άλλα μέρη δεν βρίσκεται πάντα».

Να ένα παράδειγμα που έχει αναλυθεί ωραία από τον Μπενζαμέν Στορά, ιστορικό, ειδικό του Μαγρέμπ: «Σε αντίθεση με την Αλγερία, όπου βασιλεύει μια επίσημη μνήμη, στη Γαλλία συνυπάρχουν η κληρονομιά της Γαλλικής Αλγερίας, των “πιερ νουάρ”, δηλαδή ανθρώπων με γαλλική υπηκοότητα που κατοικούσαν στην Αλγερία αλλά συχνά με καταγωγή από διάφορες χώρες, των εξόριστων που διαφώνησαν με το Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης (FLN), των “χαρκί”, δηλαδή των νομιμοφρόνων μουσουλμάνων Αλγερινών που υπηρέτησαν ως βοηθητικοί στον γαλλικό στρατό κατά τον πόλεμο της Αλγερίας, των βετεράνων του γαλλικού στρατού και των Γάλλων αντιαποικιοκρατών αλλά και των μουσουλμάνων Αλγερινών που μετανάστευσαν στη Γαλλία μετά τον πόλεμο […] και όλοι αυτοί κουβαλάνε ένα κομμάτι από αυτήν τη μνήμη. Αυτές οι ταυτότητες δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το “εθνικό αφήγημα”, με την αφήγηση μιας κοινής καταγωγής». Όλα τα άλλα αποτελούν φληναφήματα του προέδρου Μακρόν που προτάσσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.