Οι ελιες μεινανε πισω

Short stories

Αύριο θα φτιάξω χλωροφάσουλα. Καθάριζα δυο ώρες απόψε, μου τα έφερε ένας γνωστός από τον κάμπο, από τον ιδιωτικό του κήπο. «Πεντατρύφερα κυρά Λένη», μου είπε,  «δεν θέλουν καθάρισμα». Εγώ βέβαια τα καθάρισα… δυο ώρες όρθια στην κουζίνα ευχαριστήθηκα καλοκαιρινά αρώματα.

Παρόλα αυτά… Η φύση μοιάζει κατάκοπη αυτό τον καιρό εδώ τριγύρω, τη σακάτεψε μάλλον η κυκλοθυμία του Μάη. Οι ελιές έμειναν πίσω, πάνω στο δέσιμο έκανε εκείνους τους δυο καύσωνες που λύγισε τα δένδρα. Δεν ξέρω τι καλοκαίρι θα βγάλουμε. Πολύ φοβάμαι ότι το λάδι φέτος θα είναι λίγο… Με τι θα ζήσει η Ηλεία** τη χρονιά που έρχεται. Άκουσα ότι το καρπούζι πήγε καλά φέτος, οι παραγωγοί τρίβουν τα χέρια τους αυτό τον καιρό, παρόλα αυτά με τέτοια δεν σώζεται κανείς.

Χρόνια τώρα περιμένει ο τόπος από την αγροτική παραγωγή να συντηρηθεί, να καλύψει κενά… Άλλα τόσα χρόνια περιμένουν ουρά οι νέοι να δουλέψουν στα μεγάλα ξενοδοχεία του κάμπου, σε συνθήκες γαλέρας, αλλά από το ολότελα… Κατά τα λοιπά, η σταφίδα απαξιωμένη, κανείς μέχρι σήμερα δεν φρόντισε να βοηθήσει αυτό το εκλεκτό προϊόν του νομού, στα ημιορεινά βλέπει κανείς την ερημιά εκεί που άλλοτε αυτή την εποχή πρόκοβε η μαυρομάτα. Μένουν τα αμπέλια, και οι ελιές. Μου φαίνεται ότι ζω σε άλλη χώρα ακούγοντας τις μπαρούφες περί …ανάπτυξης και επενδύσεων όλα τα τελευταία χρόνια. Με καθημαγμένη ελληνική ύπαιθρο καμιά προκοπή δεν φτιάχνεις!

Πέρασαν από την πλάτη της τα τελευταία χρόνια όλων των ειδών οι κήρυκες με σχέδια επί χάρτου… Δασικά χωριά, οικοτουρισμός, αγροτουρισμός, αλιευτικά, κολοκύθια με τη ρίγανη… Βλέπεις οι φρακοφόροι όλων των ειδών ιδέαν δεν είχαν από χωράφι, αμπέλι, κοπάδι, καλλιέργεια. Κι όταν έφτασαν τα μνημόνια άπαντες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είχαν να λένε για τα πανωγραψίματα και τις επιδοτήσεις που  «έφαγαν» οι παραγωγοί, των τριών, τεσσάρων άντε και δέκα στρεμμάτων… Τι απέμεινε; Χολή και στάχτη! Ελάχιστοι νέοι στα χωριά για να δουλέψουν στη γη… Δεν βγαίνει αγαπητοί με 1,80 τιμή στο λάδι!

Περιδιαβαίνοντας στα χωριά αυτό τον καιρό βλέπω συχνά ανθρώπους, τους τελευταίους των μοϊκανών την ώρα που κατάκοποι επιστρέφουν στο σπίτι, το δειλινό, σκονισμένοι, ιδρωμένοι, τσαλακωμένοι, πάνω σε τρακτέρ. Οι οικογένειες των αγροτών, όσοι απέμειναν πια…

Προχθές το απόγευμα συγκινήθηκα… Λίγο έξω απ΄ την Κεραμιδιά διασταυρωθήκαμε με μια τρυφερή εικόνα. Επάνω σε ένα τρακτέρ ολόκληρη η οικογένεια. Οδηγός ο πατέρας, στα πόδια του ένα μικρό αγόρι πέντε-έξι χρονών, στη ρόδα η μάνα και πίσω απ’ το κάθισμα του οδηγού ένας έφηβος. Όλοι στο αμπέλι… Κατάκοποι… Χαιρετηθήκαμε…

Ελάτε λοιπόν να συγκριθούμε… Οι περισσότεροι από αυτήν τη συνομοταξία δουλεύουν σα θεριά στα λιοστάσια και τ’ αμπέλια, περιμένουν δουλειά το καλοκαίρι στα τουριστικά, κυρίως οι γυναίκες σαν καμαριέρες, οι άντρες σε συσκευαστήρια ή στη συγκομιδή. Αν έχουν και από παράδοση μπάρμπα στην Κορώνη μπορεί να βρουν και δουλειά κανονική σε κάποιο μαγαζί για τα «ένσημα». Δεν αγιοποιώ ούτε αθωώνω κανέναν από τους συντοπίτες μου, στην ουσία συγκατοίκους μου σ’ αυτό το φρενοκομείο. Περιγράφω απλά αυτά που μπορώ και βλέπω… Εμπεδώνοντας τη μωρία των ταγών που έφεραν τη χώρα ως εδώ. Και δεν τους πιστεύω πια… Ούτε ξεγελιέμαι. Με ένα μεταφυσικό πείσμα απλά, προσπαθώ να ξεφύγω από το συρμό της διαχείρισης της μωρίας που μας κουκουλώνει. Οχι, δεν είμαι θυμωμένη ούτε λυπημένη. Οργανώνω τη σκέψη και τη ζωή μου αντλώντας δύναμη από την πεποίθηση ότι το μέλλον μπορεί να αλλάξει μονάχα όταν καταλάβουμε τι ακριβώς έχει συμβεί στη ζωή και στην οικουμένη τα τελευταία χρόνια. Και να ανασκουμπωθούμε…

Μέσα στην κατσαρόλα με τα χλωροφάσουλα που η μάνα μου τα έλεγε μαγερειό, θα ρίξω κι ένα κέχρο… Νοστιμίζει… Φρέσκια τομάτα περασμένη στον τρίφτη, πατάτες και μαϊντανό…

Καλό ξημέρωμα.

*Η Ελένη Σκάβδη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
**Τη λέξη Ηλεία  μπορεί να αντικαταστήσει οποιοσδήποτε καμπίσιος τόπος, και η Θράκη, η Ροδόπη διαθέτει αρκετούς τέτοιους. Με ελιές και καρπούζια και αμπέλια και πεπόνια… 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.